Morze Ciszy

Po ostatnim opowiadaniu dostałem troche w kość, za gramatyke i interpunkcję, węc troszke nad tym popracowałem. Nie znaczy to że opowiadanie jest bezbłęde, bo kwiatki wkradają mi się zewsząd, szczególnie że pisując pod "natchnieniem" nie patrzę na ortografię, a bardziej na to żeby złapć myśl która mi się pojawiła w głowie :) Chciałbym żebyście tym razem zwrócili większą uwagę na mój styl aniżeli błędy (chyba że będą rażące), ponieważ jestam ciekaw czy w ogóle umiem to robić czy też nie bardzo.

 

Poniższe opowiadanie napisałem dwa lata temu, kiedy jeszcze sam nie wiedziałem jaki styl pisania mnie poniesie. Niby jest to coś na wzór wstępu, ale jednak uważam, na chwilę obecną, historię za zamkniętą (moze kiedyś…) Tak więc proszę o ocenę przdewszystkim stylu, bo resztę można dopracować :) Dodam tylko że OpenOffice, z którego korzystam nie chce ze mną współdziałać :/ MIŁEGO CZYTANIA!!!

Morze Ciszy

 

 

Jarod leżał na koi w swojej kabinie spoglądając niewidzącym wzrokiem w sufit. Myśl o tym że za chwilę zadzwoni budzik i znowu będzie musiał pójść odbębnić swoje w pracy odbierała mu wszelkie siły. Jego praca polegała na tym że przez dwanaście godzin siedział w fotelu z wyciągniętymi nogami przed konsolą, co jakiś czas spoglądając na ekran znajdujący się nad jego głową . Widniały na nim rzędy cyfr które monitorowały połączenie nadświetlne okrętu z Ziemią. Praca nie była wymagająca a już na pewno ciekawa. System monitorujący został zaprojektowany w taki sposób że równie dobrze mogła go obsługiwać osoba bez żadnego przeszkolenia. Jeśli cyfry miały kolor zielony wszystko było w porządku, kiedy zmieniały kolor na czerwony, oznaczało to że wystąpił jakis problem, najczęściej zakłócenie spowodowane były obecnością w pobliżu jakiejś gwiazdy lub czarnej dziury. Zadaniem Jaroda nie było jednak ustalanie przyczyn anomalii. Jednym kliknięciem na konsoli wysyłał raport do działu technicznego, który korygował moc nadajników albo, w skrajnych przypadkach, zalecał nieznaczną zmianę kursu okrętu. Jarod nie lubił swojej pracy, ale nie posiadając żadnego wykształcenia nie mógł liczyć na nic lepszego. Druga sprawa że mało kto decydował się na pracę na dalekobieżnych frachtowcach towarowych. Nie każdy miał ochotę przebywać z dala od domu i rodziny przez wiele miesięcy. Jarod nie miał jednak żadnej rodziny, wychował się w domu dziecka i nie mając żadnych lepszych perspektyw zatrudnił się do pracy w charakterze nadzorcy komunikacyjnego na pokładzie Artemidy. Nie mógł narzekać, zapłata była całkiem przyzwoita, miał zagwarantowane wyżywienie i nie musiał zawracać sobie głowy szukaniem mieszkana na zatłoczonej Ziemi lub jednej z jej kolonii. Kiedy zaczynał pracę miał osiemnaście lat i liczył na wspaniałe przygody w kosmosie. Przeliczył się jednak i to bardzo. Następne dwadzieścia lat spędził w spokoju w tym samym fotelu na tym samym okręcie. Jedyną przygodą jakiej doświadczył była awaria pryszniców, w skutek której cała załoga przez cztery miesiące pozbawiona była możliwosci umycia się .

Osiemdziesiątego szóstego dnia rejsu frachtowiec Artemida znajdował się w okolicach Proximy Centauri, zmierzając do pobliskich kopalnii krzemu. Dzień nie róznił się niczym szczególnym od pozostałych. O godzinie siódmej rano czasu Ziemskiego pobudka, prysznic, szybkie śniadanie i o ósmej początek zmiany. Jarod szedł niechętnie korytarzem prowadzącym do kabiny nadzorcy komunikacyjnego, mijając po drodze zaspanych członków załogi. Nie było ich wiele, zaledwie dziewiętnastu, więc po tylu latach pracy wszyscy znali się jak łyse konie i jedynymi tematami ich rozmów było narzekanie na swoją pracę i gburowatość pracowników kopalnii z którymi mieli ciągle styczność.

