Głód [PRZE-TWORZENIE 2013]

 

 

I

 

Oficer usłyszał sygnał, gdy sprzątał niewielką przestrzeń. Westchnął, odłożył miotłę i nacisnął wajchę. Drzwi otworzyły się nieśpiesznie.

– Pani Y. – Poznał dziewczynę stojącą w długim korytarzu.

– Oficerze. Mam wszystko. Można?

Przytaknął i odsunął się z przejścia.

Gdy położyła plik na biurku, po pokoju rozszedł się lekki i przyjemny zapach perfum. Tak jakby śmierć przystroiła się w korale, pomyślał; no tak jakby.

Przez moment milczeli, wpatrując się w siebie tępo.

W końcu zapytała z wyrzutem:

– Nie spojrzy oficer?

Mruknął i tylko z uprzejmości sięgnął po zdjęcia, oglądając pierwsze bez cienia entuzjazmu. Nie lubił tego robić, zwłaszcza będąc w jej towarzystwie. Jak zawsze – przeglądał nowe kartki, wytwarzające nieprzyjemny dźwięk – szelest zasuszonych liści albo rozpoławianych kończyn mumii.

– Obłęd – mruknął. Nagle znieruchomiał. Jego uwagę przykuła para obejmujących się Taczkonogów. – Kto to? – zapytał.

Obserwowała twarz mężczyzny w jakimś wielkim, niewytłumaczalnym skupieniu, jakby bała się, co powie.

– W i T.

– Co im się stało?

Milczała przez chwilę. Westchnęła w końcu, gotowa do wyjścia.

– Wszystko jest napisane. Ci są akurat słabi.

– Ile mają?

– Z pięć, sześć woltów.

– Co? Czemu tak mało? Nie znalazła pani więcej?

– Tyle się tylko udało. – Zamilkła, by po chwili dodać:

– Spotkałam jednego z tamtych.

– Latarnika?

– No.

Nie patrzyła na mężczyznę, ale czuła zaniepokojony wzrok, jakim obdarzał ją znad okrągłych okularów, które zakładał do czytania książek podróżniczych lub parametrów przyniesionych przez Y.

– I pewnie dużo zabrał?

– Sporo. Osiemnaście.

– Aż tyle? – Ścisnął mocniej plik kartek. – Rozumiem, że oni się z nami w ogóle nie liczą. Nie mogła pani coś z tym zrobić?

– Oficerze. Starałam się. Oni nie działają jak normalni ludzie. Nawet nie uległ, gdy zaproponowałam współpracę. Zero reakcji. Patrzył się na mnie i odszedł.

 

*

 

Zatłoczone miasto wrzało od ilości informacji, jakie napływały z szanowanej prasy. Bez przerwy słychać było głosy gazeciarzy. Jakieś irytujące, niekompletne strzępy zdarzeń, o których człowiek nie dowie się do końca – trochę przez własne znudzenie, a trochę przez złośliwość wyrachowanych małolatów. Wszędzie było parno i hałaśliwie.

Jednak w końcu wybrali niewielką restaurację z przyjemnie wyglądającym Rotryganynem, który nabijał ośmiorniczkę na ogromny, błyszczący widelec. Przemawiał enigmatycznym głosem: „Ja już jem, a ty?”

Weszli do środka i usiedli na byczkowych krzesłach. Otworzyli karty i bez słowa zapoznali się z propozycjami, włączając w to najróżniejsze, egzotyczne dodatki. S robił wszystko, żeby nie przełamać ciszy. Bał się tego, o czym będą rozmawiać.

– Wybrali już coś państwo? – Rubinowooka Guardianka przemówiła do nich, skrytych za restauracyjnymi książkami, puszczając przy tym mały dymek z dialogiem. Znana czcionka – Times New Poland.

– Nie, jeszcze nie – odpowiedział, gdy towarzyszka wychyliła się i wtrąciła wesoło:

– Ja tak. Poproszę kopytka z sosem mięsnym. I wezmę jeszcze… kieliszek Kasnovity.

Kelnerka przytaknęła, przekręciła kołowrotek i dopytała o rocznik trunku.

