Wycieczka z dreszczykiem

Le­ci­wa kor­we­ta, o wdzięcz­nej na­zwie „Sza­lo­ny Łoś” wy­szła z punk­tu skoku i od razu ostro od­bi­ła w bok, sta­wia­jąc pełne ma­sko­wa­nie. Kil­ku­na­sto­ma pa­sa­że­ra­mi po­rząd­nie szarp­nę­ło, co spra­wi­ło, że ten i ów spadł z krze­sła, roz­la­ło się tro­chę vin­landz­kie­go szam­pa­na po­tłu­kły się nie­któ­re krysz­ta­ło­we kie­lisz­ki.

– Ster­nik mógł­by bar­dziej uwa­żać. – Ho­ra­cjo No­slen strzą­sał kro­ple szam­pa­na z kom­bi­ne­zo­nu.

– Moja za­ło­ga robi do­kład­nie to co po­win­na – od­rze­kła ka­pi­tan Auru Taora.

– Za­pew­nia­łeś nas, że tra­fia­my w rejon pry­mi­tyw­ny tech­nicz­nie, a miej­sco­wa cy­wi­li­za­cja nie jest w sta­nie do­strzec na­sze­go przy­lo­tu.

– Chciał­bym przy­po­mnieć parę istot­nych fak­tów. Im­pe­rium i Awal­la­cha­nie za­war­li pakt, który za­ka­zu­je ko­mer­cyj­nych przy­lo­tów do tego sys­te­mu, al­bo­wiem ma on cha­rak­ter skan­se­nu, po pierw­szej fali za­sie­dla­nia świa­tów. Tak więc cała nasza wy­ciecz­ka to le­wi­zna.

– To do­da­je jej pew­ne­go smacz­ku – wtrą­ci­ła z lek­kim roz­ma­rze­niem Hil­de­gar­da Kappe.

– Ow­szem, ale obie stro­ny paktu mają jed­nost­ki i sta­cje bo­jo­we spraw­dza­ją­ce czy nikt nie łamie usta­leń.

– Wąt­pię, aby było to re­al­ne za­gro­że­nie. Na tym ra­mie­niu ga­lak­ty­ki nic się od ty­się­cy lat nie dzie­je, a poza tą pla­ne­tą oko­licz­ne ukła­dy są prak­tycz­nie rzecz bio­rąc mar­twe – No­slen wykazał się wiedzą.

– Strze­żo­ne­go, bogi strze­gą – sen­ten­cjo­nal­nie rzekł ka­pi­tan Taora.

– Gdy mó­wi­my o strze­że­niu, to po­dob­no je­dy­na za­miesz­ka­ła pla­net tego sys­te­mu jest za­in­fe­ko­wa­na.

– To praw­da.

– Czy do­sta­nie­my kom­bi­ne­zo­ny ochron­ne? – Gra­ciel­la Fulko py­ta­ła tyleż ze stra­chem, co fa­scy­na­cją.

– To nie jest in­fek­cja bio­lo­gicz­na, to ra­czej skaza men­tal­na. Wła­śnie z tego po­wo­du, przy­lo­ty tutaj są za­ka­za­ne.

– Czyli to in­fek­cja po­dob­na do sza­rej isto­ty? – No­slen się­gnął po ko­lej­ny kie­li­szek vin­landz­kie­go szam­pa­na.

– Ależ skąd.

– Więc co to jest? – Luz Varia chcia­ła po­znać isto­tę za­gro­że­nia.

– Ro­dzaj nie­bez­piecz­ne­go skre­ty­nie­nia, nie to­le­ro­wa­ne­go przez wład­ców Im­pe­rium. Szyb­ka eg­ze­ku­cja bez pro­ble­mu usuwa scho­rze­nie od ręki.

– To dla­te­go mie­li­śmy zro­bić kopie na­szej jaźni na krysz­ta­łach pa­mię­ci. – Do­my­śli­ła się Gra­ciel­la.

– Do­kład­nie tak.

– Ale pan ka­pi­ta­nie był już tam wcze­śniej, i nie zo­stał ska­żo­ny? – spy­ta­ła inna pa­sa­żer­ka.

– Od­po­wied­ni tre­ning i twar­dy cha­rak­ter, za­pew­nia­ją pełne bez­pie­czeń­stwo.

