Grzebień honoru :P

Wydarzenia, o których chcę opowiedzieć miały miejsce w nieokreślonym czasie w Miejscu Spotkania. Nie jest to ani kraj ani miasto, żaden nawet plac czy rynek. Jednocześnie jest wszystkim naraz. To przestrzeń, o której można powiedzieć tylko tyle, że człowiek czasem się w niej znajduje. Nie istotne jest jednak miejsce ani czas. Jak we wszystkich zdarzeniach tego typu, są one płynne i tracą swoje normalne znaczenie.

Bawiliśmy się. Okoliczności tej zabawy zasnuwa mgła zapomnienia, wiem jednak, że była tam Ona. Zostaliśmy zaatakowani przez zakutych w zbroje konnych rycerzy. W wyniku powstałego zamieszania zostałem oddzielony od naszej grupy. Uciekając przed napastnikami skryłem się w wieży średniowiecznej katedry. Biegłem w górę po kamiennych schodach, zaś echo zwielokrotniało moje ciężkie stąpanie. Wkrótce echo to nabrało tyle siły, że już nie potrzebowało mnie, by dalej istnieć. Gdy spojrzałem w szyb, dookoła którego stromo pięły się stopnie, dostrzegłem pościg. Ci sami rycerze biegli za mną niestrudzenie, w swoich ciężkich zbrojach i z ogromnymi mieczami, toporami oraz wszelkiego innego rodzaju śmiercionośnym żelastwem. Pomimo zmęczenia ruszyłem dalej, oni jednak biegli szybciej.

Im wyżej, w tym gorszym stanie były schody, nadgryzione zębem czasu i zaniedbania. Coraz więcej luźnych kamieni i gruzu, coraz węższe stopnie. Niedługo brnąłem dalej po pochyłej ścianie, niczym po rumowisku cegieł i kamieni, które uchodząc spod moich butów staczały się z łomotem w dół. Kiedyś już byłem w tej wieży. Charakterystyczne białe znaki na tej pochylni, niczym wyrysowane kredą pasy ruchu, biegły skośnie raz w lewo, raz w prawo. Całość odbiła się echem w mojej pamięci jak dźwięk moich kroków odbijał się od ścian wieży. Rycerze byli coraz bliżej, ale ja byłem na znajomym gruncie.

Wreszcie i kamienna pochylnia, po której się wdrapywałem, skończyła się, a korytarz zwięził się tak mocno, że dwie osoby z największym trudem mogłyby się przezeń przecisnąć. Moim oczom ukazały się drewniane schodki z płaskich desek, ułożonych niczym szczeble w drabinie. Leżały na nich różne przedmioty. Pomimo mroku od razu rzucił mi się w oczy czarny, wypchany po brzegi plecak z białym symbolem nadrukowanym na przodzie. Obmacałem go, zastanawiając się, co w nim jest– gdy jednak coś w środku poruszyło się gwałtownie, odskoczyłem zataczając się niebezpiecznie w tył. Obok plecaka leżały trzy ogniwa ciężkiego, zardzewiałego łańcucha oraz grzebień. Prawdę powiedziawszy grzebienia nie pamiętam, ale musiał tam leżeć, gdyż nie noszę takowego przy sobie, a po chwili znalazł się jednak w mojej ręce. Zrzucam to na karb potwornego zmęczenia, jakie już wtedy trawiło moje ciało.

Pogoń była tuż za mną, widziałem ich, jak wspinają się na piętro poniżej. Chwyciłem zerwany łańcuch i cisnąłem nim przez schodki wprost w rycerzy. Wystraszeni targnęli się we wszystkie strony, stukając o siebie blachami i zatrzymując na chwilę. Wkrótce jednak zdali sobie sprawę, że to tylko dywersja i ruszyli dalej. Ja zaś ruszyłem ku nim z czarnym, wyszczerbionym, plastikowym grzebieniem w dłoni.

Do starcia doszło w miejscu, gdzie schodki zakręcały ostrym łukiem wokół centralnego filaru. Chociaż mieli przewagę liczebną, nie mogli jej wykorzystać ze względu na ciasnotę, jak tu panowała. Pierwszy zaatakował rycerz miotający młotkiem, ważącym około 10 kilogramów. Zakręcił nim i uderzył we mnie. Cios był silny, ale zdołałem sparować go grzebieniem. Z każdym kolejnym atakiem szło mi coraz lepiej, a spadające na mnie razy zdawały się coraz lżejsze. Dziś myślę, że stała struktry subtelnej atomów w moim grzebieniu musiała się nieco zwiększyć, przez co wszelkie wiązania chemiczne nabrały mocy.

