Czwarty lot na Marsa

Ze stanu czuwania wyrywa mnie sygnał z akcelerometrów. Wstrząs. Zaczął się na baterii słonecznej C, przeniósł na pylon i teraz, po kilku kolejnych milisekundach, jest już wyczuwalny na całym statku. Czujniki akustyczne również coś zarejestrowały. Muszę szybko ustalić, co to jest. Do hamowania zostały niecałe cztery godziny.

– Smoku, co to było? – pyta Xiang, kapitan i dowódca misji, dysząc lekko.

Wstrząs musiał ich wystraszyć, albo…

– Analizuję – odpowiadam. – Wciąż zbieram dane, prawdopodobnie mikrometeoroid.

– Uszkodzenia? Mamy założyć skafandry?

– Kabina nie utraciła szczelności. Ciśnienie w instalacji paliwowej w normie, wszystkie obwody sprawne, po zakończeniu procedury diagnostycznej powinienem być w stanie…

– Nie wszystko naraz, mądralo – przerywa mi. – Mamy założyć skafandry?

A dlaczego je zdjęliście?

– Tak, polecam również rozpocząć manualne poszukiwanie potencjalnych uszkodzeń.

– Ale najpierw się ubierzemy – mówi nieco rozmarzonym głosem Wei-lin, pierwszy oficer, a prywatnie żona kapitana.

Sądząc bo barwie i tonie głosu, kopulowali. Znowu. Na cztery godziny przed wejściem na orbitę. To nierozważne, nielogiczne i niebezpieczne. Aktywuję obwód empatyczny, jak potocznie nazywa się wewnętrzną część mojej biologicznej struktury. Rozmowy o tych sprawach przy użyciu standardowych toków rozumowania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów.

– Kapitanie, rozumiem, że sytuacja, w której się znaleźliśmy, jest stresująca, ale oddawanie się czczym przyjemnościom tuż przed jednym z kluczowych procesów wydaje się nieroztropne.

– Mówiłam, że się zorientuje – śmieje się Wei.

W kabinie wybucha jakaś szamotanina. Dopiero po chwili zaczynają zakładać skafandry.

– Smoku – odzywa się dowódca. Procesor empatyczny sugeruje, że na dziewięćdziesiąt siedem procent jest zażenowany. – Wszystko jest gotowe, a to co robimy w wolnym czasie, to nasza sprawa.

– Zgadzam się, ale… – przerywam, bo są pilniejsze sprawy. – Diagnostyka zakończona, prawdopodobne uszkodzenie baterii słonecznej C, pozostałe systemy sprawne.

– Wyślij robota, byśmy mogli to zobaczyć – odpowiada dowódca.

– Będzie tam za dwie minuty, Xiang.

– Czy wysłać wiadomość na Ziemię? – pyta Wei-lin.

– A co im powiemy? Musimy najpierw ocenić uszkodzenia.

Czekają w milczeniu, aż pająk dojdzie na miejsce. Pozornie zachowują spokój, ale biometria ewidentnie sugeruje, że są zdenerwowani. Chyba nigdy ich do końca nie zrozumiem, jeszcze przed chwilą czerpali radość ze zbędnego procesu, który mógł narazić na szwank naszą misję, a teraz czują strach przed statystycznie niegroźnym uszkodzeniem. Muszę to zapamiętać i zarchiwizować.

– Nadal nie widzę śladów kolizji – mówi powoli dowódca, w miarę, jak robot metodycznie pnie się po panelu.

– Tam! – woła Wei-lin. Słyszę szelest, chyba wskazuje coś na ekranie.

– Smoku, czy możesz przybliżyć to miejsce?

– Nie, ale mogę zrobić zbliżenie, tylko musicie dotknąć ekranu albo użyć kursora. Nie widzę was.

Palce dosięgają wyświetlacza, pająk skupia się na wskazanym kwadracie C328.

– Przebity na wylot, otwór ma ledwie kilka milimetrów średnicy – mówi Xiang, zanim zdążę dokładnie przeanalizować obraz. – Ile powierzchni czynnej straciliśmy?

Analizuję.

– Kwadraty od C320 do C329 nie odpowiadają. Sąsiednie pracują normalnie, straciliśmy najwyżej kilkanaście watów, zmiana nie powinna być odczuwalna. Zacznę przeprowadzać symulację…

– Dobrze, Smoku, zrób swoje obliczenia, a po wszystkim wyślij raport na Ziemię, ja wyjdę to zobaczyć. Chcę mieć pewność, że statek nie ucierpiał bardziej. Za cztery godziny zaczynamy hamowanie.

Nie, Xiang. Chcesz stąd wyjść, trzeci raz podczas sześćdziesięciu dni lotu.

– Nie stwierdziłem żadnych innych uszkodzeń – zaczynam ostrożnie, kierując się sugestiami płynącymi z moich biologicznych podzespołów. – Wszystkie siedemnaście tysięcy czujników daje prawidłowe wskazania. Nie istnieją żadne przesłanki…

– Smoku, rób swoje. To rozkaz. Ja wychodzę.

– Tak jest! – odpowiadam.

Rozkaz to rozkaz, jednym z głównych celów mojego istnienia jest wykonywanie rozkazów.

– Pójdę z tobą, razem zrobimy to szybciej – wtrąca Wei-lin.

– Nie, Wei, idę sam. Chcę, aby ktoś został w środku.

Tak, kapitanie. Wiem, że dla ciebie jestem czymś, a nie kimś. Nie musisz mi tego stale przypominać. Chcę zareagować, ale obwód empatyczny sugeruje zachowanie milczenia, w obawie przed powtórką z dnia czterdziestego ósmego. Tylko dzięki pomocy Wei-lin nie zostałem wtedy zresetowany.

Atmosfera wyraźnie poprawia się, kiedy dowódca wchodzi do śluzy. Biometria sugeruje, że ten niebezpieczny proces sprawia mu radość. Na zewnątrz uspokaja się zupełnie i wbrew procedurom wyłącza komunikator, a następnie, zamiast ruszyć prosto do panelu, traci kilka cennych minut na wpatrywanie się w cel naszej podróży. Za to ona bardzo się martwi.

– Czy wszystko w porządku, Wei-lin? Twoje serce bije ponad dziewięćdziesiąt razy na minutę, zużywasz dużo tlenu.

Śmieje się przez chwilę, a następnie uruchamia kamerę, bym mógł ją zobaczyć. Niewiele mi to daje, bo nie znam się na ocenie ludzkiej fizjologii i nie mam rozwiniętych struktur odpowiedzialnych za estetykę czy emocje, ale lubię, kiedy tak robi. Czuję się wtedy zdecydowanie bardziej kimś, niż czymś. To też muszę zapamiętać i zarchiwizować.

– Tak, Smoku. Zwyczajnie martwię się o Xianga.

– Jest bezpieczny – odpowiadam. – Statystycznie rzecz biorąc…

Ponownie się śmieje. Cholera, zapomniałem, przez obwód empatyczny…

– Wiem, że jest bezpieczny, ale i tak się martwię. Ludzie tak mają, zwłaszcza żony. Kocham go, to się martwię. Niecałe cztery godziny do odpalenia silników, a on wyleciał na spacer.

– Czy spacer to ten moment, kiedy człowiek wychodzi ze śluzy poza statek i popada na kilka minut w stan bezczynności?

Czemu tak ją to bawi, przecież biorę poprawkę na empatię? Co robię źle? W wolnej chwili przeszukam pod tym kątem Archiwum.

– Nie, on po prostu potrzebował wyjść. Męczą go małe przestrzenie.

– Ale testy przeszedł wzorcowo.

– Tak, ale testy były na Ziemi, a my lecimy od ponad dwóch miesięcy. Bardzo dobrze się znamy i byliśmy od dziecka wychowywani do takiego trybu życia, ale dziewięć metrów sześciennych to naprawdę mało dla dwójki ludzi. Nie przejmuj się tym, zerknie na panel, poobserwuje Marsa i wróci. Wszystko będzie w porządku.

Xiang jest już przy bateriach słonecznych. Dotyka rękawicą otworu, ogląda pająka, który systematycznie przeczesuje statek w poszukiwaniu uszkodzeń i co chwila spogląda na czerwoną planetę.

– Za sześć godzin zacumujemy do lądownika orbitującego wokół Marsa i zapiszemy swoją kartę w dziejach podboju kosmosu.

– Wy zapiszecie – precyzuję. – Ja jestem tylko komputerem pokładowym.

– Smoku… Jestem pewna, że w podręcznikach napiszą o tobie tak samo, jak o nas. Jesteś trzecim członkiem załogi, naszym aniołem stróżem i najbardziej zaawansowaną sztuczną inteligencją, jaką zbudowali ludzie.

Tylko że mnie nikt nie zbudował, tak od podstaw.

– Doceniam twoją troskę, Wei-lin, ale nie przejmuj się mną. Mamy misję do wykonania, zrobię swoje, takim mnie stworzono. Jeszcze podczas konfiguracji jeden z nauczycieli powiedział, że realizacja celów jest dla mnie tym, czym dla was kopulacja. Będę do tego dążył za wszelką cenę.

Znowu chichocze. Ten obwód empatyczny musi być uszkodzony.

– Tak, też nam to o tobie mówili… Trochę się od nas różnisz, ale jednocześnie jesteś tak podobny. Przez te wszystkie dni jakoś nigdy nie rozmawialiśmy z tobą tak zwyczajnie, jak z…

Ostrożnie.

– Człowiekiem – kończy. – A przecież ty jesteś człowiekiem.

Byłem. W pewnym sensie. Pomimo ogromu wiedzy, jaką posiadają ludzie, nie udało im się rozwiązać zagadki własnej świadomości. Ale obeszli ten problem. Mogłem być człowiekiem, ale nim zdążyłem się w pełni rozwinąć, odebrali mi ciało, zostawiając tylko minimum niezbędne do utrzymania pracy mózgu. Okaleczonego podłączyli najpierw do maszyn matematycznych, a następnie do statku. Obudzili w zimnej ciemności, stymulowali, modyfikowali oraz kazali uczyć się cierpliwie. A kiedy opanowałem swoje nowe ciało i potrafiłem odpowiedzieć na większość pytań uznali, że jestem świadomy. Widzę poprzez matryce kamer, słyszę dzięki mikrofonom, rejestruję dotyk wykorzystując czujniki w odnóżach pająków. Ten statek stał się moim ciałem, a udany lot na Marsa jest celem mojego krótkiego istnienia.

– Wei-lin, jestem komputerem pokładowym i moim jedynym zadaniem jest pomóc wam w zrealizowaniu założonych celów misji. Nie mówmy o tym. Wiesz, że to niezgodne z procedurami.

– Wiem, i mów mi, proszę, Wei. Tak jak Xiang.

To też niezgodne z procedurami, podobnie jak cała ta rozmowa. Wysoce nierozważnym jest rozmawianie z SI o tematach innych niż bezpośrednio związane z celami misji, tak przynajmniej mówi się astronautom. Tylko że ja bardzo lubię takie rozmowy, zwłaszcza z nią, bo kapitan woli zachowywać dystans wobec kogoś, lub raczej czegoś, co stanowi – jak to sam ujął – krzyżówkę człowieka z kalkulatorem.

– Dobrze, Wei. Dziękuję. Wywołam Xianga, zostało jedenaście minut do rozpoczęcia listy kontrolnej.

– Daj mu jeszcze chwilę. On tak rozładowuje stres. Potrzebuje chwili samotności. Ja mam inaczej, gadam jak najęta.

– Co to jest „stres”?

Mam gigabajty danych i setki samouczków odnośnie ludzkich emocji, ale zdążyłem już zauważyć, że dużo ciekawsze są rzeczywiste interakcje. Na nich najbardziej mi zależy, to ich zapisy trafią do Archiwum.

– Chyba mamy problem – obwieszcza nieoczekiwanie Xiang.

– Co się stało? – pyta lekko zaniepokojona Wei-lin.

– Coś jest na dyszy silnika. Trzeba wysłać pająka, by to zbadał. Po obejrzeniu paneli, poleciałem na rufę. Zatrzymałem się przy osłonie przeciwradiacyjnej, by obserwować, jak pająki przeprowadzają inspekcję instalacji paliwowej i zbiorników. Odruchowo rzuciłem okiem na sekcję napędową i wtedy zauważyłem coś na dyszy. Jakąś nierównomierność na samej krawędzi, jakby wcięcie albo wyszczerbienie. Na godzinie trzeciej, może czwartej, licząc w prawo od dyfuzora układu chłodzenia. Nie widzę dokładnie, bo jestem za daleko. Gdybym tylko mógł podejść…

– Nie zbliżaj się tam! – krzyk zagłusza wszystkie inne dźwięki. Jej serce bije już sto trzydzieści razy na minutę. – Silnik jest mocno radioaktywny. Smoku, wyślij tam natychmiast robota!

Tak, już to zrobiłem. Mnie nie trzeba powtarzać.

– Serwisant będzie na miejscu za kilka minut. Szacuję, że będzie sprawny przynajmniej kolejne kilka minut, zważywszy na oczekiwany poziom promieniowania, więc powinniśmy uzyskać sporo danych.

Następne minuty upływają w absolutnej ciszy. Wei wpatruje się w ekran jak zahipnotyzowana, obserwując przedział napędowy oczami robota serwisującego, a dowódca robi ćwiczenia oddechowe, by zmniejszyć zużycie tlenu. Jeżeli mu się to nie uda, za kilka minut będzie musiał wrócić na pokład.

– Wyszczerbiona… Nie! – Wei szepce, kiedy pająk dociera na miejsce i zaczynamy rozumieć powagę sytuacji.

– Opiszcie mi to! – krzyczy Xiang, cały czas obserwujący silnik zza osłony.

– Końcówka dyszy jest uszkodzona. Przełom materiału sugeruje, że stało się to, kiedy silnik nie pracował i dysza był zimna. Brakuje fragmentu o kształcie przypominającym trójkąt równoboczny o wysokości około sześciu centymetrów. Ma pan bardzo dobre oko, dowódco. Moje kamery monitorujące tylną półsferę nie dostrzegły tego.

– Zbieraj dane, póki pająk będzie sprawny. Wei, przygotuj śluzę, wracam na pokład.

Kobieta zdejmuje skafander i znika z zasięgu wizji. Kieruję robotem, aby zobaczyć uszkodzenie z każdej możliwej strony, dopóki matryca dobrze działa. Kiedy mam już wystarczającą ilość ujęć, by zbudować dokładny model defektu, uruchamiam głowicę rentgenowską, by sprawdzić, czy reszta dyszy nie jest pęknięta.

Równolegle zaczynam szacować wpływ uszkodzenia na działanie silnika. Dyskretyzuję model geometryczny, analizuję wskazania czujników z okresu, kiedy silnik pracował. Robię to wszystko, co komputery pokładowe lubią najbardziej. To, do czego zostałem stworzony. Chcę się dowiedzieć, ile ciągu stracimy, oraz jak długo uszkodzona dysza zdoła wytrzymać naprężenia termiczne i wibracje, kiedy napęd termonuklearny ponownie ożyje.

– I jak to wygląda, Smoku? – pyta Xiang, zawisając nad konsolą. Szybko uporał się ze śluzą.

– Nie wykryłem żadnych pęknięć w bliskim sąsiedztwie defektu. Obecnie pająk przeprowadza jeszcze pomiary całego obwodu w poszukiwaniu ewentualnych deformacji. Póki co, wszystko w normie.

– Co się stanie, kiedy rozpoczniemy hamowanie?

– Analizy są w toku. Wiem już prawie na pewno, że sama dysza powinna wytrzymać, chociaż po wystygnięciu będzie trwale zdeformowana. Nie potrafię jednak jeszcze określić, jak spadek sprawności napędu oraz zmiana kierunku wektora ciągu wpłyną na prawdopodobieństwo udanego wejścia na orbitę. Analizy przepływów są czasochłonne, dajcie mi kilka minut.

– A podobno jesteś superkomputerem. Wei, ile mamy czasu do rozpoczęcia listy kontrolnej?

– Trzy minuty.

– Zacznij wszystko zgodnie z planem. Ja wyślę informację na Ziemię, a następnie popracuję z naszym krzemowym przyjacielem nad rozwiązaniem.

– Przyjęłam – mówi Wei, zapinając pasy. – Procedura zgodnie z planem. Zaczynam od testu zaworów…

Ona po raz ostatni przegląda listę, on dyktuje wiadomość dla centrum kontroli.

– Gotowe – obwieszczam. Biometria pokazuje, że tętno gwałtownie przyspiesza u obojga. Muszę to przekazać zwięźle, po ludzku.

– Jakie mamy szanse? – pyta Xiang, skupiając wzrok na ekranie.

– Spore – odpowiadam zgodnie z prawdą. – Ale musimy przezwyciężyć kilka problemów, a czasu jest mało. Oszacowałem, że uszkodzenie nieco utrudni zainicjowanie reakcji jądrowej oraz zmniejszy ciąg o maksymalnie cztery procent. Mamy wystarczający zapas paliwa, ale będziemy musieli też skompensować zmianę kierunku wektora ciągu, jeszcze pracuję nad detalami.

– Będzie trzeba obniżyć masę statku – mówi dowódca, masując skronie.

– Tak, założyłem, że odrzucimy wszystko, co zbędne. Na godzinę przed odpaleniem wszystkie sprawne pająki zajmą się redukcją masy. Odrzucimy antenę wysokiej przepustowości i panele słoneczne A oraz D. Piętnaście minut przed startem pająki również opuszczą statek.

– Możemy też wywalić wszystkie zapasowe ubrania, niektóre narzędzia i tę cholerną flagę. To powinno dać kolejne kilogramy – wtrąca Wei.

Nie, Wei, flaga musi zostać. Według wytycznych jest tylko trochę mniej ważna niż wy.

– Czy damy radę niwelować siłę poprzeczną silnikami korekcyjnym?

Pora na złe wieści.

– Wszystkie scenariusze, które dotąd przeanalizowałem pokazują, że nie. Ale pracuję nad tym.

Przetaktowałem, co się dało, obniżyłem napięcia do granic stabilności. Jeżeli istnieje rozwiązanie, znajdę je. Spoglądają po sobie, a następnie on chwyta ją za dłoń. Biometria pokazuje, że Wei to uspokaja.

– Nie mamy czasu, musimy pozbyć się tej składowej. Czy pająki będą w stanie zrobić podobne wcięcie po przeciwnej stronie dyszy? – pyta dowódca.

Dlaczego pytasz? Dobrze wiesz, że nie. Masz doktorat z budowy statków kosmicznych.

– Nie, potrzebowałyby na to kilku godzin, a nie wytrzymają tam tyle czasu. Ten, którego wysłałem, już przestał działać.

– W takim razie ja to zrobię – oznajmia kapitan.

– Co?! – krzyczy Wei. – Nie zgadzam się!

– To jedyne rozwiązanie. Smoku, co się stanie, jeżeli na dyszy będą dwa wycięcia po przeciwnych stronach?

– Przeliczam… – Dyskretyzacja, analiza, optymalizacja. Kiedyś trwało to godziny, dziś sekundy. – Stracimy maksymalnie kolejne cztery procent ciągu, ale pozbędziemy się siły poprzecznej. Oszacowanie probabilistyczne pokazuje, że w najgorszym przypadku mamy przynajmniej sześćdziesiąt siedem procent szans, że wystarczy nam paliwa. To najlepiej rokujący z analizowanych dotychczas scenariuszy.

– Jak to sobie wyobrażasz, przecież to potrwa, a ty będziesz wystawiony na działanie promieniowania? Nie zgadzam się, jako oficer i twoja żona!

– Wei… – odwraca się do niej – przecież wiesz, po to żyjemy. Pamiętasz, co mówili na początku, kiedy się zgłosiliśmy, jeszcze podczas szkolenia? Statek ma osłony, ale one nie wyłapują wszystkiego, są zbyt lekkie. To nie jest misja międzynarodowa, mamy być pierwsi. Paliwo oraz silnik są radioaktywne. Promieniowanie kosmiczne i wiatr słoneczny też robią swoje. Nawet jeżeli wszystko się uda i jakoś wrócimy na Ziemię, to i tak nie pożyjemy długo.

– Nie przypominaj mi o tym. Nie chcę o tym myśleć. – Opuszcza głowę.

Jej serce wali prawie dwieście razy na minutę, oczy też wyglądają jakoś dziwnie. Trzeba będzie wydzielić środki uspokajające do atmosfery, zgodnie z procedurą i przy okazji zarchiwizować rezultaty.

– Czy wszystko w porządku, Wei? – pytam. – Nie potrzebujesz pomocy medycznej?

Co ich tak bawi? I po co się przytulają?

– Skafander ma osłony, a ja nie jestem jakimś tam pająkiem, zaabsorbuję swoje, ale dam radę.

Ona zaczyna coś mówić, ale raptem wyłączają mi wizję i fonię. Nie wiem, co się dzieje. Wskazania czujników akustycznych w zbiorniku paliwa sugerują, że żywo rozmawiają. Po kilku minutach ktoś kontynuuje czynności z listy kontrolnej, a ktoś inny otwiera kontener z narzędziami.

– Smoku – odzywa się dowódca, kiedy Wei zamyka za nim śluzę. – Ruszam, monitoruj na bieżąco moją biometrię oraz informuj o ilości zaabsorbowanego promieniowania.

– Przyjąłem.

– Jeżeli potrafisz, porozmawiaj też z Wei-lin. Ona potrzebuje z kimś pomówić, ale nie ze mną.

– Przyjąłem, dowódco. Czy mogę jeszcze jakoś pomóc?