Pa­sa­że­ro­wie po­pa­trzy­li na współ­to­wa­rzy­szy wy­pra­wy, w spo­sób su­ge­ru­ją­cy, iż sta­ra­ją się okre­ślić, kto z nich wy­ka­że się sła­bo­ścią cha­rak­te­ru. Auru na­tych­miast wy­czuł oka­zję:

– Można u mnie ob­sta­wiać za­kła­dy, kto z pa­sa­że­rów ule­gnie men­tal­ne­mu ska­że­niu. Mi­ni­mal­na staw­ka to stu zło­tych im­pe­ria­li.

 

„Sza­lo­ny Łoś” w peł­nym ma­sko­wa­niu za­par­ko­wał na or­bi­cie, a pa­sa­że­ro­wie stło­czy­li się w pro­mie, który miał ich za­wieźć na po­wierzch­nię. Już wcze­śniej wy­bra­li sobie punk­ty do­ce­lo­we gdzie mieli zo­stać po­zo­sta­wie­ni. Usta­lo­no też czas i miej­sca zbiór­ki, oraz me­to­dy po­stę­po­wa­nia gdyby oka­za­ło się, że ule­gli ska­że­niu.

 

Ho­ra­cjo No­slen był człon­kiem trze­cie­go rodu, a więc wedle im­pe­rial­nych ste­reo­ty­pów po­wi­nien być czło­wie­kiem spo­koj­nym i na­sta­wio­nym na ro­bie­nie in­te­re­sów. Jed­nak­że w trak­cie jego trwa­ją­ce­go już ponad pięć­set lat stan­dar­do­wych lat życia zda­rza­ło mu się szu­kać emo­cji więk­szych niż da­wa­ło za­wie­ra­nie trans­ak­cji. Słu­żył więc w ar­miach czwar­te­go i siód­me­go rodu, a nawet w pry­wat­nych jed­nost­kach pie­cho­ty po­kła­do­wej słyn­ne­go Ha­ka­el­be­ra Ana­ti­dae zwa­ne­go Mie­czem Im­pe­rium. Wy­ro­bi­ło to w nim pewne na­wy­ki. Teraz opie­ra­jąc się o la­tar­nię i pijąc kawę pa­trzył na utarcz­ki lo­kal­sów. Z jed­nej stro­ny sze­re­gi opan­ce­rzo­nych, ubra­nych na czar­no, uzbro­jo­nych w pałki i tar­cze z dru­giej zbie­ra­ni­na, jak ich okre­ślił „chu­ścia­rzy”, od spe­cy­ficz­nych chu­s­t na gło­wach. Lekko go to za­nie­po­ko­iło.

– Czy je­stem wła­ści­wie za­ma­sko­wa­ny? – spy­tał sztucz­ną in­te­li­gen­cję opro­wa­dza­ją­cą go po tym mie­ście.

– Do­stęp­na baza da­nych wska­zu­je, że wy­bra­ny wzo­rzec stro­ju był naj­bar­dziej po­wszech­ny sto lat temu.

– Sto lat, to tyle co nic – za­uwa­żył Ho­ra­cjo. – Chyba, że z jakichś po­wo­dów ten strój jest dziś nie­uży­wa­ny.

– Skany do­stęp­nych źró­deł po­twier­dza­ją, że ten typ ubio­ru nadal jest sto­so­wa­ny.

– No to w po­rząd­ku.

 

