Babunia i Kudłaki - cudaki

 

 

 

Dzień zaczął się zwyczajnie.

Bobi nie spodziewał się, że to ulegnie zmianie. Jego życie zdawało się być jednym, wielkim gównem. Szczególnie w blasku porannego słońca. Siedział w fotelu z otwartą gazetą w rękach. Szukał pracy – bezskutecznie.

Zakreślał nowe oferty: woźnych, ochroniarzy, taksówkarzy.

Tylko do tego ostatniego musiał posiadać prawo jazdy. A to, jak na złość, zapodziało się gdzieś przy remoncie.

 

Życie uczuciowe Bobiego także nie było ciekawe.

Kobiety uciekały na jego widok. Nie z powodów estetycznych. Był nawet całkiem przystojny. Po prostu bały się wejść w głębsze relacje z introwertykiem takim jak on.

Kiedyś chodził z Malwiną, taką całkiem ładną, inteligentną brunetką. Czuł, że jest szczęśliwy. Zaczął się nawet ubierać w weselsze, bardziej krzykliwe kolory. Zdarzało się, że zakładał sławny sweter od babuni – z uroczą postacią Ciastka . Uśmiechnięty od ucha do ucha, budził swoją sympatię poranną kawą i talerzem kanapek ze starannie wyselekcjonowanym, kozim serkiem.

Jednak czuł, że Malwina nie będzie z nim całe życie. Nawet gdyby chciał. Zresztą, nie pomylił się. Cholera odeszła od niego piętnastego lutego, zaraz po dniu zakochanych. Zapisał to na kartce i przyczepił do lodówki. Nie wiedział nawet po co.

 

Przetarł zmęczone oczy.

Nie potrafił się zdecydować, do której firmy zadzwonić na początek. Zawisnął nad ekranem komórki. Niech będzie to - pomyślał i wystukał jeden z numerów.

Usłyszał znajomy sygnał.

Zawsze jest tak samo. Ma nadzieję, że po drugiej stronie ktoś czeka na jego telefon, uporczywie ślęcząc nad słuchawką.

 

– Firma Metropolstan. W czym mogę pomóc?

 

– Podobno szukają państwo taksówkarza.

 

– Niestety nie mam o tym żadnych informacji. Proszę chwilę poczekać, zapytam kierownika.

Znowu cisza.

 

– Nie, niestety nic nam o tym nie wiadomo.

 

– Aha. Dobrze. Dziękuję.

 

Rozłączył się.

Spróbował z kolejnymi. W końcu się udało:

 

– Tak. Proszę wysłać swoje CV na nasz adres pocztowy.

 

– Yhym.

 

– Coś jeszcze?

 

– Nie, nie, dziękuję.

 

– W takim razie, do widzenia.

 

Był zadowolony. Wiadomo – posada woźnego na pierwszy rzut oka nie wydawała się ani ambitna, ani atrakcyjna. Nawet dla Pawła. Przynajmniej zajmie czymś myśli i nie będzie siedzieć całymi dniami w mieszkaniu. Może nawet wda się w niewinny romans ze sprzątaczką – kto go tam wie.

Wstał z fotela i wyjrzał przez otwarte okno.

Czuć było wilgoć typową dla jesieni. Liście rozkładały się na zimnej, gotowej do snu ziemi. Od razu przypomniał sobie starą bajkę o pracowitych kudłaczach – cudakach. Babcia opowiadała tę historię wielokrotnie, za każdym razem dodając coś nowego lub zmieniając niektóre szczegóły. Był Wierciłodyżka ze swoją wyprawą po najpiękniejszy listek dębu, Wisieńka z młodzieńczą, stworkową miłością i dziadek Olcha z ostatnim życzeniem do Bukowej Wiedźmy.

 

Paweł, natchniony opowieściami staruszki, chwytał za plecak i wyruszał do lasu na spotkanie ukochanych istotek. Podnosił listeczki, zaglądał do dziupli, przygrywał na starym flecie dziadka. To wszystko, byleby dojrzeć Jesienne Kudłaczki.

Polubił je, z czasem nawet się zaprzyjaźnili. Twierdził, że nosi w piórniku całą ich gromadkę, pomagają mu w zadaniach i sprawdzianach. Kiedyś ksiądz u spowiedzi, gdy tylko usłyszał o wielkim sekrecie Pawełka, o przekrętach robionych wspólnie z Wierciłodyżką, ryknął na niego oburzony.

 

Odszedł od okna i sięgnął po kurtkę. Chciał się trochę przewietrzyć.