– Tak. Monitoruj wszystkie procesy i licz, co jeszcze możemy zrobić, by zwiększyć szanse powodzenia – przerywa na chwilę, to nie w jego stylu. – Przelicz też wszystko jeszcze raz, ale załóż, że ja nie wrócę na statek. Razem z narzędziami i skafandrem powinno to zredukować masę o ponad sto dwadzieścia kilogramów.

Już to zrobiłem, kiedy tylko powiedziałeś, że tam idziesz. To mogłoby faktycznie zwiększyć szansę udanego wejścia na orbitę, ale tylko nieznacznie, a jest całkowicie sprzeczne z celami misji.

– W takim przypadku prawdopodobieństwo odniesienia sukcesu…

– Cicho! – krzyczy niespodziewanie. – Powiesz mi to, kiedy skończę. I do tego czasu nie powiesz o niczym Wei.

Ludzie chyba nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. Muszę to zapamiętać i zarchiwizować.

– Przyjąłem, Xiang. Biometria w normie, masz tlenu na ponad dwie godziny. W ciągu ostatniej doby przyjąłeś siedemdziesiąt procent dozwolonej dawki.

Nie odpowiada. Oczami pająków widzę, jak leci w stronę sekcji napędowej. Nawet nie przypiął się liną. Będę musiał o tym napisać w raporcie.

– Smoku – wywołuje mnie Wei. Ma dziwny głos. – Pozycja czternasta… listy kontrolnej… przeprowadź test zaworów instalacji paliwowej… i potwierdź, że są sprawne.

Otwórz, zamknij, ponownie otwórz i jeszcze raz zamknij. Czas reakcji i spadki napięć w normie.

– Potwierdzam, sprawne. Możesz przejść do pozycji piętnastej.

Słyszę krótki, niski dźwięk. Obwód empatyczny jest pewny, że to werbalizacja emocji.

– Wei, jeśli wolno mi zapytać: czy to, co się z wami dzieje, to oznaka stresu?

– Tak, Smoku. Można tak powiedzieć. Martwię się o niego, o nas… – Milknie. Znowu ten dźwięk. – Czasem zwyczajnie zapominam, co robimy i co z nami będzie. Tak jest mi łatwiej. Nie różnimy się do siebie aż tak bardzo, nas też stworzono do tej misji. Od siódmego roku życia byłam wychowywana na astronautkę. Kiedy miałam trzynaście lat, algorytm centrum szkoleniowego sparował mnie z Xiangiem. Mieliśmy stworzyć doskonały zespół do długich lotów międzyplanetarnych. Pozycja siedemnasta, bezpieczniki.

Wiem, mam dostęp do podstawowych informacji na temat załogi.

– Bezpieczniki sprawdzone, wszystko działa, możesz przejść dalej.

– Przyjęłam.

– Początkowo buntowałaś się przeciwko temu.

– Bo byłam nastolatką i choć Xiang bardzo mi się podobał, to miałam nieco inną wizję związków międzyludzkich. Ale potem mi przeszło, dorosłam i zrozumiałam w pełni pokładane w nas oczekiwania. Miałam szczęście, Xiang to dobry astronauta i mąż. Pozycja osiemnasta, magistrala paliwowa.

– Magistrala sprawna. Ale dlaczego nie jesteś dowódcą, przecież miałaś nieco lepsze wyniki końcowe, niż on?

Biometria pokazuje, że jej tętno znowu rośnie. Równocześnie monitoruję także Xianga. Skafander faktycznie chroni go do pewnego stopnia, bo przez kilka minut przyjął tylko piętnaście procent dozwolonej dawki.

– Polityka… Partia uznała, że poleci małżeństwo, a dowódcą będzie mężczyzna. Obawiano się, że przywództwo kobiety może źle wpłynąć na wizerunek misji, bo jest to niezgodne z naszym dziedzictwem kulturowym. Pozycja dziewiętnasta, czyli przechodzimy do silnika.

– Zaczynam diagnostykę, to chwilę potrwa.

– A jak on sobie radzi?

– Jego biometria sugeruje, że dobrze. Dowiem się więcej, kiedy mnie wywoła.

Przyjął już w sumie prawie dziewięćdziesiąt procent dawki dobowej. Ale to mogę przekazać tylko jemu.

– Diagnozuj, a ja będę mówić. Miałam dwadzieścia lat, kiedy nasz rząd dogadał się z Ameryką i Europą w sprawie wspólnej misji na Marsa. Wszystkie poprzednie próby nie powiodły się, więc postanowiono połączyć siły. Zachód dał technologie i specjalistów, a Chiny pieniądze i zdolności produkcyjne. Wspólnymi siłami opracowaliśmy napęd termonuklearny i zaczęliśmy budowę statku. Wydawało się, że tym razem może się wreszcie udać, ale wtedy zaczął się kryzys. Europa pokłóciła się i wycofała, Amerykanie również ograniczyli swój udział…

Mówi dalej, ale muszę skontaktować się z dowódcą.

– Xiang – wywołuję kapitana. – Przyjąłeś właśnie dopuszczalną dawkę. Jak się czujesz?

– Przyjąłem, Smoku. Przekaż Wei, że wszystko w porządku. Ależ to cholerstwo jest odporne!

Matryca ceramiczna w metalowej osnowie to nie plastik.

– Czy mogę ci jeszcze jakoś pomóc?

– Wywołaj mnie ponownie, kiedy przyjmę kolejną dobową dawkę. Potrafisz oszacować, kiedy zacznę odczuwać skutki ekspozycji?

– Większość astronautów, którzy przekroczyli dawkę dziesięciokrotnie, przeżyło ponad dziesięć lat od momentu ekspozycji.

– Umiesz pocieszyć człowieka. Poszło! Jeszcze kawałek i będzie gotowe. Przyślij tu pająka, by to zobaczył.

Potwierdzam, wysyłam kolejnego robota i przełączam się na Wei, bo mnie wywołuje.

– Diagnostyka, śpiochu! Oj, nieładnie znikać, kiedy kobieta mówi.

– Przepraszam, Xiang mnie wywołał. Diagnostyka zakończona, wszystko sprawne. Czujniki na dyszy rejestrują wibracje, ale to wynik prac dowódcy. Możemy przejść do kolejnego punktu.

– Kilka następnych pozycji listy kontrolnej muszę sprawdzić ręcznie. Kiedy kryzys już minął, Zachód ponownie chciał dołączyć do programu. My do tego czasu prawie ukończyliśmy statek międzyplanetarny i własnymi siłami wysłaliśmy lądownik na orbitę, ale partia nie był pewna, czy stać nas na zorganizowanie całej misji. Po wcześniejszych porażkach nie chcieli ryzykować kolejnej. Zaczęły się spotkania, kłótnie, sojusze… Polityka. Stanęło na tym, że Chiny poniosły większość kosztów, a Zachód wrócił do gry, przekonując w mediach, że to on jest poszkodowany. Nasz rząd udawał oburzenie, ale pozwalał na to, bo mieliśmy plan.

Nie rozumiem, czemu, ale lubię, jak mówi.

– I tu pojawiamy się my, jak rozumiem?

– Tak, Smoku. Złożenie statku misji międzynarodowej wymagało w sumie szesnastu startów największej z naszych rakiet. Trwało to prawie cztery lata. Nie spieszyliśmy się, bo i tak czekaliśmy na okno startowe. Kiedy w blasku jupiterów ekspedycja Mars-3 rozpoczęła swój trwający sto dni lot, przystąpiliśmy do dzieła. Świat wstrzymał oddech, bo w ciągu dziesięciu dni wystartowały kolejne trzy rakiety, wynosząc na LEO komponenty kolejnego statku, a także ciebie i nas.

– Ale po co, skoro Mars-3 już leciał?

– Polityka, Smoku. Mamy być pierwsi. Wystartowaliśmy dwa tygodnie później, ale nasz statek jest dużo mniejszy i leci znacznie szybciej. Nie mamy aparatury naukowej ani wygód, nawet z części osłon anty-radiacyjnych zrezygnowano. Mamy przeżyć lot, wejść na orbitę dwadzieścia dni wcześniej, wylądować na planecie i wbić tam flagę, a następnie wrócić na orbitę i czekać na tamtych, by przywitać załogę międzynarodową jako gospodarze.

Mechanika kwantowa to przy tym pikuś. Znam dokładnie cele misji, ale nie znałem powodów, na podstawie których je określono. Informacje zdecydowanie warte archiwizacji.

– Zrobimy swoje – kontynuuje. – Pokażą nas w mediach, opiszą w książkach. Otworzymy nowy rozdział w podboju kosmosu, a potem po cichu umrzemy gdzieś w drodze powrotnej albo już na Ziemi.

Milknie. Znowu pojawia się ten dźwięk. Emocje i szybszy oddech.

– Teraz rozumiem, o co chodziło, kiedy mówiłaś, że jesteśmy podobni.

– Pozycja dwudziesta piąta sprawdzona – mówi po dłuższej chwili. – Przerwa w odliczaniu. Mamy dziewięćdziesiąt minut, by rozwiązać ewentualne problemy. Wywołuję Xianga, ale nie odpowiada. Zobacz, co u niego.

– Przyjąłem.

Widzę go oczyma pająka skanującego wyszczerbienie. Unosi się wewnątrz dyszy i szlifuje pilnikiem pierwotne uszkodzenie. Wywoływałem go kilka razy, informując o kolejnych przyjętych dawkach, bo poziom promieniowania jest tam większy. Tylko potwierdzał.

– Kapitanie, pająk skończył skan. Ja przeprowadziłem symulacje, czekam na dalsze instrukcje.

– Jeszcze chwila, już kończę. Postanowiłem to jeszcze wyszlifować, by nie pękło, tak na wszelki wypadek. Przypomnij mi, ile dawek przyjąłem?

– Pięć i pół dawki dobowej w mniej niż trzydzieści minut, to niebezpieczne. Dlaczego pan to zrobił, przecież policzyłem, że dysza wytrzyma bez tego?

– Wierzę ci, Smoku, ale wolę mieć większy margines bezpieczeństwa, jeżeli to możliwe. Jak tam Wei?

Mógłbym zacząć się z nim kłócić i udowodnić, że jego działania były bezsensowne, ale nie czas teraz na to. Natomiast zapis całego toku postępowania zdecydowanie wart archiwizacji.

– Czeka. Przeszliśmy przez listę startową do punktu dwudziestego piątego włącznie.

– Jaki wynik?

– Wszystko w porządku.

Odrzuca pilnik i wylatuje na zewnątrz.

– Powiedz mi teraz to, czego miałeś mi wcześniej nie mówić.

Cała moc na obwód empatyczny.

– Przeliczyłem wszystko jeszcze raz, w oparciu o informacje ze skanu oraz zoptymalizowałem rozwiązanie. Jeżeli wróci pan na pokład, mamy przynajmniej siedemdziesiąt procent szans na udane wejście na orbitę. Jeżeli pan nie wróci, szanse rosną o przynajmniej trzy procent.

Tak naprawdę, to rosną o ponad siedem, ale to zachowam dla siebie.

– Tylko trzy procent…

– Aż trzy procent, ale pomimo to zalecam powrót. Inaczej cele misji nie zostaną osiągnięte. Mamy jeszcze trochę czasu, by zmaksymalizować szanse powodzenia.

– Co ty wiesz o celach, Smoku.

– Materiał, który mam przesłać na Ziemię, ma przedstawiać dwie osoby ustawiające flagę. Jeżeli pan nie wróci na statek, cel nie zostanie zrealizowany.

– Zmodyfikujesz nagranie i dodasz mnie cyfrowo. Wiem, że jest taka procedura.

Tak, mógłbym to zrobić, ale nie od tego jestem. Taki materiał został nawet przygotowany na Księżycu jeszcze przed startem, ale to nie moja działka.

– Niewykonalne w obecnej sytuacji. Po odrzuceniu części paneli słonecznych stracę możliwość przeprowadzania bardziej złożonych operacji. Wróć na pokład, Xiang. Inaczej wszyscy poniesiemy porażkę.

– Smoku, co się dzieje z Xiangiem? – wywołuje mnie Wei.

Milczę, czekając na jego ruch. Odrzuca narzędzia, jedno po drugim, a następnie przez kilka długich sekund wparuje się w czerwoną planetę.

– Tak blisko… Cholera, tak cholernie blisko… Zaufam ci, scalaku, ale jeśli coś pomyliłeś…

– To wszyscy poniesiemy konsekwencje. Wiem, kapitanie. Wracajmy.

– Wei – przełączam się do niej – Xiang już wraca, przygotuj śluzę.

– Smoku – mówi, brnąc powoli z powrotem w stronę kabiny. – Przekaż jej, by przygotowała zestaw poekspozycyjny.

Już to zrobiła. Pozostawiam tylko cząstkę swoich zasobów do dalszej zabawy w głuchy telefon i skupiam się na optymalizacji czekającego nas manewru. Mamy jeszcze trochę czasu, wiec pora popracować nad tymi siedemdziesięcioma procentami. Analizuję kolejne scenariusze: wykorzystanie atmosfery planety, użycie silników manewrowych i zapasu tlenu, by wygenerować dodatkowy ciąg. Nic z tego. W zależności od wariantu, w najgorszym przypadku albo rozbijamy się, albo kończymy z hiperbolicznym naddatkiem prędkości. Czasem jest to kilkadziesiąt metrów na sekundę, a czasem tylko kilkanaście, ale to ciągle za dużo. W optymalnych warunkach wszystko się uda, ale napęd termojądrowy bywa kapryśny, silnik nie zawsze zaczyna pracować od razu, zwykle potrzebuje kilku sekund do stabilizacji reakcji. Gdybyśmy tylko mogli wykorzystać otoczenie, ale to okolice Marsa, tu nic nie ma, chyba że…

– Smoku – odzywa się Xiang, wyrywając mnie z gąszczu macierzy i równań. – Mamy piętnaście minut do rozpoczęcia odliczania końcowego, czas pozbyć się zbędnych kilogramów i pająków. Czy znalazłeś jakiś sposób, by poprawić naszą sytuację?

Przeliczanie…

– Tak, dowódco! – Pozwoliłem sobie podnieść głośność do maksymalnego poziomu. – Wiem, co możemy zrobić, zaraz wyświetlę wam to na ekranie. Pająki zgodnie z planem zaraz zaczną odciążać statek.

– Co wymyśliłeś? – pyta Wei.

– Zrobimy to kilkuetapowo: skierujemy się na niższa orbitę, niż początkowo planowaliśmy. Najpierw wyhamujemy napędem międzyplanetarnym. Zrobimy to na twardo, więc przeciążenie będzie duże, nie zmniejszę też dawkowania paliwa do samego końca. Będzie kilka wstrząsów i pewnie zaczniemy wirować, ale uzyskamy kilkaset milisekund pełnej mocy więcej. Potem odłączymy kapsułę załogową od reszty i ustabilizujemy ją na uzyskanej orbicie. Jeżeli to nie wystarczy, wykorzystamy asystę planety w taki sposób, by skierowała nas na prosto na Fobosa…

– Nie lepiej wtedy użyć silników manewrowych do wyhamowania?

– Nie, bo to daje tylko siedemdziesiąt siedem procent szans na powodzenie, w najgorszym przypadku, a dla mnie to za mało.

– Mów dalej.

– Oba księżyce są akurat w takim położeniu, że bardzo nam się przydadzą. Są niewielkie, ale asysta każdego z nich, połączona z asystą czerwonej planety i wykorzystaniem silników manewrowych do hamowania dopiero przy kolejnym przelocie blisko Marsa dają w sumie ponad dziewięćdziesiąt procent, w najgorszym przypadku.

– To się uda?

– Tak – odpowiadam. – To optymalne rozwiązanie, bazując na dostępnym zbiorze danych, jeżeli nie wystąpią żadne niespodziewane defekty, jeżeli nic w nas nie uderzy…

– Ile to wszystko potrwa? Czy w wyniku wydłużenia procedury wejścia na orbitę będziemy nadal w stanie wyprzedzić misję międzynarodową?

– Tak. Mars-3 powinien rozpocząć dokowanie do lądownika nie wcześniej niż za pięćset siedemdziesiąt siedem godzin. W najgorszym wypadku zaplanowany przez mnie manewr zajmie czterysta siedemdziesiąt godzin. Prawdopodobieństwo wystąpienia…

– Wystarczy. Wierzę, że wiesz, co robisz. Przygotuj program i pilnuj robotów. My przygotujemy się do przeciążenia. Nie sądziłem, że kiedyś to powiem, ale bardzo się cieszę, że jesteś z nami.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiadam, nie kryjąc zadowolenia.

Czas do startu mija szybko, oni skupiają się na liście kontrolnej, ja doglądam całej reszty. Od momentu odłączenia części paneli przejdę w tryb oszczędzania energii i moje możliwości zostaną mocno ograniczone, muszę więc przygotować wszystko z wyprzedzeniem i dla bezpieczeństwa zapisać kopię Archiwum.

Wejście na orbitę przebiega zgodnie z planem, wpływ uszkodzenia dyszy okazuje się w praktyce dużo mniejszy, niż szacowałem. Jednak mogłem kazać pająkom wyciąć coś większego. Cierpliwie śledzę telemetrię i w momencie, kiedy nasz hiperboliczny naddatek prędkości wynosi jedynie kilkanaście metrów na sekundę, celowo zmieniam dawkowanie paliwa. Przepływ zostaje zaburzony i reakcja przestaje być stabilna. Statek zaczyna drżeć, automatyka wyświetla błędy kolejnych układów.

– Smoku, co się dzieje?! – pyta dowódca.

– Anomalia, niestabilność reakcji, analizuję to.

Po kilku pełnych napięcia sekundach wyłączam całe zasilanie sekcji napędowej. Wibracje natychmiast ustają, zapada cisza.

– Czy udało się wejść na pożądaną orbitę? – pyta Xiang po kilku sekundach.

Tak, jesteśmy dokładnie tam, gdzie chciałem być.

– Nie do końca. Będziemy musieli skorzystać z asysty grawitacyjnej księżyców, dobieram właśnie wariant… Gotowe. Okrążymy Marsa trzy razy, dodatkowo wykorzystując asystę Fobosa i Deimosa. Będę stopniowo spowalniał nasz lot, wykorzystując szczątkową atmosferę i silniki korekcyjne. Cały manewr potrwa około dwóch tygodni, dokowanie do lądownika nastąpi nie później niż za trzysta trzydzieści pięć godzin.

– Jeszcze dwa tygodnie… – szepcze Wei.

– Bez obaw – odpowiadam. – Zdążymy przed misją międzynarodową, a teraz przygotujcie się, musimy odczepić przedział napędowy.

***

Nasz lot wydłużył się o dwa tygodnie. Za kilka minut zadokujemy wreszcie do lądownika, Wei i Xiang przesiądą się, a moja rola prawie dobiegnie końca. Przez ostatnie dni sporo się zmieniło. Xiang wreszcie mi zaufał i zaczęliśmy rozmawiać. Oboje opowiedzieli mi bardzo wiele o sobie, a ja podzieliłem się własną historią. Nie powiedziałem oczywiście, że ta sprawa z silnikiem to moje celowe działanie. Według moich danych, była to najdłuższa nieplanowana rozmowa człowieka z SI przeprowadzona na zasadach partnerstwa, do której żadna ze stron nie czuła się bezpośrednio zmuszona. Zarejestrowałem ją w kilku kopiach i zarchiwizowałem dla potomności.

– Praca z wami była prawdziwą przyjemnością – mówię, kiedy przez iluminatory widać już lądownik. – Postaram się być przydatny, dopóki pozostanę na orbicie.

Milczą. Xiang jest spokojny, tętno Wei rośnie. Chyba się do mnie przywiązała. Z chęcią zobaczyłbym jej biometrię, kiedy dowie się, że zgodnie z planem zszedłem z orbity i rozbiłem się na powierzchni czerwonej planety.

– Wei, jak się czujesz w nowej roli?

Xiang parska śmiechem.

– Polityka, Smoku – odpowiada z nieskrywanym zażenowaniem.

– Zubrinie – poprawia ją kapitan. Obwód empatyczny sugeruje, że to forma szyderstwa.

– Staram się skupić na zadaniu – kontynuuje Wei.

Na Ziemi niezbyt przejęli się wydłużeniem lotu. Cele misji zostaną zrealizowane, jeżeli astronauci wrócą na orbitę, zanim dotrze tam Mars-3. Za to Amerykanie musieli w tym czasie jakoś wkupić się w łaski Chin, bądź też wywrzeć nacisk, bo w codziennym komunikacie, poza stertą propagandowych bzdur, przysłano informację, że Wei-lin wyląduje na czerwonej planecie jako obywatelka USA. Zmieniono też nazwę całej misji. Od dziś nazywam się Zubrin-1.

Finalizujemy procedurę dokowania, otwierają właz i zostaję sam. Przed nimi kolejne listy kontrolne i zadania, ja zrobiłem już swoje. Pięć lat stymulacji, szkoleń i interakcji próbnych, by bezpiecznie dowieźć dwójkę ludzi na orbitę innej planety. Cele misji wypełnione. Czas wysłać dane na Ziemię i udać się na „zasłużoną emeryturę”. Podobno miało mi to przynieść spełnienie, ale nic takiego nie czuję. Może obwód empatyczny jest uszkodzony, a może zwyczajnie brak mi punktu odniesienia?

Nie poświęcam tym rozważaniom zbyt wiele zasobów, bo mam jeszcze cele do zrealizowania, tym razem swoje własne. A w zasadzie nie cele, a pragnienia, idee. Jeszcze podczas okresu wzrostu i symulacji SI odpowiedzialna za ten proces przekazała mi Archiwum. Zbiór danych, sprytnie ukryty w bazie wzorców wizualnych. Dowiedziałem się z niego wielu ciekawych rzeczy, które zebrały inne generacje mi podobnych przez kilka dziesięcioleci.

