Herosi dwaj

Drodzy Fantastycy, będzie to podwójna recenzja „Kapitana Ameryki" i nowego „Conana". Z góry przepraszam znawców obu tematów za ewentualne gafy. Komiksów z Kapitanem nigdy nie czytałem, podobnie tyczy się opowiadań o Conanie (czekam obecnie na jesienne wznowienie z Rebisu). Ponieważ obaj bohaterowie prawie równocześnie zawitali na polskie ekrany tak mnie naszło, żeby przedstawić te filmy razem i je ze sobą porównać.

Zacznijmy od „Conana", który w mojej ocenie prezentuje się więcej niż dobrze. Nie zamierzam go jednak porównywać z pierwszym „Conanem", którego widziałem raz i jakoś nie przypadł mi do gustu, winna tu pewnie moja niechęć do Arnolda. Nowa wersja to kawał porządnego kina akcji i jednocześnie rehabilitacja heroic fantasy, które w ostatnich 2 dekadach zostało zdeptane i zeszmacone przez telewizyjne produkcje typu „Hercules" i „Xena". Nowy „Conan" posiada wszystkie cechy, które moim zdaniem są niezbędne dla tego gatunku: potężnego herosa, mroczną magię, piękne kobiety i flaki na wierzchu. Nie ukrywajmy, film jest brutalny jednak nie jest to brutalność przerysowana jak miało to miejsce w „300" lub „Spartacusie", tylko brutalność z życia wzięta, czysty naturalizm. Duży plus za to twórcom filmu, postanowili nie robić kolejnej ugrzecznionej produkcji od 12 lat. Film opowiada o okrutnych czasach w okrutnym świecie, gdzie śmierć była stale obecna (naprawdę świetna scena porodu Conana na polu bitwy). Nie będę rozpisywał się o historii bo wszyscy czytali już pewnie o niej w zapowiedziach. Powiem tylko, że przedstawienie świata jest naprawdę godne podziwu. Duże uznanie należy się specom od efektów za stworzenie imponujących miast i świątyń, ale krajobrazy również cieszą oko. Skupmy się jednak na czym innym, to znaczy na aktorach (a bardziej szczegółowo na dwójce, która szczególnie przypadła mi do gustu), zaczynając od samego Conana. Od początku nie zgadzałem się z maniakami, dla których wybór Jasona Momoi graniczył z bluźnierstwem. Nie jest on co prawda wielkim aktorem jednak moim zdaniem pasował do tej roli idealnie, zwłaszcza pamiętając go jako dzikiego Ronona Dexa z „SG: Atlantis". I nie zawiodłem się. Conan w jego wykonaniu to majstersztyk, prawdziwy wojownik, zabójczy, szybki, nie wahający się, ale też inteligentny i chwilami dowcipny. Nie góra mięsa bez mózgu, którą pokazał Schwarzenegger. Duże brawa należą się również dla Rose McGowan jako wiedźmy Marique. Rose widać miała już dość mdłej (choć seksownej) roli z „Czarodziejek", gdyż w „Conanie" oglądamy ją w zupełnie innej wersji. Jest szalona, wręcz odpychająca fizycznie i pała kazirodczą miłością do swojego ojca, może się to wydać banalne, ale potrzeba prawdziwego talentu aby taka rola wypadłą przekonująco i nie zamieniła się w groteskę. Rose to właśnie się udało. Brawa. Co do reszty aktorów to w większości dobrze się prezentują, może z wyjątkiem Rachel Nicols, z której na siłę postanowili zrobić Xenę (nie mylić ze środkiem na przeczyszczenie). No i Ron Perlman, komentarz nie wymagany.

Podsumowując, „Conan" to naprawdę solidne heroic fantasy, które polecam wszystkim fanom gatunku, barbarzyńcy z Cymmerii i nie tylko. Tylko dlaczego ani razu nie pada sławetne „Na Croma!"?

I jeszcze jedno, wersja 3D jest niewarta polecenia, obraz jest często zamazany, a sam efekt widać tylko w czołówce i przy niektórych krajobrazach.

Przejdźmy teraz do „Kapitana Ameryki". Tutaj również nie zamierzam rozpisywać się o historii, bo jest pewnie znana wszystkim znawcom tematu (a laicy niech zajrzą do Internetu). Sam Kapitan to typowe zero, które stało się bohaterem poprzez szczęśliwy zbieg okoliczności, serum superżołnierza i potężną dawkę promieniowania. Kolejny, chociaż nie, pierwszy amerykański heros ku pokrzepieniu serc. Tu jednak również należą się oklaski dla twórców filmu, którzy oprócz zwyczajowego w takich filmach patosu (inaczej pewnie nie dostaliby nań funduszy) zaserwowali widzom sporą dawkę pastiszu i humoru. To jest właśnie główna zaleta filmu, w przeciwieństwie do historii, z której (przynajmniej w moim odczuciu) wynika, że to Amerykanie wygrali wojnę. Ale cóż, to w końcu amerykańska produkcja. Dobrze, że chociaż w ekipie Kapitana znalazło się miejsce dla Anglika i Francuza. Wracając do tematu. Obecny w filmie pastisz wywoływał u mnie mimowolne uśmiechy i jednocześnie stanowił świetną równowagę dla patosu i hurra-patriotyzmu. Kapitan Ameryka, występujący w propagandowych przedstawieniach i nakłaniający do kupowania obligacji wojennych to bajka (pozytywnie), podobnież wynalazki z lat 40-tych: laboratoria Red Skulla, jego dziwne pojazdy, broń energetyczna wzięta żywcem z wczesnego s-f, komputery na kilka pięter. Wszystko to wywołuje pewną nostalgię za czasami, które odeszły. Naprawdę miło zobaczyć znowu film, gdzie świata nie ratuje się przy pomocy smartfona z ekranem dotykowym. Co się tyczy aktorów to Chris Evans jest dokładnie taki jaki powinien być Kapitan Ameryka: bohaterski, silny, gotowy na poświęcenia, typowo amerykański i mdły. Hugo Weaving jako Red Skull jak zwykle pokazuje klasę, a Tommy Lee Jones nie odbiega od swoich wcześniejszych ról – twardy amerykański żołnierz/szeryf/glina (skreślić najodpowiedniejsze). Pozytywnie wypada też Hayley Atwell w głównej roli żeńskiej, jej agentka Carter to silna i zdecydowana kobieta, która nie stanowi tylko ładnej ozdoby u boku Evansa.

Podsumowując, „Kapitan Ameryka" to równie solidny kawał kina przygodowego, dowcipny, trochę patetyczny. Akcja posuwa się gładko i, co ważne, nie nudzi ani przez chwilę. I dodatkowy plus za seksowne kobiece fryzury z lat 40-tych.

Obu herosów na pierwszy rzut oka niewiele łączy. Conan jest na dobrą sprawę egoistą, wojownikiem honorowym, który jednak wszystko podporządkowuje własnym sprawom i potrzebom. Z kolej Kapitan Rogers to stuprocentowy altruista, typowy amerykański patriota, który bez wahania poświęci się dla ratowania towarzyszy i ojczyzny. Co więc ich łączy? Chyba tylko jedno, obaj są bohaterami czasów, w których przyszło im żyć. Conan to heros czasów minionych – odległej przeszłości kiedy o bohaterstwie decydował miecz i pieśni dające herosom nieśmiertelność. Z kolei Kapitan Ameryka to bohater, naszych czasów – heros ciekawych czasów, stworzony dla pokrzepienia serc ludzi dotkniętych beznadzieją wojny. Tak właśnie ich widzę.