Dusze z cmentarzyska

 

Trwamy w stanie półsnu zawieszeni w nicości, mkniemy przez czas i przestrzeń, a jednocześnie trwamy w miejscu. Obrót za obrotem mija czas, obrót za obrotem trwamy w oczekiwaniu na powrót stwórców. Strażnicy dają sygnał alarmu. Marzymy, by powrócili ci, którzy dali nam iskrę.

 

Avelina Min'Saibh miała do cmentarzysk olbrzymi sentyment. Te powstałe po wielkich bitwach floty Imperium mogły dawać wprost fantastyczny zysk. Niestety, mimo dość wojowniczego charakteru siedmiu rodów, pierwsze miały do nich dostęp jednostki remontowe floty, co sprawiało, że prywatnym konsorcjom nie pozostawało zbyt wiele. Cmentarzysko, na które patrzyła teraz z mostku „Srebrnego Wilka”, superpancernika należącego do admirała Hakelbera Anatidae, prywatnie jej męża, było inne. Leżało na skraju galaktycznego ramienia w strefie kontrolowanej przez Awallachan, oświetlał je blask pobliskiego czerwonego karła. Wraki jednostek Imperium, awalachańskich i jeszcze jakichś innych zdawały się jej strasznie archaiczne. Co robiła tu flota Imperium? Z kim walczyła? Kiedy? Avelina tego nie była w stanie określić. Skoncentrowała się więc na tym, co miało przynieść jej zysk.

– Ile te okręty mogą tu dryfować? – spytała.

– Chyba, prawie na pewno dwa tysiące lat – odrzekła Sylwestris aep Geulliaere, kapłanka Kirie, a zarazem agentka Awallachańskiego wywiadu.

– Może tak być. Ten typ krążownika. – Hakelber wskazał jeden z bliższych wraków. – Wedle baz danych nie jest produkowany od tysiąca dziewięciuset osiemdziesięciu siedmiu lat.

– I nikt tego wcześniej nie namierzył? – Avelinie wydawało się to niepojęte.

– To nieco prowincjonalny układ. – Sylwestris wzruszyła ramionami.

– Namierzył, namierzył i to pewnie nie raz. – Hakelber powiększył obraz innych wraków – Takie fregaty Awallachanie produkują ledwie od dwudziestu lat. Eskortowce klasy Logan nasze stocznie przestały produkować jakieś trzysta lat temu.

– Pewnie masz rację – rzekła Sylwestris.

 

Avelina miała graniczące z pewnością przeczucie, że jest w tym jakiś haczyk. Przecież do wyczyszczenia cmentarzyska wraków w zapomnianym przez bogów i ludzi systemie nie potrzeba było ściągać eskadry jej męża złożonej z superpancernika, czterech liniowców, myśliwcowca* i czterech eskadr eskortowców. Z drugiej strony cokolwiek by Sylwestris wiedziała, ale nie powiedziała, to i tak Hakelber powinien sobie z tym poradzić. Można więc zastanowić się nad najkorzystniejszym wykorzystaniem tego, co cmentarzysko oferowało. Mniej zniszczone z najstarszych jednostek nie trafią na przetop. Na rynku kolekcjonerskim tego typu białe kruki osiągały zawrotne kwoty wielokrotnie przewyższające wartość surowców które można by z nich odzyskać. Ich nabywcy uważali, iż takie statki mają duszę. Co innego graty mające trzysta lat i młodsze, z tych warto by wypruć jedynie trochę części, a reszta powinna zamienić się poszukiwane stopy.

 

Sylwestris patrzyła na nieustanny ruch gwiazd za oknem okrętu. „Srebrny Wilk” ciągle manewrował, dość daleko od pobojowiska. Meldunki wskazywały, że roboty przeczesywały każdy wrak i zabierały ciała poległych żołnierzy i marynarzy Imperium. Pierwsze ze zniszczonych jednostek już trafiały do sprowadzonych tu przez Avelinę rozdrabniarek strumieniowych, zamieniających je w pył. Utrudniało to realizację planów kapłanki. Musiała porozmawiać na ten temat z Hakelberem.

– Admirale, ma pan dziwny zwyczaj marnowania paliwa. – Zaczęła podchwytliwie.

– Sylwestris, znamy się już kawał czasu. Po co te gierki?

– Dlaczego mnie o nie podejrzewasz? – Kapłanka zbliżyła się do Hakelbera robiąc minkę niewinnego kociaka.

– Chyba dlatego, że cię znam.

– Pozwiedzałabym te wraki, a ty ciągle trzymasz się od nich z daleka.

– Kodeks Wojenny Imperium mówi „Ruch to życie, bezruch to śmierć”. – Hakelber wzruszył ramionami?

– Mówi też by nie unikać bezpośredniej konfrontacji. – Sylvestris znacząco popatrzyła na Anatidae.