Ho­ra­cjo po­pra­wił czar­ny beret z an­ten­ką, pod­krę­cił wąsik, strzep­nął reszt­ki cro­is­san­ta z kra­cia­stej ka­mi­zel­ki. Spodnie ide­al­nie w kan­t i buyy wy­glan­so­wa­ne tak, że można byłoby się w nich przej­rzeć. Sło­wem ma­sko­wa­nie, pod­kre­śla­ją­ce wy­so­ką kul­tu­rę i elegancję w jed­nym. Spo­koj­nie dalej przy­pa­try­wał się utarcz­kom „czar­nych” z „chu­ścia­rza­mi”. Wedle in­for­ma­cji SI, jako osoba nie­za­an­ga­żo­wa­na w star­cie, po­wi­nien być bez­piecz­ny. Nagle ktoś przy­wa­lił mu pałką w plecy. Drugi cios chy­bił celu, bo No­slen prze­to­czył się po bruku i po­de­rwał na nogi. Na­past­nik był „czar­nym” uzbro­jo­nym w gu­mo­wą pałkę i tar­czę. So­lid­nie za­mach­nął się pró­bu­jąc tra­fić Ho­ra­cja ko­lej­ny raz. Ten jed­nak za­nur­ko­wał pod za­ta­cza­ją­cą łuk ręką i zna­lazł się za jego ple­ca­mi. Dzię­ki temu do­strzegł napis GEN­DAR­ME­RIE. W ze­mście za nie­ho­no­ro­we za­cho­wa­nie za­ata­ko­wał pał­ka­rza od tyłu pro­stym kop­nię­ciem pod ko­la­no. Prze­ciw­nik ukląkł, co po­zwo­li­ło na­sko­kiem zła­mać mu kości pisz­cze­lo­we obu nóg. Dwóch ko­lej­nych żan­dar­mów za­trzy­ma­ło się na chwi­lę wi­dząc los swego ko­le­gi. Ho­ra­cjo zła­pał pałkę po­ko­na­ne­go i ru­szył w ich stro­nę. Wy­mia­na cio­sów była krót­ka. Mimo znacz­nej prak­ty­ki, „czar­ni” nie mogli do­rów­nać wy­szko­lo­ne­mu żoł­nie­rzo­wi Im­pe­rium. Ko­lej­ny z żan­dar­mów wi­dząc z jaką ła­two­ścią są bici jego ko­le­dzy się­gnął po pi­sto­let i za­czął strze­lać. Lekki pan­cerz, który prze­zor­nie pod ubra­niem miał na sobie No­slen, z ła­two­ścią po­wstrzy­mał kule. Spra­wa jed­nak stała się oso­bi­sta i Ho­ra­tjo skrę­cił mu kark. Co­fa­ją­cy się de­mon­stran­ci sta­nę­li. Widok sa­mot­ne­go wo­jow­ni­ka po­wa­la­ją­ce­go żan­dar­mów ni­czym krę­gle dodał im od­wa­gi. No­slen już uzbro­jo­ny w zdo­bycz­ny pi­sto­let i pałkę, po­pro­wa­dził ich do ataku na zwar­te sze­re­gi po­li­cji.

 

Gra­ciel­la Fulko by­wa­ła na tej pla­ne­cie wcze­śniej więc po­zwo­li­ła sobie na odro­bin­kę po­dró­ży sen­ty­men­tal­nej. W jej ra­mach ze wzru­sze­niem pa­trzy­ła na obraz za­ty­tu­ło­wa­ny „Wol­ność wio­dą­ca lud na ba­ry­ka­dy”.

 

– Ach, stary dobry De­la­cro­ix – rze­kła z wes­tchnie­niem.

– Pro­pa­gan­dy­sta wy­ko­rzy­stu­ją­cy ko­bie­ty – od­rze­kła jej dziew­czy­na o wy­glą­dzie po­cząt­ku­ją­cej kry­tycz­ki sztu­ki przy pracy.

– Dla­cze­go? – zdzi­wi­ła się Gra­cjel­la.

– Uprzed­mio­to­wił tę mo­del­kę.

– Wy­pra­szam sobie. Wcale nie czu­łam się uprzed­mio­to­wio­na.

– Co? – kry­tycz­kę za­mu­ro­wa­ło.

– Eu­ge­niusz był odro­bin­kę nic­po­niem, ale mnie nie uprzed­mio­to­wiał tylko ubó­stwiał i do­star­czał wielu in­te­re­su­ją­cych chwil, o ile wie pani o czym mówię. – Oczy Gra­ciel­li za­bły­sły.

– Wa­riat­ka – kry­tycz­ka wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Zresz­tą to nieważne, bo zaraz zro­bi­my hap­pe­ning któ­re­go sława przy­kry­je to wąt­pli­wej war­to­ści dzie­ło.

– A niby co zro­bisz? – za­in­te­re­so­wa­ła się Gra­ciel­la.

– Przy­kle­ję się do ob­ra­zu.

