Gra o Tron 3 – odcinek dziesiąty, czyli finito po raz trzeci

Za nami odcinek dziesiąty. Finał trzeciego sezonu. Było naprawdę bardzo dobrze. Przelecieliśmy przez wszystkie wątki, sporo kwestii zostało wyjaśnionych. Niektóre sceny widziałbym trochę inaczej, ale nie ma co narzekać –bawiłem się świetnie. Trochę szkoda, że czeka nas rok przerwy, zdążyłem się przyzwyczaić do cotygodniowego rytuału jakim była Gra o Tron.

Odcinek zaczął się od kontynuacji Krwawych Godów. Pokazano dokładnie te sceny, których zabrakło mi w zeszłym tygodniu – ogólnie panujący chaos i pożoga. Jednak według mnie zrobiłyby dużo większe wrażenie, gdyby stworzyć z tego jedną, trwającą pół odcinka całość. Ciało Robba z przyczepioną głową wilkora stanowiłoby idealne zwieńczenie dłuższej sekwencji (nie spodziewałem się, że akurat to znajdzie się w serialu, byłem pozytywnie zaskoczony).

Starym zwyczajem najwięcej wydarzyło się w Królewskiej Przystani. Pogawędka Tyriona Lannistera (Peter Dinklage) z Sansą Lannister (Sophie Turner, przy okazji, połączenie tego imienia i nazwiska wygląda naprawdę dziwnie) była całkiem niezła. Sansa wydaje się zadowolona z nowej sytuacji, czemu zresztą nie można się dziwić. Krasnal potraktował ją "po rycersku". Dialog Varysa (Conleth Hill) i Shae (Sibel Kakilli) był co najmniej zastanawiający. Jak zazwyczaj podobają mi się zmiany postaci wprowadzane przez scenarzystów, to tym razem uważam, że popełnili błąd. Nie powinni ruszać Shae. Jestem dość przekonany, że ta krótka wymiana zdań ma uzasadniać przyszłe wydarzenia, ale rozwiązanie zastosowane przez Martina było wielokrotnie lepsze i bardziej uderzające. W tym sezonie wszystkie rozmowy Tyriona z Cersei (Lena Headey) wypadły bardzo ciekawie i tak było również tym razem. Pomimo spięć i negatywnych uczuć, rodzeństwo zawsze znajdzie wspólny język. Pozostając przy rodzeństwie, scena spotkania Cersei z Jaimem (Nikolaj Coster-Valdau) mnie zaskoczyła. Utrzymano ją w smutnej atmosferze, co wydało mi się interesujące i autentyczne, ale opcja z powieści była dużo lepsza (w sadze reunion nastąpił nieco później, na zmianę zdecydowano się zapewne, żeby pokazać to jeszcze w tym sezonie). Najciekawsza w stolicy była scena spotkania Małej Rady. Joffrey (Jack Gleeson) zaczyna podpadać w zasadzie wszystkim oprócz lizusowatego maestera Pycelle'a (Julian Glover). Myślę, że ma to duże znaczenie fabularne. Pewnie nie tylko mi nasunęły się skojarzenia z Szalonym Królem. Następujące po tym randez-vous Tywina (Charles Dance) z Tyrionem również wypadło wyśmienicie.

W tym odcinku bardzo spodobały mi się przejścia pomiędzy poszczególnymi bohaterami. Od Brana (Isaac Hempstead-Wright) mówiącego o tym, że najgorszą zbrodnią w oczach bogów jest łamanie praw gościnności do obżerającego się Waldera Freya (David Bradley). Od Roose'a Boltona (Michael McElhatton) wyjaśniającego, co zaszło w Winterfell do jego bękarta Ramsaya Snowa (Iwan Rheon). Wyszło bardzo płynnie, naturalnie i sugestywnie. Swoją drogą chyba dopiero teraz ujawniono, kto torturował Theona i co tak naprawdę wydarzyło się w siedzibie Starków. Rozmowa Freya z Boltonem również wiele sugerowała. Odniosłem wrażenie, że Roose wcale nie jest zadowolony z takiego obrotu spraw, uśmiecha się, żartuje, ale oczy ma zimne. Nawet jeśli w powieści czyniono takie aluzje, to kompletnie tego nie wychwyciłem.

Na Północy było bardzo intensywnie. Spotkanie Jona (Kit Harington) i Ygritte (Rose Leslie) było chyba najsmutniejszą sceną całego odcinka. Wszystko mi tu zagrało (nawet "kocham cię, ale muszę iść do dom"). Już o tym pisałem, ale nie zawadzi powtórzyć. Leslie to zdecydowanie najlepsza kobieca aktorka trzeciego sezonu. Przy niej nawet Kit Harington wydaje się być porządnym Jonem.

Sporo wydarzyło się u Stannisa (Stephen Dillane). Rozmowa Davosa (Liam Cunningham) z Gendrym (Joe Dempsie) wywołała uśmiech na mojej twarzy. Wygląda na to, że bękart odegrał już swoją rolę i w kolejnych sezonach raczej go nie zobaczymy (choć kto wie, może scenarzyści jeszcze coś dla niego ukręcą). Natomiast sama końcówka była bardzo ładnie skomponowana. Sala obrad oświetlona promieniami zachodzącego słońca nadała całości atmosferę pełną nadziei.

Najbardziej po macoszemu potraktowano Greyjoyów i Daenerys (Emilia Clarke). Szczerze powiedziawszy to pod koniec odcinka obawiałem się, że Matka Smoków w ogóle się nie pojawi. W przypadku Żelaznych Ludzi było nieźle. Yara (Gemma Whelan) pokazała, że ma jaja (łapiecie dowcip?). Natomiast co do Dany, mam mieszane uczucia. Z jednej strony było epicko, a z drugiej nigdy nie byłem przekonany, co do autentyczności takich zbiorowych uniesień.

Reasumując, było naprawdę nieźle. Krwawe Gody zostały zrehabilitowane w moich oczach, nie sądziłem, że podzielą je na dwa odcinki. Jednak mając na uwadze to, że chodzi o finał sezonu, to odniosłem wrażenie, że mogło być lepiej. Zabrakło dobitnych cliffhangerów. Część wątków została prawie, że zamknięta, część napięcia zwyczajnie się rozmyła. Można było pokazać kilka rzeczy, które naprawdę wstrząsnęłyby publiką (chociaż pewnie scenarzyści zachowali je, żeby czwarty sezon zacząć w stylu Hitchcocka). A, i nie mogę uwierzyć, że zrezygnowano z imprezy pt. Sam Zabójca, serial na tym sporo traci.

Chciałem podziękować wszystkim, którzy wytrwali ze mną i moimi recenzjami przez kolejne dziesięć odcinków, a w szczególności tym, którzy zdecydowali się zostawić po sobie ślad w postaci komentarza. Jeśli chodzi o moje odczucia, to uważam, że formuła tekstowych recenzji się wyczerpała. Jest fajnie, ale ten projekt zdecydowanie wymaga odświeżenia. Mam kilka ciekawych pomysłów, także do zobaczenia za rok.

Pozdrawiam i zapraszam do dyskusji,

Snow

PS Podrzucam link do nowego utworu Karliene pt. The End piosenka zainspirowana Krwawymi Godami.