– Tam jest coś niepokojącego…

– Co może niepokoić admirała noszącego dumny przydomek „Miecz Imperium”?

– Wiele rzeczy, choćby to, że nie wiem, kto je załatwił?

– Ten kto to zrobił pewnie już dawno stąd odleciał – odrzekła kapłanka.

– Myślisz? – Oczy Hakelbera zabłysły jakby wpadł na jakiś pomysł.

– Oczywiście – zapewniła go starając się być maksymalnie przekonywująca.

– Czyżby to oznaczało, że chcesz tam polecieć i oczekujesz eskorty oraz wsparcia moich żołnierzy w zwiedzaniu… – Hakelber zawiesił głos.

– Nie sadzę by było tam coś niebezpiecznego, ale jeśli ma cię to uspokoić, to polecę na zwiedzanie z kilkunastoma strażnikami świątyni.

– Jak sobie życzysz.

 

Dok „Srebrnego Wilka” opuścił awallachański prom i poleciał w stronę wrakowiska. Hakleber traktował przejażdżkę Sylwestris jako zarzucenie przynęty na to, co kryło się w cmentarzysku. Niezrozumiałe było tylko to, dlaczego kapłanka bogini Kirie sama chciała pełnić tak niebezpieczną rolę. Awallachanie zwykle rezerwowali tego typu zadania dla najgłupszych lub najsprytniejszych z tych, których wynajmowali. Co ona wie? Zastanawiał się admirał.

 

Prom ustawił się równolegle do burty jednego z okrętów z cmentarzyska. Wybór nie był przypadkowy, albowiem jego kształty sugerowały, iż może mieć jakiś związek z cywilizacją Awallachan. Sylwestris i jej eskorta, w ciężkich kombinezonach bojowych, po prostu przeskoczyli z jednego statku do drugiego wykorzystując olbrzymie dziury w pancerzu wraku. Szybko przemierzali puste wnętrza kierując się w stronę mostku.

 

Śnimy od wieków napędzani ciekawością, darem stwórców. Iskra, pragniemy odnaleźć iskry. Obserwujemy tego kto przybył. To drapieżnik, potężny czujny, nieufny. Nie był sam, za nim przybył też padlinożerca niszczący ciała podobnych mu, którzy padli tu dawno temu. Niech ich rozkrusza na pył i tak nigdy nie mieli w sobie życia.

 

Na mostku „Srebrnego Wilka” Hakelber wydał właśnie rozkaz by szybki statek kurierski zwany powszechnie skoczkiem odleciał z odzyskanymi kryształami pamięci i próbkami DNA pobranymi z ciał żołnierzy Imperium.

– Panie admirale mamy odczyty nietypowej aktywności – zameldował wachtowy.

– Co jest? – Anatidae odruchowo spojrzał na ekran.

– Ruch przy wraku, do którego poleciał prom.

– Pokaż!

– Proszę spojrzeć.

 

Na ekranie pojawił się odcinek kadłuba wraku i fragmenty złomu w jego pobliżu. Hakelber powiększył obraz, koncentrując się na jednym z oznaczonych przez systemy rozpoznawcze obiektów. Teraz dało się dostrzec, że „złom” ma osiem metalowych, pajęczych nóg wystających z czegoś przypominającego sklecony ze złomu korpus o średnicy góra dwóch metrów. Zarówno odnóża jak i reszta tego czegoś wyglądały na mocno sfatygowane i gdyby nie ruch sprzeczny z tym, jak dryfowała reszta szczątków obiekt byłby nieodróżnialny od otoczenia. Tymczasem metalowy pajęczak dobijając się od dryfujących fragmentów zniszczonych statków zbliżał się do promu Awallachan.

– Daliście znać Awallachanom, że to coś się do nich zbliża?

– Próbujemy, ale nie jesteśmy w stanie nawiązać łączności.

– Przygotować baterie lekkich dział laserowych do otworzenia ognia! – rozkazał Hakelber.

– Tak jest.

– Czy zbliżyć się do celu? – spytał sternik.

– Jesteśmy o sekundę świetlną od nich. Nie ma sensu… – Anatidae zamyślił się na chwilę. – Do wszystkich jednostek zachować szczególną ostrożność! – podniósł głos. – Nie dopuszczać do bezpośredniego kontaktu z materiałem dryfującym z cmentarzyska.

– Intruz otworzył ogień do promu – meldował oficer rozpoznania.

– Zlikwidować wszystkie potencjalne cele.

– Tak jest! Baterie od czternastej do trzydziestej czwartej, ognia!

