Klątwa Atlantydów

Pro­log

 

– Dość! – ryk­nął nie­na­tu­ral­nym gło­sem Bal­zak i ude­rzył otwar­tą dło­nią w blat stołu. Za­ko­ły­sał się, za­trze­po­tał rzę­sa­mi i opadł cięż­ko na ławę. Miał już nie­źle w czu­bie.

W gło­wie mu hu­cza­ło, a świat roz­mył się mu się przed ocza­mi jak akwa­re­la, tonąc w bla­sku ko­lo­ro­wych krysz­tałów roz­wie­szo­nych po ta­wer­nie ni­czym świą­tecz­ne gir­lan­dy.

Prze­łknął ślinę i za­ma­szy­ście otarł brodę.

– Trza wra­cać – wybełkotał i nie­obec­nym wzro­kiem spoj­rzał w stro­nę sie­dzą­ce­go tuż obok, lekko zgra­bio­ne­go ma­ry­na­rza, któ­re­go włosy po­kry­wa­ła już de­li­kat­na si­wi­zna. 

Filon jed­nym hau­stem opróż­nił swój kufel. Od­sta­wił go z hu­kiem. 

Wzdry­gnął się i za­ka­słał. 

Wino było cierp­kie i pie­kiel­nie mocne. 

Wy­tarł krza­cza­ste wąsy i za­mla­skał. Zaj­rzał do sto­ją­ce­go obok dzba­na. Pod­niósł go i po­trząch­nął nim lekko.

Wino chlup­nę­ło ra­do­śnie.

Jego twarz roz­ja­śni­ła się w sze­ro­kim uśmie­chu.

Zigno­rował to­wa­rzy­sza, prze­chy­lił dzban, ob­fi­cie nalał wino do dwóch sto­ją­cych przed nim kufli i opróż­nił am­fo­rę do cna. Nim ją jed­nak od­sta­wił, dla pew­no­ści po­trząch­nął nią kilka razy.

Bez dwóch zdań była pusta.

Bal­zak chwy­cił łap­czy­wie swój kufel.

Przy­su­nął go bli­żej i objął pal­ca­mi.

Jęk­nął coś nie­zro­zu­mia­łe­go i mach­nął, szybko ręką. Po­ki­wał po­ta­ku­ją­co głową. Po­dra­pał się po karku i ro­zej­rzał się po go­spo­dzie.

Gło­śno było jak w ulu.

Ta­wer­na wy­pcha­na ni­czym młyń­ski wór pę­ka­ła w szwach.

Nie bra­ko­wa­ło tu drob­nych kup­ców, ku­gla­rzy, ma­gi­ków, fi­lo­zo­fów, po­mniej­szych szlach­ci­ców, ma­ry­na­rzy, wę­drow­nych ma­este­rów, któ­rzy przy­by­li tu z od­le­głych stron kró­le­stwa.

Drob­nych zło­dziei, na­jem­ni­ków, pod­rzęd­nych ar­ty­stów, wojów i ry­ce­rzy niż­sze­go szcze­bla. Nie za­bra­kło też wę­drow­nych ka­pła­nów, bar­dów oraz sa­mot­nych po­szu­ki­wa­czy przy­gód.

Wszy­scy oni, cały ten misz­masz szyn­kow­skiej braci, upcha­ny jeden obok dru­gie­go, przy­by­li tu z jed­ne­go po­wo­du.

Z oka­zji Świę­ta Świa­tła.

Raz do roku, wcze­sną wio­sną sto­li­ca pę­ka­ła od nad­mia­ru i róż­no­rod­no­ści ele­men­tu, który zjeż­dżał się z każ­dej nawet naj­bied­niej­szej dziel­ni­cy kró­le­stwa.

Wszyst­ko po to, aby uczest­ni­czyć w co­rocz­nych ob­cho­dach or­ga­ni­zo­wa­nych z oka­zji wiel­kie­go zwy­cię­stwa ry­ce­rzy świa­tło­ści nad mrocz­ną armią de­mo­nów.

Ma­go­wie, fi­lo­zo­fo­wie, ma­te­ma­ty­cy, ucze­ni, ku­gla­rze, ar­ty­ści, ka­pła­ni, kła­pa­ki, ma­gi­nie, na­jem­ni wo­jo­wie, mi­strzo­wie mie­cza, księż­ne i ksią­żę­ta, kró­lo­wie, damy, pa­no­wie, szlach­ci­ce oraz pro­sta ho­ło­ta.