– Tysiąc sto pierwszy – odpowiedziała.

– A pan? – Spojrzały na spiętego S.

 

Gdy skończyli „udzielać wywiadu” na temat tego, co będą dzisiaj jedli, zaczęli niezręczną rozmowę. Znali się od dawna. Od dawna też jadali razem. Zawsze w stołówce pociągu, jednak daleko od siebie, przedzieleni rzędem obcych lub znajomych rąk, które kurczowo obejmowały złocone sztućce.

Tworzyły mur nie do przebicia.

Y odważyła się w końcu:

– I jak, oficerze, smakuje?

Podniósł wzrok. Rozweselił się. Przywykł, że tak do się niego zwraca. Nabrał odwagi, odzyskując całą pewność siebie.

– Bardzo smaczne.

– Moje też. Strasznie dobra knajpa, nie sądziłam.

Przytaknął uprzejmie.

– Będziemy musieli tu częściej przyjeżdżać, co? – roześmiała się. Zobaczył, jak na pulchnej buźce tworzą się piękne dołeczki, a oczy zdają się błyszczeć razem z nią. Widział to codziennie. Na korytarzu, na schodach, przy piecu. Obserwował ukradkiem i udawał zobojętnienie. Jednak dzisiaj pierwszy raz miał poczucie totalnej swobody. Mógł napawać się tym spotkaniem przez cały czas. Patrzeć bez jakichkolwiek skrupułów, a nawet poczuć jej dotyk.

– Ładnie się pani uśmiecha – powiedział, rozkrawając dla niepoznaki wielkiego ziemniaka.

– Dziękuję, ale jaka pani? Jesteśmy na ty. Y.

– S. – Napili się po łyku.

– Czyli mogę mówić ci bez tego oficera?

Milczał przez moment, ale wiedział, że kiedyś musiała nadejść ta chwila.

– Oczywiście.

– No to S, powiedz mi, jak tam idzie transakcja z panem Z?

– Powoli. – Odstawił płyn. – Skrawki dusz to trudny towar. No wiesz, nie jest tak łatwo.

– Przecież wiem – wtrąciła. – Ale miałeś się tym zająć. Masz coraz mniej czasu.

– Ech, wiem. Jak przyniosłaś mi ten spis ludzi, na poważnie zastanawiałem się, czy powinienem tak dalej, no, to robić.

– Więc o to chodzi?

– No bo cholera, to było tylko dziecko.

Spojrzała na S ze zdziwieniem. Nie wiedziała, że u Hermusów występowanie uczuć jest prawie tak silnie, jak w ludzkiej populacji.

– I tak by umarło, jejku, co za różnica! – prychnęła, zatapiając zęby w pulchnych kopytkach.

– No tak, ale mogło jeszcze coś zrobić.

Oburzyła się.

– S, sam się zgłosiłeś do współpracy. Wiedziałeś, na co się piszesz, więc teraz mi tu nie wyskakuj z takimi głupimi tekstami, okej?

 

*

 

Nie wiedział, że darzył dziewczynę takim uczuciem. Od dawna myślał, że coś jest na rzeczy, jednak nigdy nie zastanawiał się nad tym głębiej. Zaczęli chodzić razem na most. Przechadzali się po zakotwiczonych uliczkach, lub łowili ryby w okolicznym stawie. Śmiali się z niektórych zwierząt. Były zniekształcone, karykaturalne, ale jakieś takie urocze w tym wszystkim. Głaskali je po grzbietach i wypuszczali. Wieczorami zdarzało się, że pili koniak słuchając piosenek delikatnych ZgólciebrodyHelg – które pomimo tęgiego wyglądu: szerokiej szczęki, dużego podbródka i pokaźnego biustu – wydobywały z siebie niezwykle piękne i ulotne, jakby słowicze dźwięki. Tańczyły przy tym jak Gracje. Wiły się długie warkocze. Falowały rąby brązowych spódnic. Za każdym razem były to gorące noce, jakby najmniejsze, muzyczne niuanse wychodzące z kobiecych gardeł, wywoływały w S i Y tłumione instynkty.