 

Po kliku minutach Jarod znalazł się wreszcie przed wejściem do kabiny. Drzwi rozsunęły się przed nim z delikatnym syknięciem ukazując lekko przyciemnione wnętrze. Na jego stanowisku siedział Dale Wilkinson, zmiennik Jaroda. Starszy mężczyzna o bladej twarzy i długich siwych włosach spojrzał swoim mętnym wzrokiem na Jaroda.

– Znowu się spóźniłeś! Całe dziesięć minut, myślisz że mam ochotę odwalać za Ciebie całą robotę? Wystarczająco długo tutaj siedzę. Mógłbyś więc wziąć to pod uwagę i się nie spóźniać.

– Daj spokój Dale, sam też nie raz się spóźniasz ale ja Ci nie robię z tego tytułu wyrzutów – zauważył Jarod.

 

Dale spojrzał gniewnie na niego spode łba i mrucząc coś pod nosem zbierał swoje rzeczy, pakując je do małej brązowej torby.

• Jak minęła noc?– zagaił Jarod

• A jak Ci się wydaje? – zapytał zdenerwowany Dale

• Po co te nerwy? Chciałem być tylko miły – obraził się Jarod

• Jak chcesz być miły to się więcej nie spóźniaj – Tymi słowami stary Dale pożegnał Jaroda i czym prędzej opuścił kabinę.

Jarod odetchnął z ulgą kiedy został sam. Nie przepadał za Dalem, nie rozumiał jak można być tak zgorzkniałym człowiekiem. Cały czas tylko na coś narzeka i wytyka innym błędy, jakby specjalnie nie zauważając własnych. Jarod miał nadzieję że nigdy nie stanie się taki jak on, chociaż był na najlepszej drodze do tego żeby stało się zupełnie odwrotnie. Dale pracował na Artemidzie od sześćdziesięciu lat. Jeszcze kilka a przejdzie na emeryturę i wreszcie się go pozbędzie.

Jarod usiadł ciężko w fotelu. Przetarł zaspane oczy i pośpiesznie sprawdził odczyty na ekranie . Tak jak przypuszczał wszystko było w porządku. Nacisnął jeden z licznych przycisków na konsoli i połączył się z działem technicznym.

• Tutaj Jarod, melduję się na stanowisku – puścił przycisk i czekał na odpowiedź.

• Zrozumiałem, miłej pracy – odpowiedział mu kobiecy głos.

• Na pewno – powiedział już sam do siebie Jarod.

Z małej teczki którą przyniósł ze sobą wyciągnął termos z kawą i nalał sobie do kubka . Pociągnął solidny łyk i rozparł się wygodnie w fotelu, załorzywszy ręce za głowę. Rozmyślał przez dłuższą chwilę o tym co zrobi kiedy już wróci na Ziemię i dostanie wolne na czas rozładunku. Być może skoczy do baru na kilka głębszych a potem znajdzie sobie jakąs przyjemną agencję towarzyską, albo pójdzie do kina obejrzeć kolejny kiczowaty film. Może wybierze się odwiedzić starych kumpli z dzieciństwa. Jarod nie zauważył kiedy zasnął. Śniły mu się zielone łąki przylegające do domu dziecka w którym się wychował. Gonił wraz z kilkoma kolegami za piłką, śmiejąc się przy każdym upadku . Nagle piłka zmieniła się w wielką czerwoną kulę która zaczęła mrugać coraz mocniej i mocniej, wydając przy tym dźwięk trudny do zniesienia. Wszyscy jego koledzy znikneli zostawiając go samego. Jarod czuł potworny lęk, nie wiedział co ma zrobić. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy, przeszywał całe jego ciało, wydawało się że za chwilę ekspolduje. W tym momencie Jarod instynktownie się obudził. Wokól niego migały czerwone swiatła alarmowe, a z głośników komputera wydobywał się ten sam przeraźliwie donośny dźwięk co w jego śnie. Jarod uświadomił sobie że dźwięki z rzeczywistego świata przedostały się do jego snu. Przestraszony nie wiedział jeszcze co dokładnie się dzieje. Nigdy wcześniej nie włączał się alarm. Przekonany o tym że to jakaś usterka, sprawdził stan połączenia. Ekran był zupełnie pusty, nie widniały na nim żadne cyfry. Jarod sprawdził czy przypadkiem to nie wina zepsutego monitora, ten jednak wydawał się w porządku. Wcisnąwszy jeden z przycisków na konsoli, uciszył alarm który doprowadzał go już do szału. Kątem oka widział jak zapalają się kontrolki łączności wewnętrznej okrętu. Chyba pół okrętu próbowało się z nim połączyć. Jarod nie wiedział co ma pierwsze zrobić, odebrać połączenia czy wysłać raport do techników. Schował twarz w dłoniach i odetchnął głeboko starając sobie przypomnieć co mówi o takich sytuacjach regulamin. Zdał sobie sprawę że czytał go chyba tylko raz kiedy zaczynał pracę, a i tak opuścił co najmniej kilka rozdziałów. Zrezygnowany postanowił zdać się na przeczucie. Wysłał raport do techników a dopiero potem odebrał połączenie od kapitana okrętu, przynajmniej tyle pamiętał, to on ma pierwszeństwo. Z głośnika rozległ się tubalny głos kapitana

