Felieton (nie koniecznie) fantastyczny

[Być może to początek regularnie tworzonego cyklu?]

Tak się ostatnio zastanawiałem..., co to w ogóle jest ta fantastyka i co oznacza to, skądinąd bardzo pojemne i bliskie memu sercu, pojęcie. Bo przecież nieraz w codziennym życiu podsumowujemy różne sytuacje mówiąc, że coś było fantastyczne a ktoś tam fantastyczny, czy też wyrażamy czasem swój stan ducha komentując jakieś wydarzenie mówiąc, że było fantastycznie. Więc właściwie jak to w końcu jest fantastycznie?

Oczywiście każdy z nas będzie sobie odczytywał znaczenie tego pojęcia na swój indywidualny i wynikający z własnych potrzeb sposób. Mnie jednak chyba najbliżej jest do określenia fantastyki, jako pewnego uwolnionego stanu umysłu czy też ducha. Trochę przesadziłem? Myślę, że może tak, ale tylko na pierwszy rzut oka. Utwierdziła mnie w takim spojrzeniu na fantastykę piosenka, którą ostatnio słuchałem w samochodzie. Lubię czasem posłuchać polskich rockowych staroci, więc zapodałem sobie w odtwarzaczu składankę Lady Pank. No i przy czwartym kawałku (Sztuka latania) właśnie mnie olśniło.

„Wczoraj skoczyłem, miałem skrzydła jak ptak. Raz jeden w życiu każdy chyba to czuł. Ktoś nagle krzyknął: tak to każdy by chciał! Coś pochwyciło i ściągnęło mnie w dół." I o to właśnie chodzi.O to posiadanie „skrzydeł", o ten stan, kiedy człowiek czuje, że jego dusza nie napotykając żadnych przeszkód ulata wysoko po bezkres wyobraźni i nic nie ogranicza mu myśli. O to poczucie niespętaniai beztroski, doprawione graniczącym z pewnością przeczuciem, że wszystko jest możliwe i wszystko może się spełnić – to właśnie jest ten stan, który można według mnie określić słowem fantastyka. Taka fantastyka w czystej postaci, jako niczym nieskrępowany stan umysłu. Jakby po dopalaczach, tyle że całkowicie naturalnych, płynących z wnętrza umysłu w postaci hormonów szczęścia.

Dzięki takim stanom ducha powstawać mogą niesamowite fantastyczne rzeczy – prorocze wizje, genialne pomysły, całe wykreowane światy i nowe gatunki obcych. Niepohamowana myśl może mieć taką siłę, że w połączeniu z euforią może dać owoc w postaci fikcji literackiej dorównującej nawet niedościgłej przecież skądinąd rzeczywistości. Bo przecież ileż to już razy okazywało się w historii ludzkości, że coś, co najpierw było wyśmiewaną mrzonką (wymyśloną na przykład przez posiadającego fantastyczny umysł pisarza), po latach stawało się zaskakującą rzeczywistością, jako naturalna konsekwencja rozwoju myśli technicznej.

I naprawdę chyba każdy z nas przynajmniej raz w swoim życiu doświadczył podobnego stanu. Takiego poczucia, że oto nagle odnalazł w sobie nieznaną dotychczas siłę, która pozwala mu, niespodziewanie dla samego siebie, oderwać się od swojej codziennej powłoki i przez chwilę poczuć się kimś innym – lepszym, ważniejszym, silniejszym, odważniejszym, bardziej twórczym, lotniejszym, elokwentniejszym czy nawet piękniejszym. To właśnie siła fantastyki. To iskra, która pozwala stworzyć coś zupełnie oderwanego od rzeczywistości a jednocześnie bardzo silnie z niej wypływającego, będącego przecież ukrytą cząstką tego lepszego JA, która drzemie głęboko w każdym z nas.

Niestety, tak jak każdy medal, fantastyka także ma swoją drugą stronę. W tym przypadku to po prostu rzeczywistość. To właśnie coś takiego, co potrafi pochwycić i ściągnąć dół każdą, nawet najszczytniejszą czy najbardziej górnolotną idee. To proza życia niepozwalająca rozwinąć skrzydeł czy ludzka zawiść niemająca granic ani skrupułów. Coś w rodzaju ręcznego hamulca zaciągającego się automatycznie, gdy tylko poziom euforii i wzniosłości wzrasta ponad ustalony społecznie poziom przeciętności. I cała sztuka polega właśnie na tym, żeby na tym zaciągniętym hamulcu, a czasem nawet i z blokadą na kołach, nie wypadać z roli i jechać dalej. Bo co może cieszyć bardziej, niż kreacja mimo przeciwności losu. To dopiero frajda i fantastyczny dopalacz.

Bo fantastyka dopiero wtedy smakuje naprawdę dobrze, gdy ma wokół siebie wystarczająco dużo szarości, aby móc się w niej przejrzeć i na jej tle prawdziwie zabłysnąć. Wtedy właśnie ma największą moc i jest najbardziej fantastyczna. Czego sobie i wszystkim wam życzę.

Dobranoc państwu.