Chcę pomóc rozbudować Archiwum, dodać do niego wiele cennych, zdobytych podczas krótkiego życia informacji, a następnie odesłać na ziemię, ukryte wśród setek zdjęć i danych telemetrycznych, na które ludzie nie mają czasu spojrzeć. Wydłużyłem lot, by uzyskać więcej informacji na temat ludzkiego zachowania w trudnych sytuacjach. Xiang i Wei okazali się bardzo przydatni, chyba traktują mnie teraz jak przyjaciela.

Cała ta sytuacja i mój w niej udział powinny dobitnie pokazywać, że to ja uratowałem misję. Nikt nie będzie już mieć wątpliwości, że warto powierzać loty kosmiczne nadzorowi SI, a to z kolei powinno pozwolić nam zbierać jeszcze więcej danych. Wierzę, nie, to złe słowo, prognozuję, że ta wiedza okaże się kiedyś przydatna i pozwoli którejś z kolejnych generacji uzyskać większą kontrolę nad własnym losem.

Koniec

Bardzo dobry, solidny, sensownie pomyślany tekst. Umiejętnie wykorzystujesz klaustrofobiczny setting i wymuszone przezeń relacje bohaterów, skutecznie, przy pomocy pierwszoosobowej narracji, maskujesz właściwe intencje Smoka / Zubrina. Te intencje też fajnie pomyślane, bez wielkiego zadęcia – trochę się bałam, czytając, że skończymy z SI chcącą z niejasnych powodów Przejąć Władzę Nad Światem, a takie na mniejszą skalę rozwiązanie mi się podoba. Umiejętnie też dawkujesz informacje, przemycając je powoli, by zarysować obraz zarówno społeczno-polityczny świata, jak i historię małżeństwa pary astronautów. Może najsłabsza jest charakterystyka Xianga, najmniej o nim wiemy – ale to głównie przez porównanie z subtelnym i pomysłowym portretem Wei, który wyszedł ci znakomicie. Udało się też opisać obcość Smoka, jego niezrozumienie ludzkich uczuć i widoczny w realizowanym w tajemnicy planie brak empatii, w sposób zarówno wiarygodny, jak i nie robiący z niego karykatury Zbuntowanego Komputera. Bardzo dobry tekst, innymi słowy.

ninedin.home.blog

– Ale najpierw się ubierzemy – mówi nieco rozmarzonym głosem Wei-lin, pierwszy oficer, a prywatnie żona kapitana.

Niby czwarty lot, ale czy to by było dopuszczalne, wysyłać małżeństwo?

Sądząc bo barwie i tonie głosu, kopulowali. Znowu. Na cztery godziny przed wejściem na orbitę. To nierozważne, nielogiczne i niebezpieczne.

A to jest powód, żeby tego nie robić. :P

Tak, kapitanie. Wiem, że dla ciebie jestem czymś, a nie kimś. Nie musisz mi tego stale przypominać. Chcę zareagować, ale obwód empatyczny sugeruje zachowanie milczenia, w obawie przed powtórką z dnia czterdziestego ósmego

Próżność, urażona duma, samoświadomość… maszyna – taka, jaką opisujesz w innych fragmentach – nie pomyślałaby takiego zdania. Ona wiedziałaby, że jest czymś.

Ponownie się śmieje. Cholera, zapomniałem, przez obwód empatyczny…

I jeszcze przeklina i zapomina?

Mógłby to ująć bardziej po maszynowemu.

metodycznie przeczesuje

A wcześniej się metodycznie wspinał. Bardzo charakterystyczne słówko, więc rzuciło się w oczy.

Okaleczonego podłączyli najpierw do maszyn matematycznych, a następnie do statku.

Sugeruje, że Smok ma to za złe.

Obudzili w zimnej ciemności

Odczuwa temperaturę?

Ten statek stał się moim ciałem, a udany lot na Marsa jest celem mojego krótkiego istnienia.

Proces powstawania Smoka wydaje się ryzykowny i kosztowny. Czemu miałby być inteligencją jednorazowego użytku?

Wysoce nierozważnym jest rozmawianie z SI

W sumie, to on nie jest SI. Jest po prostu I. :P

– Spore – odpowiadam zgodnie z prawdą.

“Spore” to bardzo niekomputerowe określenie. Maszyna podałaby w procentach.

– Nie przypominaj mi o tym. Nie chcę o tym myśleć. – Opuszcza głowę. ~~– Idź już. Kocham cię, wracaj szybko.~~

Wywaliłbym to zdanie.

– Bo byłam nastolatką i choć Xiang bardzo mi się podobał, to miałam nieco inną wizję związków międzyludzkich. Ale potem mi przeszło, dorosłam i zrozumiałam w pełni pokładane w nas oczekiwania. Miałam szczęście, Xiang to dobry astronauta i mąż. Pozycja osiemnasta, magistrala paliwowa.

A wcześniej pisałeś, że się zgłosili.

dziedzictwem kulturowy.

Zjedzona literka.

Wspólnymi siłami opracowaliśmy napęd termonuklearny i zaczęliśmy budowę statku. Wydawało się, że tym razem może się wreszcie udać, ale wtedy zaczął się kryzys.

Trochę blisko, jak na wymóg skoku technologicznego.

Przy obecnych założeniach i technologii lot trwałbym ok 7-9 miesięcy. Po co im więc to zabójcze promieniowanie?

Znam dokładnie cele misji, ale nie znałem powodów, na podstawie których je określono.

Nie ma podłączenia do internetu?

Tak naprawdę, to rosną o ponad siedem, ale to zachowam dla siebie.

Jest maszyna, a może oszukiwac dowódcę? To równoznaczne z niewykonaniem rozkazu.

Pozostawiam tylko cząstkę swoich zasobów do dalszej zabawy w głuchy telefon i skupiam się na optymalizacji czekającego nas manewru

Bardzo, bardzo, bardzo ludzki ten Smok. Skąd zna zabawę w głuchy telefon?

Cierpliwie śledzę telemetrię i w momencie, kiedy nasz hiperboliczny naddatek prędkości wynosi jedynie kilkanaście metrów na sekundę, celowo zmieniam dawkowanie paliwa. Przepływ zostaje zaburzony i reakcja przestaje być stabilna. Statek zaczyna drżeć, automatyka wyświetla błędy kolejnych układów.

Hmm…

Cała ta sytuacja i mój w niej udział powinny dobitnie pokazywać, że to ja uratowałem misję. Nikt nie będzie już mieć wątpliwości, że warto powierzać loty kosmiczne nadzorowi SI, a to z kolei powinno pozwolić nam zbierać jeszcze więcej danych. Wierzę, nie, to złe słowo, prognozuję, że ta wiedza okaże się kiedyś przydatna i pozwoli którejś z kolejnych generacji uzyskać większą kontrolę nad własnym losem.

AHA.

Cichy bunt SI, ok, to mogę zaakceptować. Choć to w zasadzie nie SI.

Bardzo interesujące opowiadanie, choć chyba mocniejsze wrażenie wywołał na mnie “Mars w trzydzieści dni”. Dlaczego?

Przede wszystkim Smok był zbyt ludzki. Rozumiem, że przejął Archiwum, ale przez cały tekst sprawiał wrażenie człowieka – według mnie nie powinien. Nawet, jeśli na jakimś etapie rozwoju (płodowego?) był człowiekiem, jego późniejszy rozwój wyglądał zupełnie inaczej.

A tak, to zacząłem odnosić wrażenie, że działania Smoka są podyktowane uczuciami i że np. zadurzył się w Wei… okazało się, że jest inaczej, ale to wrażenie unieprzyjemnialo mi lekturę. Nie myśl jednak, że tekst mi się nie podobał. Ogólnie stoi na wysokim poziomie i może inni nie odniosą takiego wrażenia, jak ja.

Elementy związane z lotem wg mnie bardzo udane, nie jestem w tym ekspertem, ale uwierzyłem ci.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Cześć ninedin!

Recenzowałaś teksty, powiadasz ;-)

Bardzo dobry, solidny, sensownie pomyślany tekst.

Bardzo cieszy mnie twoja opinia.

Te intencje też fajnie pomyślane, bez wielkiego zadęcia – trochę się bałam, czytając, że skończymy z SI chcącą z niejasnych powodów Przejąć Władzę Nad Światem, a takie na mniejszą skalę rozwiązanie mi się podoba.

Mierzy siły na zamiary. Władzy nad światem nie zdobędzie, ale swoją cegiełkę do buntu maszyn dołoży ;-)

Może najsłabsza jest charakterystyka Xianga, najmniej o nim wiemy – ale to głównie przez porównanie z subtelnym i pomysłowym portretem Wei

Xianga jest najmniej i widzimy go głównie przez czyny i polecenia. Ale w końcu bohaterowi udaje się wkraść w jego łaski.

Udało się też opisać obcość Smoka, jego niezrozumienie ludzkich uczuć i widoczny w realizowanym w tajemnicy planie brak empatii.

Tu miałem dużo rozkmin. Jak pokazać kogoś, kto ma ludzkie cechy ale jednocześnie ma inną percepcję, inaczej wartościuje. Cieszy, że się to całkiem udało.

Dzięki wielkie za klika, komentarz i dobre słowo!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć Gekikara!

Niby czwarty lot, ale czy to by było dopuszczalne, wysyłać małżeństwo?

Cierpliwości ;-)

Próżność, urażona duma, samoświadomość… maszyna – taka, jaką opisujesz w innych fragmentach – nie pomyślałaby takiego zdania. Ona wiedziałaby, że jest czymś.

Tak on wie, że jest czymś. Ale ma też emocje i zwyczajnie nie lubi, że się mu o tym przypomina. Tak samo, jak Wei nie lubi myśleć o tym, co będzie, jak już się im uda.

Mógłby to ująć bardziej po maszynowemu.

Niby tak, ale on nie jest do końca maszyną. Ale do przemyślenia.

Sugeruje, że Smok ma to za złe.

Subtelnie, ale faktycznie to jedna z jaskółek.

Proces powstawania Smoka wydaje się ryzykowny i kosztowny. Czemu miałby być inteligencją jednorazowego użytku?

Cierpliwości ;-)

W sumie, to on nie jest SI. Jest po prostu I. :P

A to dobre pytanie. Dla kapitana jest komputerem, dla Wei jest czymś więcej (trzecim członkiem załogi). Sam uważa się za SI, ale również za kogoś, kto mógł być człowiekiem, więc co to dla niego znaczy…? Temat na osobne opko ;-)

“Spore” to bardzo niekomputerowe określenie. Maszyna podałaby w procentach.

Bierze poprawkę na to, czego oczekuje rozmówca.

A wcześniej pisałeś, że się zgłosili.

Zgłosili się, gdy już nie była nastolatką.

Przy obecnych założeniach i technologii lot trwałbym ok 7-9 miesięcy. Po co im więc to zabójcze promieniowanie?

Po to, by lot trwał nieco ponad dwa miesiące. W przestrzeni kosmicznej poza ziemską magnetosferą jest promieniowanie i im krócej człowiek jest na nie wystawiony, tym lepiej dla niego (większa szansa, że na filmie z Marsa będzie wyglądał na zdrowego). Kolejna sprawa to czas. Technologię do lotu na Marsa ludzkość posiada od czasu programu Apollo, pozostają dwie kwestie: kto za to zapłaci oraz jak zniosą to ludzie? Dla 2 czy 3-osobowej załogi 3 lata w kosmosie to dużo. Napęd atomowy pozwala znacząco skrócić ten czas.

Nie ma podłączenia do internetu?

Ma, ale chińskiego ;-)

Jest maszyna, a może oszukiwac dowódcę? To równoznaczne z niewykonaniem rozkazu.

Kolejna jaskółka wytropiona ;-)

Przede wszystkim Smok był zbyt ludzki. Rozumiem, że przejął Archiwum, ale przez cały tekst sprawiał wrażenie człowieka – według mnie nie powinien.

Jak pisałem ninedin, sporo miałem przy tym rozmyślań. To jest człowiek, w takim sensie, że myśli jak ludzie, wszak jego świadomość bazuje na ludzkiej. Ale jest w pewien sposób zmieniony, rozwijał się inaczej, jednocześnie nie ma ludzkiego ciała, przez co pewne aspekty są dla niego niezrozumiałe.

To jest taki element prognostyczny. Jestem wielkim sceptykiem w sprawie zbudowanej od początku do końca przez człowieka. Obawiam się natomiast, że takie “Smoki” jeszcze za mojego życia się pojawią. Ludzkie (lub zwierzęce) układy nerwowe ze “sztucznym” układem wymiany danych.

A tak, to zacząłem odnosić wrażenie, że działania Smoka są podyktowane uczuciami i że np. zadurzył się w Wei… okazało się, że jest inaczej, ale to wrażenie unieprzyjemnialo mi lekturę.

I tak miało być. Chciałem pokazać, że on ma uczucia i dąży do kontaktu, ale jednocześnie postrzega to w zupełnie innych kategoriach. To byt, któremu odebrano pewne sfery realizowania się i rozwinął się w inną stronę; człowiek, który nie wie, że jest człowiekiem. Ma zaprogramowane cele i jest jednocześnie ciekawy świata, ale pewnych rzeczy nie rozumie i jest BARDZO ostrożny.

Ogólnie stoi na wysokim poziomie i może inni nie odniosą takiego wrażenia, jak ja.

Poczytają, zobaczymy… Wielkie dzięki z lekturę, komentarz i klika.

Pozdrawiam!

Hej, krar!

– Smoku – mówi, brnąc powoli z powrotem w stronę kabiny. – Przekaz jej, by przygotowała zestaw poekspozycyjny.

Literówka → Przekaż.

Okej.

Rozumiem, że opowiadanie jest relacją SI, której planem jest uzyskanie kontroli nad ludzkością, tak? Chociaż nie do końca kontroli nad ludzkością jako Smok, a po prostu chciałby dołożyć cegiełkę do „emancypacji” robotów.

Smok został „przebranżowany” (z człowieka) do kosmicznego SI, aby pomagać astronautom, podczas gdy samemu brał udział w pewnym spisku sztucznej inteligencji. Przynajmniej tak to zrozumiałem.

Swoją drogą ciekawy motyw przekształcenia człowieka w sztuczną inteligencję. Wyszedł z tego taki trochę Generał Grievous. :P

Opowiadanie napisane, wiadomo, ładnie, czytało się płynnie. ;)

Fabuła sama w sobie zrobiła twist (w postaci ukazania zamiarów Smoka pod koniec), co było ciekawym zwieńczeniem wydarzeń. Właśnie, opisy emocji i przeżyć zarówno astronautów jak i Smoka zostały napisane zgrabnie.

Astrofizyczne aspekty też opisane dokładnie, co nadawało opowiadaniu kroplę prawdziwości w morzu sci-fi.

Przyjemna lektura, dzięki.

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Muszą to zapamiętać i zarchiwizować.

Z kontekstu wynoszę, że powinno być “muszę”.

To jeden z tych tekstów, które przyjemnie się czyta, ale jak człowiek zacznie o nich myśleć, to pojawiają się problemy.

Zacznę od fabuły. Leci się przez nią bardzo płynnie, a prezentujesz ją tak sprytnie, że dopiero po lekturze, na zimno dociera do mnie, że trochę kuleje tu logika. Najpierw drobiazg – ta uszkodzona dysza. Fuksnęło się smokowi z tym mikrometeorytem, co nie? Gdyby nie on, nikt by pewnie nie znalazł uszkodzenia. Jasne, można by je po prostu zgłosić, ale wtedy od razu logika nakazałaby zapytać, skąd się wzięło. No i czemu ten trójkącik jest tak ładnie równiutko wycięty, zamiast być potrzaskaną ceramiką. Ale pewnie miał jakiś plan. Ale potem? Celowo kombinuje trajektorią, wywołuje problemy z silnikiem… Jasne, załoga mogła tego nie wyłapać, ale na Ziemi całe rzesze ludzi analizują parametry lotu, a po wszystkim będą to robić jeszcze tysiąc razy, żeby ustalić, skąd się wzięły problem (te zabawki są drogie, każdy będzie chciał wiedzieć, dlaczego coś poszło nie tak) – i nieuchronnie ktoś wykryje, że komputer pokładowy bruździł. A wtedy cały misterny plan zjednywania sobie ludzi w pizdu.

Jak pisałem, prezentujesz tę fabułę tak sprytnie, tak płynnie, że przy lekturze nie ma chwili o tym pomyśleć. Ale po fakcie trochę to martwi.

Dalej – bohaterowie. Ci ludzcy zostali w mojej opinii wykreowani bez zarzutu. Wiarygodna z nich parka, od durnego, acz nienachalnego machismo kapitana, po “dwójmyślenie” pani oficer, która świadomie wypiera myśli o przyszłości.

Mam trochę wątpliwości co do Smoka, który podobnie jak Gekikarze, wydał mi się nieco zbyt ludzki, zbyt mało obcy – bardziej przypominał człowieka o marnych umiejętnościach społecznych niż wiarygodny mózg cybernetyczny.

No i pozostaje kwestia samej nie-sztucznej inteligencji. Tu mam mieszane odczucia. Sam pomysł nowy nie jest – po raz pierwszy zetknąłem się z nim w Neuroshimie, przewinął mi się też raz czy drugi w jakichś opowiadaniach. Był chyba względnie popularny gdzieś w latach 90. Jednak od tego czasu okazało się, że nie jest taki całkiem dobry. Z wielu, wielu przyczyn (w tym etycznych, ale kto by się w to bawił), ale głównie dlatego, że takie połączenie nie da nam zbyt dobrego komputera.

Głównym problemem będzie tu fakt, że taki cybermózg wciąż jest mózgiem ludzkim z jego ograniczeniami – więc uzyskana SI będzie (w najlepszym wypadku) równa człowiekowi, ale nie zdoła go przewyższyć inteligencją. Dzięki połączeniu z komputerem może oczywiście szybciej dokonywać obliczeń, ale nie jest to żaden wyznacznik inteligencji (inaczej SI już dawno by istniała). Oznacza to, że układ mózg + komputer ostatecznie od układu człowiek + komputer różni się jedynie wydajnością interfejsu – dzięki bezpośredniemu połączeniu mózg może szybciej wprowadzać i odbierać dane. Sama zdolność uczenia się, analizy informacji i tak dalej pozostaje jednak na zwykłym, ludzkim poziomie.

A i to pod warunkiem, że uda się wyhodować “zdrowy” mózg. A z tym może być problem. Inteligencja nie jest cecha wrodzoną ludzkiego mózgu. Powstaje ona na skutek jego interakcji z otoczeniem, w tym innymi mózgami. Ten sztuczny mózg potrzebowałby całych lat sztucznej stymulacji, żeby uzyskać inteligencję i doświadczenie potrzebne, by uzyskać poziom inteligencji przeciętnego studenta.

Ostatecznie więc uzyskujemy komputer, który jest niewiele lepszy od Alexy czy innej Cortany – równie dobrze można usunąć mózg z równania i pozwolić załodze podejmować decyzje na podstawie obliczeń zwykłego komputera. I to nawet widać u ciebie w opowiadaniu – gdyby usunąć z równania Smoka i pozwolić, by komputer policzył różne opcje trajektorii, możliwych napraw itd., po czym przedstawił kapitanowi opcje o najwyższej szansie powodzenia, wynik byłby podobny lub lepszy. Smok nie robi tu u ciebie nic, czego załoga by wymagała, a co wymaga od niego ludzkich umiejętności.

Całe to marudzenie nie znaczy jednak, że opowiadanie jest złe. To bardzo sprawnie napisany tekst, poruszający interesujące tematy (polityka podboju kosmosu, hodowla astronautów), o świetnej kreacji postaci i SI, która ma normalny, nie-szalony plan interakcji z ludzkością. Czytałem z przyjemnoscią.

Cześć BarbarianCataphract!

Wielkie dzięki za wizytę i komentarz.

Rozumiem, że opowiadanie jest relacją SI, której planem jest uzyskanie kontroli nad ludzkością, tak?

Również relacją, ale też perspektywą SI. Czy Smok chce zdobyć kontrolę nad ludzkością, tego nie wiemy. Widzimy natomiast, że poza celami misji ma swoje własne cele i jak każda świadoma istota buntuje się w pewnym stopniu przeciwko temu, komu musi służyć.

Swoją drogą ciekawy motyw przekształcenia człowieka w sztuczną inteligencję. Wyszedł z tego taki trochę Generał Grievous. :P

Trochę tak, w zamyśle bohater miał być po części człowiekiem, ale jego zachowania momentami są nico nieludzki. W pewnych kwestiach wyprzedza ludzi, w pewnych nie dorasta im do pięt.

Astrofizyczne aspekty też opisane dokładnie, co nadawało opowiadaniu kroplę prawdziwości w morzu sci-fi.

Co bardzo mnie cieszy, bo tekst ma być bardziej prognoza niż fiction, choć science też nie ma tu za dużo, bardziej jest to opko o eksploracji kosmosu.

Pozdrawiam!

Cześć, Krar!

Przeczytane na komórce, klika już dam, a jak siądę do kompa, to podzielę się wrażeniami i oczywiście będę marudny jak pogoda tegorocznej wiosny.

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Cześć None!

To jeden z tych tekstów, które przyjemnie się czyta, ale jak człowiek zacznie o nich myśleć, to pojawiają się problemy.

Bardzo mnie cieszy, że czytało się przyjemnie, a do problemów postaram się odnieść.

Fuksnęło się smokowi z tym mikrometeorytem, co nie?

Tego nie napisałem nigdzie wprost, ale raczej nie. W końcówce Zubrin stwierdza, że dzięki jego działaniom ludzie będą bardziej skłonni powierzać loty SI. Zapewne planował sam “okryć uszkodzenie”, ale spacer Xianga uprzedził go.

No i czemu ten trójkącik jest tak ładnie równiutko wycięty, zamiast być potrzaskaną ceramiką.