• Jarod do jasnej cholery! Od pięciu minut staram się z tobą połączyć! Wysłałem już do Ciebie nawet Dale'a bo myślałem że coś Ci się stało!

• Wszystko w porządku kapitanie, musiałem tylko wysłać raport do techników.

• W porządku?! Czy wiesz że nie mamy od kilku minut łączności ani z Ziemią ani z żadną ze stacji przekaźnikowych? Wiesz jak niebezpiecznie jest lecieć w nadprzestrzeni bez kontaktu z nimi? Raportuj natychmiast! – Jarod uświadomił sobie że nigdy jeszcze nie słyszał żeby kapitan był tak zdenerwowany, a pracuje z nim od dwudziestu lat .

• Już wysłałem raport sir – odpowiedział niepewnie

• Mi raportuj kretynie!

Jarod poczuł się głupio. Przez całe to zamieszanie i brak znajomości regulaminu wszystko mu się myliło. Zupełnie zapomniał że kapitanowi również powinien wysłać raport w przypadku alarmu.

• Czekam do ciężkiej cholery! – ponaglał kapitan

Jarod nacisnął jeden z przycisków na konsoli i raport został wysłany do kapitana. Po chwili ciszy z głośnika ponownie dobiegł głos kapitana :

• Odpowiesz za tą opieszałość Jarod, gwarantuję Ci to! A teraz siedź gdzie siedzisz i czekaj na informacje!

Głośnik trzasnął delikatnie pozostawiając Jaroda samego z własnymi myślami. Pozostałe osoby które chciały się z nim połączyć najwyraźniej zrezygnowały gdyż żadna z kontrolek już się nie paliła. Jarod stukał nerwowo palcami w oparcie swojego fotela, próbując dokonać szybkiej analizy sytuacji. Miał na to zaledwie kilka minut, w każdej chwili mógł wpaść do kabiny Dale, wysłany przez kapitana. Oczami wyobraźni widział jakie piekło zgotuje mu stary wyga. Wystarczająco nasłuchał się juź jego narzekań dzisiaj rano. Jarod powtarzał sobie w głowie wersje wydarzeń którą miał zamiar przedstawić Dale'owi. Powie że w pewnym momencie monitor zgasł, włączył się alarm, a gdy próbował wysłać raport do techników i kapitana, okazało się że konsola się zacięła. W momencie kiedy już sobie gratulował pomysłowości, uświadomił sobie że każda usterka techniczna musiałaby być zarejestrowana przez urządzenia awaryjne, a jej dokładny opis dołączony do raportu. Jarod poczuł jak zimny pot oblewa jego ciało. Jeśli straci pracę informacja o okolicznościach jego zwolnienia znajdzie się w jego kartotece pracowniczej i już nigdy nie znajdzie pracy na żadnym frachtowcu w całym wszechświecie. Jego rozmyślania przerwał syk otwieranych drzwi. Do kabiny wszedł Dale Wilkinson. Wyraz jego twarzy mówił wszystko czego potrzebował Jarod do tego żeby ugięły się pod nim nogi. Ku jego zdziwieniu Dale nie powiedział jednak ani słowa. Podszedł poprostu do konsoli, odepchnął Jaroda i wprawnymi ruchami dłoni przełączył kilka kontrolek na konsoli, wcisnął kilka przycisków i wystukał na klawiaturze szereg poleceń dla komputera. W kabinie na kilka sekund zrobiło się ciemno, po czym powoli zaczęły włączać się kolejne systemy układu łączności. Jarod zgnoił się w myślach że sam nie wpadł na pomysł zrestartowania systemu. Obserwował w milczeniu jak Dale w skupieniu patrzy na ekran monitora czekając aż system się uruchomi. Ku zdziwieniu ich obu gdy tylko to się stało ponownie odezwał się alarm, a ekran pozostał pusty. Na twarzy Dale malowało się zdziwienie chyba jeszcze większe niż wcześniej u Jaroda.

