Gra o Tron III w odcinkach - wrażenia część II

W drugim odcinku nowi bohaterowie wystrzelili jeden po drugim. Salwę rozpoczęło rodzeństwo Reedów. Pierwszy pojawił się Jojen. W tej roli Thomas Brodie – Sangster, aktor znany ze świetnej gry w komedii romantycznej „Love actually” („To właśnie miłość”). Niestety, ze słodkiego dzieciaka jakim był lata temu, niewiele zostało. Chwilę później, odważnie i buńczucznie, wyszła na plan Meera Reed. W siostrę Jojena wcieliła się Ellie Kendirck. Dziwne rodzeństwo dołącza do kompanii Brana i razem podejmują wędrówkę w stronę Muru. Przyznam, że Meera jest pierwszą, nową postacią, która sprawia naprawdę dobre wrażenie. Zadziorna, pewna siebie i ani trochę sztuczna, Gemma Whelan grająca Yarę, siostrę Theona Greyjoy'a mogłaby się od niej wiele nauczyć.

Sezon dopiero co się zaczął, a widz już żegna pierwszego bohatera. Odchodzi Hoster Tully, ojciec Catelyn Stark, najbardziej enigmatyczna postać serialu. Prawdopodobnie z racji tego, że wątek wiele by nie wniósł do fabuły, został tak okrutnie okrojony. Nie mniej, obserwując poczynania Catelyn Stark, można dojść do wniosku, że los uwziął się na bohaterkę. Bezlitośnie rzuca jej kłody pod nogi, obracając wszystko to, co dawniej cieszyło i napawało dumą, w powody do trosk. Michelle Fairley doskonale potrafi zagrać przygniecioną zmartwieniami kobietę.

Scena, w której z gęstwiny leśnej wychodzą Brienne i Jaimie Lannister, przywodzi na myśl moment, kiedy to Sam Gamgee z Frodem u boku, przekroczył granice Shire. Na tym jednak podobieństwa kończą się. Duet z Westeros jest doskonałym przeciwieństwem hobbitów. Na pierwszy rzut oka widać, że Nikolaj Coster-Waldau intensywnie przygotowywał się do roli w kolejnym sezonie. Zauważalnie stracił na wadze, jednak nędza, w jakiej przyszło żyć jego bohaterowi, nie złamała Lannisterskiego ducha. Lew tak łatwo się nie ugnie, co demonstruje na każdym kroku, uprzykrzając życie, jak tylko potrafi, swej wielkiej towarzyszce.

Co innego Cersei, która zaczyna tracić panowanie nad siedliskiem węży. Z coraz większym niepokojem przygląda się poczynaniom syna. Joffrey, choć zdaje sobie sprawę, że każda róża ma kolce, jest tylko młodym, niedoświadczonym chłopcem i nie potrafi oprzeć się nowej królowej. Margarey nie jest drugą Sansą, jej pokora i posłuszeństwo to tylko pozory, w rzeczywistości, dziewczyna doskonale radzi sobie z przyszłym mężem. Scena z ich udziałem była mistrzowsko zagrana.

Podczas gdy Margarey spisuje się znakomicie, Lady Olenna rozczarowuje. Królowa Cierni miała w pełni zasługiwać na swój przydomek. Władcza, kąśliwa i majestatyczna, taki wizerunek stworzył George R.R. Martin najstarszej z rodu Tyrrelów. Filmowa Olenna nie rzuca na kolana. Nie widać stanowczości i absolutnej kontroli nad sytuacją. Zabrakło mi czegoś w scenie z jej udziałem.

To co dzieje się za Murem obserwuję z rozczarowaniem. Wiele scen zmodyfikowano, coś kosztem czegoś zostało pominięte, jednak to wątek Nocnej Straży, z Samewellem na czele, przepełnił czarę goryczy. Serial kompletnie nie oddaje paniki, jaka dopadła niedobitki Czarnych Braci, po ataku nieumarłych. Miał być morderczy bieg przez las,miał byc strach i mrok, miał być krzyk za plecami i gasnące w lesie pochodnie. I gdzie to wszystko się podziało? Zostało, jak zwykle, przegadane.

Podczas wędrujących na ekranie napisów końcowych, zastanawiałam się, co właściwie wydarzyło się podczas minionej godziny? Ktoś machał mieczem, kogoś torturowano, ktoś komuś ściągnął spodnie, przez chwilę było nawet sentymentalnie. Jednak prędkość z jaką odbywały się wydarzenia, przy jednoczesnej wymianie miejsc i bohaterów, sprawiły, że odcinek Dark Wings, Dark Words będę mieć w pamięci jako jeden ze słabiej skonstruowanych.