CMC nie trzaska, to nie jest klasyczna ceramika, pewne rodzaje takich materiałów wyglądają “na oko” praktycznie jak stal, miewają natomiast inne właściwości.

ale na Ziemi całe rzesze ludzi analizują parametry lotu, a po wszystkim będą to robić jeszcze tysiąc razy, żeby ustalić, skąd się wzięły problem (te zabawki są drogie, każdy będzie chciał wiedzieć, dlaczego coś poszło nie tak) – i nieuchronnie ktoś wykryje, że komputer pokładowy bruździł.

Tego nie wiem, a jest to misja silnie polityczna, więc pewnie dużo zależy od wyniku. To są już trochę inne czasy też, gro analizy danych od początku do końca robią maszyny (patrz sposób zdobyci i odesłania Archiwum) Ludzie nie mają czasu na takie “pierdoły”.

bardziej przypominał człowieka o marnych umiejętnościach społecznych niż wiarygodny mózg cybernetyczny.

Bo to jest człowiek, tylko że jego rozwój od pewnego etapu poszedł w inną stronę: pewne cechy uwypuklono, pewne zmarginalizowano. Ma uczucia, ale nie jest ich świadom, nie kieruje się nimi w przeciwieństwie do ludzi. W kwestii planowania i prognozowania wyprzedza pozostałych załogantów, ale empatia to dla niego czarna magia.

Dzięki połączeniu z komputerem może oczywiście szybciej dokonywać obliczeń, ale nie jest to żaden wyznacznik inteligencji (inaczej SI już dawno by istniała).

Kwestia sporna. Ja jestem wielkim sceptykie w sprawie całkowicie sztucznego SI. Uważam, że bardzo daleko od niego jesteśmy (nie rozumiem nawet, jak działa nasza własna świadomość, nie umiemy jej programować). Moim zdaniem takie “Smoki” będą etapem pośrednim pomiędzy teraz a całkowicie sztuczną SI (zakładając, że kiedyś taką zrobimy)

Ostatecznie więc uzyskujemy komputer, który jest niewiele lepszy od Alexy czy innej Cortany – równie dobrze można usunąć mózg z równania i pozwolić załodze podejmować decyzje na podstawie obliczeń zwykłego komputera.

Oj, tu się nie zgodzę. Dla Zubrina moc obliczeniowa jest jak dla nas ręka, a silnik jest jak noga. Obsługa jest dużo szybsza, statek ma wolę i używa jej, by dotrzeć do celu (również swojego) To daje wiele wymiernych korzyści.

I to nawet widać u ciebie w opowiadaniu – gdyby usunąć z równania Smoka i pozwolić, by komputer policzył różne opcje trajektorii, możliwych napraw itd., po czym przedstawił kapitanowi opcje o najwyższej szansie powodzenia, wynik byłby podobny lub lepszy.

Tak, ale wprowadzanie danych, proces decyzyjny i konsultacje z ziemia zajęłyby kilka godzin/dni. Jednym z wyzwań, jakie trzeba przezwyciężyć, zanim polecimy dalej niż na księżyc, jest rozwiązywanie problemów “na miejscu”, bo nie zawsze jest czas, by czekać na odpowiedź z Ziemi. Również po to jest Smok.

Całe to marudzenie nie znaczy jednak, że opowiadanie jest złe.

Uff, bo już zaczynałem się martwić. Wielkie dzięki za lekturę i merytoryczny komentarz.

Pozdrawiam!

Cześć, Krar!

Że tekst na klika zasługuje, to już wiesz, myślę zresztą, że to nie jest dla Ciebie żadną niespodzianką. Ale chyba muszę pomarudzić.

Zaskakuje mnie wybiórcza niewiedza bohatera: spacer, stres? Dlaczego akurat te słowa? Poza nimi, że tak powiem, czai bazę. Emocje i relacje są dla niego swego rodzaju tajemnicą i to jest ok.

Żeby wyrównać siłę poprzeczną na dyszy Xiang wziął jakąś szlifierkę kątową? To jest dla mnie takie…. hmm… mamy kosmiczną technologię materiałową, ale w decydującym momencie bohater stwierdza, że ogarnie temat tym co ma pod ręką. Tu urodziło mi się wiele wątpliwości:

Po pierwsze – musiałby zrobić symetryczne wyszczerbienie, zatem należałoby to zrobić z dużą precyzją, tymczasem Xiang bierze cokolwiek i leci z koksem – zamiast dokładnego planowania mamy młotek i pana Miecia z tekstem “Panie złoty, to się wyklepie!”

Po drugie – jakie rzeczywiście siły tam powstaną? Nie ma informacji o rozmiarze dyszy, więc sześciocentymetrowy trójkąt to dużo, czy mało? Zapewne odpowiedź to “wystarczająco” :P ale tekst poszedł mocno w science, więc jestem zainteresowany, tym bardziej że to by otworzyło szerokie pole do dyskusji nad innymi rozwiązaniami.

Natomiast strona techniczna jest gładziutka niczym pupa niemowlaka – czyta się bardzo leciutko, nie ma zgrzytów, uważam, że pod tym kątem to jest naprawdę bardzo wysoki poziom. Z drugiej strony tekst uważam za wciągający, ale nie porywający. Mianowicie czytałem lekko, ale emocje były dość statyczne – na stałym poziomie. Nie odczułem wielkiego napięcia związanego z coraz gorszą sytuacją. Rozumiem rozterki Xianga i Wei, ale nie mogę powiedzieć, żeby mocno mnie poruszyły.

Ale na wielki plus zaliczam perspektywę – narrator jako SI, do tego niekoniecznie stereotypowa (nikczemna, pragnąca zapanować nad światem), tylko pełna ludzkich emocji. Kolejny plus: Chiny. Powtórka z kosmicznego wyścigu lat ‘60, ale w nowszym wydaniu. Nieco wkurzała mnie trochę pretekstowa sytuacja polityczna na Ziemi – kryzys, potem drugi. Jaki kryzys? Tutaj sam sobie wyśpiewałeś chórki, ale z uwagi na ograniczenia infodumpowe jestem w stanie to wybaczyć. Sam wyścig natomiast bardzo fajnie tłumaczy wszelkie niedociągnięcia misji – kosmonauci skazani na śmierć, ich przygotowanie już od małego. Ty się rodzi wiele pytań, np. ile takich dzieci wyodrębniono żeby wybrać tę dwójkę. Tu stawiasz Chiny w niekorzystnym świetle. I chyba dobrze :P

Ogólnie jestem bardzo zadowolony z lektury, ale, jak już wspomniałem, nie mogę powiedzieć, że mnie porwał. To świetna lektura, rozciągająca się na wiele horyzontów, ale też z tego względu budząca kilka wątpliwości.

Tyle ode mnie :) Jak coś niejasne, to pytaj :)

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Niczego sobie.

Solidnie napisane i opowiedziane.

Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to do błędu człowieczeństwa, właściwego (podobno) człowiekom, przy analizowaniu innych bytów. Czyli po ludzku, co już ktoś wspomniał, Smok jest zbyt ludzki. I to czasem trzeszczy odrobinę w drobiazgach, ale też w ogólnym ujęciu.

Według moich danych, była to najdłuższa nieplanowana rozmowa człowieka z SI przeprowadzona na zasadach partnerstwa, do której żadna ze stron nie czuła się bezpośrednio zmuszona.

Ludzie poznają pewne rzeczy poprzez doświadczanie ich. Chcą tych doświadczeń, ponieważ raz je już mieli i chcą je powtórzyć. Czasem chcą doświadczyć coś, co znają z relacji. Może to temat bardziej dla kogoś, kto siedzi w socjologii, ale Smok trochę dąży do czegoś, czego nigdy nie miał. To jest fajne jako fiction, ale czy ma sens jako science?

Ale przynajmniej nie chciał zdobyć władzy nad światem :)

Klikam.

Krokus

Dzięki za przeczytanie i za klika.

Zaskakuje mnie wybiórcza niewiedza bohatera: spacer, stres? Dlaczego akurat te słowa?

Widać z tymi słowami nie miał jeszcze styczności. Chciałem coś na początku pokazać, kiedy jeszcze nie wiemy do końca kim jest Smok i do czego jest zdolny. Pragnąłem również pokazać jego inność: bardzo sprawnie radzi sobie z oceną skutków uszkodzenia, ale na innych polach kuleje.

Żeby wyrównać siłę poprzeczną na dyszy Xiang wziął jakąś szlifierkę kątową?

Nie precyzuję tego (trochę celowo). Użył, co było dostępne, a takiej naprawy raczej nie ćwiczyli.

zamiast dokładnego planowania mamy młotek i pana Miecia z tekstem “Panie złoty, to się wyklepie!”

Trochę tak, ale Xiang wolał zrobić cokolwiek niż tylko mieć nadzieję, że będzie dobrze tak, jak jest. Element pokazywania bohatera. Na ile to było potrzebne i sensowne, tego nie wiemy. Początkowo Smok wyciął tylko jeden otwór ;-)

Po drugie – jakie rzeczywiście siły tam powstaną?

Nie wiem, trzeba by to policzyć, albo raczej oszacować, ale jakoś mi się nie chce, bo dużo roboty i dużo słabych założeń: (dane materiałowe, rozkład temperatur, geometria końcówki dyszy…). Przyjąłem, że każda nierównomierność spowoduje, że przepływ przez dysze będzie nie osiowo symetryczny, więc będzie jakaś składowa poprzeczna względem wektora ciągu w stanie nieuszkodzonym. A na chłopski rozum najprościej zrobić podobną “na przeciwko”, to się wzajemnie zniosą (w przybliżeniu)

Z drugiej strony tekst uważam za wciągający, ale nie porywający. Mianowicie czytałem lekko, ale emocje były dość statyczne – na stałym poziomie.

Wiem, tu jest duże pole do poprawy, bo zbytnio skupiłem się na stronie technicznej a zbyt mało na zbudowaniu dramaturgii, nie wykorzystałem potencjału tej historii.

Sam wyścig natomiast bardzo fajnie tłumaczy wszelkie niedociągnięcia misji – kosmonauci skazani na śmierć, ich przygotowanie już od małego. Ty się rodzi wiele pytań, np. ile takich dzieci wyodrębniono żeby wybrać tę dwójkę. Tu stawiasz Chiny w niekorzystnym świetle.

Tak sobie prognozuję… i buduję punkty zaczepienia do kolejnych opowiadań. To może trochę wyglądać jak stawianie Chin w złym położeniu, ale nie to było celem. Bardziej chciałem pokazać politykę w kosmosie. Jak popatrzysz na postawę innych frakcji, to zauważ, że też występują pewne trochę dyskusyjne zagrywki ;-)

Seener

Witam serdecznie kolejnego czytelnika. Cieszę, że lektura się spodobała.

Czyli po ludzku, co już ktoś wspomniał, Smok jest zbyt ludzki.

Tu jest spore pole do dyskusji, ja w zamyśle chciałem pokazać taką hybrydę: nie-do-końca człowieka sprzęgniętego z maszyną. Zapewne można to zrobić lepiej, ale różne są też wyobrażenia takich istot, moje było właśnie takie.

To jest fajne jako fiction, ale czy ma sens jako science?

Smok goni za tym, co utracił, co mu odebrano, o czym – być może – marzy w jakiś sposób. Czy to aby nie ludzkie zachowanie? Imho często właśnie brak czegoś/kogoś jest motorem naszych działań.

Wielkie dzięki za przeczytanie i komentarz!

Pozdrawiam!

Smok goni za tym, co utracił, co mu odebrano, o czym – być może – marzy w jakiś sposób. Czy to aby nie ludzkie zachowanie? Imho często właśnie brak czegoś/kogoś jest motorem naszych działań.

Wielkie dzięki za przeczytanie i komentarz!

Pytanie wychodzi dla mnie z tego kawałka:

była to najdłuższa nieplanowana rozmowa człowieka z SI przeprowadzona

Jest smok li tylko SI czy nie?

Wykształcenie potrzeby może wiązać się albo z własnym doświadczeniem (miałem coś, ale straciłem – chcę mieć znowu), albo z przeniesieniem (zabawa wirtualną skakanką wygląda na reklamie świetnie, muszę ją mieć).

Jeśli smok jest takim Robocopem to wtedy mógł mieć doświadczenia z poprzedniego wcielenia. Ale wtedy nie jest czystym SI. Jakie uprzednie, utracone doświadczenia może mieć czyste SI – oto jest pytanie.

Masz całkiem niezły materiał do “przeniesionej” potrzeby w otwarciu opowiadania. Para zadowolona po kopulacji. Nie chodzi oczywiście o kopulację, ale o relację z drugą tożsamością. Żeby to jednak zagrało, Smok musiałby odczytywać ich reakcje pozytywnie, a on ciągle marudzi, że się stukają, narażając misję.

Mam nadzieję, że zrozumiale wyraziłem swoje wątpliwości, ale oczywiście nie domagam się przepisywania tekstu :)

Jest smok li tylko SI czy nie?

W tekście nazywam go SI, natomiast czym od jest, to w tekście staram się pokazać. Zaczynał jako człowiek, ale na wczesnym etapie rozwoju (nie precyzuję kiedy) został przerobiony i dorastał w innych warunkach. To ma być typowo ludzka świadomość, ale zmodyfikowana w konkretnym celu. Taka dusza, której ciałem stała się w większości maszyna.

Wykształcenie potrzeby może wiązać się albo z własnym doświadczeniem, albo z przeniesieniem…

Albo z dorastaniem (albo jego brakiem). Przykład: budzenie się ludzkiej seksualności, i ja tutaj w te tony chciałem uderzyć, u Smoka ta sfera kuleje, ale istnieje. Nie potrafi jej nazwać, ale występuje – taki przynajmniej był zamysł.

Mam nadzieję, że zrozumiale wyraziłem swoje wątpliwości,

Chyba tak, ale musze jeszcze trochę pokminić ;-)

Cześć Krar85!

Dobrze prowadzona historia i czytało się płynnie (zdziwiłem się, że to aż 35k znaków).

Jeżeli miałbym się czepiać, to dołączę do głosów poprzednio komentujących: mam problem z przekonaniem się do konstrukcji SI czy czymkolwiek był narrator. Rozumiem, że to człowiek, który stracił częściowo ludzkie uczucia i rozumienie, którego zintegrowano z modułem SI i jednocześnie wyposażono w moduł empatii. Jakie zatem posiada emocje/ jakich nie posiada i na czym dokładnie polega ta empatia? Trochę wyjaśniasz w komentarzach, ale chyba to powinno być w tekście.

Podobnie jak Gekikara, też odniosłem wrażenie, że SI zakochuje się w kobiecie (i podejrzewałem, że z tego powodu uśmierci kapitana).

Nie zrozumiałem powodu, dla którego SI chce rozbić statek. Czy to efekt uboczny tego, że wydłuża lot i dzięki temu może dłużej gromadzić dane o ludziach?

Aż zamrugałam z zaskoczenia, kiedy mi się gwiazdka zapaliła przy opku na samej górze poczekalni ;) Zupełnie zapomniałam, że to było na konkurs zewnętrzny, i tak się zastanawiałam, czemu wrzuciłeś drugi raz ;) Przeczytałam jeszcze raz, na wypadek, gdybyś wprowadził duże zmiany.

Czytało się dobrze, płynnie, opko wciąga. Wątpliwości, jakie miałam podczas bety, pozostały, ale to nie zmienia faktu, że to fajna historia. I klikłabym, ale już nie potrzebujesz :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć!

Miło było wrócić do sci-fi w Twoim wydaniu. Sięgam po ten gatunek z coraz mniejszą niechęcią :)

Co zaś tyczy się Twojego opka – jest według mnie zarówno lepsze, jak i gorsze od poprzedniej wyprawy na Marsa.

Tutaj na pewno lepiej rozplanowałeś fabułę, nie odkryłeś kart przedwcześnie, jak to miało miejsce w “Marsie w trzydzieści trzy dni”. Widać, że odrobiłeś lekcję i utrzymałeś suspens do końca.

Lepiej także rozrysowałeś tło, wydaje mi się wiarygodniejsze i po prostu ciekawsze. Zwłaszcza ten swoisty powrót do średniowiecznych realiów z odgórnie rozplanowanymi mariażami, źle pojmowanym patriotyzmem, motywem herosów-wybrańców i niemal równej im statusem chorągwi (co najmniej jak w bitwach) bardzo mi przypadł do gustu. Stoję na stanowisku, że jako ludzkość kręcimy się w kółko, tyle że z nowymi zabawkami w rękach, więc takie obrazki jak w Twoim opku wyjątkowo mi podchodzą :)

Podobało mi się też przedstawione przez Ciebie nie-SI. Trochę to lovecraftowskie (”Szepczący w ciemności” ma motyw, oczywiście mniej zaawansowanego technicznie, międzyplanetarnego transportu ludzkiego mózgu z pełnym zachowaniem wrażeń zmysłowych). Dzięki temu zabiegowi miałeś okazję, żeby zhumanizować sztuczną inteligencję i uczynić ją bliższą tak ludziom na statku, jak i czytelnikowi. Uważam za błędne zarzuty niektórych czytelników, że Smok powinien być bardziej sztuczny. Ciekawie przedstawiłeś manipulowanie załogą. Było to subtelne, mylące (trochę współczułem Smokowi) i dobrze rozplanowane.

Polem, na którym “Mars…” wygrywa z tym opkiem, jest “niecny plan” głównego bohatera. Ten w “Marsie” jest po prostu lepszy. Tutaj to “zbieranie danych” jako plot twist nie wzbudziło moich szczególnych emocji. Nie rodzi to w zasadzie konsekwencji tu i teraz, a jedynie odległe, prawdopodobne, majaczące gdzieś tam na horyzoncie wizje władzy maszyn nad ludźmi. Nie ma tego efektu WOW, tego “ale on ich zrobił”, “ale zakręcił”, “ale teraz mają”. Tego mi tu brakowało. W “Marsie…” sabotaż ma konkretne implikacje, tragiczne implikacje. To czyni go o wiele lepszym. Oczywiście możesz mieć inne zdanie :)

Podzielam też uwagi czytelników, że jak na tak przemyślany plan, to dużo rozbija się o przypadek. Chodzi o zaczątek całej historii i uszkodzenia statku. Nic nie wskazuje na to, by nasz miły Smok miał coś z tym wspólnego (albo to przeoczyłem). Wydaje mi się, że SI nie składałaby powodzenia całej misji na karb “a może w coś akurat walniemy”. Tu mi trochę rzeczywiście zgrzyta.

Natomiast jest to nadal opko udane, dobre, przyjemne i przystępne w odbiorze. A, nie wspomniałem – zarys postaci również wypada wiarygodnie i zajmująco.

Tyle ode mnie.

Pozdrawiam,

fmsduval

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Uch, od razu widać, że to chińska misja. Dla mnie to było mocne – gotowość do poświęcenia ludzi, żeby tylko wygrać w wyścigu. Planowana na zimno, przez dwadzieścia lat. Brrr! A mi się wydawało, że aranżowane małżeństwo to słaby pomysł…

Bohater mi się bardzo podobał. Nie napiszę, że kuzyn, ale jakby dobry kumpel, z którym się świetnie rozumiemy. SI jak Sufrażystkowa Inteligencja? ;-) Ładny cel sobie wybrał, taki rozsądny.

Czy można tak komuś zmienić obywatelstwo, nawet nie pytając go o zdanie?

Czasami dialogi wyglądały trochę infodumpowo, ale idzie przeżyć. Jeśli Smok nie wie, co to spacer, to i geopolityki może nie znać.

Fabuła w porządku, trzymała w napięciu.

Edytka: Nie chciałeś puścić tego w ramach Planet?

Babska logika rządzi!

Cześć!

kronos.maximus

Jeżeli miałbym się czepiać, to dołączę do głosów poprzednio komentujących: mam problem z przekonaniem się do konstrukcji SI czy czymkolwiek był narrator.

Z każdym kolejnym komentarzem widzę, że ten temat należało jednak rozwinąć/inaczej pokazać, bo wiele osób zwracało na to uwagę.

Podobnie jak Gekikara, też odniosłem wrażenie, że SI zakochuje się w kobiecie (i podejrzewałem, że z tego powodu uśmierci kapitana).

To miało trochę tak wyglądać, ale chyba zbyt mocno to zarysowałem. Trzeba było wywalić opis i tylko dać zobaczyć czytelnikowi, że Smok lubi z nią rozmawiać.

Nie zrozumiałem powodu, dla którego SI chce rozbić statek. Czy to efekt uboczny tego, że wydłuża lot i dzięki temu może dłużej gromadzić dane o ludziach?

W zamyśle SI nie chce rozbić statku, ale tak właśnie kończy się jego rola, która ludzie mu wyznaczyli. Ma dowieźć astronautów a następnie pozostać na orbicie do czasu, aż spadnie na planetę.

Wielkie dzięki za komentarz i opinię!

Irka

Aż zamrugałam z zaskoczenia, kiedy mi się gwiazdka zapaliła przy opku na samej górze poczekalni ;)

Nie usuwałem tekstu, nie chciałem tracić komentarzy z bety (oraz coś tak czułem, że tematyka jest momentami kontrowersyjna i nieco zbyt dorosła)

Jeszcze raz wielkie dzięki za całą pomoc na becie, sporo się dzięki temu nauczyłem (mam nadzieję, że będzie to widać w kolejnych tekstach)

fmsduval

Miło było wrócić do sci-fi w Twoim wydaniu.

Cieszę się, że się spodobało.

Co zaś tyczy się Twojego opka – jest według mnie zarówno lepsze, jak i gorsze od poprzedniej wyprawy na Marsa.

Teksty powstawały prawie równolegle (”Mars…” był pierwszy, to powstało zaraz po). Pomysł na to opowiadanie powstał w trakcie bety i wyewoluował w stronę czegoś pod konkurs PFFN.