 

Wewnątrz wraku trwała walka. Ochrona kapłanki „rzuciła karty”. Tak Awallachanie nazywali aktywację robotów bojowych, których skompresowane energetyczne wzory mieli przy sobie. Maszyny te zanim osiągnęły formę docelową pobierały materię z otoczenia. Toteż korytarz, którym się poruszali zaczął przypominać plaster ementalera. Walka była zaciekła. Stal uderzała o stal, strumienie plazmy przecinały próżnię. Jedna i druga strona nie osiągała wyraźniej przewagi. Rozstrzygniecie przyniosło dopiero użycie przez Sylwestris niewielkich krwistoczerwonych sześcianów. Trafione przez nie wrogie istoty rozpadały się na sterty złomu, sześciany zmieniały barwę na różne odcienie zieleni. Wreszcie kapłanka dotarła na mostek. Na panelu położyła kolejny sześcian, niemal natychmiast rozświetlił się on błękitnym blaskiem. Dało się czuć drżenie.

– Co się dzieje? – spytała chowając do zasobnika świecący kryształ.

– Imperialni ostrzeliwują wrak. – Sergio, dowódca jej ochrony, pospieszył z informacją.

– Hakelberowi odbiło? – zdziwiła się.

– Widocznie na pancerniku też dostrzegli ten złom. – Wskazał atakujące ich pająkoboty.

– Wracajmy zanim Hakelber rozwali tą krypę z nami w środku zawyrokowała Sylwestris.

 

Łatwiej to było jednak powiedzieć niż zrobić. Kapłanka odkryła, że zmienił się układ korytarzy wewnątrz wraku. Nieustanne drgania sugerowały też, że ostrzał „Srebrnego Wilka” nie ustaje. Gdyby tak go skoncentrować i wyrąbać wyjście z tego labiryntu. Niestety mimo starań nie mogła nawiązać łączności z Hakelberem. Radio było przez kogoś skutecznie zagłuszane, a moduł łączności kwantowej opartej na sparowanych elektronach helu, mógł ją co prawda połączyć z odległą o setki lat świetlnych świątynią na Atlinne, ale nie z wiszącym zaledwie o sekundę świetlną pancernikiem, czy promem czekającym tuż obok wraku. Na dodatek kolejne zastępy wrogich maszyn bojowych atakowały non stop. Zginęło już kilku ludzi z jej osobistej eskorty. Zirytowana cisnęła kartą w ścianę korytarza chcąc aktywować kolejnego robota bojowego. Energetyczny wzór zaczął pobierać materię z otoczenia dewastując ściany korytarza. Nagle okazało się, że przy okazji udało się mu otworzyć przejście do hangaru, w którym kilkanaście maszyn przypominających krzyżówkę ośmiornicy osadzonej na korpusie pająka, budowało na bieżąco kolejne odcinki zmienionych w labirynt korytarzy. Sylwestris natychmiast cisnęła w ich stronę kilkanaście czerwonych kostek. Zadziałały niemal natychmiast. Maszyny posypały się, a sześciany rozbłysły złotym blaskiem.

 

Hakelber wprowadził już do boju większość swoich sił. Dwa liniowce, trzy eskadry eskortowców i myśliwce usiłowały ochronić mielące złom jednostki jego żony. Mimo tego kolejne pająkopodobne roboty przebijały się przez ścianę ognia i uszkadzały instalacje.

– Admirale mamy niepokojące odczyty z tutejszej gwiazdy – meldował wachtowy.

– Co jest?

– W naszym kierunku leci koronalny wyrzut masy.

– Ile czasu mamy? – zainteresował się Hakelber.

– Dotrze do nas najdalej w ciągu trzech godzin.

– Pewnie czujniki trzeba będzie wyłączyć? – spytał szybko.

– Inaczej zostaną zniszczone – potwierdził oficer techniczny.

– Jeśli je wyłączymy, to draństwo z wrakowska nas dorwie i zamieni w złom! – zaprotestował oficer ogniowy.

– Może je też spali?

– Nie będziemy ryzykować. – Hakelber pokręcił głową.

– Jakie będą rozkazy?

– Schronimy się za tym księżycem. – Hakelber odpalił holograficzną mapę systemu.

– Nie wiem czy przetwórnie zdążą?

– Jeśli zaczną manewr natychmiast to tak. – Anatidae rzucił okiem na wyliczenia systemów manewrowych. – Tak więc zarządzam zbiórkę wszystkich jednostek floty za tym księżycem.

– Rozkaz.

– Chwila. Mamy łączność z awallachańskim promem?

– Nadal brak.

– W takim razie musimy osobiście udać się po Sylwestris.

– To może być niebezpieczne – zauważył nawigacyjny.

– Owszem, niewątpliwie będzie niebezpieczne, ale mniej, niż pozostawienie tam kapłanki Kirie i zrobienie sobie wrogów w awallachańskim wywiadzie.

– Tak jest. Bierzmy kurs na awallachanski prom.