Rycerze nie dawali jednak za wygraną. Widząc, że brutalną siłą mnie nie pokonają, atakujący młotkiem cofnął się nieco, robiąc miejsce swojemu krajanowi. Ten z podstępnością żmiji chciał dźgnąć mnie długą, metalową lancą w głowę. Ku mojemu zdziwieniu lanca miała zupełnie tępe i postrzępione zakończenie. W następnej chwili zdałem sobie sprawę, że do złudzenia przypominała ona palnik acetylenowy. W tym samym momencie niebieski płomień buchnął z zakończenia i ledwie zdołałem uchylić się przed kolejnym sztychem. O ile parowanie ciosów zadawanych przez pierwszego przeciwnika było już proste, o tyle odbicie tej przeklętej gazowej lancy sprawiało mi ogromne trudności. Gdy tylko chciałem zbliżyć się do władającego nią rycerza, jego kompan atakował mnie młotkiem. Gdy uskakiwałem przed jego ciężkimi ciosami, wpadałem wprost w strefę rażenia syczącego płomienia. Dzierżący nią rycerz z zawziętością operował swoim narzędziem, a jego cienki wąsik, utrzymany w stylu wysublikmowanego pedalstwa, drżał z równą zawziętością w rytm wykonywanych pchnięć.

Sytuacja robiła się niewesoła, gdy z dołu dobiegł głośny huk. W walce musiałem zepchnąć napastników prawie na sam dół wieży, gdyż pod nami dostrzegłem wyważone ciężkie, dębowe drzwi, przez które do mrocznego wnętrza wpadało światło dnia. Wraz z nim do środka wtargnęli inni rycerze, w których rozpoznałem kompanów naszej zabawy. Odsiecz przybyła, walka w wieży rozgorzała na dobre. Atakujący mnie cofali się, co chwila zerkając za siebie, aż wreszcie wszystkich pochłonął wir bitwy. Wymknąłem się przez rozwarte drzwi na zewnątrz.

Udało mi się umknąć, jednak wiedziałem, że Ona została pojmana. Ruszyłem co sił na drugą stronę rynku, gdzie wróg rozbił tymczasowy obóz. Wśród tłumu turystów, robiących zdjęcia zabytkowego ratusza, dostrzegłem Ją. Wraz z dwoma innymi niewiastami związana była jedwabną wstęgą, tworzącą jakby pajączą sieć. W niej, zapętlone lśniącym materiałem, stały jak starożytne posągi trzy niewiasty, oddalone od siebie o kilkanaście kroków każda. Podbiegłem do Niej, kuląc się i lawirując wśród turystów, kołyszących się na wszystkie strony niczym las bambusowy na wietrze.

– Uciekaj – powiedziała do mnie zduszonym przez strach i łzy głosem – oni tu są!

Nie mogłem się poddać, nie mogłem też jednak rozsupłać węzów. Gdy tylko robiłem jakikolwiek postęp okazywało się, że węzeł oplata Jej towarzyszkę tak, że aby uwolnić Ją, musiałem wpierw rozsupłać węzy kolejnej uwięzionej, zaś aby to zrobić, musiałem dotrzeć do jeszcze kolejnej. Biegałem niestrudzenie pomiędzy nimi, aż wreszcie zrozumiałem, że ostatni węzeł oplata szyję olbrzymiego kata, stojącego nieruchomo pod ratuszem. Jego potężne mięśnie grały pod ciasnym kaftanem, jego ramię było wielkości mojego uda. Założony na barki miał ogromny topór i – zrozumiałem to – czekał tam na mnie spokojnie. Spojrzałem na Moją Damę, gdy stała tak nieruchomo w morzu turystów. Jej miękkie rysy podkreślały łagodną subtelność jej duszy. Piękna, miedziana suknia powiewała z tęsknotą na wietrze niczym obietnica wiecznej miłości, oddania, wyuzdanego seksu i precli. Była OK.

Nie miałem wyboru, zacisnąłem grzebień w dłoni i ruszyłem wzdłuż szarfy, nabierając prędkości. Byłem zdecydowany uderzyć z zaskoczenia i z całym impetem, jak aligator rzucający się na ofiarę tuż spod powierzchni wody. Gdy byłem już blisko, z krzykem na ustach uniosłem grzebień nad głowę w pozie bezwzględnego ataku. Ogromny kat dostrzegł mnie, ale zbyt późno. Gdy opuścił z barków swój gromny topór chwyciłem i okrężnym ruchem odwinąłem szarfę z jego grubej jak drzewo szyi.