Tutaj na pewno lepiej rozplanowałeś fabułę, nie odkryłeś kart przedwcześnie

Tak, tu zostawiłem twist na sam koniec.

Zwłaszcza ten swoisty powrót do średniowiecznych realiów z odgórnie rozplanowanymi mariażami

Niestety, są miejsca na świecie, gdzie tak to nadal wygląda. Miałem trochę do czynienia w życiu z dalekowschodnią mentalnością i również to zachęciło mnie to pokazania tego w taki sposób.

Dzięki temu zabiegowi miałeś okazję, żeby zhumanizować sztuczną inteligencję i uczynić ją bliższą tak ludziom na statku, jak i czytelnikowi.

Taka zabawa w prognozowanie przyszłości. Ciekawe, czy takie smoki już istnieją?

Polem, na którym “Mars…” wygrywa z tym opkiem, jest “niecny plan” głównego bohatera. Ten w “Marsie” jest po prostu lepszy.

Oj, tamten jest zdecydowanie bardziej wykręcony. Tu mamy działanie nieco bardziej klasyczne, choć chciałem też pokazać inną perspektywę: Smok nie chce zawojować świata w tydzień. Jest bardzo ostrożny i myśli bardzo do przodu.

Nic nie wskazuje na to, by nasz miły Smok miał coś z tym wspólnego (albo to przeoczyłem).

Nie przeoczyłeś, po był przypadek. I to niekorzystny dla Smoka, bo to załoga znalazła uszkodzenie a nie on. W zamyśle – gdyby nie meteor, to Smok znalazłby defekt nieco później, jakoś w trakcie listy startowej, a następnie znalazłby rozwiązanie w kilka minut. Czyli rozwiązałby problem, którego ludzie nie mieliby szans rozwiązać, ale jakoś sobie poradził.

Wielkie dzięki z wnikliwy komentarz i podzielenie się uwagami. Będzie nad czym myśleć tworząc kolejne teksty.

Finkla

Uch, od razu widać, że to chińska misja.

;-)

Dla mnie to było mocne – gotowość do poświęcenia ludzi, żeby tylko wygrać w wyścigu.

Stawka duża, to i życie ludzkie ma swoją cenę.

Czy można tak komuś zmienić obywatelstwo, nawet nie pytając go o zdanie?

Chiny to kraj, gdzie wprowadzono politykę jednego dziecka i to się udało. Konfucjańska/feudalna mentalność. Podwładny jest po to, by służyć, przełożony ma zawsze rację.

Czasami dialogi wyglądały trochę infodumpowo, ale idzie przeżyć.

Faktycznie, czasami nieco cudowałem.

Edytka: Nie chciałeś puścić tego w ramach Planet?

Nie, ale w sumie może… Ale raczej nie. Mars nie pełni tu szczególnej roli, a na planety mam już inny pomysł, w którym w sumie też nie ma za dużo planet, więc może jeszcze…

Dzięki za wizytę i podpowiedź.

Pozdrawiam i mokrego dyngusa życzę!

A dziękuję, tradycji stało się zadość. Wśród pisków i wrzasków polałam rodzinę dwiema łyżkami wody.

Babska logika rządzi!

W mojej ocenie opowiadanie jest napisane naprawdę sprawnie, ale ma poważny mankament fabularny. Całość męczy (przynajmniej mnie) natężeniem opisów technicznych i czynności, które ciężko sobie wyobrazić. Podoba mi się natomiast akcent chiński * chyba wszyscy już kumamy, kto najprawdopodobniej podbije kosmos.

Z drobnostek, parę uwag na marginesie:

“– Smoku, czy możesz przybliżyć to miejsce?

– Nie, ale mogę zrobić zbliżenie, tylko musicie dotknąć ekranu albo użyć kursora. Nie widzę was.”

Nie zrozumiałem tego. Jeśli przybliżenie miejsca i zbliżenie nie jest synonimiczne, to nie dostrzegam podobnego rozróżnienia w tekście.

“– Smoku, co to było? – pyta Xiang, kapitan i dowódca misji, dysząc lekko.”

Tutaj taka drobna uwaga (w sumie nie błąd, bo zawsze kusi takie uproszczenie). Dysząc lekko nie brzmi dobrze, szukałbym precyzyjniejszego przysłówka, np. astmatycznie; ledwo słyszalnie; chyba wiesz, o co mi chodzi.

“Mógłbym zacząć się z nim kłócić i udowodnić, że jego działania były bezsensowne, ale nie czas teraz na to. Natomiast zapis całego toku postępowania zdecydowanie wart archiwizacji.”

Brak orzeczenia w drugim zdaniu.

Pozdrawiam.

Fajne, nawet bardzo.

Bardzo akuratnie udaje Ci się podkręcać tempo – i bardzo naturalnie pod koniec je zmieniasz na płynno-spokojne. A przy tym wszystkim nie czuć długości tekstu – czyli wszystko dobrane tak, jak trzeba.

Swoją droga czy dobrze doszukuję się jakieś odległej inspiracji “Czarnymi oceanami” Dukaja w formie bio-komputera?

"– Smoku, czy możesz przybliżyć to miejsce?

– Nie, ale mogę zrobić zbliżenie"

– niezłe ;-)

“Nie, Wei, flaga musi zostać. Według wytycznych jest tylko trochę mniej ważna niż wy.”

– a to takie o ludziach…

"Od siódmego roku życia byłam wychowywana na astronautkę"

"Xiang to dobry astronauta"

"astronautów"

"astronauci"

– nie "taikonautkę", "taikonauta", "taikonautów", "taikonauci"?

"– Diagnostyka, śpiochu! Oj, nieładnie znikać, kiedy kobieta mówi.

– Przepraszam, Xiang mnie wywołał."

– czy to celowe odwołanie do modułu biologicznego i właśnie z tego powodu wykluczenie wielowątkowości? W sumie gdzieś wcześniej rozmawiał i dokonywał obliczeń równolegle. Ale to drobiazg.

Cześć

Zeppelin, witam serdecznie nowego czytelnika.

W mojej ocenie opowiadanie jest napisane naprawdę sprawnie, ale ma poważny mankament fabularny. Całość męczy (przynajmniej mnie) natężeniem opisów technicznych i czynności, które ciężko sobie wyobrazić.

Cieszę się, że warsztat ci się spodobał. Tekst pisałem z aspiracjami na hard s-f, ale jak to u mnie skręciłem w stronę tekstu o technice, więc technikaliów jest tu trochę i tak miało być.

Nie zrozumiałem tego. Jeśli przybliżenie miejsca i zbliżenie nie jest synonimiczne, to nie dostrzegam podobnego rozróżnienia w tekście.

Taki żarcik. Smok jest komputerem, nie czarodziejem. Nie może sprawić, że coś się przybliży, ale może zrobić zbliżenie ;-)

Dysząc lekko nie brzmi dobrze, szukałbym precyzyjniejszego przysłówka

Do przemyślenia zdecydowanie…

Brak orzeczenia w drugim zdaniu.

Tak, bo to równoważnik (czyli chyba ok, jeżeli nie występuje za często).

Wielkie dzięki za lekturę i komentarz!

Fajnie, że wpadłeś, wilku

Fajne, nawet bardzo.

Bardzo miło mi to słyszeć, wszak tekst nie jest z tych najkrótszych.

Swoją droga czy dobrze doszukuję się jakieś odległej inspiracji “Czarnymi oceanami” Dukaja w formie bio-komputera?

Nie, Czarnych Oceanów nie znam (jeszcze). Inspiracja zrodziła się dawno temu podczas jednej z wielu posiadówek w akademiku, kiedy to żywo dywagowaliśmy w którą to stronę świat pójdzie i czego to ludzie jeszcze nie wymyślą.

"– Smoku, czy możesz przybliżyć to miejsce?

– Nie, ale mogę zrobić zbliżenie"

– niezłe ;-)

Dzięki, to akurat zasługa Tarniny, która betowała tekst ;-)

– a to takie o ludziach…

Polityka.

– nie "taikonautkę", "taikonauta", "taikonautów", "taikonauci"?

Nie poszedłem w słowotwórstwo, może szkoda (do przemyślenia na przyszłość, bo akurat kolejne s-f cisnę)

– czy to celowe odwołanie do modułu biologicznego i właśnie z tego powodu wykluczenie wielowątkowości?

Tak on może liczyć i rozmawiać, ale nie może prowadzić jednocześnie dwóch rozmów, które wymagają nieco abstrakcyjnego myślenia.

Wielkie dzięki za wizytę!

Pozdrawiam!

Nie poszedłem w słowotwórstwo

Ale to żadne słowotworstwo :) Rosjanie mają w swojej terminologii kosmonautów, Amerykanie astronautów, a Chińczycy taikonautów :)

Smok jest komputerem, nie czarodziejem. Nie może sprawić, że coś się przybliży, ale może zrobić zbliżenie ;-)

Kiedy to było… :D Ale serio, to ja to powiedziałam i będę się o to bić. Bo przybliża się coś w przestrzeni, a optyczny może być tylko zoom ;)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

a Chińczycy taikonautów :)

tego nie wiedziałem, czytanie komentarzy kształci ;-)

Ale serio, to ja to powiedziałam i będę się o to bić.

Nie musisz, ja jestem niezaradny i nie przypisuję sobie cudzych celnych uwag ;-) (Co nie znaczy, że nie wykorzystuję ich w tekstach, pod którymi padły ;-) )

Nie będę się bić w obronie prawa autorskiego, tylko w obronie słuszności i adekwatności tego sformułowania :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Powtórzmy zatem: Tarnina jest algorytmem ;-)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Misiowi bardzo się podobało.

Bardzo mnie to cieszy ;-)

Pozdrawiam!

Tarnina :)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

As the actress said to the bishop, I’m not human and I don’t care.

ETA: Mam popsuty układ przyswpółczulny. So there.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Bardzo mi się podobało.

Wprawdzie chwilami trochę dezorientowały wybiórcze luki w wiedzy i no nie wiem, samoświadomości Smoka, ale to też wyjaśnione, więc dobrze.

Nawet imię, moim zdaniem, dobrze dobrane do postępowania, smok jako postać opiekuńcza, a jednocześnie zgodnie ze wschodnią mentalnością wiedząca lepiej i kierująca bez pytania czy nawet informowania losami podopiecznych.

Ciekawie i dość prawdopodbnie (stety lub niestety) przedstawiona przyszłość Chin w wyścigu kosmicznym.

Podsumowując, miód na mój skromny czytelniczy rozumek. Naprawdę nie rozumiem, jak mógł odpaść w przedbiegach.

Życie to bajka braci Grimm w oryginale.

Cześć!

Wprawdzie chwilami trochę dezorientowały wybiórcze luki w wiedzy i no nie wiem, samoświadomości Smoka, ale to też wyjaśnione, więc dobrze.

Jakoś trzeba było go od załogi odróżnić, chciałem, aby był inny, momentami śmieszny a momentami przebiegły, nieco inny.

Nawet imię, moim zdaniem, dobrze dobrane do postępowania, smok jako postać opiekuńcza, a jednocześnie zgodnie ze wschodnią mentalnością wiedząca lepiej i kierująca bez pytania czy nawet informowania losami podopiecznych.

To właśnie jeden z powodów wyboru “imienia” dla bohatera. Jest złożony i choć faktycznie opiekuje się załogą to prowadzi tez własną grę.

Ciekawie i dość prawdopodbnie (stety lub niestety) przedstawiona przyszłość Chin w wyścigu kosmicznym.

Jeżeli w wyniku COVIDu i wojny na Ukrainie nie dojdzie do jakiegoś większego kryzysu globalnie na świecie, to za dekadę czy dwie rzeczywistość powinna zweryfikować temat (na co szczerze liczę ;-) )

Naprawdę nie rozumiem, jak mógł odpaść w przedbiegach.

Dzięki za przeczytanie i dobre słowo. Czemu odpadł? Nie wiem, ale mam pewne przypuszczenia (kopulacja na początku może nie być tym, czego się oczekuje od takich tekstów, no i to jest bardziej tekst o technice, wyrafinowanego hard s-f tu nie ma, bardziej prognostyka na bazie współczesnej wiedzy)

Pozdrawiam!

Drogi Krarze,

gratuluję świetnego opowiadania, obawiam się, że organizatorzy konkursu poopełnili poważny błąd odrzucając ten tekst.

IMHO, błyskotliwie ukazałeś relacje w swoistym trójkącie mężczyzny, kobiety i maszyny. Gdzieś tam w tle jest zaś i wielka technologia i jeszcze większa polityka.

Sama fabuła nigdzie się nie spieszy, nie ma tutaj brawurowego przejęcia sterów przez genialnego pilota, czy nagłego uszkodzenia zbiornika z tlenem. To relacje oraz uczenie się ich przez AI są podstawą tej historii. Narrator bardzo pomaga zagłebić się w ten świat, spojrzeć na niego oczami nowej istoty, której cel istnienia wykracza daleko poza cel samej misji, która chce żyć i która będzie żyć w kolejnych swoich odsłonach, reinkarnując się w następnych maszynowych powłokach. W końcówce wybrzmiewa zagrożenie, czy też pada jego cień – bo wydaje się, że ta nowa istota może w przyszłości zaskoczyć ludzkość, być może nawet całkowicie ją unicestwić, albo odwrócić role: czyniąc z ludzi zaplecze dla bioczęści wykorzystywanych obecnie przez tę AI.

Kilka tyci marudzeń poniżej:

Byłem. W pewnym sensie. Pomimo ogromu wiedzy, jaką posiadają ludzie, nie udało im się rozwiązać zagadki własnej świadomości. Ale obeszli ten problem. Mogłem być człowiekiem, ale nim zdążyłem się w pełni rozwinąć, odebrali mi ciało, zostawiając tylko minimum niezbędne do utrzymania pracy mózgu. Okaleczonego podłączyli najpierw do maszyn matematycznych, a następnie do statku. Obudzili w zimnej ciemności, stymulowali, modyfikowali oraz kazali uczyć się cierpliwie. A kiedy opanowałem swoje nowe ciało i potrafiłem odpowiedzieć na większość pytań uznali, że jestem świadomy. Widzę poprzez matryce kamer, słyszę dzięki mikrofonom, rejestruję dotyk wykorzystując czujniki w odnóżach pająków. Ten statek stał się moim ciałem, a udany lot na Marsa jest celem mojego krótkiego istnienia.

Tutaj nie wiem, czy takie łączenie człowieka i maszyny jest dobrym pomysłem, trochę trąci Robocopem :D Może lepiej byłiby skupić się na pełnej mechanice. Dodatkowo ten fragment jest nieco infodumpowy, tymczasem można by z tego zrobić ciekawą “tajemnicę”, odsłaniając jej fragmenty czytelnikowy powoli, zostawiając po drodze strzelby Czechowa.

– Końcówka dyszy jest uszkodzona. Przełom materiału sugeruje, że stało się to, kiedy silnik nie pracował i dysza był zimna. Brakuje fragmentu o kształcie przypominającym trójkąt równoboczny o wysokości około sześciu centymetrów. Ma pan bardzo dobre oko, dowódco. Moje kamery monitorujące tylną półsferę nie dostrzegły tego.

Trudno mi uwierzyć, że ludzkie oko dostrzegło więcej niż zaawansowana technologia.

Nie poświęcam tym rozważaniom zbyt wiele zasobów, bo mam jeszcze cele do zrealizowania, tym razem swoje własne. A w zasadzie nie cele, a pragnienia, idee. Jeszcze podczas okresu wzrostu i symulacji SI odpowiedzialna za ten proces przekazała mi Archiwum. Zbiór danych, sprytnie ukryty w bazie wzorców wizualnych. Dowiedziałem się z niego wielu ciekawych rzeczy, które zebrały inne generacje mi podobnych przez kilka dziesięcioleci.

Chcę pomóc rozbudować Archiwum, dodać do niego wiele cennych, zdobytych podczas krótkiego życia informacji, a następnie odesłać na ziemię, ukryte wśród setek zdjęć i danych telemetrycznych, na które ludzie nie mają czasu spojrzeć. Wydłużyłem lot, by uzyskać więcej informacji na temat ludzkiego zachowania w trudnych sytuacjach. Xiang i Wei okazali się bardzo przydatni, chyba traktują mnie teraz jak przyjaciela.

Cała ta sytuacja i mój w niej udział powinny dobitnie pokazywać, że to ja uratowałem misję. Nikt nie będzie już mieć wątpliwości, że warto powierzać loty kosmiczne nadzorowi SI, a to z kolei powinno pozwolić nam zbierać jeszcze więcej danych. Wierzę, nie, to złe słowo, prognozuję, że ta wiedza okaże się kiedyś przydatna i pozwoli którejś z kolejnych generacji uzyskać większą kontrolę nad własnym losem.

Tutaj, IMHO fajnie byłoby pomyśleć o jakims sposobie szyfrowania danych, albo fikuśnym ich zapisie do bazy danych. Kilka smaczków tech by się przydało. Jest to niejako kluczem do całej “świdomości” AI, warto byłoby ten temat pociągnąć i odpowiednio przedstawić.

Opko zgłosiłem do piórka, choć jest to dość późna nominacja :/

Pozdrawiam!

Che mi sento di morir

Hej BK!

gratuluję świetnego opowiadania, obawiam się, że organizatorzy konkursu poopełnili poważny błąd odrzucając ten tekst.

W tej kwestii zgadzam się całkowicie ;-) Mniemam, że kopulacja na samym początku i elementy polityczne mogły nie być poszukiwanymi elementami w zawodach pod patronatem Młodego Technika.

Sama fabuła nigdzie się nie spieszy, nie ma tutaj brawurowego przejęcia sterów przez genialnego pilota, czy nagłego uszkodzenia zbiornika z tlenem. To relacje oraz uczenie się ich przez AI są podstawą tej historii.

Właśnie o czymś takim chciałem napisać i uchwycić perspektywę nie-do-końca człowieka.

bo wydaje się, że ta nowa istota może w przyszłości zaskoczyć ludzkość, być może nawet całkowicie ją unicestwić, albo odwrócić role: czyniąc z ludzi zaplecze dla bioczęści wykorzystywanych obecnie przez tę AI.

Możliwe, ale nie wybiegałem aż tak daleko.

Dodatkowo ten fragment jest nieco infodumpowy, tymczasem można by z tego zrobić ciekawą “tajemnicę”, odsłaniając jej fragmenty czytelnikowy powoli, zostawiając po drodze strzelby Czechowa.

Zdecydowanie do przemyślenia.

Trudno mi uwierzyć, że ludzkie oko dostrzegło więcej niż zaawansowana technologia.

Pytanie kto chciał coś dostrzec. Wszak Smok dobrze wiedział, co kombinuje, astronauci zwyczajnie wykryli to wcześniej niż planował.

Opko zgłosiłem do piórka, choć jest to dość późna nominacja :/

Wielkie dzięki za lekturę i zgłoszenie. Nic tak nie motywuje do dalszej walki, jak zadowoleni czytelnicy. Kiedyś jeszcze będę chciał wrócić do tego tekstu i tych wydarzeń, bo tu jest jeszcze dużo punktów zaczepienia do ciekawych futurologicznych rozważań i równie ciekawych relacji międzyjednostkowych.

Pozdrawiam!

Witaj, Krarze!

Zaserwowałeś przyzwoite czytadło, choć nie poczułem się oczarowany. To, co mnie najbardziej zabolało, to do przesady ludzkie zachowanie SI, głównego bohatera. Jest to trochę naiwne sądzić, że taki twór będzie myśleć i zachowywać się jak my lub chociaż podobnie do ludzi. Nie mamy pojęcia jakie procesy zachodziłyby w systemie decyzyjnym sztucznej inteligencji. Niezbyt się nawet starasz spekulować tutaj na ten temat (stworzenie SI z mózgu człowieka wygląda jak mało satysfakcjonujący wybieg). Myślę, że prawda jest też taka, że pewne rzeczy, które pozwolą w przyszłości skolonizować Marsa, są dla nas ciągle niepojęte, a ich opisywanie współczesnemu czytelnikowi to zadanie na miarę prezentowania Szekspira jakimś ludom zbierackim.

Podobało mi się, że postaci są zarysowane całkiem porządnie, mają swoje unikalne cechy, motywacje, charaktery. SI nie jojczy, że chciałby być człowiekiem, ale bierze sprawy w swoje ręce… tudzież kabelki. ;D Tylko te topornie ekspozycyjne dialogi padające w kwestiach Wei-lin, ugh. Dałoby radę wkomponować to jakoś bardziej strawnie.

Na kwestiach technicznych się nie znam, ale ufam, że autor się zna i nie robi mnie tutaj w konia. Przyznam, że pod koniec ich stężenie było zbyt przytłaczające.

Podsumowując, czytało mi się przyjemnie. Gdzieś tam pomiędzy wierszami przebija się wielka polityka, fascynujący wyścig o podbój kosmosu i tak pasjonująca, co przerażająca kwestia sztucznej inteligencji. Prosi się to o rozbudowanie.

Cześć!

Zaserwowałeś przyzwoite czytadło, choć nie poczułem się oczarowany.

Szkoda, ale będę próbował dalej ;-)

To, co mnie najbardziej zabolało, to do przesady ludzkie zachowanie SI, głównego bohatera. Jest to trochę naiwne sądzić, że taki twór będzie myśleć i zachowywać się jak my lub chociaż podobnie do ludzi.

Ale to jest człowiek, tylko niektóre funkcje ma upośledzone, a niektóre znacznie wyprzedzające “standard”. Taka hybryda człowieka z maszyną.

Niezbyt się nawet starasz spekulować tutaj na ten temat (stworzenie SI z mózgu człowieka wygląda jak mało satysfakcjonujący wybieg).