Ta istna mie­szan­ka wszyst­kich klas spo­łecz­nych od wy­so­ko uro­dzo­nych ary­sto­kra­tów z do­miesz­ką kró­lew­skiej krwi po wszel­kich uczo­nych, kup­ców, tra­ga­rzy, szar­la­ta­nów, po­szu­ki­wa­czy przy­gód, zwy­kłych rze­zi­miesz­ków, szu­ka­ją­cych ła­twe­go za­rob­ku co roku zjeż­dża­ła się do mia­sta nie tylko po to, aby zo­ba­czyć wspa­nia­łą fetę przy­go­to­wa­ną na ten czas, ale po to, żeby na wła­sne oczy zo­ba­czyć sto­li­cę kró­le­stwa – Atlan­tis.

Kto wi­dział Atlan­tis, wi­dział już wszyst­kie cuda świa­ta.

Do karcz­my wszedł męż­czy­zna.

Bal­zak wbił w niego spoj­rze­nie.

Obcy od razu rzu­cał się w oczy.

Był wiel­ki jak tur. Za­ro­śnię­ty ni­czym dzik. Gębę miał po­dra­pa­ną. Kan­cia­stą. Osmo­lo­ną od sadzy i pyłu. Przy­po­mi­nał trol­la. Lazł po­kracz­nie, roz­py­cha­jąc się na boki. Obi­jał się ni­czym piłka od usta­wio­nych gęsto sto­łów i co chwi­la kogoś trą­cał.

Na prze­kleń­stwa od­po­wia­dał mro­żą­cym krew spoj­rze­niem, a u jego boku po­ły­ski­wał pięk­ny miecz.

To wła­śnie ta mi­ster­nie wy­ko­na­na broń przy­by­sza przy­ku­ła uwagę Bal­za­ka.

Istny maj­stersz­tyk.

Rę­kojeść miał zro­bio­ną z ame­ty­stu. Ozdobiona była w tak fi­ne­zyj­nymi wzorami, jakby wy­szła spod dłuta sa­me­go mi­strza Pig­ma­lio­na, twór­cy głów­ne­go oł­ta­rza w Wiel­kiej

Świą­ty­ni Mocy w Atke.

Szpic mie­cza wy­ku­to z bia­łe­go, prze­zro­czy­ste­go krysz­ta­łu, a zakończony był szkarłatnym, zakrzywiony ni­czym orli pazur ostrzem.

Taki oręż to nie byle co.

Nie każ­de­go stać było na takie cudo.

Obcy mu­siał być kimś waż­nym.

– Skąd u licha ma takie cudo? – za­chły­snął się ła­ko­mie Bal­zak, sze­ro­ką dło­nią otarł ślinę z brody i wy­ba­łu­szył oczy. – Cudo takie jakby je sam He­faj­stos wykuł – za­cmo­kał i od­pro­wa­dził wzro­kiem wiel­ko­lu­da.

Przy­bysz za­trzy­mał się w pół kroku tuż przed barem. Ro­zej­rzał się, jakby kogoś szu­kał, niezgrabnie po­dra­pał się po karku i za­stygł na chwi­lę.

Ra­mio­na mu opa­dły, po­pra­wił miecz po­ły­sku­ją­cy u boku, na­brał po­wie­trza i na­prę­żył klat­kę.

Teraz wy­glą­dał na ol­brzy­ma.

Opu­ścił groź­nie głowę i zmru­żył oczy.

Po­now­nie wzro­kiem po­wę­dro­wał przez salę. Jego spoj­rze­nie za­trzy­ma­ło się na czymś, co ukry­wa­ło się w ciem­nym kącie go­spo­dy.

Zgar­bił się i po­włó­czy­stym kor­kiem ru­szył w kie­run­ku sto­ją­cej tam ławy.

Usiadł cięż­ko i wyprostował demonstracyjnie nogi.

Bal­zak zbystrzał.

Wy­cią­gnął szyję, a jego oczy stały się ogrom­ne i błysz­czą­ce ni­czym oczy dziec­ka, które dopiero teraz za­uwa­ży­ło ogrom­ny sklep ze sło­dy­cza­mi.