– Spierdalamy! – zakrzyknąłem do oswobodzonej Damy, obróciłem się na pięcie i uciekłem. Przebiegliśmy prawie przez cały rynek, chociaż o wiele wolniej, niż bym chciał. Dostrzegłem sylwetkę kata, przedzierającego się za nami przez tłum turystów, ale jego olbrzymie rozmiary mocno utrudniały mu pościg. Był jak ciężki proton w pościgu za lekkimi elektronami, brnący przez gęste pole Higgsa, nadające mu masę ponad 1836 razy większą. Tak samo jednak, jak proton spowalnia elektrony za pomocą przyciągania, tak my byliśmy krępowani w naszej ucieczce– konkretnie moja Dama, która potykała się co chwila o tę zasraną kieckę, powiewającą na wietrze niczym obietnica wiecznej miłości, oddania, wyuzdanego seksu i precli.

Mimo to udało nam się przejść granicę i dotrzeć na drugi kraniec rynku. Nie patrząc zbyt wiele wpadliśmy do domu o zielonych ścianach, z dużą koniczyną wymalowaną na frontonie. Szybko zaryglowałem drzwi i oparłem się o nie ciężko plecami, łapiąc urywany oddech i nasłuchując dźwięków z zewnątrz.

– Dzień dobry – powiedziała starsza pani, stojąca na końcu spowitego w miękkim cieniu korytarza. Moja uwaga z uszu nastawionych na zewnątrz przeniosła się na wzrok. Zaskoczony próbowałem rozeznać, z kim miałem do czynienia i gdzie właściwie się znajdowałem. Mrużąc oczy dostrzegłem po prawej stronie wiodące na górę schody, zaś dalej, za plecami witającej nas kobiety, wejścia do co najmniej trzech pokoi, jasno rozświetlonych przez szerokie okna. Wnętrze urządzone było w dobrej jakości drewnie, najpewniej dębowym.

– Dzień dobry – odparłem, próbując uspokoić dyszenie – czy może nam Pani powiedzieć, gdzie jesteśmy?

– To jest dom Gwynn aep Dyffryn – odparła z uprzejmym uśmiechem gospodyni, jakim zapewnie obdarzała wszystkich nowo przybyłych gości. Opuściła lewą rękę na drewniany stolik, na który padało światło z okienka nad drzwiami sprawiając wrażenie, jakby jaśniał tajemniczą poświatą tysiącletniego dębu, ściętego w zaczarowanym lesie tylko po to, aby wyciosać z niego właśnie ten stolik.

– To dobrze – opuściłem głowę na pierś w geście ulgi, po czym zwróciłem się do Niej – jesteśmy w Irlandii.

– Czy mogę skorzystać z toalety – zapytała Dama z porozumiewawczym, acz lekko zakłopotanym uśmiechem. Gospodyni wskazała jej kierunek otwartą dłonią. Podążyłem za nią, chociaż perspektywa miesiąca miodowego w ubikacji nie była dokładnie tym, co miałem na myśli. Życie jednak różnie się układa.

Toalety oznaczone były figurami z szachów– na metalowych tabliczkach wyryte były goniec, konik i inne symbole. Chociaż Ona pewnie zdążała w kierunku przejścia oznaczonego gońcem, ja poczułem się zdezorientowany. Kątem oka dostrzegłem mojego kumpla z liceum, grającego w pokera w jednym z sąsiednich pokojów. Ubrany był w elegancki, choć nieco niedbały w formie sweter, w jednej dłoni trzymał karty, a w drugiej szklaneczkę Johnny Walkera.

– A Ty co, znowu nie wiesz, jak się zachować? – zapytał z wyrzutem. Nigdy specjalnie go nie lubiłem. Może dlatego, że wprowadzał mnie w zakłopotanie swoim pretensjonalnym stylem bycia. W tym momencie figury nabrały sensu i już wiedziałem dokładnie, gdzie jest męska ubikacja. „Seks może poczekać, pierw muszę się wysikać” – powiedziałem do siebie w myślach.

Gdy tak stałem nad muszlą, obserwując jak złotawe kropelki oddzielają się od wartkiego strumienia, by zakończyć swój krótki żywot roztrzaskując się o twardą powierzchnię muszli, zastanawiałem się nad jedną rzeczą. Co właściwie było w tym czarnym plecaku na schodach?