Godzinami leżeli na łożu. Przyglądali się pływającym w suficie, malutkim wydzierankom które tworzyły zbiór poszczególnych, osobliwych dusz. Lubili to robić. Czuli się piękni. Wszystko było piękne: stara, brudna żarówka, zepsuty zegar, przetarta maszyna. Nawet latające parowce, które mijały ich okna, sprawiały wrażenie znacznie młodszych i mniej codziennych niż w rzeczywistości.

– Kiedy się z nim umówiłeś? – wymruczała.

– O pierwszej.

– Ty wiesz, że już jest dwunasta?

– Już? Kurde, niee chcee mi się.

– S, musisz! – powiedziała srogo.

– No niby tak, wiem. Spakujesz mi je do torebki?

– Ja?

– No.

Westchnęła i odkleiła się od wybudzonego oficera. Wyciągnęła z szafki opakowanie i skierowała długą rurę w jaśniejący sufit. Ziewnęła i przeciągnęła się słodko. Jaka dziwna z niej istotka, pomyślał.

 

*

 

 

Pan Z czekał w parku.

Czytał najnowszy przegląd prasy, gdy zobaczył nadchodzącego S. Pomachał mu przyjaźnie, ściągnął kapelusz i złożył gazetę w równy kant, układając ją prostopadle do brzegu ławki; wszystko było na swoim miejscu.

– Przepraszam, że pan czekał.

– Oj, nie szkodzi. – Podali sobie dłonie. – Ma pan to, o co prosiłem? ­

– Tak, tutaj. – Wyciągnął z torby mały pakunek.

– Takie, jakie chciałem, tak?

– Oczywiście, matka i dziecko z połączeniem sentymentalnym. Jedno z mocniejszych zestawów. Widzę, że nie żałuje pan pieniędzy.

– Aż tak bardzo widać? – roześmiał się. – Proszę tędy.

Ruszyli w stronę zakotwiczonego statku, unoszącego się nad placem. W okrągłych, bocznych lusterkach widzieli dwie zniekształcone, wygięte postacie, które powiększały się z każdym ich krokiem. Ta po prawej była wysoka i całkiem fioletowa, jakby uformowana ze śliwkowej gumy, druga, podobna, tylko zdecydowanie bardziej ludzka, ubrana w drogie, "krokodylowe" spodnie.

Mężczyzna przywitał się ze służbą i wszedł do środka. S podążył za oddalającymi się plecami pana Z. Gdy minęli kuchnię, bibliotekę i łazienkę, zatopili się w mroku salonu.

Na stole stała zgaszona lampa.

– Napije się pan czegoś? – Właściciel otworzył drewniany barek i przejrzał zawartość. – Mam całkiem niezłą tequilę. Chyba, że ma pan ochotę na piwo.

– Piwo, tak, poproszę.

Po chwili na stoliku, przed zmęczonymi oczami gościa, stał spieniony, ciemny trunek.

– Proszę mi powiedzieć, panie S – ciągnął jegomość w kapeluszu – czy na pewno mogę je zsynchronizować? Wie pan, na stałe? Niektórzy tak kombinują.

– Ależ tak, tak! Nie ma się czego obawiać, gwarantuję.

Z rozsiadł się na sofie. Podwinął rękawy fraka i sięgnął po torebeczkę, która czekała na kolanach rozluźnionego oficera. Otworzył ją, zaciągnął się i odetchnął. Nagle wstał. Podszedł do jakiegoś urządzenia, uchylił oszklone wieczka i umieścił tam już wyjęte, migające energie. Dwie niewielkie kule spajały się ze sobą, drżąc pod naporem falującego powietrza.

– Całkiem niezłe – powiedział.

– Pjosę je pojączyć – wyseplenił S , rozkoszując się smacznym napojem. – Będą jeszcze lepsze.

– Skąd pan je ma?

– Przysłali nam po masakrze w sklepie z zabawkami, ale, co ja tam, na pewno zna pan tę historię.

– Chyba o tym czytałem. To był jakiś rasistowski psychopata?