Na ławie tuż obok ol­brzy­ma w ciem­nym kącie sie­dzia­ła pięk­na dziew­czy­na.

Za­chwy­co­ny, aż po­de­rwał się na równe nogi.

Wy­ba­łu­szył oczy i kilka razy prze­tarł je ze zdziwienia.

Za­nie­mó­wił.

Była ide­al­na.

Nie­biań­skiej urody ko­bie­ta wy­glą­da­ła jak wcie­le­nie samej bo­gi­ni mi­ło­ści Afro­dy­ty.

Z za­chwy­tu, aż za­schło mu w gar­dle. Ko­la­na miał jak z waty, a serce ło­po­ta­ło mu ni­czym przerażony gołąb.

– Czy to nie­biań­ska isto­ta? A może de­mo­ni­ca? – szep­tał do sie­bie, nie od­ry­wa­jąc od niej wzro­ku. Bał się, że jeśli choć na chwi­lę się od­wró­ci, ona znik­nie. – Bo­gi­ni. Cud stwo­rze­nia – cmo­kał z zachwytu.

Pięk­na i be­stia roz­ma­wia­li, prawie nie po­ru­sza­jąc usta­mi. On coś tłu­ma­czył, ona tylko potakiwała.

Wiel­ko­lud za­milkł na chwi­lę, po­tarł dło­nią po bro­dzie i ro­zej­rzał się czuj­nie.

Nie­ocze­ki­wa­nie, chwy­cił mie­szek przy­pię­ty do swo­je­go pasa i coś z niego wy­grze­bał.

Ta­jem­ni­czy przed­miot, dys­kret­nie ukrył w ogrom­nej dłoni i podał go dziew­czy­nie.

Ona od razu, bez pa­trze­nia wsu­nę­ła za­wi­niąt­ko do ukry­tej w fał­dach sukni kie­sze­ni.

Obcy wstał nagle i bez po­że­gna­nia ru­szył w kie­run­ku drzwi.

Bo­gi­ni zo­sta­ła.

Sie­dzia­ła sama w ciem­nym kącie. Przy­glą­da­ła się swoim dło­niom i ni­czym mała dziew­czyn­ka ma­cha­ła bez­tro­sko drob­ny­mi stóp­ka­mi.

Jej suk­nia była prawie prze­zro­czy­sta.

Ma­te­riał był zwiew­ny, de­li­kat­ny i po­ły­sku­ją­cy jakby utka­ny z pa­ję­czych nici. Jej duże, kształt­ne pier­si nie­śmia­ło wy­glą­da­ły spo­mię­dzy gę­stych, opa­da­ją­cych ka­ska­do­wo, czar­nych jak heban wło­sów.

Buzię miała py­za­tą, ru­mia­ną. Jędr­ną ni­czym do­rod­ne, słod­kie jabł­ko. Usta wy­dat­ne, a ogrom­ne czar­ne jak wę­gli­ki oczy iskrzy­ły ra­do­śnie.

Z ust Bal­za­ka wy­do­był się cichy jęk.

– Nie gap się – szorst­ko upo­mniał go Filon i dał mu po­tęż­ne­go kuk­sań­ca w bok. – Jesz­cze kto po­my­śli, że szu­kasz guza – ostrzegł go i po­now­nie wziął ob­fi­ty łyk pa­skud­ne­go wina, aż mu wy­krzy­wi­ło gębę.

Otarł całą dło­nią usta i ode­tchnął.

Bal­zak po­słał mu tylko gniew­ne spoj­rze­nie.

– Nie dla psa mię­si­wo – syk­nął ostrze­gaw­czo Filon i mla­snął gło­śno. – Trze­ba znać swoje miej­sce. Taka dama to tylko kło­po­ty. Znam ja się na tym – po­wie­dział i pod­niósł swój kufel. – Mam szó­sty zmysł, a ta, aż śmier­dzi kło­po­ta­mi – wcią­gnął ze świ­stem po­wie­trze i po­ki­wał po­ta­ku­ją­co głową.

Bal­zak mil­czał. Za­nu­rzył usta w winie i otarł je dło­nią.

– To wino sma­ku­je jak skwa­śnia­łe szczy­ny – syk­nął Bal­zak, splu­nął na pod­ło­gę i po­wtór­nie wzro­kiem od­szu­kał dziew­czy­nę.