– Idio­tyzm…

 

Do­mo­ro­sła kry­tycz­ka po­de­szła do re­ali­za­cji swej groź­by serio i spry­ska­ła rękę szyb­ko­sch­ną­cym kle­jem. Chwi­lę póź­niej zła­pa­ła za ramę i za­czę­ła krzy­czeć:

– Je­ste­śmy ostat­nim po­ko­le­niem! Sto­imy u progu ka­ta­stro­fy! Mu­si­my wszyst­ko zmie­nić!

– Na po­czą­tek ra­dzi­ła­bym zmą­drzeć – Fulko ob­da­rzy­ła krzy­czą­cą dziew­czy­nę dobrą radą.

– Nic nie po­wstrzy­ma na­szej walki o dobro pla­ne­ty!

– To się jesz­cze okaże.

– Je­ste­śmy we wszyst­kich sa­lach i nie da się nas zi­gno­ro­wać.

 

Nie­mra­wa re­ak­cja mu­ze­al­nej ochro­ny, zwie­dza­ją­cy, któ­rzy skon­cen­tro­wa­li się na uwiecz­nia­niu pro­te­stu smart­fo­na­mi, brak zde­cy­do­wa­nych po­su­nięć ze stro­ny in­nych, wszyst­ko to spra­wi­ło, że Gra­cjel­la po­sta­no­wi­ła dzia­łać. Spoj­rza­ła w oczy pro­te­stu­ją­cej, coś wy­szep­ta­ła jej do ucha i po­szła dalej ra­to­wać dzie­ła sztu­ki, a w każ­dym razie te z nich, które uzna­ła ze warte za­cho­du. Pa­nicz­ne krzy­ki świad­czy­ły, że jest sku­tecz­na.

 

Hil­de­gar­da Kappe, była osobą prze­po­jo­ną misją nie­sie­nia po­mo­cy. Ma­rzy­ła, że od­kry­je przy­czy­ny ska­że­nia men­tal­ne­go pla­ne­ty, opra­cu­je te­ra­pię i za­ro­bi na przy­wró­ce­niu tego świa­ta do ofer­ty tu­ry­stycz­nej. Mo­gła­by wów­czas jak jesz­cze sto lat wcze­śniej sama or­ga­ni­zo­wać tu wy­ciecz­ki, a nie ko­rzy­stać z ofer­ty prze­myt­ni­ków. Zysk był dla niej szcze­gól­nie ważny, jako że po­cho­dzi­ła z dru­gie­go rodu sły­ną­ce­go ze smy­kał­ki do in­te­re­sów. Obec­nie czas po­by­tu na pla­ne­cie miała ogra­ni­czo­ny, toteż po­sta­no­wi­ła spraw­dzić, co miej­sco­wi wie­dzą na temat nę­ka­ją­cych ich cho­rób. Udała się do ber­liń­skie­go Uni­wer­sy­te­tu Hum­bold­tów. Za­glą­da­jąc do jed­nej z sal wy­kła­do­wych tra­fi­ła na pre­lek­cję do­ty­czą­cą płci. Już po kilku mi­nu­tach do­szła do wnio­sku, iż wie­dza wy­kła­dow­ców na temat bio­lo­gii ga­tun­ku ludz­kie­go ule­gła przez te sto lat zna­czą­ce­mu re­gre­so­wi i jest wy­jąt­ko­wo niska. Po­sta­no­wi­ła im pomóc. Ko­rzy­sta­jąc z tego, że pre­le­gen­ci się zmie­nia­li po­de­szła do mi­kro­fo­nu.

– Sza­now­ni pań­stwo, po­nie­waż nie­wąt­pli­wie znów macie ogra­ni­cze­nia re­li­gij­ne zwią­za­ne z do­stę­pem do ciała ludz­kie­go po­sta­no­wi­łam wam pomóc.

– Kim ty je­steś? – pro­wa­dzą­cy cykl wy­kła­dów ner­wo­wo prze­szu­ki­wał kart­ki.

– Tak więc ko­bie­ta rasy ludz­kiej za­sad­ni­czo po­sia­da gru­czo­ły słu­żą­ce kar­mie­niu po­tom­stwa. – Za­dar­ła bluz­kę prze­pro­wa­dza­jąc de­mon­stra­cję to­ples.

– We­zwać ochro­nę! – za­wo­łał bro­dacz w czer­wo­nej mi­niów­ce.