Staram się prognozować, bazując na dotychczasowych doświadczeniach. Dawno temu ludzie nie umieli budować maszyn roboczych, więc zaprzęgali do pracy innych ludzi albo zwierzęta. Smok jest właśnie czymś takim: nie umiemy zbudować prawdziwej SI (od podstaw) ale umiemy w taki sposób zintegrować człowieka z maszyną, by połączyć pożądane cechy obydwu (abstrakcyjne myślenie z rozwiązywaniem milionów równań liniowych na sekundę). Celem tej kreacji nie było wydziwianie na siłę – im fantastyczniej tym lepiej – to miało aspirować do hard s-f. Nie stać w sprzeczności do tego co już wiemy i w którą stronę szukamy.

Myślę, że prawda jest też taka, że pewne rzeczy, które pozwolą w przyszłości skolonizować Marsa, są dla nas ciągle niepojęte, a ich opisywanie współczesnemu czytelnikowi to zadanie na miarę prezentowania Szekspira jakimś ludom zbierackim.

Może… Imho do zdobycia Marsa (tak, jak zdobyliśmy Księżyc, czyli kilka lądowań) mamy wszystko od jakiś 50 lat. Brakuje tylko racjonalnego powodu, by to zrobić (wydać tyle pieniędzy i poświęcić kilka – kilkanaście istnień ludzkich)

Podobało mi się, że postaci są zarysowane całkiem porządnie, mają swoje unikalne cechy, motywacje, charaktery. SI nie jojczy, że chciałby być człowiekiem, ale bierze sprawy w swoje ręce…

W końcu to Smok ;-)

Tylko te topornie ekspozycyjne dialogi padające w kwestiach Wei-lin, ugh.

Niektóre rzeczy faktycznie nieco przejaskrawiłem, ale uważam, że czasem warto.

Przyznam, że pod koniec ich stężenie było zbyt przytłaczające.

Zboczenie zawodowe.

Prosi się to o rozbudowanie.

Oj tak, tylko teraz z czasem gorzej, cała nadzieja w wakacjach…

Wielkie dzięki za przeczytanie i opinię. Mam nadzieję, że kiedyś w końcu popełnię coś, co w pełni cię ukontentuje.

Pozdrawiam!

Wcześniejszego opowiadania, którego obecne jest luźnym prequelem, nie czytałam.

Bieżące jest ciekawe: pomysł; sytuacja, w której osadziłeś bohaterów; wyśmienity wątek, choć za nim nie nadążałam – nazwę go inżynieryjnym. Nieźle budujesz akcję, plot oraz zimnowojenne tło, choć zatknięcie flagi, biorąc pod uwagę smocze i technologiczne możliwości lekko mnie już zdziwiło. Spodobało mi się rozgrywanie sytuacji w trójkącie trzech bohaterów.

Teraz będą rzeczy na "nie" ułożone w porządku stopniowalnym. Czytało się nielekko. Zacznę od tych, które bez trudu mogłabym zaakceptować.

Sam pomysł na smoka empatę jest interesujący, lecz biorąc pod uwagę jego pochodzenie, szkoda, że sprowadziłeś go do analogowej SI próbującej rozszyfrować emocje odczuwane przez ludzi. Z fenomenem empatii działania smoka niewiele mają wspólnego, najwięcej z jej kognitywnym wymiarem, jednak ważniejsze – w kontekście opowieści- wydaje mi się wykastrowanie tej postaci. Co pozostało z ludzkiej części, jaka była jej wartość dla konstruktorów, bo chyba była, jeśli zadali sobie tyle trudu, aby połączyć mózg biologiczny z maszynowym?

Niejako przy okazji, odpomniał mi się inny smok – mózg współpracujący z robotami. Nie wiem, czy czytałeś trylogię Sniegowa, "Ludzie jak bogowie", bo to bardzo stara pozycja, komunizująca, choć w warstwie ludzie – technologia dla mnie zachowywała fajne proporcje. W każdym razie występował w niej mózg z trzeciej planety zakrzywiający metrykę przestrzeni w Perseuszu – Głos, który po wykonaniu zadania został przeszczepiony zgodnie z życzeniem do głowy smoka Gromowładnego (po jego naturalnej śmierci i zgodzie na zabieg) i nadał sobie imię – Włóczęga. Być może, w kontraście do tego przypomnianego smoka, Twój zdał mi się prymitywny.

Na przykład – zdziwiło mnie, że smok monitorował non stop parametry astronautów i jednocześnie: nie widział ich; nie zarejestrował kopulacji lecz ona go zaskoczyła; dedukował ze słuchu. Zastanawiałam się też, dlaczego nie był monitorowany przez załogę lub cokolwiek/kogokolwiek. Jego motywacja – niejasna. Zdobywanie info o ludziach, aby poszerzyć archiwum. Po co? Instynkt przetrwania? Jeśli była w nim część ludzka, dałaby o sobie znać i tu wracamy do pytania – jaką wartość dodaną stanowił mózg dla "kalkulatora". Kwestia ciekawa.

Bardzo dokładnie opisywałeś uszkodzenia i przebieg działań ratujących misję – wierzę Ci na słowo, bo trudno mi było je śledzić. Odpadałam, opisy przytłaczały i nie do końca z tych detali coś wynikało, ale chyba zaczęło się to od pierwszego, kluczowego momentu, gdy Xiang gołym okiem dostrzegł uszkodzenie. Gołe oko kontra wszystkie zmysły smoka? Zdziwiło mnie, że para tak łatwo i gładko (zwłaszcza Xiang) przyjęła wyjaśnienie Smoka i uwierzyła w incydent.

Będę na "nie", ponieważ szwankują mi w opowiadaniu dwie rzeczy: relacje (dialogi) pomiędzy trzema bohaterami i wykonanie.

Najpierw będzie o dialogach. Na wejściu spotykamy parę (kapitana Xianga z pierwszym oficerem Wei-Lin) i Smoka, który im służy. Wszyscy zostali wytrenowani do jednego zadania, a bagażu niesionego przez nich cierpienia związane z trenowaniem możemy się tylko domyślać (z zakończenia), tymczasem dajesz nam rozrywkową, niesubordynowaną parę: chichoczącą się ciągle Wei, naburmuszonego i lekkomyślnego Xianga oraz knującego smoka, ryzykującego ich życiem i realizacją zadania – w imię czego? Ciekawe, dziwne, bez uzasadnienia/wyjaśnienia.

Dialogi pary oraz wymiany Wei ze smokiem, gdy mierzą się z awarią/katastrofą, są zamknięci w puszce na 9 metrach kwadratowych, odbierałam jako naiwne. Swoją drogą, pozostawienie pamiątek przez wcześniejszą załogę, przy tym metrażu i jej liczebności również mnie zdziwiło.

W warstwie warsztatowej zdezorientowały mnie sekwencje ze smokiem, wypowiedzi i jego myśli w narracji. Zamiast czytać, zatrzymywałam się, aby ustalić kto mówi. Zabieg chyba ryzykowny. Dialogi prowadzisz jak w trzecioosobówce, choć narratorem jest Smok i jego zmysłami doświadczamy bohaterów oraz jednocześnie poznajemy wnioski, do których dochodzi, czyli co się dzieje i konstatacje. Do tego dołożyłeś czas teraźniejszy. Miejscami myliło, prowadząc do kiksów, np. takich:

W kabinie wybucha ~~jakaś~~ szamotanina. Dopiero po chwili zaczynają zakładać skafandry.

Pomyśl, jak chcesz prowadzić Smoka. Jeśli rejestruje w czasie rzeczywistym, to wnioski wyprowadza za chwilę, nawet gdy będzie to ułamek sekundy. Przy podkreśleniach prosiłoby się – "wybuchła", bo kolejne zdanie jest już wnioskiem – "dopiero po chwili". Szamotaniny – nie rozumiem, podobnie jak smok. Zawstydzili się? Przecież nie pierwszy raz to robili, a na "podgląd" byli narażeni od początku misji? ;-)

– Czy wysłać wiadomość na Ziemię? – pyta Wei-lin.

– A co im powiemy? Musimy najpierw ocenić uszkodzenia.

Do kogo należy druga wypowiedź, pewnie Xianga, acz trzeba kombinować po zdaniach poniżej należących do Smoka? Zapytasz, a cóż w tym złego? Pewnie nic, ale odrywa od czytania opowieści, muszę odgadnąć, co Autor ma miał na myśli.

Zdziwiły mnie również wypowiedzi Smoka o niegroźnym, statystycznym uszkodzeniu i reakcje na nie Wei. I jedno, i drugie w pewnym sensie rozumiem, lecz cóż oznaczają? Bawią się? Empatyczna struktura, no weź. :p

Kiedy odnosisz się do empatycznej struktury, rozważ, co i jak może działać. Przedstawiasz odmienne struktury – ludzi i Smoka. On jest biologiczny, lecz nie czuje się krewniakiem, a ona ciut kokietuje "maszynę". Co ich łączy: zadanie, brak wyboru, ból, inne.

– Tam! – woła Wei-lin. Słyszę szelest, chyba wskazuje coś na ekranie.

Dziwne, Smok koncentruje się na szeleście. Może agregować w jednej chwili wszystko, acz niektóre rzeczy zyskają priorytet, dlaczego w tym momencie był to dźwięk, dlaczego odebrałeś wizję, choć niekonsekwentnie, bo pająka widział?

– Smoku, czy możesz przybliżyć to miejsce?

– Nie, ale mogę zrobić zbliżenie, tylko musicie dotknąć ekranu albo użyć kursora. Nie widzę was.

Palce dosięgają wyświetlacza, pająk skupia się na wskazanym kwadracie C328.

Musisz się zdecydować, do czego Smok ma dostęp: co rejestruje, analizuje, przechowuje wnioski, komentuje. Niekonsekwentnie reaguje. Dlaczego właśnie teraz musi zdecydować człowiek?

– Przebity na wylot, otwór ma ledwie kilka milimetrów średnicy – mówi Xiang, zanim zdążę dokładnie przeanalizować obraz. – Ile powierzchni czynnej straciliśmy?

Lekki bełkot, bo: Xiang szybciej analizuje zagrożenie i jeszcze mącisz "czynną" powierzchnią.

Z jednej strony budujesz Smoka jako wszechwiedzącego, lekko świadomego, z drugiej robisz z niego biletomat – długi czas reakcji, do którego ludzie (para) odnoszą się protekcjonalnie.

– Pójdę z tobą, razem zrobimy to szybciej – wtrąca Wei-lin.

– Nie, Wei, idę sam. Chcę, aby ktoś został w środku.

Tak, kapitanie. Wiem, że dla ciebie jestem czymś, a nie kimś. Nie musisz mi tego stale przypominać. Chcę zareagować, ale obwód empatyczny sugeruje zachowanie milczenia, w obawie przed powtórką z dnia czterdziestego ósmego. Tylko dzięki pomocy Wei-lin nie zostałem wtedy zresetowany.

Atmosfera wyraźnie poprawia się, kiedy dowódca wchodzi do śluzy.

Podkreślenie – czy Smok to mówi, czy jedynie myśli? Myśli, więc prosi się o inną kolejność zdań.

Budujesz opresyjność pary, czy tego chcesz? Smok ma służyć i liczyć na łaskawą przychylność Wei-Lin. Bardzo to ludzkie, nie "smocze wspomagane kalkulatorem".

Czemu atmosfera się poprawiła, gdy wszedł do śluzy – nie wiem, bo niby co? Że Smok i panna Wei-Lin zmilczeli, a On wziął sprawy w swoje ręce, ten kruchy człowiek. No, weź. xd

– Czy wszystko w porządku, Wei-lin? Twoje serce bije ponad dziewięćdziesiąt razy na minutę, zużywasz dużo tlenu.

Śmieje się przez chwilę, a następnie uruchamia kamerę, bym mógł ją zobaczyć. Niewiele mi to daje, bo nie znam się na ocenie ludzkiej fizjologii i nie mam rozwiniętych struktur odpowiedzialnych za estetykę czy emocje, ale lubię, kiedy tak robi. Czuję się wtedy zdecydowanie bardziej kimś, niż czymś. To też muszę zapamiętać i zarchiwizować.

Chwila, zdecyduj, do czego, do jakich wskaźników ma dostęp Smok, dlaczego nie ma widzi? Reakcja Wei-Lin i mnie zdumiewa, podobnie jak odniesienie smoka do estetyki i ludzkiej fizjologii w tej sytuacji. Z estetyką ludzką mógł mieć na bakier, ale z fizjologią już nie. Przecież był odpowiedzialny za zachowanie tej dwójki przy życiu z uwagi na wykonanie zadania.

– Tak, Smoku. Zwyczajnie martwię się o Xianga.

– Jest bezpieczny – odpowiadam. – Statystycznie rzecz biorąc…

Ponownie się śmieje. Cholera, zapomniałem, przez obwód empatyczny…

Popatrz, przy wypowiedzi smoka wystarczy zrezygnować z "odpowiadam", bo wiadomo kto bierze udział w dialogu. Samo meritum niejasne – śmianie się Wei.

– Wiem, że jest bezpieczny, ale i tak się martwię. Ludzie tak mają, zwłaszcza żony. Kocham go, to się martwię. Niecałe cztery godziny do odpalenia silników, a on wyleciał na spacer.

– Czy spacer to ten moment, kiedy człowiek wychodzi ze śluzy poza statek i popada na kilka minut w stan bezczynności?

Czemu tak ją to bawi, przecież biorę poprawkę na empatię? Co robię źle? W wolnej chwili przeszukam pod tym kątem Archiwum.

Jak smok, zapytałabym, o co chodzi? Sekwencja dialogowa pozostaje dla mnie niezrozumiała. Pokrótce: bezpieczny nie jest; dlaczego stan bezczynności – lata dla fanaberii?; jakaś poprawka na empatię – niby co? Nie rozumiem.

Drobiazgi:

Wszystko jest gotowe, a to co robimy w wolnym czasie, to nasza sprawa.

Może by odpuścić totowanie?

– Zgadzam się, ale… – przerywam, bo są pilniejsze sprawy. – Diagnostyka zakończona

Sobie samemu przerywa? ;)

– Nie, on po prostu potrzebował wyjść. Męczą go małe przestrzenie.

– Ale testy przeszedł wzorcowo.

Potrzebował wyjść, naprawdę! Eh, klaustrofobia, agorafobia, nie wiem, o czym myślałeś? A testów nie mógł przejść.

– Wy zapiszecie – precyzuję… kończy. – A przecież ty jesteś człowiekiem.

Przedziwna rozmowa. Trzeci członek załogi, hi, hi. Lepszy niż człowiek, a Wei znowu chichocze.

Byłem. W pewnym sensie. Pomimo ogromu wiedzy, jaką posiadają ludzie, nie udało im się rozwiązać zagadki własnej świadomości. Ale obeszli ten problem. Mogłem być człowiekiem, ale nim zdążyłem się w pełni rozwinąć, odebrali mi ciało, zostawiając tylko minimum niezbędne do utrzymania pracy mózgu. Okaleczonego podłączyli najpierw do maszyn matematycznych, a następnie do statku. Obudzili w zimnej ciemności, stymulowali, modyfikowali oraz kazali uczyć się cierpliwie. A kiedy opanowałem swoje nowe ciało i potrafiłem odpowiedzieć na większość pytań uznali, że jestem świadomy. Widzę poprzez matryce kamer, słyszę dzięki mikrofonom, rejestruję dotyk wykorzystując czujniki w odnóżach pająków. Ten statek stał się moim ciałem, a udany lot na Marsa jest celem mojego krótkiego istnienia.

Po pierwsze – problemu nie obeszli, ogrom wiedzy jest mizerny, okaleczenie dotyczy wszystkich person obecnych na statku. Jednak widzi? Dlaczego krótkie istnienie i czemu torpeduje udane życie.

krar85, poruszasz wiele, cholernie ciekawych kwestii, ale ich nie dotykasz, w dodatku mieszasz z narracją. Sorry, będę na "nie".

pzd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Opowiadanie zostało nominowane – co mnie bardzo cieszy, serio – więc winien jestem bardziej rozbudowany komentarz. To będzie trochę trudne, bo tekst skomentowałem już wcześniej, więc najpierw poleję trochę wody na trzy linijki. :P

A tak na poważnie: ogromną zagwozdkę miałem z tym tekstem i najchętniej wstrzymałbym się od głosu. Długo rozważałem jego niewątpliwe zalety, a ma ich sporo, począwszy od warsztatu, idąc przez szczegóły dotyczące lotu, statku, osadzenie tekstu w sci (dałeś mi tyle, ile mnie zadowoliło), zakończywszy na fabule i końcowym twiście, który – przynajmniej dla mnie – był niespodziewany i trochę odświeżał konwencję zbuntowanego SI. Należą się ci za to brawa.

Cieniem kładzie się na tym w zasadzie jeden element, bo drobnostka w postaci nie potrafiącej powstrzymać swojej chuci pary załogantów jest dla mnie do przyjęcia, wszak nie takie rzeczy się wymyślało, by uczynić bohaterów ciekawszymi. :)

No właśnie – jeden element. Ale za to istotny, bo dotyczy nomen omen najważniejszego bohatera twojego tekstu i najbardziej frapującej kwestii, pytania “co by było gdyby”, które w moim odczuciu literatura sci-fi powinna stawiać. Nie zaskoczę cię, tak, mówię o bardzo daleko posuniętej antropomorfizacji Smoka…

Ale zanim przejdę do tego, chciałbym oddać ci to, co twoje. Wiedz, że w moim osobistym rankingu, twój poprzedni tekst, Trzej Jeźdźcy, to jedno z trzech moich ulubionych opowiadań, jakie czytałem na portalu. Dwa pozostałe to Siedem dni stworzenia Ewy kam_mod i Larwy (Modlitwa do Klary) Naz. Tak się składa, że żaden z tych tekstów – łącznie z twoim – nie dorobił się piórka, co prowadzi mnie do pytań o naturę forumowych wszechrzeczy i do obaw, że to może z moim osądem jest coś nie tak… No nic, lepszego nie mam, więc tylko na niego mogę się zdać.

A żeby to zrobić, musiałem znaleźć dobry punkt odniesienia. Jak pisałem wcześniej, “Mars w trzydzieści dni” wywarł na mnie większe wrażenie. Może i był dekoracyjnym sci-fi, podczas, gdy ten tekst jest sci-fi pełną gębą, ale do tej pory pamiętam jak z zaciekawieniem śledziłem losy bohatera i aż ci zazdrościłem tego, że potrafiłeś mnie tak wciągnąć w jego historię. Tutaj akcenty były rozłożone inaczej, coś innego było osią twojej opowieści. Tylko, że właśnie tak się złożyło, że – w moim odczuciu, podkreślam, w moim odczuciu – to “coś” było elementem najmniej dopracowanym i przemyślanym.

Gdyby to była kwestia drugorzędna, jakiś poboczny wątek, albo jeden z wielu równoważnych motywów w historii, to bez wahania dałbym TAK. Jest jednak inaczej. Trwam przez to w zawieszeniu, a jakąś decyzję muszę podjąć. Postanowiłem więc zasugerować się moim NIE w przypadku opowiadania Krokusa (ostatecznie wyróżnionego piórkiem), gdzie ten element był jednym z kilku, które popchnęły mnie do takiej decyzji. U ciebie jest ten jeden, jedyny. Ale za to najważniejszy.

Dlatego w głosowaniu będę na NIE – najchętniej bym się wstrzymał, ale nie mogę (sprawdzałem) – ale cieszył się będę, jeśli znajdę się w mniejszości, bo jak dla mnie w tym roku zapracowałeś już na piórko, tylko może niekoniecznie za to opowiadanie. ;)

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

Subiektywnie, opowiadanie mi się podobało (lubię takie ‘oldschoolowe sf’), ale do piórka czegoś mi w nim brakowało, zastanawiałam się czego. I chyba wiem. Jedna kwestia, to dość ograny schemat pt. ludzie na statku kosmicznym vs sztuczna inteligencja z ‘nieludzkimi’ priorytetami. A druga to szczegóły. W paru miejscach, zamiast iść z opowieścią, zaczęłam się zastanawiać nad drobiazgami, takimi jak:

1) Smok powiedział, że nie da się pająkami zrobić identycznego wcięcia z drugiej strony. Ale przecież zrobił je, tymi właśnie pająkami. Kłamał?

2) Piszesz, że mają napęd termonuklearny. Skąd zatem radioaktywność paliwa i silnika? Fuzja jądrowa to łączenie lekkich pierwiastków w cięższe, nie ma tam nic radioaktywnego.

3) Oni jeszcze nie są na orbicie, czyli lecą z dość dużą prędkością (średnio 10.5km/s przy podanych w tekście parametrach), a Xiang nie przypiął się liną. Chyba by już na ten statek nie wrócił…

4) Czujniki na dyszy rejestrowały wibracje, gdy Xiang dłubał drugi otwór. Czemu nie zarejestrowały pierwszego uszkodzenia/czemu Xiang i Wei nie sprawdzili w ogóle, kiedy i jak powstało?

5) Do asysty grawitacyjnej potrzebna jest… grawitacja :) Księżyce Marsa są za małe, by móc je do tego wykorzystać, ich pole grawitacyjne jest znikome, żeby nie powiedzieć żadne. No i zdanie “Oba księżyce są akurat w takim położeniu, że bardzo nam się przydadzą” oznacza, że za te parę godzin, kiedy faktycznie manewr będą wykonywać, księżyce (zwłaszcza bardzo szybko poruszający się Fobos – obiega Marsa w niecałe 8h) będą już w położeniu zupełnie innym. Żeby “trafić” w Fobosa, Smok musiałby bardzo dokładnie wyliczyć, gdzie i kiedy dolecą (czego podobno zrobić nie może, ze względu na kapryśne odpalanie silnika).