Sie­dzia­ła, od­dy­cha­jąc spo­koj­nie.

Wzrok wbiła w pod­ło­gę.

Ko­ły­sa­ła się na boki i ba­wi­ła się ko­smy­kiem wło­sów.

Filon za­darł głowę i przez chwi­lę przy­glą­dał się bo­gi­ni. Mu­siał przy­znać, że była nad wyraz uro­dzi­wa, ale było w niej też coś mrocz­ne­go. Jakby nie na­le­ża­ła do tego świa­ta.

Mrocz­na aura ni­czym gęsta mgła spo­wi­ja­ła jej po­stać.

Do­pie­ro teraz za­uwa­żył, że ona też mu się przy­glą­da.

Nagle coś wście­kłe­go i dzi­kie­go bły­snę­ło w jej oczach, a jego ciało prze­szył zimny, nie­przy­jem­ny dreszcz.

Wzdry­gnął się i wy­pro­sto­wał.

Prze­ra­żo­ny spoj­rzał na Bal­za­ka, chwy­cił go mocno za ramię i wy­beł­ko­tał:

– Od­puść. To zły po­mysł –

Przy­ja­ciel go nie słu­chał. Jak odu­rzo­ny klą­twą zmru­żył tylko oczy, po­dra­pał się brud­ną ręką po gę­stej, rudej czu­pry­nie i wes­tchnął cięż­ko.

W jego umy­śle była tylko pięk­na nie­wia­sta.

Przed świ­tem mu­siał być na stat­ku. Ka­pi­ta­nem był stary wyga, który do­sko­na­le znał ma­ry­nar­skie sła­bost­ki i choć sam czę­sto lał w gar­dło wino bez umia­ru, nie to­le­ro­wał dwóch rze­czy: spóź­nial­skich i pi­ja­ków.

Tym razem cze­ka­ła ich długa wy­pra­wa. Pły­nę­li do No­we­go Lądu.

Do mi­tycz­ne­go mia­sta po­ło­żo­ne­go po dru­giej stro­nie Słu­pów He­ra­kle­sa.

Do Delf.

Do mia­sta cudów, uzdro­wi­cie­li i magów.

Do sto­li­cy wiel­kiej wy­rocz­ni.

– Pięk­na – ję­czał Bal­zak jak w ma­li­gnie i wbił w nieznajomą, głodne spoj­rze­nie. Prze­su­nął wzro­kiem po jej ciele – Nie od­pusz­czę – za­ci­snął place w pięść.

Jed­nym hau­stem opróż­nił kufel, od­sta­wił go z hu­kiem i wstał.

– Za­po­mnij o niej! – Filon za­ję­czał bła­gal­nie, chwy­cił go sil­nie za ramię, ale Bal­zak tylko wyszarpał i ru­szył przed sie­bie.

Było tłum­nie i gwar­nie.

Ma­ry­narz się ro­zej­rzał. Wzro­kiem prze­pły­nął po izbie. Wśród gości nie od­na­lazł już wiel­ko­lu­da. Mu­siał na dobre opu­ścić ta­wer­nę.

Bal­zak nie był tchó­rzem, jak było trze­ba bić się z wro­giem do nie­przy­tom­no­ści, to się bił, ale przy­bysz wy­glą­dał na ta­kie­go co, z nie­jed­ne­go pieca jadł i nie­jed­ne­mu py­szał­ko­wi po­ra­cho­wał już kości.

Z ta­ki­mi jak on le­piej było nie za­dzie­rać. Szcze­gól­nie, gdy był to ktoś, kto nosił u boku tak do­sko­na­ły miecz.

Mu­siał po­cho­dzić co naj­mniej z gwar­dii kró­lew­skiej albo słu­żył ja­kie­muś potężnemu moż­no­wład­cy.

A takim le­piej było nie pod­ska­ki­wać.

Szedł po­wo­li.

Wzro­kiem spa­tro­lo­wał drew­nia­ną pod­ło­gę.

Prze­mknął po niej po­bież­nie i za­trzy­mał wzrok na jed­nym ze stołów. Pod sze­ro­ką ławą leżał zwi­nię­ty w kłę­bek ni­czym do­rod­ny kocur szlach­cic.

Bo­ga­to odzia­ny, w pięk­nych bu­tach. Dło­nie miał sple­cio­ne, głowę przy­tu­lo­ną do nich. Oczy za­mknię­te.