– Po­sia­da też cha­rak­te­ry­stycz­ne na­rzą­dy płcio­we. – Hil­de­gar­da za­dar­ła spód­ni­cę kon­ty­nu­ując pokaz.

– Kłam­stwo! – bro­dacz w czer­wo­nej sukni wy­rwał jej mi­kro­fon. – Ja też je­stem ko­bie­tą!

– Czyż­by za­bu­rze­nia go­spo­dar­ki hor­mo­nal­nej? – zdzi­wi­ła się wy­ciecz­ko­wicz­ka, uru­cha­mia­jąc tryb skanu war­stwo­we­go w so­czew­kach za­ło­żo­nych na oczy.

– Jak śmiesz mówić o za­bu­rze­niach!

 

Bro­dacz rzu­cił się na Hil­de­gar­dę z pię­ścia­mi. Walka nie trwa­ła długo. Ko­bie­ta bo­wiem jak przy­sta­ło na oby­wa­tel­kę Im­pe­rium wie­lo­krot­nie od­by­wa­ła służ­bę w si­łach zbroj­nych, a sztu­ki walki wręcz, trak­to­wa­ła jako ulu­bio­ną formę trzy­ma­nia wagi. Dwa szyb­kie bloki, jedno kop­nię­cie. Od­głos miaż­dże­nia, ryk bólu i prze­ciw­nik zwa­lił się na pod­ło­gę.

– Mój ska­ner su­ge­ru­je, że je­steś męż­czy­zną. Obec­nie po­wiedz­my w po­ło­wie – za­de­kla­ro­wa­ła z uśmie­chem.

– Brać ją!

Na to hasło, dzie­siąt­ki słu­cha­czy, rzu­ci­ły się w jej stro­nę. Hil­de­gar­da nie bar­dzo się tym prze­ję­ła. Zła­pa­ła ga­śni­cę za wąż i krę­cąc nią młyn­ki, wśród od­gło­sów ła­ma­nych kości i try­ska­ją­cej krwi, po­czę­ła to­ro­wać sobie drogę do wyj­ścia.

 

Luz Varia była osobą szu­ka­ją­cą spo­ko­ju, udała się więc do te­atru. Sztu­ka nie­ko­niecz­nie jej się spodo­ba­ła. Na­stęp­ne­go dnia cho­dzi­ła po Placu św. Marka ale bro­dze­nie w gu­mia­kach wy­da­wa­ło jej się nie­war­te opła­ty za wstęp do mia­sta. Chcąc zo­ba­czyć jakie war­to­ści du­cho­we wy­zna­ją miesz­kań­cy tego świa­ta-skan­se­nu wpa­dła do Rzymu. Po­słu­cha­ła pa­pie­ża na au­dien­cji ge­ne­ral­nej, ale się roz­cza­ro­wa­ła. Chcia­ła wy­po­cząć na pla­żach Rio de Ja­ne­iro, ale wy­da­ły się jej mniej spek­ta­ku­lar­ne od plaż Nimfy z ukła­du 6489. Gdy wsia­da­ła do promu, ma­ją­ce­go za­brać ją na „Sza­lo­ne­go Łosia”, była roz­cza­ro­wa­na. Za­ka­za­na pla­ne­ta oka­za­ła się nud­nym miej­scem, niewar­tym pie­nię­dzy wy­da­nych na przy­lot.

 

Okręt prze­myt­ni­ków po­wo­li zbli­żał się do punk­tu skoku, nagle na po­kła­dzie dało się od­czuć gwał­tow­ne szarp­nię­cie.

– Co się stało? – za­in­te­re­so­wał się Ho­ra­cjo. 

– Pełna moc! – krzyk­nął ka­pi­tan Auru Taora.

– Ka­pi­ta­nie nie da rady je­ste­śmy w wiąz­ce ho­low­ni­czej – mel­do­wał wach­to­wy.

– Tyle to ja wiem.

– Mamy wia­do­mość na stan­dar­do­wym ka­na­le.

– Kto i czego chce?

– Awal­la­cha­nie. Żą­da­ją, za­trzy­ma­nia się i wpusz­cze­nia na po­kład grupy bo­jo­wej w celu prze­pro­wa­dze­nia kon­tro­li sa­ni­tar­nej i na­ło­że­nia kary. W prze­ciw­nym razie znisz­czą nas.