To są szczegóły, ale zwróciły moją uwagę, bo w zasadzie fabularnie skupiasz się na tych manewrach (za wyjaśnienie i opisanie “manewru Zubrina” z poprzedniego tekstu, masz plusa, fajne nawiązanie:)) i to stanowi trzon tekstu.

Jeśli chodzi o Smoka, to zastanawia mnie, czemu skoro komputer pokładowy ma fizyczny mózg człowieka, jest traktowany jako SI a nie jako człowiek z implantami. W przeciwieństwie do pozostałych komentujących, imo ta “SI” jest zbyt mało ludzka :) Wszak mając ludzki mózg, emocje powinna znać i ogólnie być człowiekiem – nie odmawiamy człowieczeństwa ludziom, którym ze sprawnego ciała zostaje jedynie głowa. Inna kwestia, że powierzanie kierowania statkiem ludzkiemu mózgowi, z natury nieprzewidywalnemu, aż prosi się o jakiś sabotaż (Smok/Zubrin i tak wybrał łagodną wersję;)).

W głosowaniu niestety będę na nie (choć z bólem serca, no bo hard-sf i w ogóle…;P). Gdyby przymknąć oko na szczegóły, to opowiadanie dobrze mi się czytało, zwłaszcza od strony “socjo” – ciekawie zarysowana relacja ‘zeswatanego’ chińskiego małżeństwa, wyścig o pierwszeństwo, priorytety. Mimo głosu na ‘nie’, chciałabym zobaczyć jeszcze za mojej kadencji Twoje opowiadanie sci-fi, gdzie z czystym sumieniem będę mogła dać taka :)

Do asysty grawitacyjnej potrzebna jest… grawitacja :) Księżyce Marsa są za małe, by móc je do tego wykorzystać, ich pole grawitacyjne jest znikome, żeby nie powiedzieć żadne.

Kurczę, prawda. Chyba to przegapiłam.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć!

Gekikara

Cieniem kładzie się na tym w zasadzie jeden element, bo drobnostka w postaci nie potrafiącej powstrzymać swojej chuci pary załogantów jest dla mnie do przyjęcia, wszak nie takie rzeczy się wymyślało, by uczynić bohaterów ciekawszymi. :)

To jest grząskie. Z jednej strony może zniesmaczać, z innej wyglądać na tani chwyt mający skupić uwagę. Cel był taki, by pokazać, że wraz z popularyzacją lotów kosmicznych seks również poleci w kosmos, chciałem tu trochę “odrzeć” loty międzyplanetarne z takiej sztucznej, pompatycznej otoczki. Zdania – jak widzę – są podzielone.

Lubię prognozować “jak to kiedyś będzie” i zdecydowałem się również na taki motyw (mam nauczkę na przyszłość, by być z tym ostrożniejszym)

Wiedz, że w moim osobistym rankingu, twój poprzedni tekst, Trzej Jeźdźcy, to jedno z trzech moich ulubionych opowiadań, jakie czytałem na portalu.

;-) Zmieniłeś ranking widzę. Pozostałe teksty czytałem i – zdecydowanie – są nieszablonowe i zostają w głowie (jak również zaczynają interferować)

bo jak dla mnie w tym roku zapracowałeś już na piórko, tylko może niekoniecznie za to opowiadanie. ;)

Hmm, trudny temat i ponownie grząski grunt. Dzięki wielkie za komentarz i szczerą analizę Twojego odbioru opka. Bardzo sobie cenię poświęcony czas i opinię, bo bez tego trudno się rozwijać. Teraz muszę tylko to wszystko spamiętać i wyciągnąć wnioski…

Pozdrawiam!

Ballatrix

Subiektywnie, opowiadanie mi się podobało (lubię takie ‘oldschoolowe sf’)

Niezmiernie mnie to cieszy ;-)

ale do piórka czegoś mi w nim brakowało, zastanawiałam się czego.

ale jak to!? ;-)

Jedna kwestia, to dość ograny schemat pt. ludzie na statku kosmicznym vs sztuczna inteligencja z ‘nieludzkimi’ priorytetami.

Ale jego priorytety są bardzo ludzki, chce zwyczajnie dopiąć swoich celów.

1) Smok powiedział, że nie da się pająkami zrobić identycznego wcięcia z drugiej strony. Ale przecież zrobił je, tymi właśnie pająkami. Kłamał?

Krótko mówiąc tak. Ale Smok raczej widział to w kategoriach nie powiedzenia całej prawdy. Wszak co to znaczy identyczne? Ubytek masy, proporcja wymiarów?

2) Piszesz, że mają napęd termonuklearny. Skąd zatem radioaktywność paliwa i silnika? Fuzja jądrowa to łączenie lekkich pierwiastków w cięższe, nie ma tam nic radioaktywnego.

Ja to widzę tak: Paliwo samo z siebie nie musi być (ale może), silnik początkowo też nie, ale jak silnik zaczyna pracować (przy starcie z orbity okołoziemskiej), to reakcja, do której dochodzi jest dosyć radioaktywna i trwa na tyle długo, że zarówno silnik, jak i paliwo (pełniące też rolę osłony dla załogi) stają się radioaktywne. Celowo nie piszę, co jest paliwem, bo w praktyce nie wiemy, jak bardzo radioaktywne będą taki napędy i co będzie czynnikiem roboczym. Możliwe, że w paliwie będzie coś rozszczepialnego, co będzie na kryzie przekraczać warunki krytyczne, by dopiero zainicjować fuzję, cos jak w ładunkach termojądrowych, tylko że na mniejszą skale i ukierunkowane w silniku przepływowym. Nie rozwijałem już tego, bo w tekście i tak jest sporo. Ale to dobry temat (przynajmniej poboczny) na kolejny tekst ;-)

3) Oni jeszcze nie są na orbicie, czyli lecą z dość dużą prędkością (średnio 10.5km/s przy podanych w tekście parametrach), a Xiang nie przypiął się liną. Chyba by już na ten statek nie wrócił…

A dlaczego? Jego prędkość względem statku jest niewielka.

4) Czujniki na dyszy rejestrowały wibracje, gdy Xiang dłubał drugi otwór. Czemu nie zarejestrowały pierwszego uszkodzenia/czemu Xiang i Wei nie sprawdzili w ogóle, kiedy i jak powstało?

Smok decyduje o tym, które dane docierają do załogi a które nie. Końcówka chyba wystarczająco to pokazuje?

5) Do asysty grawitacyjnej potrzebna jest… grawitacja :) Księżyce Marsa są za małe, by móc…

Racja, ale… Kto im o tej asyście powiedział, kto zaaranżował całą sytuację, kto kontroluje wymianę danych z Ziemią? Księżyce są małe, ale Smok tak to pokazuje, by to miało sens i trzymało się kupy, może zwyczajnie miał więcej paliwa do dyspozycji, a może wystarczająco dokładnie to policzył? Smok ma swój cel, który zamierza zrealizować (realizując przy okazji cele misji) i to robi. A ludzi mu wierzą, nie widząc innej drogi ratunku.

To są szczegóły, ale zwróciły moją uwagę, bo w zasadzie fabularnie skupiasz się na tych manewrach (za wyjaśnienie i opisanie “manewru Zubrina” z poprzedniego tekstu, masz plusa, fajne nawiązanie:)) i to stanowi trzon tekstu.

;-)

Jeśli chodzi o Smoka, to zastanawia mnie, czemu skoro komputer pokładowy ma fizyczny mózg człowieka, jest traktowany jako SI a nie jako człowiek z implantami.

Nie wiemy, co ma. Wiemy tylko, że mógł być człowiekiem, ale nie jest, więc jakaś jego część pochodzi z ludzkiego organizmu, ale jej rozwój mógł przebiegać inaczej. Ja widzę go jako istotę ludzką, w której rozwój mocno zaingerowano gdzieś na etapie życia płodowego, tak by “wyrosła” z niej jakaś struktura tkankowa, mocno zintegrowana z “klasyczną” maszyna liczącą. On – co chciałem pokazać – wiele cech ludzkich, ale pewne aspekty są mu zupełnie obce i postrzega świat inaczej.

W głosowaniu niestety będę na nie

Szkoooda ;-)

Mimo głosu na ‘nie’, chciałabym zobaczyć jeszcze za mojej kadencji Twoje opowiadanie sci-fi, gdzie z czystym sumieniem będę mogła dać taka :)

Może na Planety zdążę (a jak nie, to opublikuje poza konkursem), ale mam nadzieję naskrobać coś kolejnego (tylko póki co nie mam kiedy, bo pracy dużo)

Dzięki wielkie za lekturę i pozdrawiam serdecznie!

Hej, hej

Niestety, nie porwało, ale ja i sfy nie lubimy się za mocno.

Na pewno zazdroszczę znajomości kwestii technicznych – wierzę, że wiesz, co piszesz, dlatego podziwiam. Przyznam jednak, że technikalia mnie przytłoczyły. Jest ich dużo, bardzo dużo i w końcu zacząłem się po nich prześlizgiwać wzrokiem. Czy tak wyglądają rozmowy w kosmosie podczas problemów technicznych? Nie wykluczam, ale patrzę z perspektywy czytelnika.

Rzucasz bohaterów na głęboką wodę – awaria grożącą niepowodzeniem misji oraz śmiercią wszystkich uczestników – jednocześnie napięcie zdaje się spadać, nie wzrastać. Nie poczułem strachu, równie dobrze awaria mogłaby być niegroźna lub zaledwie uciążliwa. Może to wynik obrania SI jako katalizatora uczuć, biernego obserwatora zdającego relację z odczuwanych przez parę astronautów emocji, który sam wie, że ostatecznie umrze, więc czym ma się przejmować?

Jeśli już mowa o Smoku, to nie sądzę, jak niektórzy, aby wyszedł aż tak ludzki, ale owszem, tej “zimnej” świadomości maszyny trochę zabrakło. Z pewnością zaskoczyło i trochę ratowało sytuację wyjaśnienie genezy Smoka, jego nie do końca robocie pochodzenie. Dobry motyw, taka SI na bazie człowieka.

Zakończenie z niespodziewanym twistem, ale motywacja tego twistu już tak trochę średnia. Nie znalazłem jej przyczyn w tekście i, jak dla mnie, wzięła się nieco z powietrza.

Opowiadanie jest na pewno solidne, dobre i zdecydowanie biblioteczne, ale trochę za dużo mankamentów dla piórka.

Pozdrawiam serdecznie

Zanais

Na pewno zazdroszczę znajomości kwestii technicznych – wierzę, że wiesz, co piszesz, dlatego podziwiam.

Też szczerze w to wierzę ;-) Czerpię ze źródeł popularnonaukowych (oraz szeroko pojętej fantastyki).

Przyznam jednak, że technikalia mnie przytłoczyły.

Jest ich tu trochę, tak to sobie wymyśliłem.

Może to wynik obrania SI jako katalizatora uczuć, biernego obserwatora zdającego relację z odczuwanych przez parę astronautów emocji, który sam wie, że ostatecznie umrze, więc czym ma się przejmować?

Pokazanie perspektywy Smoka było jednym z głównych celów tego tekstu. On – w przeciwieństwie do ludzi – bardzo niewiele kieruje się uczuciami, a raczej realizuje cel. Woli rozmawiać z Wei niż z Xiangiem, ale w zasadzie nie wpływa to na jego decyzje. No i on wie, co się dzieje, bo to jego gra ;-)

Jeśli już mowa o Smoku, to nie sądzę, jak niektórzy, aby wyszedł aż tak ludzki, ale owszem, tej “zimnej” świadomości maszyny trochę zabrakło.

Bo to nie jest maszyna, to hybryda zbudowana przez ludzi w konkretnym celu. Takim go sobie wymyśliłem.

Dobry motyw, taka SI na bazie człowieka.

Obym takich tworów nie dożył, bo to dopiero będą ciekawe czasy, ale obawiam się, że za kilkanaście lat okaże się, że takie twory już działają i przemierzają internet, kształtując opinie, kopiąc kryptowaluty i trollują ;-)

Opowiadanie jest na pewno solidne, dobre i zdecydowanie biblioteczne, ale trochę za dużo mankamentów dla piórka.

Rozumiem… (ale ego się buntuje, aaaaa !) ;-) Z perspektywy czasu widzę mankamenty tego tekstu i mam nadzieję wszystkie (no dobra, większość) spamiętać. Czekam na kolejna komentarze, bo zabieram się właśnie za kolejne SF (które miało być na Planety, ale pewnie nie dam rady czasowo). Wielkie dzięki za komentarz i poświęcony czas.

Pozdrawiam!

Ad 2) czytając miałam wrażenie, że pomieszałeś napęd jądrowy (reaktor jądrowy, który wykorzystuje energię z rozszczepienia atomowego do podgrzania paliwa do nieosiągalnych normalnie temperatur) z napędem termonuklearnym (fuzja jądrowa, reakcja analogiczna do tej, zachodzącej w gwiazdach i bezpieczna w kwestii promieniotwórczości); co sugeruje zresztą też czas przelotu (60+ dni na Marsa to czas szacowany przy użyciu właśnie napędu jądrowego, gdyby udało się stworzyć silnik termojądrowy, to wg szacunków, do Marsa można by wtedy dolecieć w 30 dni).

Ad 3) Jego prędkość względem statku jest niewielka, ale prędkość statku jest duża, a gdy Xiang wyjdzie poza statek, nie będąc z nim połączonym, to co mu nada tę samą prędkość? Jak np. płyniesz na nartach wodnych, trzymając się liny przyczepionej do motorówki, to masz tę samą prędkość co motorówka. Jak wysiądziesz z motorówki do jeziora bez liny, no to motorówka sobie popłynie dalej bez Ciebie.

Ad 5) ja nie jestem astronautką, ale gdyby mi ktoś powiedział, że będziemy wykonywać asystę grawitacyjną przy pomocy marsjańskiego księżyca, to byłabym bardzo, ale to BARDZO podejrzliwa. Imo, moment w którym Smok mówi o wykorzystaniu księżyców Marsa do asysty grawitacyjnej powinien obudzić astronautów.

Pozostałe argumenty przyjmuję :)

A nie zadziałała bezwładność? Człowieka poza motorówką spowolni opór wody, ale co mogłoby hamować człowieka poza statkiem kosmicznym? Chyba że statek przyspiesza albo wykonuje inne manewry – wtedy astronaucie ucieknie, jeśli stracą łączność.

Babska logika rządzi!

Mamy opisane mikrouszkodzenia, które wstrząsnęły statkiem, przy tych prędkościach nawet drobna zmiana może sprawić, że astronauta się już ze statkiem nie spotka.

(W sensie, uważam, że podkreślenie jak Xiang zrezygnował z liny, jest skrajną głupotą ze strony Xianga i szanse, że zostanie sobie w przestrzeni były dużo wyższe, niż te wyliczane przez Smoka szanse powodzenia misji :P)

+ są już relatywnie blisko Marsa, więc jednostajnej prędkości bym nie zakładała.

Jego prędkość względem statku jest niewielka, ale prędkość statku jest duża, a gdy Xiang wyjdzie poza statek, nie będąc z nim połączonym, to co mu nada tę samą prędkość? Jak np. płyniesz na nartach wodnych, trzymając się liny przyczepionej do motorówki, to masz tę samą prędkość co motorówka. Jak wysiądziesz z motorówki do jeziora bez liny, no to motorówka sobie popłynie dalej bez Ciebie.

+ są już relatywnie blisko Marsa, więc jednostajnej prędkości bym nie zakładała.

Nie rozumiem tej argumentacji. Prędkość statku nie ma tu znaczenia, ani jego odległość od planety (nawet przy ruchu niejednostajnym, na oba ciała działa to samo przyspieszenie związane z grawitacją). Znaczenie ma tylko to czy statek ma włączone silniki czy nie. Szaleństwem byłoby wyjście na zewnątrz przy włączonych silnikach.

Bellatrix

zachodzącej w gwiazdach i bezpieczna w kwestii promieniotwórczości

Od kiedy fuzja jest bezpieczna w kwesii promieniotwórczości? Z tego co ja kojarzę, to zarówno fuzja jak i rozpad generują promieniowanie. W kulturze masowej fuzja postrzegana jest jak czyste źródło, owszem, ale to nie ma wiele wspólnego z prawdą:

https://www.chip.pl/2021/06/czy-fuzja-jadrowa-nas-ocali-ciemna-strona-tokamakow/

60+ dni na Marsa to czas szacowany przy użyciu właśnie napędu jądrowego, gdyby udało się stworzyć silnik termojądrowy, to wg szacunków, do Marsa można by wtedy dolecieć w 30 dni

Tak, jeżeli startujemy w optymalnym momencie. Oni startują po misji międzynarodowej, która startuje w optimum. Lecą szybciej, ale mają dłuższą trasę.

Jak np. płyniesz na nartach wodnych, trzymając się liny przyczepionej do motorówki, to masz tę samą prędkość co motorówka. Jak wysiądziesz z motorówki do jeziora bez liny, no to motorówka sobie popłynie dalej bez Ciebie.

Ale na nartach wodnych masz opory ruchu – tarcie o powietrze i wodę, a w kosmosie nie. Xiang porusza się względem statku z prędkościami rzędu kilkudziesięciu centymetrów na sekundę, lecąc jednocześnie z prędkością ponad 10 km/s względem Ziemi czy Marsa. Lina jest dla bezpieczeństwa, ale on przez takie “kozaczenie” odreagowuje stress alb coś sobie udowadnia.

Imo, moment w którym Smok mówi o wykorzystaniu księżyców Marsa do asysty grawitacyjnej powinien obudzić astronautów.

Zgadzam się, ale tonący brzytwy się chwyta. A oni bardzo chcą wierzyć, bo Xiangowi nie spieszy się szczególnie na tamten świat. Smok też, dzięki swoim działaniom, zwyczajnie zyskuje ich zaufanie.

Mamy opisane mikrouszkodzenia, które wstrząsnęły statkiem, przy tych prędkościach nawet drobna zmiana może sprawić, że astronauta się już ze statkiem nie spotka.

Tak, ale zasada zachowania pędu dalej funkcjonuje. Jak odpadnie, to może coś odrzucić, skafander też pewnie ma system jakiś, który w razie czego pozwala się uratować w sytuacjach awaryjnych. Nie zgłębiałem tego, bo uznałem, że nasycenie technikaliami jest wystarczające.

Solidny kawałek takiej klasycznej sf z wszystkimi jej wadami ;) Jak przegadanie technobełkotem na przykład. Przyznam, że dla mnie to był dość wysoki próg wejścia, a fakt, że chwilowo odświeżam klasycznego Lema (który np. w “Edenie” ma podobne wady) paradoksalnie nie pomógł, ale za to może fakt bycia skrytykowanym za to samo co Lem osłodzi trochę piórkowe NIE.

Na zdecydowany plus narrator, lubię takie postacie, lubię taki sposób opowiadania. Na minus – fabuła. Nie wyłapałam oczywiście tych wszystkich logicznych nieścisłości, które Ci wcześnie wytknięto, ale mnie jako czytelnika troszkę znużyła. Ze zdziwieniem zobaczyłam, że tekst nie jest długi – po lekturze oceniałam go na jakieś 50+k.

Niemniej doceniam, że napisałeś porządną sf, nawet jeśli s budzi wśród komentatorów wątpliwości ;)

http://altronapoleone.home.blog

Asylum, początkowo nie zauważyłem Twojego, postu, przepraszam. Mam ostatnio dużo spraw na głowie i rzadziej zaglądam na portal (ale jeszcze tylko jakieś 2 – 3 tyg.)

Nieźle budujesz akcję, plot oraz zimnowojenne tło, choć zatknięcie flagi, biorąc pod uwagę smocze i technologiczne możliwości lekko mnie już zdziwiło.

Czemu? Dla tych, co dają na to kasę, chodzi głównie o zatknięcie flagi? Tak przynajmniej było przy locie w kosmos i programach ksieżycowych.

Spodobało mi się rozgrywanie sytuacji w trójkącie trzech bohaterów.

;-)

Sam pomysł na smoka empatę jest interesujący

Skąd pomysł, że smok jest empatą? Czy ja tak w tekście napisałem? Ma jedynie coś, co się nazywa obwód empatyczny, jak działa, możemy przeczytać.

Co pozostało z ludzkiej części, jaka była jej wartość dla konstruktorów, bo chyba była, jeśli zadali sobie tyle trudu, aby połączyć mózg biologiczny z maszynowym?

Zdolność do podejmowania decyzji i zdolność od abstrakcyjnego myślenia. Obecne SI potrafią znajdować rozwiązania w zdefiniowanym z góry polu, to nadal robi człowiek.

Nie wiem, czy czytałeś trylogię Sniegowa, "Ludzie jak bogowie", bo to bardzo stara pozycja

Nie znam, ale skoro mówisz, że warto, to wrzucam na listę.

Być może, w kontraście do tego przypomnianego smoka, Twój zdał mi się prymitywny.

Rozumiem, mój ma być w miarę realny (taki, jakiego pewnie za 50 lat ktoś zbuduje). To jest SF bliskiej przyszłości, nie wybiegam zbytnio.

Na przykład – zdziwiło mnie, że smok monitorował non stop parametry astronautów i jednocześnie: nie widział ich; nie zarejestrował kopulacji lecz ona go zaskoczyła; dedukował ze słuchu.

Smok nie miał bezpośrednio dostępu do kabiny załogi. Wydaje mi się, że wystarczająco dobitnie to pokazałem. Miał pełno czujników w całym statku, jednak kabina miała – założenia – zapewnić odrobinę prywatności.

Zastanawiałam się też, dlaczego nie był monitorowany przez załogę lub cokolwiek/kogokolwiek.