– Tak, skurwysyn nie lubił wszystkich kresek i haczyków imiennych. Na szczęście nie ucierpiało wiele osób. Wie pan, jedna sprzedawczyni, jakiś facet i właśnie ta rodzina. Sami byli, o tyle dobrze. Przynajmniej nikt nie płakał.

– Straszne – westchnął i nacisnął guzik maszyny. – To dziecko, ile miało lat?

– O ile się nie mylę… – zawahał się na moment. Zastygł niczym posąg, wlepiając wzrok w jakiś malutki, wyblakły obrazek, który wisiał nad komodą. Wielkie, czarne oczy młodego pana Z spoglądały niewinnie znad zielonych smug farby. – Dziewięć – dokończył.

– Mam nadzieję, że nie ma w nich skazy?

– Nie, gwarantuję – odpowiedział.

Zawibrowało. Obijające się o siebie, niezadowolone szklanki odśpiewały kakofonię brzdęków, wbijając się w ciszę niczym tłum spanikowanych nastolatek.

– Chyba się zrobiło – zamruczał oficer, przełykając piwo. Wskazał palcem stojącą lampę. – Może pan.

– No tak – wyjąkał Z, oczarowany cudownym światłem.

– Ładne, prawda?

– Jakie jasne…

– Na razie jedne z najmocniejszych. Chłopczyk tuż przed śmiercią myślał o drewnianym koniku. Podobno lubił się nimi bawić.

Ten mały Z się mnie boi, pomyślał S. Bardzo się boi.

 

 

II

 

 

Mówili, że ciemność nadejdzie szybciej, nim zdążą wymówić słowo: „dnienie”. Mieli rację. Jako pierwszy doświadczył jej dziadek M. Został nawiedzony, składając ręce do modlitwy, w zimnej kajucie podwodnego statku, daleko od mechanicznego świata. Głębiny otaczały go i pochłaniały. Wysysały całą nadzieję na wynurzenie się z nieprzeniknionych wód atlantyckiego oceanu.

Usłyszał, jak przemawia do niego razem z milczeniem alarmów. Wiedział, że nie zdąży rozpromienić miasta i dotrzeć na czas, przed Świtem i zimną nocą. Nawet zaczął tęsknić za żoną i dziećmi, za hałasem i parą.

 

*

 

S był wtedy w pracy.

Siedział na krześle w komisariacie i skrupulatnie przesłuchiwał podejrzanego pobratymca:

– To jak w końcu było? Wzięliście kasę i uciekliście?

– No tak! Nie chcieliśmy ich zabijać, przecież mówię. To znaczy, w ogóle ich nie ruszyliśmy!

– Dziewczyna mówi coś innego.

– P? Niemożliwe, przecież wie jak było. – Błyszcząca skóra chłopaka odbijała refleksy żarówek. Nie była jeszcze równie rozwinięta i gruba jak u oficera, ale wyglądała dostatecznie pięknie, żeby wiedzieć, że należy do młodego Hermusa.

– Wspominała, że to był wypadek.

– Co? Nie! Jak zawsze przesadza. Proszę jej nie słuchać.

Mężczyzna westchnął i rozruszał zdrętwiałą nogę. Za każdym razem było tak samo. Bardzo dobrze wiedział, że małoletni nie zabili sprzedawcy, choć sami o tym nie wiedzieli. To ona to zrobiła, czekając na dogodny moment i wyłaniając się z mroku. Jego zadanie było proste – znaleźć kozła ofiarnego i kupca na nowe, jeszcze pachnące strachem dusze. Miał tylko nadzieje, że Y zdoła wyizolować z martwego ciała potrzebną substancję – okruchy, albo jeszcze lepiej, rdzenie.

Jednak nagle przestał o tym rozmyślać.

Zobaczył coś dziwnego. Strumienie światła, które jeszcze niedawno tkwiły zawieszone w kilku miejscach, poruszyły się i zachybotały. Przesłuchiwany też to zauważył, ale nie widać było, żeby zrobiło to na nim jakiekolwiek wrażenie, spojrzał tylko na S z wielką nadzieją. Teraz liczyło się tylko uniewinnienie jego i P.