Chra­pał, po­mla­sku­jąc.

– Świę­to Świa­tła – za­klął drwią­co Bal­zak i de­mon­stra­cyj­nie z lekką od­ra­zą na­pluł na pod­ło­gę.

To był jeden z po­wo­dów dla­cze­go nie lubił sto­li­cy.

Mia­sto było wręcz wy­pcha­ne przy­jezd­ny­mi. Wszy­scy parli do Atlan­tis dla prze­py­chu, bo­gac­twa i próżniactwa.

Wszy­scy ci, któ­rym ma­rzy­ła się sława, ka­rie­ra, nie­prze­by­te bo­gac­two, wła­dza i cał­ko­wi­ta roz­pu­sta, osia­da­li wła­śnie tu, w sto­li­cy wiel­kie­go im­pe­rium Atlan­ty­dy.

Bo­ga­ta sto­li­ca była rów­nie ka­pry­śna, jak los, czy bo­go­wie.

Jed­nym da­wa­ła złote, lau­ro­we wień­ce, a in­nych nisz­czy­ła.

Ma­ry­narz w sto­li­cy był trze­ci raz i teraz mógł z czy­stym su­mie­niem stwier­dzić, że szcze­rze nie­na­wi­dził tłu­mów, a już naj­bar­dziej nie cier­piał tych na­wie­dzo­nych wiesz­czy, któ­rzy zla­ty­wa­li się tu co roku ni­czym muchy do łajna, gło­sząc wszę­dzie ozna­ki nad­cią­ga­ją­ce­go końca świa­ta.

Tego dzia­do­stwa szcze­rze uni­kał jak za­ra­zy.

Po­now­nie wbił spoj­rze­nie w dziew­czy­nę.

Na chwi­lę za­po­mniał o tym całym plu­ga­stwie i nie­sio­ny eks­ta­zą, sunął wprost w jej lśnią­ce ni­czym wy­po­le­ro­wa­ny mar­mur, śnież­no­bia­łe ra­mio­na.

Było w niej w jej oczach coś mrocz­ne­go i za­ra­zem dziew­czę­ce­go.

Coś bar­dzo po­cią­ga­ją­ce­go i hip­no­ty­zu­ją­ce­go.

Nagle go olśni­ło.

– To pew­nie wal­ki­ria. Le­gen­dar­na wo­jow­nicz­ka. Wy­bra­niec Siły Naj­wyż­szych – za­chły­snął się, a na samo słowo „wal­ki­ria” nogi zgię­ły się pod nim tak gwał­tow­nie, że mało nie upadł.

Sły­szał wiele opo­wie­ści o wy­brań­cach. O ich od­wa­dze. O ich nie­zwy­kłej sile i wa­lecz­no­ści. Mu­sia­ła być pięk­ną wal­ki­rią, bo kim innym by­ła­by tak do­sko­na­ła isto­ta?

Zmru­żył oczy.

Dziew­czy­na nie wy­glą­da­ła na wo­jow­ni­ka.

Nie miała na sobie lśnią­cej, wa­ha­lij­skiej zbroi moc­nej jak stal, a mięk­kiej w do­ty­ku jak je­dwab. Nie za­uwa­żył też żad­ne­go mie­cza ani to­po­ra ma­cze­ty czy łuku.

Na ciele nie miała man­da­li ani ni­cze­go innego, co za­ra­dzi­ło­by jej walkiriańskie po­cho­dze­nie.

Kim więc była?

Może pra­daw­ną bo­gi­nią?

Opusz­czo­ną i za­po­mnia­ną. Po­ko­na­ną przez dawne armie wy­brań­ców.

W gło­wie hu­cza­ło mu wino i krew.

Upo­jo­ny mi­ło­ścią i sporą ilo­ścią moc­ne­go al­ko­ho­lu, dziar­sko ni­czym dorodny kogut, ru­szył ku swemu prze­zna­cze­niu.

A jego los już utka­ły mojry.

Wsparł prawą rękę o filar, po­chy­lił się w kie­run­ku nie­zna­jo­mej i wy­beł­ko­tał:

– Wi­ta­aj pięk­naa bo­gi­niii – mówił prze­cią­ga­jąc nie­na­tu­ral­nie każde słowo.