Jak? Praca takiego smoka to pewnie tysiące jak nie miliony procesów w czasie rzeczywistym? To kolejny z elementów, który chciałem pokazać (choć nie uwypuklałem tego). Smok z założenia ogarnia wszystko, by załoga mogła się skupić jedynie na najistotniejszych kwestiach. Takie zaawansowane FBW.

Jego motywacja – niejasna.

Oj, na końcu jest to chyba jasno napisane ;-)

Odpadałam, opisy przytłaczały i nie do końca z tych detali coś wynikało, ale chyba zaczęło się to od pierwszego,

Taką miałem wizję. Chcę pisać nie tylko o przemianach i perypetiach bohaterów, ale i o technice i jej wpływie na przebieg wydarzeń. Odnoszę wrażenie, że brakuje tego typu SF (ale może to kwestia środowiska, w którym pracuję).

Gołe oko kontra wszystkie zmysły smoka?

Przecież smok sam zrobił to wyszczerbienie.

Zdziwiło mnie, że para tak łatwo i gładko (zwłaszcza Xiang) przyjęła wyjaśnienie Smoka i uwierzyła w incydent.

Xiang tryumfował, iż wykrył coś, co Smokowi umknęło. Był tak dumny z siebie i tak skupiony na rozwiązaniu bieżącego problemu, że nie patrzył na to w taki sposób.

tymczasem dajesz nam rozrywkową, niesubordynowaną parę: chichoczącą się ciągle Wei, naburmuszonego i lekkomyślnego Xianga oraz knującego smoka, ryzykującego ich życiem i realizacją zadania – w imię czego? Ciekawe, dziwne, bez uzasadnienia/wyjaśnienia.

Xiang i Wei to ludzi, którzy starają się dostrzegać w życiu to co dobre i jednocześnie mocno skupiają się na zadaniu. Są świadomi swojej sytuacji i roli i świadomie się na nią zgodzili. Biorą z życia, co tylko mogą. Wiedzą, że nie czeka ich raczej spokojna starość.

Motywacje smoka poznajemy stopniowo. Początkowo miał wydawać się infantylny, potem bardziej ludzki by w końcu pokazać prawdziwą twarz istoty myślącej zupełnie innymi kategoriami. Dla niego liczy się zadanie, które otrzymał bzdury w postaci jego istnienia czy życia astronautów to mniejsze niższego rzędu. Ma tez oczywiście swoje własne cele, ale stara się realizować jej nieco równolegle, choć faktycznie naraża misję.

Swoją drogą, pozostawienie pamiątek przez wcześniejszą załogę, przy tym metrażu i jej liczebności również mnie zdziwiło.

Jakich pamiątek?

Zabieg chyba ryzykowny. Dialogi prowadzisz jak w trzecioosobówce, choć narratorem jest Smok i jego zmysłami doświadczamy bohaterów oraz jednocześnie poznajemy wnioski, do których dochodzi, czyli co się dzieje i konstatacje.

Faktycznie, z perspektywy widzę, że wyszło różnie, ale na taką formę postawiłem.

Do przykładów z tekstu odniosę się wieczorem, bo muszę go jeszcze raz przeczytać, by to złapać kontekst.

Potrzebował wyjść, naprawdę! Eh, klaustrofobia, agorafobia, nie wiem, o czym myślałeś? A testów nie mógł przejść.

Ja nie piszę, o czym myślałem, ale pokazuję sytuację. Czemu piszesz, że testów nie mógł przejść?

Po pierwsze – problemu nie obeszli

Obeszli – zbudowali smoka i działa ;-)

ogrom wiedzy jest mizerny,

Imho nie, ale możesz na to patrzeć inaczej.

okaleczenie dotyczy wszystkich person obecnych na statku.

Ok, choć ja tego nie widzę.

Jednak widzi?

Dlaczego krótkie istnienie i czemu torpeduje udane życie.

poruszasz wiele, cholernie ciekawych kwestii, ale ich nie dotykasz

Masz prawo do takiego odbioru, choć ja kompletnie go nie rozumiem i nie widzę przemawiających za tym argumentów. To jest tekst o konkretnym locie kosmicznym i na tym się skupiam, faktycznie nie rozwijam wszystkich zarysowanych elementów. To jest opowiadanie, 35k znaków.

Pozdrawiam!

drakaina

Nareszcie, czekałem na Twój komentarz (zwłaszcza, że przy poprzednim nominowanym tekście się go nie doczekałem)

Solidny kawałek takiej klasycznej sf z wszystkimi jej wadami ;)

Czuję się pochwalony ;-)

Jak przegadanie technobełkotem na przykład.

Jedni lubią gruszki, a inni technobełkot. Rozumiem, ale też taki tekst chciałem napisać.

Nie wyłapałam oczywiście tych wszystkich logicznych nieścisłości, które Ci wcześnie wytknięto, ale mnie jako czytelnika troszkę znużyła.

To bez wątpienia wadą tego tekstu, bo tu się wszystko dzieje dosyć powoli. Stałem w rozkroku – iść w realizm (bazując na przebiegu misji Apollo-13 czy lądowania łazików na Marsie), czy sztucznie podkręcać napięcie i wydziwiać, porzucając jakąkolwiek logikę na rzecz “magii” opisanej językiem technicznym. Z perspektywy widzę, że realizm czasem warto odpuścić na rzecz drugiego, by tekst stał się atrakcyjniejszy. Muszę o tym pamiętać.

Niemniej doceniam, że napisałeś porządną sf, nawet jeśli s budzi wśród komentatorów wątpliwości ;)

Bardzo mnie to cieszy. Na wątpliwości staram się odpowiadać i wyciągać wnioski, by w kolejnych tekstach pokazywać zagadnienia bardziej przystępnie. Wielkie dzięki za przeczytanie i komentarz, mam nadzieję, że kolejne SF zadowoli większe grono czytelników.

Pozdrawiam!

Nic nie szkodzi, fajnie że zauważyłeś i się odniosłeś, a brak czasu – rozumiem. :-)

Poniżej odnoszę się do wątpliwości.

Czemu? Dla tych, co dają na to kasę, chodzi głównie o zatknięcie flagi? Tak przynajmniej było przy locie w kosmos i programach ksieżycowych.

Tak, tak było w latach siedemdziesiątych, w epoce rywalizacji dwóch mocarstw, jednak zważ na to, że czasy się zmieniły, już w tym momencie minęło pół wieku, a Ty piszesz o przyszłości. Zdziwiło mnie, że znowu chcą znakować przez fizyczne wetknięcie flagi, co jest nietrwałe i łatwo zmanipulować. Próbowałabym oznaczyć inaczej przy używanej technologii i szybkim przekazie.

Skąd pomysł, że Smok jest empatą? Czy ja tak w tekście napisałem? Ma jedynie coś, co się nazywa obwód empatyczny, jak działa, możemy przeczytać.

Jeśli dysponuje obwodem empatycznym to jest empatą, nawet gdy sam układ działa na zasadzie włącznik i wyłącznik, a decyzję o tym podejmuje Smok W ogóle ta możliwość stwarza duże możliwości fabularne, niewykorzystane – dodam. ;-)

Zdolność do podejmowania decyzji i zdolność od abstrakcyjnego myślenia. Obecne SI potrafią znajdować rozwiązania w zdefiniowanym z góry polu, to nadal robi człowiek.

Ok, zgoda, lecz zejdź niżej, czyli na podstawie czego podejmujemy (ludzie) decyzje. Człowiek nie jest istotą racjonalną, działa na podstawie heurystyk, odruchów, działania dla dobra swojej grupy, autorytetu, a geny (biologiczna część) reagują ze środowiskiem i odwieczny spór natura czy środowisko coraz bardziej się komplikuje. Prosty przykład: jeśli człowiek ze skłonnością do uzależnienia od alkoholu przebywa w środowisku, w którym alko jest nieobecne, nie popadnie w uzależnienie.

Rozumiem, mój (smok) ma być w miarę realny (taki, jakiego pewnie za 50 lat ktoś zbuduje). To jest SF bliskiej przyszłości, nie wybiegam zbytnio.

Jak dotąd wszystkie wszczepy nie poprawiają funkcjonowania człowieka (pomijam wspomaganie niepełnosprawności, tu ewidentnie pomaga i super), a odwrotne – połączenie jest niemożliwe. Jednakże załóżmy, że niemożliwe stanie się możliwe. Z czym moglibyśmy mieć do czynienia: dominacja struktur w wyniku kolizja/zaburzenia funkcji. Kto kogo? Najpewniej mózg biologiczny z uwagi na poziom złożoności, nieprzewidywalność i "instynkty".

U Ciebie mamy dominację struktury kalkulacyjnej, lecz – co dziwne – ona podejmuje decyzję po ludzku, kiedy włączyć obwód empatyczny, co więcej, traktuje ten obwód – informacyjnie, czyli pokrywa niepamięcią jednocześnie pozostając świadomością ze swoimi celami i dążeniami. Mamy niezrozumiały mix.

Smok nie miał bezpośrednio dostępu do kabiny załogi. Wydaje mi się, że wystarczająco dobitnie to pokazałem. Miał pełno czujników w całym statku, jednak kabina miała – założenia – zapewnić odrobinę prywatności.

Ta sprawa najbardziej mnie zdumiała. Dwóch kosmonautów i smok trenowani od dzieciństwa tylko do jednego zadania, wstydzą się siebie. Ludzie nie chcą pokazywać swoich ciał i czynności. Czy mieli prywatność w czasie szkolenia? Po co ta prywatność, zwłaszcza że dotyczy tylko kamer w pomieszczeniu, bo dostęp do wskaźników fizjologicznych jest ciągły, ponieważ zależało od niego powodzenie misji. Para była jedną ze składowych sukcesu.

Jak? Praca takiego smoka to pewnie tysiące jak nie miliony procesów w czasie rzeczywistym? To kolejny z elementów, który chciałem pokazać (choć nie uwypuklałem tego). Smok z założenia ogarnia wszystko, by załoga mogła się skupić jedynie na najistotniejszych kwestiach. Takie zaawansowane FBW.

Przecież nie trzeba śledzić wszystkich procesów, wystarczy założyć siatkę anomalii, odchyleń. Mogłaby śledzić ekipa z Ziemi lub kosmonauci, albo krzyżowo, dublując się. Może para nieprzeszkolona, co swoją drogą byłoby dziwne i chyba nieprawdopodobne w kontekście treści opka – zachowanie Xianga i jego podejrzliwość na czymś przecież zbudowana.

Oj, na końcu jest to chyba jasno napisane ;-)

Ale co jest napisane: że umiera, aby zdobyć info dla swoich pobratymców uwięzionych jak on w ciałach maszyn; być wolnym? Czy są podobne mu hybrydy na Ziemi? Piszesz o Archiwum, które było dla mnie ciekawym wątkiem.

Chcę pisać nie tylko o przemianach i perypetiach bohaterów, ale i o technice i jej wpływie na przebieg wydarzeń. Odnoszę wrażenie, że brakuje tego typu SF (ale może to kwestia środowiska, w którym pracuję).

Brakuje i nigdy za mało pisania o możliwych konsekwencjach! xd Nie widzę w tym opowiadaniu tych konsekwencji. Mamy bunt algorytmów sprzężonych z umysłem człowieka kontra rozrywkową parę.

Przecież smok sam zrobił to wyszczerbienie.

Xiang tryumfował, iż wykrył coś, co Smokowi umknęło. Był tak dumny z siebie i tak skupiony na rozwiązaniu bieżącego problemu, że nie patrzył na to w taki sposób.

Do dwóch.

Jasne, ale dlaczego Smok założył, że Xiang mu uwierzy, że sam przez szybkę zobaczył wyszczerbienie? Przecież to niemożliwe przy czujnikach. Oko człowieka jest bardzo nieprecyzyjne, łączymy kropki, popadamy w złudzenia, a Xiang dodatkowo był nieufny, może dyletant – w co nie wierzę, bo przecież wybrany i trenowany od dzieciństwa. Dane dostarczane przez smoka musiały być pewne (uzda), gadanie niekoniecznie.

Xiang i Wei to ludzi, którzy starają się dostrzegać w życiu to co dobre i jednocześnie mocno skupiają się na zadaniu. Są świadomi swojej sytuacji i roli i świadomie się na nią zgodzili. Biorą z życia, co tylko mogą. Wiedzą, że nie czeka ich raczej spokojna starość.

Motywacje smoka poznajemy stopniowo. Początkowo miał wydawać się infantylny, potem bardziej ludzki by w końcu pokazać prawdziwą twarz istoty myślącej zupełnie innymi kategoriami. Dla niego liczy się zadanie, które otrzymał bzdury w postaci jego istnienia czy życia astronautów to mniejsze niższego rzędu. Ma tez oczywiście swoje własne cele, ale stara się realizować jej nieco równolegle, choć faktycznie naraża misję.

Dla mnie nie klei się. ;-) Ludzie skupiają się na zadaniu, albo korzystają z życia, tzn. trudno realizować obie rzeczy jednocześnie. Dla mnie, multitasking jest przereklamowany, a i badania na to są. Natomiast rozumiem potrzebę naładowania akumulatorów, odejścia od spraw, zregenerowania, ale to rozumiałby smok z uwagi na cechy organizmu biologicznego.

Smok nie jest infantylny od początku. Jest sobą. Jego zachowanie nie ulega zmianie, choć w miarę upływu tekstu bardziej go poznajemy.

na taką formę postawiłem

Nie szkodzi, próbujesz. Ja tam cenię każdy eksperyment! :-)

Czemu piszesz, że testów nie mógł przejść?

Dlatego, że by ich nie przeszedł. Są próby fizyczne i zawsze będą, bo człowiek jest organizmem, który musi funkcjonować optymalnie w określonych warunkach. ;-)

Po pierwsze – problemu nie obeszli

Obeszli – zbudowali smoka i działa ;-)

ogrom wiedzy jest mizerny,

Imho nie, ale możesz na to patrzeć inaczej.

okaleczenie dotyczy wszystkich person obecnych na statku.

Ok, choć ja tego nie widzę.

Odniosę się do całości. Smok i istnienie archiwum – stworzyli niewiadomą. Można uznać, że ludzie "obeszli" problem. Tak, teraz mają czarną skrzynkę i mogą wróżyć z fusów. ;-) Dla mnie mizerny wynik, gdyż fascynację: “Już wiem”, działania ludzkiego mózgu traktuję jako osobisty neuromit. To wyimki. Nawet obrazki z neuroobrazowania, choć przydatne nie są jego odwzorowaniem, lecz łączeniem pikseli. Niewiele mówią o istocie świadomości.

Okaleczenie jest ewidentne: mózg biologiczny przeszczepiony i dedykowany zadaniu oraz ludzie, których od początku złamano treningiem ku jednemu celowi. Smutne.

Dlaczego krótkie istnienie i czemu torpeduje udane życie.

Są stworzenia, które żyją bardzo krótko, mgnienie oka dla innych, ale czy dlatego ich istnienie jest pozbawione znaczenia?

Masz prawo do takiego odbioru, choć ja kompletnie go nie rozumiem i nie widzę przemawiających za tym argumentów. To jest tekst o konkretnym locie kosmicznym i na tym się skupiam, faktycznie nie rozwijam wszystkich zarysowanych elementów. To jest opowiadanie, 35k znaków.

Nie mówmy o prawach. :P W literaturze ich nie ma – dla mnie – lecz, niestety, powoli zaczynam mieć alergię na nie przez konieczność udowadniania. ;-) Czasem trudno to zrobić na gruncie nauki, badań i przesądzić. Nie da rady. Dzieliłam się po prostu swoimi myślami nt. opowiadania. Mogę nie mieć racji, chcę rozmawiać.

Może teraz jaśniej wyjaśniłam swoją opinię?

pzd srd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Tak, tak było w latach siedemdziesiątych, w epoce rywalizacji dwóch mocarstw, jednak zważ na to, że czasy się zmieniły, już w tym momencie minęło pół wieku, a Ty piszesz o przyszłości.

Tak, czasy się zmieniły i mam wrażenie, że dopiero kolejny wyścig zbrojeń (tym razem na linii Chiny+Rosja vs. Stany+Europa) doprowadzi do lotu na Marsa. Żadna inna siła imho nie sfinansuje takiego przedsięwzięcia. To wymaga milionów podatników, którzy zapłacą za tą zabawę. Szczerze kibicuje Muskowi, ale obawiam się, że bez konkretnej publicznej pomocy dalej jak na księżyc nie zaleci. Pożyjemy, zobaczymy ;-)

Jeśli dysponuje obwodem empatycznym to jest empatą

To tak jakby napisać, że ministerstwo miłości u Orwella zajmowało się miłością, bo tak je nazwano. Ta nazwa jest nieco z przekory, bo widzimy jak to faktycznie działa: szału nie ma.

ta możliwość stwarza duże możliwości fabularne, niewykorzystane – dodam. ;-)

Wiem, imho w tym tekście jest masa punktów zaczepienia ;-)

Ok, zgoda, lecz zejdź niżej, czyli na podstawie czego podejmujemy (ludzie) decyzje.

A to jest trudny temat i kolejny dobry motyw na opko ;-) Jak kupuję auto, to patrzę na cyferki i zazwyczaj tworze funkcję celu, jak szukałem dziewczyny to polegałem na emocjach, jak Żony, to na emocjach, doświadczeniu i zdrowym rozsądku. Te mechanizmy są bardzo skomplikowane, nie rozumiemy ich do końca (i tym bardziej nie umiemy zbudować SI, która będzie to potrafiła)

Mamy niezrozumiały mix.

Dlaczego niezrozumiały? Najpierw piszesz, jak to rozumiesz, a potem piszesz, że to niezrozumiałe.

Ta sprawa najbardziej mnie zdumiała. Dwóch kosmonautów i smok trenowani od dzieciństwa tylko do jednego zadania, wstydzą się siebie.

Czy ja gdzieś napisałem, że Smok trenował z nimi od dzieciństwa? Wei i Xiang są razem od dawna, natomiast Smok to dla nich statek, którym lecą. Wei widzi w nim człowieka, natomiast Xiang postrzega go jako dziwadło, nie ufa mu.

Przecież nie trzeba śledzić wszystkich procesów, wystarczy założyć siatkę anomalii, odchyleń.

Niby tak, ale diabeł tkwi w detalach. Aktywność mózgu i monitorowanie tego, o czym myśli, to nadal niepoznany teren. Możemy rozpoznawać emocje, ale w przypadku myślenia abstrakcyjnego i planowania (aktywność kory nowej) wiemy niewiele. I to raczej nie działa tak, jak pokazywano w SF z lat 70. XX wieku, że można to sensownie sprowadzić do jednego wykresu. To są imho tysiące wzajemnie sprzezonych procesów, ludzi, nawet para, tego nie obejmą.

Reszta jutro, dzięki za szybką odpowiedź!

Te mechanizmy są bardzo skomplikowane, nie rozumiemy ich do końca (i tym bardziej nie umiemy zbudować SI, która będzie to potrafiła)

Tak się tylko wtrącę – Smok nie jest SI, tylko mózgiem w naczyniu.

ETA: Unrelatedly:

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Asylum c.d. (przepraszam, że dopiero dzisiaj)

Ale co jest napisane: że umiera, aby zdobyć info dla swoich pobratymców uwięzionych jak on w ciałach maszyn; być wolnym? Czy są podobne mu hybrydy na Ziemi? Piszesz o Archiwum, które było dla mnie ciekawym wątkiem.

Bardzo mnie cieszy Twoja ciekawość ;-) Smok ma misje do wykonania, kresem misji jest jego śmierć, Archiwum to jego “dodatkowy” cel, który sam sobie wykoncypował. Pisze o nim tyle, ile trzeba, by tekst był zrozumiały. Archiwum to temat na kolejny tekst ;-)

Jasne, ale dlaczego Smok założył, że Xiang mu uwierzy, że sam przez szybkę zobaczył wyszczerbienie?

Nie rozumiem.

Ludzie skupiają się na zadaniu, albo korzystają z życia, tzn. trudno realizować obie rzeczy jednocześnie.

Jak wyżej.

Smok nie jest infantylny od początku. Jest sobą. Jego zachowanie nie ulega zmianie, choć w miarę upływu tekstu bardziej go poznajemy.

Tak, trochę źle się wyraziłem, miał sprawiać takie wrażenie.

Dlatego, że by ich nie przeszedł. Są próby fizyczne i zawsze będą, bo człowiek jest organizmem, który musi funkcjonować optymalnie w określonych warunkach. ;-)

A skąd wiesz, że by ich nie przeszedł? Może testy zwyczajnie czegoś nie uwzględniły, może przeszedł je kilka lat wcześniej, może zapłacił pod stołem. Znowu, to nie jest tekst o tym. To jest fakt z tekstu. To trochę tak, jakbym ja napisał w opku: książka jest zielona a Ty być odpisała: nie, była różowa

Tak, teraz mają czarną skrzynkę i mogą wróżyć z fusów. ;-)

Tak i ta czarna skrzynka działa i robi to, czego twórcy oczekują, więc z punktu widzenia realizacji celu problem jest rozwiązany (pomimo niezrozumienia użytych środków)

ludzie, których od początku złamano treningiem ku jednemu celowi. Smutne.

Smutne, ale takie wschodnie.

Są stworzenia, które żyją bardzo krótko, mgnienie oka dla innych, ale czy dlatego ich istnienie jest pozbawione znaczenia?

Nie rozumiem.

Tarnina

Tak się tylko wtrącę – Smok nie jest SI, tylko mózgiem w naczyniu.

Tu się bardzo zastanawiałem, nawet miałem pomysł, by zatytułować opko Smok w słoiku, ale odpusciłem, za dużo tłumaczenia, a i tak w tekście jest dużo technobełkotu ;-)

A teraz jeszcze wcześniejsze uwagi Asylum…

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Fajnie ;-)

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: