Gra o Tron - odcinek drugi, czyli fabułę właściwą czas zacząć.

Za nami drugi odcinek. Akcja powoli nabiera tempa, westeroska rzeczywistość przestaje być obca, a postacie nowe – poznajemy ich charaktery i motywacje. No, to w zasadzie mógłbym na tym skończyć, ale nie zaspokoiłbym wtedy swojej recenzenckiej chuci.

Pierwsza część epizodu mija nam na dalszym poznawaniu realiów panujących w Siedmiu Królestwach i za Wąskim Morzem. Dostajemy elegancko podany półmisek historii z kielichem relacji między postaciami. Forma krótkich scen z różnych miejsc pozwalał nie zanudzać się długimi dialogami, a różnorodność występujących w nich postaci podtrzymywała wartkość akcji – pomimo, że wszystkie opierały się na rozmowach.

Wrażenie baśni znikło, wraz z opuszczeniem Winterfell przez królewski orszak. Sielanka została wyparta przez czyny. I tu zaczyna się druga część, pełna akcji, od skrytobójstwa. Wilkory udowadniające, że zęby nie służą im tylko do przeżuwania karmy. Pierwsze cięcia miecza, pierwsza krew. Padają ostre słowa, dawni przyjaciele udowadniają, że nie wszystko da się załagodzić poprzez wzgląd na stare dobre czasy. Gra o tron rozpoczęła się na dobre.

To tyle z ogółu, a jak spisali się aktorzy?

Ulubieńcy Starków dostali swoje pięć minut i mimo, że póki co bardziej przypominają psy husky, niż nawet wilki, to wypadają w swojej roli przekonywująco. Zgodnie z książkowymi pierwowzorami, zdecydowanie bardziej inteligentne niż zwykłe kundle.

Emilia Clarke (Daenerys) dalej nie daje widzom wytchnienia pięknie pokazując, na co ją stać i bynajmniej nie mam tu na myśli scen erotycznych, w których głównie występuje. Co prawda metamorfoza z bezbronnej, nie mającej pojęcia o prawdziwym życiu dziewczynki w kobietę, która wie czego chce przebiegła zdecydowanie za szybko. Niestety adaptacje filmowe nie mają przywileju nadanego książkom – kilku tysięcy stron.

Kit Harington (Jon Snow) dalej zawodzi na całej linii (tym razem już nie tylko wyglądem). Aktor posiadający w swoim repertuarze jedną minę może i sprawdza się w pierwszym polskim filmie tanecznym, odtwórca roli jednego z ciekawszych bohaterów powinien być w stanie pokazać widzom coś więcej.

Isaac Hempstead-Wright (Bran), pomimo, że prawie całość przeleżał nieprzytomny, zyskał chyba monopol na zamykanie odcinków, ale trzeba mu to przyznać – nadaje się do tego jak mało kto – wyraz oczu, który nam zaserwował mógłby bezproblemowo konkurować z całą hordą dzieciaków występujących w różnych horrorach.

Nawet zacząłem przekonywać się do Leny Headey (Cersei Lannister, królowa), która za maską baranka skrywa prawdziwą diablice. Pewnie w przyszłych odcinkach jeszcze nie jedno nam pokaże. Grający jej syna Jack Gleeson dowiódł, że równie skutecznie co rozpuszczonego paniczyka, gra rozhisteryzowanego i przestraszonego paniczyka. Czasem zastanawiam się skąd u młodych aktorów biorą się takie umiejętności.

Reszta ekipy w zasadzie spisała się bardzo dobrze, na medal wręcz. Nikolaj Coster-Waldau (królobójca), któremu oczy skrzą sarkazmem, ironią i cynizmem. Mark Addy (król) opasły i nie grzeszący nadmiarem intelektu, a Peter Dinklage (Tyrion) wręcz odwrotnie. Inni z imienia nie wymienieni również pozytywnie.

Generalnie jest dużo lepiej niż poprzednio, chociaż podobno serial można oceniać dopiero na podstawie trzeciego odcinka. Kiedy to emocje opadną, pierwsze zauroczenie minie, a aktorzy będą mieli szanse pokazać co potrafią.

Pozdrawiam i zapraszam do wyrażania swoich opinii i polemiki

PS Kolejny odcinek przypada na długi weekend majowy, ale na szczęście cuda najnowszej technologii pozwolą mi obejrzeć go w późniejszym terminie.