Dziew­czy­na spojrzała na niego zaskoczona.

Widok jej zim­nych i pu­stych oczów zmro­zi­ło mu krew w ży­łach.

Od razu ochło­ną i wy­trzeź­wiał.

Włosy zje­ży­ły mu się na gło­wie.

Cofną się.

Nie­ocze­ki­wa­nie twarz bo­gi­ni po­ja­śnia­ła. Jej oczy roz­bły­sły. Przy­po­mi­na­ły teraz odłam­ki czar­ne­go lu­stra. Za­chi­cho­ta­ła dźwięcz­nie, jed­no­cze­śnie roz­rzu­ca­jąc uro­czo burzę, kru­czo­czar­nych wło­sów.

Krew znów za­wrza­ła mu w ży­łach.

– Je­stem Bal­zak. A ty, jak masz na imię? – usiadł obok.

Wpa­try­wa­ła się w niego z za­cie­ka­wie­niem.

Nie od­po­wie­dzia­ła.

Za­ci­snę­ła tylko usta w dzió­bek i mil­cza­ła.

Męż­czy­zna zdę­biał.

Przez jego umysł prze­pły­nę­ła ni­czym błysk myśl:

Drwi ze mnie?

Bawi się mną?

Nie je­stem jej go­dzien?

– Jak masz na imię? – po­wtó­rzył i szcze­rząc zęby sta­rał się ukryć na­ra­sta­ją­ce w nim za­że­no­wa­nie.

Dziew­czy­na tylko prze­chy­li­ła głów­kę to na prawo, to na lewo.

Za­mru­ga­ła dłu­gi­mi jak wa­chla­rze rzę­sa­mi i wpa­tru­jąc się w niego z za­cie­ka­wie­niem, mil­cza­ła.

Przy­po­mi­na­ła ma­łe­go szcze­nia­ka, który z fa­scy­na­cją ogrom­ny­mi, błysz­czą­cy­mi ocza­mi przy­glą­dał się no­we­mu panu.

– To nie­mo­wa – usły­szał nagle za ple­ca­mi ochryp­nię­ty głos karcz­ma­rza, który wła­śnie go mijał z upcha­ną po brzeg tacą pełną dzba­nów wina.

Bal­zak za­trzy­mał go w pół korku.

Wy­rwał mu dwa kufle, rzu­cił kilka zło­tych monet i po­wtó­rzył jakby chciał się upew­nić:

– Nie­mo­wa? –

Karcz­marz tylko szyb­ki ru­chem przy­tak­nął. Łap­czy­wie zgar­nął mo­ne­ty i znik­nął w morzu gości ni­czym w otchłani fal trój­masz­to­wiec pod­czas sztor­mu.

Bal­zak jesz­cze przez chwi­lę sta­rał się od­szu­kać wzro­kiem go­spo­da­rza, jed­nak wi­dząc dookoła tylko za­pi­ja­czo­ne mordy ma­ry­na­rzy, mach­ną ręką i po­now­nie usiadł obok dziew­czy­ny.

Podał jej kufel wina.

Sam po­spiesz­nie wziął po­tęż­ny łyk z dru­gie­go, żeby dodać sobie nieco otu­chy, odchrząknął i wy­tarł reszt­ki al­ko­ho­lu z krza­cza­stych wąsów.

Dziew­czy­na za­chi­cho­ta­ła.

Spoj­rza­ła mu głę­bo­ko w oczy i nagle bez słowa po­de­rwa­ła się z ławy. Chwy­ci­ła go mocno za rękę i bie­giem rzu­ci­ła się w stro­nę drzwi.

Za­trzy­ma­li się na nie­wiel­kim obej­ściu.

Bo­gi­ni nie­spo­dzie­wa­nie pu­ści­ła jego dłoń i spoj­rza­ła mu głę­bo­ko w oczy.

Oto­czy­ła ich cięż­ka cisza.

Byli sami.

Noc była głę­bo­ka.

Ponad ich gło­wa­mi roz­po­ście­ra­ło się gra­na­to­we, upstrzo­ne gwiaz­da­mi niebo.

Mia­sto to­nę­ło w morzu ko­lo­ro­wych świa­teł i gorących rytmach mu­zy­ki.

Do­oko­ła uno­sił się za­pach spa­le­ni­zny i dymu.

