On

ON

Marcin szedł szybkim krokiem za ubranym na czarno mężczyzną, którego nie mógł dogonić, mimo że był pewien, iż porusza się od niego szybciej. Ruchy mężczyzny wyglądały tak miarowo i powolnie; to było niemożliwe, że wciąż był przed nim.

Otarł pot z czoła nie zwalniając. Lipcowe słońce zniknęło już za horyzontem, a niebo krwawiło, ale nieruchome powietrze wciąż było duszne i upalne. Sprawiało, że płuca się zaciskały, a skóra spływała perlistym, słonym potem. A mężczyzna oddalał się coraz bardziej. Marcin nie odpuszczał jednak i przyspieszył. Zaczął biec, nie mógł go zgubić, nie tym razem, nie po tylu dniach.

Po raz pierwszy zobaczył tego mężczyznę jakieś dwa miesiące temu i od razu zwrócił na niego uwagę. Na pewno nie mieszkał w tej okolicy i wciąż ubrany w czarny przedwojenny garnitur, codziennie – niezależnie od pogody – kroczył tą samą drogą i nigdy nią nie wracał. Robił to codziennie o tej samej godzinie. Zawsze. Jego szara, pozbawiona wyrazu twarz miała w sobie coś dziwnego i tajemniczego. W końcu Marcin nie wytrzymał i ruszył w ślad za nim. Chęć rozwiązania tej zagadki była zbyt silna. Tylko, że zawsze go gdzieś gubił, zupełnie jakby mężczyzna znikał, rozpływał się w powietrzu.

Tym razem mi nie uciekniesz, powtarzał sobie w myślach goniąc go ile sił w nogach. Z trudem oddychał, ale to nic. Mężczyzna był coraz bliżej i tylko to się teraz liczyło. Wkrótce jednak miało się to zmienić.

Mężczyzna lekko i zwinnie skręcił za róg budynku, jakby płynął w powietrzu. Marcin był pewien, że zaraz go dopadnie, nie ważne jak głupio będzie to wyglądało. Obsesja nie zna określenia ,,głupota”.

Wbiegł za róg i siła zderzenia powaliła go. Chodnik przywitał jego plecy jak stęskniona kochanka, a płuca skurczyły się boleśnie ze świstem wyrzucając powietrze. Ból oczyścił umysł z myśli na krótką chwilę, a potem świadomość powróciła wraz z czymś miękkim, co wylądowało na Marcinie.

To ten facet, pomyślał i otworzył oczy. Ale to nie był mężczyzna. Leżała na nim śliczna dziewczyna, z którą się zderzył. Wyglądała na zdezorientowaną, ale tylko przez moment.

– Gdzie on jest? – zapytała. Jej głos był słodki i kojący mimo pobrzmiewającej w nim nutki złości.

– Kto? – zapytał Marcin. Zapatrzony w jej oczy o barwie zgaszonej zieleni, niemal zatoną w czymś pierwotnym i cudownym.

– Ten ubrany na czarno facet, którego goniłam.

– Ty też… – wysapał Marcin gdy oboje zaczęli się podnosić. – Ale jak to…? – nic już nie rozumiał.

Mężczyzna patrzył na dwójkę nastolatków trwając gdzieś poza czasem i rzeczywistością. Wiedział, że wkrótce zapomną o nim niemal całkowicie. Zakochają się w sobie i przyćmi to wszystko inne. A on? On zniknie z tej okolicy, ruszy dalej i będzie przechadzać się kolejną ulicą, aż w końcu zwróci na siebie uwagę jakiejś przyszłej pary.

Uśmiechnął się na myśl o tym. Zawsze dawało mu to mnóstwo radości chociaż robił to wciąż odkąd istniał świat.

KONIEC.

Michał P. Lipka