• Co u licha? – powiedział sam do siebie Dale

• Wygląda to tak jakby… – zaczął Jarod

• Zamknij się! – uciszył go brutalnie Dale – Ciesz się że nie oberwałeś! Nie myśl sobie że nie wiem co tu się działo!

Dale nie musiał nic więcej mówić, Jarod wiedział że domyślił że spał. Pytanie tylko co zrobi z tą wiedzą. Jeśli powie kapitanowi, ten zapewne mu uwierzy, w końcu Dale pracował na Artemidzie o wiele dłużej niż on sam. Dale wyłączył alarm i połączył się z kapitanem.

• Kapitanie, wygląda na to że z systemem coś się stało, wolałbym jednak powstrzymać się od ocen i poczekać na wynik prac techników.

• Technicy wszystko sprawdzili – odpowiedział spokojnie kapitan – To nie jest żadna usterka z naszej strony. Diagnostyka nie wykazała żadnych anomali. Wszystko wskazuje na to że nie odbiermy żadnego sygnału bo poprostu nikt go nie nadaje.

Dale potarł podbródek zastanawiając się co powiedzieć. Jarod siedział cicho w swoim fotelu licząc że dzięki tej informacji uda mu się jakoś uratować własną skórę.

• Rozumiem kapitanie, co Pan w takim razie zamierza zrobić? – zapytał Dale

• Jeszcze nie wiem, jeśli rzeczywiscie sygnał przestał być nadawany musiało się zdarzyć coś z czym jeszcze nie mieliśmy doczynienia. W tej chwili technicy kalibrują nasze nadajniki w taki sposób aby całą ich moc skierować na kopalnie krzemu do której się udajemy. Jeśli uda nam się z nimi połączyć wówczas skonsultuje sprawę z ich nadzorcą, może On wie coś więcej niz my.

• Ok, w razie gdybym był potrzebny to…

• Zostań na razie tam gdzie jesteś – przerwał mu kapitan – Jaroda wyślij do mnie, mam z nim do pogadania.

Na te słowa Jarod poczuł jak ściska mu się żołądek. Najwyraźniej nie uda mu się wyjść obronną ręką z tej wpadki nawet biorąc pod uwagę zaistniałą sytuację braku sygnału ze stacji.

• Słyszałeś co powiedział kapitan – zwrócił się do niego Dale z nieukrywaną niechęcią.

Jarod wstał powoli. Z opuszczoną głową wyszedł z kabiny. Wolnym krokiem szedł korytarzami okrętu. Czuł się jak skazaniec przed egzekucją. A wszystko tylko dlatego że na chwile się zdrzemnął. Czuł w sobie narastający gniew na siebie samego i na cały okręt. Wiele razy zastanawiał się czy dobrze zrobił wybierając swoja pracę, teraz był już pewien, że był to wybór zły. Nie powinien dalej się męczyc na pokładzie Artemidy jeśli miał jakiekolwiek wątpliwości co do sensu pracy tutaj. Z drugiej jednak strony jaką miał alternatywę? Przeklnął głośno a echo poniosło jego nagły atak złości po całym, zdawałoby się, statku .

 