Jesz­cze chwi­lę temu niebo pło­nę­ło roz­świe­tlo­ne ogro­mem sztucz­nych ogni. Po tej fecie po­zo­sta­ła tylko utka­na z dymu mgła.

Bo­gi­ni po­now­nie za­chi­cho­ta­ła, za­dzior­nie roz­rzu­ciła włosy i ob­ję­ła jego kark ra­mio­na­mi. Za­mru­ga­ła czar­ny­mi jak wę­giel ocza­mi i nie­ocze­ki­wa­nie wpiła się w jego usta przy­ci­ska­jąc mocno swoje.

Za­chłan­nie we­pchnę­ła mu język do gar­dła. Jej dłoń nie­ocze­ki­wa­nie ze­śli­zgnę­ła się po jego ciele i mocno chwy­ci­ła za jego mę­skość.

Bal­zak jęk­nął z roz­ko­szy.

Już miał za­drzeć jej suk­nię jego dłoń wła­śnie nie­skrę­po­wa­na su­nę­ła po jej nagim udzie gdy stało się coś dziw­ne­go.

Po­czuł lek­kie ukłu­cie w język i słod­ko gorz­ki smak nagle roz­szedł się w jego ustach.

Od­sko­czył prze­ra­żo­ny i za­stygł.

To trwa­ło uła­mek se­kun­dy.

Czuł jak ciało mu drę­twie­je.

Naj­pierw prze­szył go pa­ra­li­żu­ją­cy dreszcz. Nie­przy­jem­ne mro­wie­nie od­cię­ło mu nerwy, a jego ciało zwiot­cza­ło i ze­sztyw­nia­ło.

Pierw­szy zdrę­twiał mu język, póź­niej po­licz­ki i usta. Pa­ra­liż ogar­nął całą jego twarz i stop­nio­wo od­ciął ko­lej­ne człon­ki.

Rozum pod­po­wia­dał mu:

– Ucie­kaj! Ratuj się! – ale na to było już za późno. 

Tym cza­sem cud dziew­czy­na pa­trzy­ła na niego jak na kawał so­czy­ste­go mięsa.

Ob­li­za­ła ła­ko­mie usta i chwy­ci­ła go sil­nie pod ramię.

Była nad­ludz­ko silna.

Prze­ra­żo­ny Bal­zak stał z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi, za­sty­gły­mi w po­ca­łun­ku i gapił się na nią onie­mia­ły.

Wciąż po­zo­stał świa­do­my.

Teraz przy­po­mniał sobie, za­sły­sza­ne od sta­rych ma­ry­na­rzy jesz­cze, gdy był dziec­kiem opo­wie­ści o wiedźmach, wam­pi­rach i in­ny­mi de­mo­ni­ca­mi, które pod po­sta­cią pięk­nej ko­bie­ty zwa­bia­ły męż­czyzn, odu­rza­ły, żeby ich póź­niej po­żreć.

Nagle pełne usta pięk­nej nie­zna­jo­mej otwo­rzył się nie­na­tu­ral­nie sze­ro­ko, roz­ry­wa­jąc na strzę­py jej pięk­ną twarz, a z ogrom­nej pasz­czy wy­try­snę­ły po­kła­dy je­dwab­nej, lep­kiej nici.

W kilka chwil owi­nę­ła ciało ma­ry­na­rza, two­rząc z niego ogrom­ny kokon i ni­czym bez­wol­ną kukłę za­cią­gnę­ła w kie­run­ku po­bli­skie­go śmie­cio­wi­ska.

Bal­zak wciąż był świa­do­my.

Sły­szał szum ude­rza­ją­cych fal oce­anu.

Gdzieś z od­da­li do­biegł do niego gwar i śmie­chy ucztu­ją­cych.

Chciał krzy­czeć.

We­zwać pomoc, ale jego usta po­zo­sta­ły zwiot­cza­łe i sztyw­ne.

Bez­rad­ny.

Spa­ra­li­żo­wa­ny.

Leżał za­wi­nię­ty w rulon ni­czym dywan.

Nagle usły­szał prze­ra­ża­ją­ce szczęk­nię­cia przy­po­mi­na­ją­ce sze­lest cykad.

Coś ro­ze­rwa­ło kokon i krwa­we ślepia wy­ło­ni­ły się z ciem­no­ści.

 c.d.n. :)