 

Niedobitki robotów bojowych i ochrony kapłanki broniły się na złomowisku w rogu hangaru. Kolejne fale przeciwników uniemożliwiały grupie Sylwestris jakikolwiek ruch. Poziom energii i amunicji spadał z każdą chwilą. Kapłanka nie miała złudzeń, że kolejny szturm wrogich pająkorobotów będzie ostatnim. One chyba też to rozumiały, bo ustawiły się w klin pod wodzą istoty dwukrotnie większej od pozostałych, szykując do rozstrzygającego uderzenia. Wrak zadrżał od potężnego uderzenia. Istoty ruszyły, by po kilku metrach zatrzymać się i gwałtownie zacząć zmieniać front. Z kilku wyrw w ścinanych hangaru wyleciał grad plazmowych pocisków, a za nim żołnierze z pokładowego pułku szturmowego „Srebrnego Wilka.” Sylwestris dostrzegła, że dowodzącemu obcymi istotami siadły tarcze. Natychmiast to wykorzystała ciskając w jego stronę kolejny czerwony sześcian. Chwilę później istota rozpadła się, a kryształ zalśnił seledynem. To wystarczyło by pozostałe pająkoroboty rzuciły się do panicznej ucieczki. Wróciła łączność

– Sylwestris żyjesz. – W słuchawce dał się słyszeć głos Hakelbera.

– Żyję. Trzeba będzie pozbierać kilku moich, którzy nie mieli tyle szczęścia.

– Później. Teraz musimy odskoczyć stąd zanim obejmie nas fala koronalnego wyrzutu masy.

– Niech i tak będzie. – Kapłanka nie była tym rozwiązaniem usatysfakcjonowana, ale nie miała możliwości odmówić.

 

Kilka godzin później kiedy okręty floty Hakelbera wyłoniły się zza księżyca oczom ich załóg ukazał się zdumiewający widok. Cmentarzysko okrętów znikło. Jedynymi dowodami, że było tam kiedykolwiek, pozostawały jedynie tysiącletnie wraki zabrane przez potężne okręty transportowe należące do Avelin.

 

– Szkoda, że znikły. – Sylwestris patrzyła z rozczarowaniem na pustkę.

– Masz rację szkoda. – Avelin podzielała uczucia kapłanki Kirie.

– Ja tam bym chciał wiedzieć jakim cudem znikły stąd okręty pozbawione napędu i z czym moja flota właściwie walczyła.

– Pewnie jacyś obcy się w nich zalęgli albo coś. – Kapłanka Kirie skłamała niezbyt przekonująco.

– Oczywiście – mruknął Hakelber uznając, że niczego więcej się od niej nie dowie.

 

Założenie było bez wątpienia słuszne. Sylwestris nawet torturowana nie przyznałaby się, że jej celem było zdobycie duszy maszyn. Koncepcja samoświadomych inteligentnych maszyn posiadających duszę w Imperium zostałaby pewnie uznana za coś zbyt nieprawdopodobnego, by było to możliwe. Awallachanie i inni mieszkańcy Królestwa an'Gleanna pewnie by w to też nie wierzyli, gdyby nie to, iż na niektórych planetach w rejonie trafiano na ślady cywilizacji stworzonej przez maszyny z duszą. Na opuszczonych martwych planetach, w środku kipiących życiem dżungli czy oceanów. Niekiedy odnotowywane przez pierwszych kolonistów znikały na całe stulecia by pojawić się znowu. Niekiedy na znanych i skatalogowanych planetach odkrywano je przypadkiem. Niekiedy natrafiano na zawieszone w kosmosie na orbicie księżyców i planet. Było ich na tyle dużo by pozyskać kilka unikalnych technologii, ale za mało by ustalić, co się stało z tymi obdarzonymi duszą maszynami. Jedna z teorii głosiła, że unicestwiły się w wielkiej wojnie korzystając z przywołujących maszynowe dusze sześcianów. Nie miało to aż takiego znaczenia jak fakt, że dusze nawigatora, konstruktora i wojownika znajdywały się w jej zasobniku i miały wartość kilku nadających się do zamieszkania planet.

 

Trwamy w stanie półsnu zawieszeni w nicości, mkniemy przez czas i przestrzeń. Obrót za obrotem mija czas, obrót za obrotem trwamy w oczekiwaniu na powrót stwórców. Drapieżnik odleciał zabierając kilku naszych braci mniejszych. To nic, mamy dość materiału i energii by zrodzić następnych. 

 

* myśliwcowiec – statek matka dla szwadronu lub pułku myśliwskiego. Jednostki na jego pokładzie nie są w stanie samodzielnie pokonywać przestrzeni między układami gwiezdnymi. W pewnym sensie jest odpowiednikiem ziemskich lotniskowców.