Jak zabić Conana i sie nie spocić, według Gwidona

O, Jezu, Conana kręcą? Z Jasonem Momoa, tym który grał Khala Drogo? Wspaniale. No i nakręcili. Tylko po obejrzeniu mam mieszane mocno odczucia, czy Conana oglądałem, czy Herkulesa, a może zupełnie inny film, w którym jedynie imię mówi, że chodzi o bohatera z mych lat dziecinnych.

Już początek nastawił mnie nieprzychylnie. Krótkie, współczesne ujęcia, rzeź i rodząca kobieta. A na dokładkę barbarzyńska cesarka? Operacja się udała, tylko pacjent zmarł.

Szkoda, że twórcy filmu nie obejrzeli sceny porodu z "Pachnidła".

Oglądam dalej. Młody Conan sam w lesie, tłum zabijaków – i to czego mogłem się spodziewać. Walka kręcona jest szybko, z bliska, teatralnie wręcz, krew leje się strumieniami. Kolejni przeciwnicy atakują Conana, by go nie zranić. Na dodatek wygląda to tak, jakby ktoś dawał im znaki zza kadru, kiedy mają się włączyć.

I tak niestety przez cały film, dlatego nie będę rozpisywał się na temat dalszej fabuły.

Twórcy filmu zrobili wszystko, by odciąć się grubą krechą od pierwowzoru z Arnoldem. Nawet użycie magii zostało przedstawione w żałosny sposób, co mógłbym uznać za plus, gdyby nie brak logiki. Charakteryzacja czarownicy wywołała u mnie jedynie uśmiech rozbawienia.

Oglądnąłem i nie mam zamiaru wracać.

Szkoda, że współczesność zabiła legendę.