"Dziennik na nowy wiek" Józef Hen - czyli recenzja książki czytanej na czytniku cz. II

Krótki biogram pisarza:

Pisarz porusza w swoich zapiskach sprawy różne, opowiada między innymi o swoich spotkaniach z czytelnikami, o wrażeniach z lektury książek (autorstwa m.in. Tołstoja, Coetzee'go, Dostojewskiego, Sienkiewicza), komentuje również to co się dzieje w naszym kraju. Jego notatki są kalejdoskopem wydarzeń ostatnich lat. „Dziennik na nowy wiek" był moją pierwszą książką jaką przeczytałem z dorobku tego twórcy. O jego jakości świadczy na pewno to, że po jego lekturze odczuwa się silną chęć sięgnięcia po jego inne utwory. Wszystkich miłośników prozy Stanisława Lema, Tadeusza Konwickiego i poezji Tadeusza Różewicza zainteresują ich rozmowy, spotkania, korespondencja. Lektura tej książki była dla mnie tak samo męcząca jak i satysfakcjonująca. Nawet po przeczytaniu jednej strony czujemy się bardzo zachwyceni obcowaniem z tak wielką osobą, choć szczegóły bardzo przytłaczają.

Czytając tą książkę czujemy się zżyci z pisarzem. Jesteśmy świadkami dojrzewania jego najnowszych pomysłów zamienianych potem na doskonałe powieści, czujemy się uczestnikami bardzo bogatego procesu twórczego (jesteśmy świadkami pracy nad trzema książkami: „Mój przyjaciel król" [Iskry, 2003], „Bruliony profesora T." [PIW, 2006], „Pingpongista" [WAB, 2008]). Józef Hen nie stroni również od polityki, komentuje zagrania najbardziej popularnych polityków, opisuje swoje rozmowy między innymi z Aleksandrem Kwaśniewskim. Widać też w nim ogromną radość z życia.

Niektórym może się nie podobać, że pisarz pisze tylko o sobie, nie wystarcza mu uznanie czytelników, narzeka na brak nagród (m.in. NIKE). Tyle, że ma on do tego prawo, a według mnie ma również rację. Ponadto, jak każdy pisarz chce być zauważony, a jego dwie biografie Boya i Montaigne'a z pewnością na NIKE zasłużyły.

Miarą czasu w tych zapiskach jest miesiąc. Uzupełnieniem ich lektury są dwie wkładki ze zdjęciami pochodzącymi z różnych okresów życia pisarza i jego najbliższej rodziny oraz dodatkowe zapiski zatytułowane „Rękopis znaleziony w szufladzie" z 1968 roku (obejmują one miesiące od lutego do kwietnia, są opisem protestu Związku Literatów Polskich, którzy to sprzeciwili się usunięciu ze scen Teatru Narodowego przedstawienia „Dziady" A. Mickiewicza).

Tytuł nowej książki Józefa Hena – „Dziennik na nowy wiek" – może nasuwać nam myśl, że ta pozycja jest dziełem monumentalnym. Jednak tak nie jest, dostajemy doskonale napisane wspomnienia humanisty żyjącego w okresie w którym wiele zjawisk jest dla niego dziwnych i niezrozumiałych. I to właśnie ten dziennik jest sposobem na zrozumienie, tytułowego „nowego wieku". Może dawać nam też zapowiedź „proroctw" na lata które nastąpiły po zamknięciu trudnego okresu dla naszego kraju jakim był wiek XX. Hen, zaś nie przewiduje, nie poucza, jest jedynie chłodnym obserwatorem.

Książka ta skierowana jest do bardzo szerokiego grona odbiorców; do tych co Hena znają i podziwiają jak i tych którzy po „Dziennik..." sięgają po to aby poznać twórcę często w naszym kraju niedocenianego i pomijanego. Lektura tych zapisków powinna być dla każdego miłośnika literatury przyjemnością i okazją do zapoznania się z realiami życia kulturalnego „nowego wieku".