Babcia już dawno spoczęła w rodzinnej mogile, jej historie – nigdy. Założył czapkę. Chwycił torbę i wydostał się z bloku. Ostatnio robił tak, gdy jeszcze chodził na uniwersytet. Wtedy śpieszył się na nowy wykład, był zaspany i zmęczony życiem.

Ominął osiedlowy plac zabaw i stanął na przystanku, odjeżdżały z niego jakieś busy do Supraśla, z tego co kojarzył.

 

 

*

 

 

Siedział obok jegomościa w dużych okularach i przetartej marynarce. Podróż była całkiem przyjemna. Paweł nie myślał, przyglądał się gołym o tej porze roku drzewom. Czasami dostrzegł jakiegoś głodnego pasiaka albo młodzież w kolorowych dresach – ta już na dobre wpisała się w podlaski krajobraz wsi i była równie ciekawym zjawiskiem, co sławni Tatarzy na Ziemiach Kruszyńskich.

 

– Przepraszam, to już tutaj? – spytał okularnik.

 

– Yhym – odpowiedział kierowca nie spoglądając na niego.

 

Dwaj mężczyźni zeszli powoli po schodkach. W końcu stanęli na drodze ucieszeni, że mogą rozprostować zdrętwiałe nogi.

 

– Gdzie pan zmierza?

 

– Napiłbym się.

 

Już w busie ustalili, że pójdą razem na piwo.

 

– Dobrze. To ja stawiam.

 

– Może być. – Paweł uśmiechnął się.

 

Bar „Jarzębinka” był bardzo przytulny – jak prawdziwa, polska jadłodajnia. Podawali tam podobno wyśmienite kartacze, a i ceny były niezłe. Przyjemnie było wejść do ciepłego pomieszczenia, pełnego kuszących zapachów i swojskich klimatów. Piwo podawali schłodzone, w plastikowych kubkach. Zresztą, zadziwiająco smaczne.

 

– To po co pan tu przyjechał? Wypocząć?

 

– Mówmy sobie po imieniu. Paweł.

 

– Marek.

 

– Tak. Rzygam moim mieszkaniem.

 

– Pan pochodzi z Białegostoku?

 

– Tak. Paweł, nie pan.

 

– Dobrze, Pawle – zaśmiał się okularnik. – Przecież to piękne miasto.

 

– Hm. Nie wiem. W sumie nie znam go dobrze. A ty? Na wczasy?

 

– Nie. Sprawy służbowe.

 

– Rozumiem.

 

Mężczyźni siedzieli tuż przy oknie. Pogoda na zewnątrz pogorszyła się nieznacznie. Zaczęło kropić, szare chmury przysłoniły popołudniowe słońce. Jednak było im dobrze. Skryci w kształtem przypominającym pudełko barze, czuli się jak w matczynym łonie. Byli teraz dla siebie jak bracia bliźniacy – pogadali i pożartowali.

 

– Dobra, ja już lecę, bo się spóźnię. Będziesz tutaj cały czas?

 

– Nie, przejdę się w Krzemienne Góry czy coś. Zobaczę.

 

– Może umówmy się tutaj po dziewiętnastej. Co ty na to?

 

– W sumie, czemu nie.

 

– Ale tym razem to ty stawiasz.

 

Marek uśmiechnął się. Paweł zaśmiał się i przytaknął, łykając ostatnie krople „Żubra”.

Miał ochotę przejść się do domu babci. Teraz pewnie mieszkała tam jego kuzynka, chyba Marta, jeśli dobrze pamiętał. Staruszka zapisała jej chatkę i niewielki ogródek z pysznymi malinami. Paweł był zazdrosny. Nie wiedział dlaczego ukochana babunia nie oddała mu – dbającemu wnukowi – części majątku, tylko tej rudej dziewczynie. Gdy byli młodsi, bawili się razem w lesie, wędrowali w poszukiwaniu przygód i przygotowali pyszne prażuchy.

 

– Paweł?

 

– Nie, hiszpańska inkwizycja.

 

– Jezu, facet. Nic żeś się nie zmienił. – Cała promieniała. Uśmiech nie schodził z jej pucułowatej twarzy. Rzuciła się na szyję Pawła. – Co ty tu u diabła robisz?

 

– Wpadłem w odwiedziny – wydusił, ściskany przez kuzynkę. Zaśmiał się. Schlebiało mu, że

 

Marta się za nim stęskniła. W końcu nie widzieli się od dobrych piętnastu lat.

 

– Czemu wcześniej nie mogłeś wpaść?

 

– Praca, dom, uczelnia.

 

Przymrużyła oczy.

 

– Dobra, nieważne. Wchodź.