– Nie mamy wyj­ścia. – Taora wes­tchnął cięż­ko. – Sil­ni­ki w ja­ło­wy bieg. Opu­ści osło­ny. Przy­go­to­wać się na po­łą­cze­nie.

 

Tu­ry­ści stali przed gre­mium zło­żo­ne­go z dwój­ki Awal­la­chan i ofi­ce­ra Im­pe­rium. Ze­spół ten miał oce­nić, czy nie zła­pał in­fek­cji men­tal­nej. Prze­wod­ni­czą­cy roz­po­czął.

– Na­zy­wam się Pa­vienn Aine je­stem ka­pi­ta­nem awal­la­chań­skie­go krą­żow­ni­ka, który was aresz­to­wał. Zgod­nie z ukła­dem za­war­tym Po­mię­dzy Kró­le­stwem an'Gle­an­na a Im­pe­rium układ dzie­więć ty­się­cy pięć­dzie­siąt sie­dem ob­ję­ty jest za­ka­zem lotów, a pobyt na za­miesz­ka­łej pla­ne­cie wiąże się z prze­pro­wa­dze­niem oceny czy osob­nik, który tam prze­by­wał nie uległ ska­że­niu men­tal­ne­mu. Oceny tego do­ko­na ze­spół pod moim prze­wod­nic­twem w skład któ­re­go wcho­dzi: dok­tor Kat­tea Baeg. – Pięk­na Awal­la­chan­ka w nie­ska­zi­tel­nie bia­łym ko­stiu­mie z głę­bo­kim de­kol­tem skło­ni­ła się lekko. A także im­pe­rial­ny po­rucz­nik Mści­woj Wście­kli­ca. – Ofi­cer w mun­du­rze z sym­bo­la­mi szó­ste­go rodu wzniósł rękę w ge­ście po­zdro­wie­nia.

– Jak bę­dzie prze­pro­wa­dzo­na ocena? – Ho­ra­tio chciał wie­dzieć, co go czeka.

– Pla­ne­ta jest cały czas ob­ser­wo­wa­na przez bez­za­ło­go­we sondy z or­bi­ty, kon­tro­lu­je­my też lo­kal­ne sys­te­my mo­ni­to­rin­gu, wiemy więc co i gdzie ro­bi­li­ście.

– Pierw­szym oce­nia­nym bę­dzie Ho­ra­cjo No­slen. Pani dok­tor jakie wnio­ski.

– Zo­bacz­my na­gra­nie

– Ho­lo­gram za­mi­go­tał sce­na­mi walk ulicz­nych, prze­mo­cą nie­ko­niecz­nie sen­sow­ną, le­ją­cą się krwią, pod­pa­le­nia­mi. W cen­trum tego wszyst­kie­go sza­lał No­slen.

 

– Nie­wąt­pli­wie oce­nia­ny wpadł w szał – stwier­dzi­ła Kat­tea. – Su­ge­ru­ję li­kwi­da­cję, bo być może to objaw ska­że­nia men­tal­ne­go.

– Po­rucz­ni­ku – Pa­vienn zwró­cił się do Mści­wo­ja.

– Nie zga­dzam się z dia­gno­zą dok­tor Baeg. Moim zda­niem to ty­po­wy przy­kład im­pe­rial­nej od­wa­gi i go­to­wo­ści nie­sie­nia po­mo­cy prze­śla­do­wa­nym przez ska­żo­ną po­pu­la­cję.

– Przy­chy­lam się do opi­nii. – Aine ski­nął głową. – Uzna­ny za nie­ska­żo­ne­go. Po opła­ce­niu man­da­tu bę­dzie mógł po­wró­cić do Im­pe­rium. Kto na­stęp­ny?

– Gra­ciel­la Fulko.

– Zo­bacz­my co ro­bi­ła na tej pla­ne­cie.

Ho­lo­gram z mu­zeum, rów­nież ocie­kał krwią. Fulko pod­cho­dzi­ła do ak­ty­wi­stów, hip­no­ty­zo­wa­ła ich, w efek­cie pró­bo­wa­li się oni na­tych­miast uwol­nić. W wielu przy­pad­kach zo­sta­wia­jąc za sobą płaty ode­rwa­nej skóry, a nie­kie­dy od­gry­za­jąc wła­sne dło­nie.

