Kamil Koresendowicz, zamieszkały w Krakowie, student pierwszego roku zarządzania informacją na Uniwersytecie Jagiellońskim. Piszę odkąd skończyłem 8 lat. Niedawno (17.09.2016) wróciłem do pisania, po prawie dwu-trzy letniej przerwie, spowodowanej problemami osobistymi. Tym razem planuję publikować swoje dzieła w szerszym gronie osób, niż jednej grupy na fejsbuku ;)

https://facebook.com/k.rewiuk

Nie piszę książki.

Uczeń V LO w Krakowie. Pasjonujący się m.in. dobrą książką. Marzy o napisaniu własnej.

Do pracy wyjechałem za granicę z agencją pośrednictwa Jobs Plus – dlaczego za granicę? Bo tam czekały mnie lepsze perspektywy. Dlaczego z agencją pośrednictwa? Bo w ten sposób pozbyłem się ewentualnych problemów. Dostałem dobrą ofertę, więc szybko się zdecydowałem. Żyję i pracuję w Niemczech.

Entuzjasta muzyki gitarowej i literatury. Od czasu do czasu zdarza mi się tutaj co nieco skrobnąć – głównie sci-fi.

Nie podaje dużej ilości informacji. W sumie nie wiem dlaczego, ale postaram się pisać jak najlepiej.

Jeżeli też gracie w strategie od Paradoxu, zapraszam do znajomych na  http://steamcommunity.com/profiles/76561198086241002

Jedynym moim marzeniem jest wydać cokolwiek w druku, kiedykolwiek. Tylko jeszcze nic nie napisałem. Swoją osobę opiszę słowami innego autora:
“Zawieszony między pisaniem i niepisaniem, między sławą a drugorzędnością, jednego dnia planował rozpoczęcie piątej książki, następnego konynuowanie trzeciej, lecz najczęściej odkładał wszystko coraz dalej w przyszłość. Utwierdzał się w przekonaniu, że nowy rok przyniesie mu więcej spokoju i determinacji, ale nie były to samospełniające się przepowiednie. Dopóki rzeczywiście nie miał czasu, usprawiedliwienie zaniechań przychodziło z łatwością [...]. Powoli jednak zaczynał godzić się z myślą, że zabierz się do pisania dopiero na emeryturze – i to był niezłe alibi na minimum piętnaście lat. Wiedział, że jeśli zachowa dyskrecję, będzie mógł przez ten czas bezpiecznie pielęgnować swój mit, słodką tajemnicę. Na wszelki wypadek unikał czytania powieści [...] poświęcać czas na bolesne oddawanie się lekturze książek, w których zwykle znajdował wykoślawione odbicie jednej ze swoich nienapisanych historii”

Czasem łatwiej kogoś wysłać na szafot, niż spojrzeć mu prosto w oczy.