– Nie wiem, czy mówisz prawdę, wątpię – ciągnął oficer. – Mamy tu parę dowodów, L, przynieś je proszę.

Światła zaczęły przyspieszać. Coraz gwałtowniej i pewniej zmieniały położenie.

– Co jest? – wydukał całkowicie zdezorientowany, ludzki towarzysz S, gdy wrócił z potrzebnymi nagraniami. Zorientował się. Stał spocony obok śliwkowych postaci i z przerażeniem obserwował dziwne wahania lampek.

– Pewnie przeciąg – zbagatelizował oficer. Dobrze wiedział, co się dzieje. – No to jak będzie, R? Przyznasz się, czy mamy cię jeszcze męczyć?

– Ja…

Nim wpadli na pomysł, by wymówić słowo: „dnienie”, zgasły wszystkie oświetlenia i nastał mrok.

 

*

 

– Pan mnie nie rozumie! – krzyczał do słuchawki. – To nie jest kurna zwarcie! Nie świecą! W ogóle!

Mężczyzna chodził niespokojnie po pokoju, stukając przy każdym kroku eleganckimi butami. Zgasił cygaro i nalał wódki.

– Tak, zupełnie – odpowiedział rozmówcy. – Może pan. Tak! Kiedy? – Uspokoił się trochę. – Dobrze, czekam.

Nerwowo odstawił zdobiony telefon. Pisnął coś cicho i podszedł do lustra. Wyglądał jak zdechła, spocona kura, czyli tak, jak się teraz czuł – całkiem beznadziejnie. Przetarł kościstą ręką przylepione pasma włosów i poprawił pierścienie, które próbowały spaść do szklanki z wysokoprocentowym płynem. Im też udzielała się panika.

Dobrze, że miał w zapasach niezależną lampę, którą dostał od brata. Światło dodawało mu pewności i poczucia bezpieczeństwa, a co najważniejsze, zwiększało szanse na uniknięcie styczności z Latarnikami. Latarnicy bali się jasności. Latarnicy czerpali siłę z mroku.

W takich chwilach pan Z żałował, że nie miał dzieci. Stworzenia zawsze najpierw połykały małe, wiercące się niemowlaki, dopiero później wysysały pełnowartościowe dusze dorosłych, zostawiając po sobie tylko puste, zaschnięte skorupy, jak wysuszone, owadzie odwłoki.

 

Czekał w napięciu. Nawet nie miał ochoty czytać gazety, siedział i bawił się zegarkiem. W końcu usłyszał głosy. Zza okrągłych drzwi wyłoniła się tęga kobieta, a zaraz za nią wysoki mężczyzna i jakaś inna, niska postać.

– Przyszli do pana, panie Z. Podać herbatę?

– Nie! Bez herbaty! Dziękuję. – Uśmiechnął się nerwowo. Poczekał, aż zniknie i kontynuował przerażającym głosem:

– Nareszcie! Nie wiem, czy nie będę musiał pana pozwać. Gwarantował pan, że to nie są podróbki! Że to są ludzie! Bez skazy!

S podszedł do zgaszonego przedmiotu, przyjrzał się mu uważnie i postukał w oszklone wieczka. Energie wydawały się zamierać. Unosiły się leniwie nad drucikami synchronizatora i tylko czasami zapulsowały mocniej z wielkim, niewytłumaczalnym wysiłkiem. Nie były już takie piękne i majestatyczne. Wątpliwe było, czy w ogóle żyły.

– Wie pan, że wszędzie pogasiło lampy? – zaczął oficer. – Podobno nawet w ratuszu nie mają odpowiedniego oświetlenia. Nikt nie wie, co to. To znaczy, chodzą plotki, że jakaś grupa przestępcza chce sterroryzować Torkhmork, czy coś, ale na razie nic nikomu o tym nie wiadomo. No więc, od początku przyjmuję reklamacje i wszystko jest niby moją winą, to strasznie dołuje, gdy wie pan cholera, zrobiło się swoją robotę na sto dziesięć procent!