– Bez­sen­sow­ne okru­cień­stwo jest ob­ja­wem ska­że­nia – za­uwa­ży­ła Kat­tea.

– Pro­te­stu­ję! – krzyk­nę­ła są­dzo­na. – Bro­ni­łam sztu­ki przed bar­ba­rzyń­ca­mi!

– Zo­bacz­my, czy to aby na pewno była sztu­ka – rzekł Pa­vienn.

– Po­do­ba mi się ten obraz – stwier­dził Mści­wój. – Atak pro­wa­dzo­ny przez ludzi uzbrojonych w pry­mi­tyw­ną bro­nią strze­lec­ką i białą, do tego bez żad­nych pan­ce­rzy bo­jo­wych. Nie­wąt­pli­wie w Im­pe­rium uzna­no by go za dobry, bo pod­kre­śla od­wa­gę uczest­ni­ków.

– Zdro­we pro­por­cje, zdaje się, że pro­wa­dzą­ca przy­po­mi­na panią Fulko – za­uwa­żył Pa­vienn.

– Po­zo­wa­łam do tego ob­ra­zu – Gra­cjel­la z dumą wy­pię­ła pier­si.

– I przy­ty­ło się od tego czasu – Kat­tea po­zwo­li­ła sobie na drob­ną zło­śli­wość.

– Ko­bie­ty w Im­pe­rium nie są nie­na­tu­ral­nie chude jak Awal­la­chan­ki – od­cię­ła się Gra­cjel­la.

– Bez wąt­pie­nia w dzia­ła­niach Fulko brak oznak ska­że­nia. Za­pła­ci man­dat i może wra­cać do Im­pe­rium. – Pa­vien, po­sta­no­wił uciąć zło­śli­wo­ści ko­biet, zanim prze­kształ­cą się w więk­szą awan­tu­rę. Kto na­stęp­ny?

– Hil­de­gar­da Kappe, po­twier­dzo­ny eks­hi­bi­cjo­nizm i napad agre­sji, są prze­słan­ki…

– To był wy­kład me­dycz­ny i obro­na wła­sna! – za­pro­te­sto­wa­ła Hil­de­gar­da. – Zresz­tą z tego co pa­mię­tam, tu­tej­si żacy nie raz i nie dwa po­tra­fi­li uzgad­niać sta­no­wi­sko na­uko­we przy po­mo­cy mor­do­bi­cia i noży.

– Sprawdź­my – za­żą­dał Pa­vienn.

 

Ko­mi­sja przez dłuż­szą chwi­lę oglą­da­ła dzia­ła­nia pani Kappe, od pre­zen­ta­cji to­ples i du­ples, po pan­de­mo­nium sze­rzo­ne ga­śni­cą. Pierw­szy ode­zwał się Mści­wój

– Nie­wąt­pli­wie to przy­kład, od­wa­gi i zdol­no­ści bo­jo­wych, nie do­szu­ki­wał­bym się tu ska­że­nia men­tal­ne­go.

– Tak, zde­cy­do­wa­nie za­de­mon­stro­wa­no tu im­pe­rial­ne atuty – Pa­vienn lekko się uśmiech­nął.

– Oni tam aby na pewno nie po­my­li­li ludzi z rasą Hor­go­li? – spy­ta­ła Kat­tea.

– Też o tym my­śla­łam – od­rze­kła Hil­de­gar­da. – Hor­go­le fak­tycz­nie mają sie­dem­dzie­siąt dwie płcie, po jed­nej na każdy prze­no­szo­ny chro­mo­som, jed­nak­że oni de­ba­to­wa­li o swoim ga­tun­ku.

– No cóż, nie­wąt­pli­wie mamy tu obro­nę nauki, a nie ska­że­nie – za­wy­ro­ko­wa­ła Kat­tea.

– Wie­rzę, że nie­któ­rych z pre­le­gen­tów de­fi­ni­tyw­nie prze­ko­na­łam do mo­je­go sta­no­wi­ska.

– Czyli man­dat i niech wraca do domu – za­wy­ro­ko­wał prze­wod­ni­czą­cy. – Kto nam jesz­cze zo­stał?

– Na­zy­wam się Luz Varia – ko­bie­ta wy­stą­pi­ła krok do przo­du.

