Szkic o konwentach

                Konwenty – mekka fandomu polskiego, okazja do zobaczenia na żywo ulubionych celebrytów ze świata fantastycznego, wydania paru stosów monet i… przede wszystkim dobrej zabawy. Jeden z najlepszych wynalazków człowieka, zdecydowanie.

                Tytułem wprowadzenia: nie jestem osobą doświadczoną w fandomie. Ba, o ile poruszam się w nim mniej więcej, mam w znajomych parę osób zeń – o tyle sama trzymam się na marginesie, nie mam nawet stałego nicka, po którym można by mnie poznać. Nie mam długoletniego stażu na konwentach, a gdy się na nich pojawiam, mało z kim ściskam łapki.

                Ostatnio pojawiłam się na Medalikonie w Częstochowie. Po przeżytych Pyrkonach i Polconach to był prawdziwy szok. Kameralność od początku do końca. Prelekcje, które są bardziej spotkaniami w mniejszym gronie prawdziwie zainteresowanych ludzi, którzy faktycznie słuchają, nie plotkują między sobą, nie wpatrują się w telefony i ani razu nie sięgnęli po program konwentu, aby sprawdzić, do której to sali mają teraz potuptać, aby znowu pogapić się na rozbuchany spis atrakcji. Przemawiający nie boją się zaczynać bez organizatorów, ludzie ciągle wchodzą na teren konwentu i nikt ich nie pyta o opaski, bo wiadomo, że jeśli ktoś nie ma, to kupi; ludzi mijanych na korytarzach po paru rundkach po szkole można już zacząć poznawać, i w ogóle… Jakoś tak łatwiej nawiązuje się konwersacje czy rozmowy. Raźniej podejść do pisarza, który nie jest oblegany przez tłumek fanów, łatwiej zyskać jego autograf i chwilę rozmowy z nim.

                Pyrkon? Miliony godzin w słynnych kolejkach wszędzie: od akredytacji przez autografy po toalety. Na większości prelekcji trzeba zajmować miejsca siedzące już podczas trwania poprzedniej. Sala ze sklepami przypomina bardziej hurtownię gigantycznych rozmiarów, w której znajdziemy wszystko. Budynki wypełnione ludźmi, którzy w zasadzie z fantastyką mają niezbyt po drodze, ale słyszeli, że można pograć na komputerach albo w planszówki. Czasami też to oni zadają pytania na prelekcjach. No i wszędzie coś się dzieje.

                To w zasadzie dobrze, nie? Dla każdego coś dobrego, zawsze jest coś do zrobienia czy zobaczenia. Ciężko jednak nie odnieść wrażenia, że największe konwenty fantastyczne naszego kraju stały się po prostu zbyt mainstreamowe, nastawione bardziej na biznes niż zabawę i integrację. A pośpiech, który towarzyszy nam w obczajaniu wszystkich atrakcji… Czy to nie to samo, z czym mamy do czynienia codziennie i od czego uciekamy?

                Pyrkony i Polcony nie są złe. Jest co robić, stosunek ceny do jakości jest niezły. Ale każdy powinien pojechać chociaż raz w roku na mniejszy konwent. Tak po prostu, aby odpocząć.

                PS. Przyznam jednak, że gdy na Medalikonie przeglądałam to, co stoiska miały do zaoferowania, natrafiłam nagle na komiksy. Patrzę: a to komiksy Kobiety Ślimak. Myślę: to znaczy, że Kobieta Ślimak siedzi właśnie za stolikiem, na który się gapię. Ta sama Kobieta Ślimak, którą lajkuję i w ogóle.

                Jednak zwiałam. Może innym razem.