Odwrócił się do pana Z. Na jego twarzy pojawiły się dziwne cienie. Z perspektywy właściciela wyglądało to tak, jak gdyby formowała się nowa, potworna twarz ze szpiczastym nochalem i małymi, kurzymi oczkami. Na szczęście to tylko złudzenie, pomyślał, wiedział jak jest naprawdę. Znał S.

– Sam nie wiem… – zwątpił. – Inni mówią, że to… Latarnicy.

Oficer wgapiał się przez moment w Z, ale w końcu wybuchnął śmiechem:

– Co?! Latarnicy? Też o nich słyszałem, ale żeby od razu ich podejrzewać? Nie wiedziałem, że pan, taki wykształcony, mógłby wierzyć w te banalne i nieracjonalne głupoty.

– Ja tylko mówię… że mogą przyjść.

– E tam, raczej proszę zobaczyć. Zaprosiłem moją dziewczynę, Y – ciągnął tym samym, uprzejmym tonem – która powinna rozwiązać na jakiś czas pana problemy. Wie pan, pozwolić się panu zabawić i tak dalej. Oczywiście, wszystko w ramach rekompensaty.

Z spojrzał badawczo na kobietę, która od jakiegoś czasu stała nieruchomo, zlewając się z czarnymi plamami mebli. Wcześniej nie czuł jej obecności. Prawda, zauważył jak wchodzi razem z mężczyzną, ale nie zdał sobie do końca sprawy z tego, że tu jest. Nie mógł dojrzeć jej aparycji, ale i tak stwierdził, że jest ładna.

Stała daleko od światła.

– Chwila, nie, proszę mi powiedzieć, dlaczego przestały działać.

Oficer westchnął i chwycił jakiś bibelot. Bawił się nim. Obracał w dłoniach, świadomy tego, że przedmiot jest wart więcej niż jego miesięczna pensja.

– Siła wyższa. Nic na to nie poradzę. Energie psują się, gdy dochodzi do wyładowań elektrycznych. Najczęściej w chmurach, ale nie zawsze. Czasami walnie bliżej dusz i koniec.

– I… i nie da się ich odzyskać? – spytał przybity Z.

– W takim wypadku, niestety nie. – Odłożył zabawkę i zaczął grzebać w torbie. – Fajne lampy, skąd je pan ma?

– Te? – wykrztusił, nadal zszokowany właściciel.

– O, właśnie.

– Od brata dostałem.

– Ładne. Widzę, że działają. Szczęściarz z pana – roześmiał się. – To co, Y? Rozweselisz naszego drogiego klienta? – uśmiechnął się i spojrzał na kobietę.

– Chwilka. Nie wiem, czy… – wtrącił skołowany Z.

– Proszę! Będzie nam bardzo miło! Tylko zgaszę światło. Wie pan, nie chcę krępować takiej pięknej duszyczki!

Oficer wyszedł, zostawiając parę sam na sam. W sumie, czemu nie, pomyślał Z, ściągając markowe szelki i wlepiając oczy w zaciemnioną postać.

 

 

*

 

Wpis 17 marca .

 

Dzisiaj miałam jedyną okazję zobaczyć podnieconą duszę. Śmieszna była. Taka czerwoniutka, trochę jakby pomarańczowa. Ciekawy okaz. Szkoda tylko, że nie miał żadnych dzieci, nawet takich trochę większych.

Tak czy siak, nie mogę się doczekać, aż umieścimy ją w suficie. Już widzę, jak pięknie wygląda w otoczeniu niewinnych skrawków. A co by było, gdybyśmy je połączyli? S mówił, że to będzie z czterdzieści woltów, jeśli się nie mylę, więc starczy na dobre kilka lat! Ile to będzie kolacji! Pewnie zastanawiasz się, jak żyjemy w ciemności? Bardzo dobrze, bo w końcu mamy sposobność zobaczyć rodzinę. Chętniej wchodzą i wkradają się do domów, aż przyjemnie patrzeć i widzieć, jak się cieszą. Jak pochłaniają.

S woła, żebym się już zbierała. Jedziemy do restauracji na pyszny obiad. Do następnego dnienia jeszcze się odezwę, obiecuję. To już niebawem.

 

Wpis zamknięty.