 

Widać było, że dbała o cały dom. Nad wejściem wisiał duży portret babci Stefanii, od progu czuć było zapach mazurka i kołacza. Chyba zmieniła dywan na nieco czystszy i ładniejszy. Na parapetach postawiła matczyne wazony z kwiatami.

 

– Kawy? Faworka?

 

– Nie, dzięki.

 

– No. To opowiadaj. Jak żyjesz? Ze szczegółami. Gdzie pracujesz, co robisz, jak tam studia?

 

– Dobrze. Studia skończyłem. Pracy jeszcze szukam. Żyje mi się całkiem dobrze.

 

Momentalnie odwróciła głowę od kuchenki, by spojrzeć na Pawła.

 

– A jak miłość?

 

– Hm. Całkiem.

 

– To znaczy?

 

– No dobrze.

 

Zamilkła. Nasypała kawy do szklanki i wyciągnęła garnuszek z mlekiem. Zaczęła, nieco innym głosem:

 

– Staszkę pamiętasz?

 

– Pewnie. Moja pierwsza dziewczyna, trochę żałosna była, prawdę mówiąc.

 

– Żałosna? – zadziwiła się Marta.

 

– No. Miała lekkiego bzika. Plątała się za nami cały czas, nie dało się przegadać, że chcemy iść tylko we dwoje. Zaczęła chodzić za mną. Dosłownie wszędzie. Łasić się, przytulać, głaskać.

 

– Nie żyje.

 

Prawie zakrztusił się kawałkiem „podkradzionego” placka.

 

– Co?

 

– No nie żyje.

 

– Jak to?

 

– Zabiła się w lesie.

 

– Jaja sobie robisz?! Jak?!

 

– Znaleźli ją powieszoną na naszym buku. Na tym, co się pierwszy raz pocałowaliśmy. No, pamiętasz.

 

Zaschło mu w gardle. Nie chciał wspominać tej sytuacji. Wstydził się tego. I jeszcze ta Staszka… – W zeszłą jesień, z tego co pamiętam. Byłam wtedy na grzybach. Olek mi powiedział, że widział jak się tam huśta, prosił żebym wezwała pogotowie.

 

Usiadła obok niego z parującym napojem. Chwyciła za jeden kawałek malinowego ciasta.

 

– Dobra, nie. Koniec z tym tematem. To jak z tą uczelnią? Coś ty w ogóle studiował?

 

– Fizykę.

 

– Aaa. Myślałam, że pójdziesz na polonistę.

 

– Nie, gdzie tam. Nienawidzę polskiego.

 

 

 

Marta była dziwna.

Wcale nie chodziło tu o sposób bycia czy ubierania. Miała w sobie coś z wariatki. Śmiała się w najmniej oczekiwanych momentach, o sprawach poważnych mówiła z nieskrywaną wesołością, ale Paweł czuł, że nadal jest tą starą kuzynką, którą kiedyś pokochał aż za bardzo. Wydoroślała tylko na twarzy i podrosła nieco. Stała się prawdziwą kobietą.

 

– Uważaj na Wierciłodyżkę! – Śmiała się. – Zaraz na niego nadepniesz!

 

– Oj, przepraszam. Nie zauważyłem.

 

Byli w trakcie spaceru. Nie musiała go długo namawiać. Kroczyli po zeschniętych, opadłych liściach. Szukali starych przyjaciół. Kudłaków – cudaków.

 

– A gdzie ta Wisieńska? Zżyłem się z tym borokiem.

 

– To jeszcze nie ta część lasu. Czekaj no. Tam. O, widzisz?

 

Stworzonko wspinało się po brzozie. Próbowało z całych sił dojść do upragnionej kochanki. Błoniasta, czerwona czapeczka spadła z jego główki lądując na bucie Marty.

 

 

 

*

 

 

 

– I co z moim CV? Doszło?

 

– Tak. Niestety, znaleźliśmy już kogoś na to stanowisko. Mógł pan wysyłać je wcześniej, od razu po naszym telefonie.

 

– Wiem, wiem. Tak wyszło.

 

– No nic. Bardzo mi przykro. Jeśli jeszcze kiedyś zwolni się ta posada, skontaktujemy się z panem.

 

Rozłączył się.

Wtulona w jego pierś Marta ziewnęła.

Przetarł oczy i westchnął. Ciekawe, co na to babcia.

 

– I jak? – zapytała.

 

– Nijak.

 

Mruknęła coś tylko, zamykając oczy. Pocałował ją w czoło. Z piórnika spoglądał Wierciłodyżka z Wisienką, a Dziadek Olcha, jakby przeczuł co się święci, wyruszył na poszukiwanie Bukowej Wiedźmy. Czekało na niego ostatnie z życzeń.