"To tylko kwestia czasu" wstęp

Odgrzebałem właśnie stary tekst, który chciałbym kontynuować. Zamieściłem nawet kiedyś początek na mniej popularnym serwisie, ale straciłem wenę. Zostawiam go waszej ocenie :)

Laura była blondynką średniego wzrostu, której długie włosy spływały wprost na smukłe ramiona. Jej błękitne, bystre oczy z zaciekawieniem błądziły po kartach książki. Obciągała tylko co jakiś czas swoją krótką spódniczkę, trochę zbyt krótką jak na jesienną pogodę. Siedziała na przystanku, czekając na autobus. Wokół niej stało kilku ludzi. Jakiś starszy pan co chwila spoglądający na rozkład jazdy, kobieta nieustannie upominająca swoje dziecko, a także dwoje nastolatków, najprawdopodobniej też uczniów. Od czytania oderwał ją chłopak zbliżający się do przystanku. Był przeciętnego wzrostu szatynem o piwnych oczach.

– Cześć Laura – odezwał się unosząc rękę w powitalnym geście.

– Hej – odpowiedziała podnosząc wzrok znad lektury.

Chłopak miał na imię Marcin. Dziewczyna poznała go dwa lata temu. Od tego czasu zauważyła, że gdy tylko odwraca wzrok, ten spogląda na nią z utęsknieniem. Nie było to dziwne. Była ładna i doskonale zdawała sobie z tego sprawę, a ponadto niezwykle inteligentna, co nie zawsze idzie w parze. Marcin też nie był tępakiem. Laura poznała go właśnie na jednym z konkursów fizycznych, w którym brała udział.

Teraz też nastolatek idąc wpatrywał się w Laurę. Ta postanowiła sprawić mu tę przyjemność i specjalnie nie podnosiła wzroku znad książki, dyskretnie obserwując chłopaka. Powoli zbliżał się do pasa dla pieszych. Gdy był na środku, odwrócił się jeszcze raz w stronę dziewczyny, posyłając jej uśmiech. Nagle zza zakrętu wyjechało auto, poruszając się z ogromną prędkością. W ułamku sekundy znalazło się o krok od Marcina. Kierowca nie miał szansy na reakcję. Laura widząc to, rzuciła się z przystanku i wyciągnęła przed siebie rękę, wydając z siebie przeraźliwy krzyk. Inni ludzie obok niej również próbowali podjąć próbę pomocy z góry skazaną na niepowodzenie.

Nagle stało się coś niezwykłego. Chłopak zniknął, a po ułamku sekundy pojawił się znów, już po drugiej stronie ulicy, cały i zdrowy. Spoglądał właśnie na swój zegarek, sprawiając wrażenie spóźnionego, nie dając żadnych oznak niedoszłego wypadku.

Lecz to nie było wszystko. Reszta ludzi też zachowywała się dziwnie. Laura miała wrażenie, jakby w ogóle nie widzieli całego zdarzenia. Również kierowca przejechał bez przeszkód, znikając po chwili w oddali. Tylko ona stała w nienaturalnej pozycji z wyciągniętą przed siebie ręką, nie mogąc otrząsnąć się z szoku. Zobaczyła coś jeszcze, w jej ręce spoczywało zawiniątko, mała karteczka papieru. Drżącymi rękami rozwinęła papierek. Widniało na nim jedno zdanie: „To tylko kwestia czasu”.

Dorzucam od razu następny kawałek.

Kolejny będzie jak się napisze :)

Kiedy tylko Marcin przekroczył próg swojego pokoju, od razu rzucił się bezwładnie na łóżko. Powoli zaczął odczuwać skutki zakrzywiania czasu. Efekty pojawiały się zawsze po godzinie, dwóch i za każdym razem było paskudnie. Marcinem wstrząsnęły dreszcze. Bolała go głowa, miał mdłości oraz błyski przed oczami. Jednak jedyne co mógł zrobić, to przeczekać ten moment. Ułożył się tylko wygodniej, zrzucił buty z nóg i zapadł w płytki, niespokojny sen.