– Zatem zo­bacz­my, czy nie zo­sta­ła pani ska­żo­na.

 

Ko­mi­sja oglą­da­ła dłuż­szą chwi­lę ma­te­ria­ły. Miny człon­ków wy­ra­ża­ły coraz więk­sze za­kło­po­ta­nie. Pierw­sza ode­zwa­ła się Kat­tea:

– Sztu­ka, na któ­rej była wy­da­je się mocno ska­żo­na men­tal­nie. Jest po prze­słan­ka, acz nie dowód.

– Chcia­łam zo­ba­czyć coś miej­sco­we­go, ale przy­znam, że za­wio­dłam się – pró­bo­wa­ła się bro­nić Luz.

– Pod­czas ca­łe­go po­by­tu nie do­strze­głem prze­ja­wów, żad­nej z im­pe­rial­nych cnót, acz też nie do­strze­głem prze­ja­wów pod­le­ga­nia miej­sco­wym wpły­wom – z za­kło­po­ta­niem stwier­dził Mści­wój.

– Jakoś tak nie było oka­zji do ich za­de­mon­stro­wa­nia – Varia nie umia­ła zna­leźć in­nych wy­tłu­ma­czeń.

– Na razie po­trak­tu­je­my to jako przy­pa­dek nie­ja­sny i pod­da­my kwa­ran­tan­nie – orzekł osta­tecz­nie Pa­vienn.

 

Go­dzi­nę póź­niej ka­pi­ta­no­wie Pa­vienn i Auru spo­tka­li się w ka­bi­nie krą­żow­ni­ka przy szkla­necz­ce rumu z Ja­maj­ki.

– Zacny tru­nek. Miej­sco­wy, ale nie­mal do­sko­na­ły w swej pro­sto­cie – Auru po­chwa­lił go­spo­da­rza.

– Po­wiedz mi, po co ty to ro­bisz? – Aine za­py­tał prze­myt­ni­ka.

– Ale co?

– No wiesz. Masz plan­ta­cje kawy na kilku pla­ne­tach, nie­złe zyski, a i tak wo­zisz tu bo­ga­tych sno­bów. Wma­wiasz im nie­stwo­rzo­ne hi­sto­rie. Po­da­jesz mi ko­or­dy­na­ty i czas bym was zła­pał. Na do­da­tek da­jesz su­ge­stie, kogo z pa­sa­że­rów za­mknąć w kwa­ran­tan­nie pod lip­nym pre­tek­stem.

– Jak sam za­uwa­ży­łeś to bo­ga­ci nic­po­nie.

– No i co z tego, prze­cież ta­kich są mi­liar­dy w ko­smo­sie.

– Oni po­trze­bu­ją emo­cji, więc je im daję. Ty po­trze­bu­jesz suk­ce­sów i rów­nież je za­pew­niam.

– No tak, gdyby nie mel­dun­ki o aresz­to­wa­niach pew­nie dano by tu eskor­to­wiec, albo tylko małą kor­we­tę.

– Sam ro­zu­miesz…

– Pod­krę­casz sztucz­ne za­gro­że­nia, by ich le­piej sku­bać – Pa­vienn uśmiech­nął się lekko.

– Daję im emo­cje, oni mi ulu­bio­ny spo­sób za­ra­bia­nia, a i ty coś tam na tym sko­rzy­stasz.

– Nie mo­żesz mieć żalu. – Awal­la­cha­nin uśmiech­nął się sze­ro­ko. – Tak na mar­gi­ne­sie, Luz Varia za­ofe­ro­wa­ła mi drob­ny upo­mi­nek, za unik­nię­cie kwa­ran­tan­ny i szyb­ki po­wrót do Im­pe­rium.

– Nie mam żalu, wprost prze­ciw­nie. Cie­szę się twoim szczę­ściem, bo dzię­ki temu mo­że­my owoc­nie współ­pra­co­wać.

– A tak wła­ści­wie, dla­cze­go ona, a nie na przy­kład No­slen?

– Bo wi­dzisz, tylko ona zda­wa­ła się znu­dzo­na. To psu­ło­by opi­nię o wy­ciecz­kach z dreszczykiem do tego systemu, a tak wszyst­kim zna­jo­mym opo­wie jak otar­ła się o śmierć.