Obudził się dopiero wieczorem. Mdłości i ból głowy zaczęły powoli ustępować. Pojawiło się jednak coś innego – głód. Lecz nie była to taka mała chęć, żeby coś przekąsić. Chłopak czuł się jakby, od kilku dni nie miał nic w ustach. Zerwał się z łóżka i pobiegł do kuchni, o mało co nie przewracając komody stojącej w przedpokoju. Otworzył lodówkę, chwycił kawał kiełbasy i zaczął łapczywie wpychać ją sobie do ust. Gdy skończył, opadł na krzesło z błogim wyrazem na twarzy. Jednak zaraz zastąpił go grymas odrazy do samego siebie. Czuł się jak zwierzę. Zawsze po użyciu swoich „zdolności” zapadał w taki stan. Jednak tym razem było jeszcze gorzej. Przez swoją głupotę sprawił, że Laura została wyjęta spod efektu odwrócenia czasu. Z chwilą wręczenia kartki w jej wyciągniętą dłoń zobaczyła obydwie wersje wydarzeń, co nigdy nie powinno się zdarzyć.

Marcin nie był zwykłym nastolatkiem. Wszystko zaczęło się gdy miał 14 lat. Wyszedł wieczorem do sklepu, żeby kupić coś na przekąskę. Najbliższy spożywczak znajdował się jednak 2 km od jego domu. Żeby skrócić sobie drogę, poszedł przez blokowisko. Gdy był mniej więcej w połowie, zauważył, że zbliża się do niego grupka podchmielonych dresiarzy. Poczuł, jak krew zaczęła szybciej krążyć. Nie raz słyszał, jak to kogoś pobili i okradli w tych okolicach. Zszedł na pobocze i starał się nie wyróżniać, mając nadzieję, że nic się nie stanie. Już prawie ich minął, gdy jeden z nich go zauważył.

– Te! Młody choć no tutaj! – zakrzyknął zataczając się lekko.

Marcin zignorował go, nie zatrzymując się. Dalej wypadki potoczyły się błyskawicznie. Dwóch drabów chwyciło go za ręce, zdzierając z niego kurtkę. Stanął twarzą w twarz z jakimś oblechem o świńskich oczkach.

– Co się nie odzywasz, jak do ciebie mówię? Mnie się nie ignoruje! Prawda panowie?

Reszta gromady wybuchła drwiącym śmiechem. Marcin czuł, że robi mu się coraz słabiej. Próbował wyrwać się oprychom, lecz oni trzymali zbyt mocno. Zauważył, że dresiarz bierze zamach i zobaczył tylko pięść wędrującą ku jego twarzy, więc zamknął oczy. Naraz jego ciało przeszedł dreszcz. Jednak on prawie go nie zauważył oczekując na uderzenie. Lecz ono nie nastąpiło. Po dłuższej chwili Marcin otworzył oczy i ujrzał nieprawdopodobny widok. Cały świat zamarł niczym na zdjęciu. Już bez problemu oswobodził się z rąk oprawców i dalej podziwiał to niesamowite zjawisko. Naraz spostrzegł coś jeszcze. Na jego ręce pojawił się tatuaż. Przedstawiał zegar, wykonany niezwykle precyzyjnie, z dbałością o każdy szczegół. Chłopak potarł rękę zdumiony swoim odkryciem. Gdy jego dłoń dotknęła wskazówkę, ta przesunęła się, a wraz z nią cofały się wydarzenia wokół niego. W szoku oderwał palce od tatuażu, a czas znowu zaczął płynąć, jednak od momentu, do którego został przesunięty.

Od tych wydarzeń minęły już ponad dwa lata. Marcin nauczył się panować nad swoją zdolnością. Za każdym razem, gdy chciał jej użyć, musiał tylko przykryć cały tatuaż ręką. Jednak zawsze po jego użyciu chłopak czuł się jak wypluty. Dzisiaj też czuł się podle. Jego nastrój jeszcze bardziej pogłębiło pytanie: „Co zrobić z Laurą?”.