Kiedy Jarod znalazł się pod drzwiami na mostek dowodzenia, zamist od razu przez nie wejść zaczął nerwowo krążyć od jednej ściany korytarza do drugiej obgryzając nerwowo paznokcie, wyglądał jak student przed wejściem na salę egzaminacyjną. Studentem nigdy nie był ale wydawało mu się że tak właśnie by się wtedy czuł. Kiedy tak krążył w tą i z powrotem drzwi na mostek rozsunęły się. Ukazała się w nich Anna Whistler, pracująca w dziale technicznym. Zatrzymała się na moment spoglądając w oczy Jaroda. Było to spojrzenie pełne współczucia. Uśmiechnęła się lekko jakby chciała dodać mu otuchy i bez słowa ruszyła korytarzem. Jarod chciał ją zatrzymać i zapytać czego może się spodziewać od kapitana ale w ostatniej chwili zrezygnował. Lepiej żeby nie wiedział, mógłby wpaść w jeszcze większą panikę. Gdy Anna zniknęła za zakrętem nabrał głęboko powietrza i z głośnym westchnieniem wypuścił je po kilku sekundach. Zdecydowanym krokiem podszedł do drzwi które wolno się przed nim rozsunęły. Na mostku panował ożywiony ruch. Ludzie szybkim krokiem krążyli miedzy stanowiskami, wymieniajac miedzy soba uwagi i przekazując kartki papieru zapisane róznymi danymi. Jarod podszedł do barierki i spojrzał w kierunku fotela kapitana. Kapitan Arnie Mcbride stał obok niego dyskutując żarliwie o czyms z pierwszym oficerem, Oskarem Ploubem. Czując na sobie czyiś wzrok instynktownie obrócił sie w stronę barierki przy której stał Jarod. Twarz kapitana momentalnie zmieniła swój wyraz. Usta zbiegły mu sie w niewyrażnym grymasie, przymrużone oczy wydawały sie mówić że nadszedł czas zemsty. Skinął na Jaroda prosząc by podszedł do niego. Odprawił pierwszego oficera i z załozonymi rękami czekał na swoja ofiare. Jarod niepewnym krokiem zszedł po schodach i na trzęsących sie nogach podszedł do kapitana. Stali przez chwilę naprzeciw siebie mierząc się wzrokiem, zupełnie jak dzikie zwierzęta oceniające siłe przeciwnika. W końcu niewygodną ciszę przerwał kapitan.

• Jarod – zaczął – Co tam do cholery się stało?

• Cóż kapitanie…

• Żadnych wykrętów Jarod – przerwał mu kapitan – chce usłyszeć prawdę.

Jarod czuł jak żołądek boleśnie mu się ściska a serce podchodzi do gardła , biło tak mocno że wydawałoby sie że inni mogą je usłyszeć. Przełknął ślinę i nabrał powietrza w płuca.

• Zasnąłem na moment – powiedział to, powiedział i teraz nie było już odwrotu. Kapitan przyglądał mu się z uwagą, jakby szukając odpowiednich słów do wyrażenia swojej wściekłości. Cisza zdawała się nie mieć końca, sekundy były jak godziny i każda następna boleśnie kłuła Jaroda w serce.

• Zdajesz sobie sprawę – zaczął wreszcie kapitan – Że naraziłeś cały okręt i załogę znajdującą się na nim na niewyobrażalne wręcz niebezpieczeństwo? Każda sekunda bez koordynatów ze stacji przekaźnikowych grozi zboczeniem z kursu a w najgorszym przypadku zderzeniem się z jakimś obiektem? Okręty takie jak nasz nie posiadają własnych komputerów nawigacyjnych, bo poprostu za dużo kosztują, dlatego korzystamy z tych znajdujących się na stacjach przekaźnikowych!

• Tak sir…

• Zamilcz! – zganił go kapitan – Jeszcze nie skończyłem – Jarod czuł na sobie wzrok kilku osób które znajdowały się na mostku. Wszyscy nagle zamilkli i wpatrywali sie teraz w niego. Wiedział że jest to wzrok pełen nienawiści i gdyby nie obecność kapitana zapewne już dawno daliby mu popalić – Pracujesz na Artemidzie od dwudziestu lat – kontynuował kapitan – I doprawdy trudno mi pojąć jak mogłeś dopuścić się czegoś takiego – Kapitan przerwał. Oddychał ciężko, był zapewne o krok od wybuchnięcia – Postanowiłem że resztę drogi do kopalni spędzisz w swojej kajucie pod kluczem. Potem zdecyduję co z tobą zrobić, na razie mam ważniejsze sprawy na głowie. To wszystko, możesz odejść.

Jarod poczuł jak opuszczają go wszystkie siły. Zakręciło mu się w głowie i o mało nie zemdlał. Zupełnie nie tego się spodziewał. Miał nadzieję że po rozmowie z kapitanem będzie przynajmniej wiedział na czym stoi, tymczasem miał czekać niewiadomo jak długo, sam jak palec w ciemnej i pustej kajucie.

• A wy na co sie gapicie! – przerwał jego myśli głos kapitana – wracać do roboty!

Jarod oprzytomniał i szybkim krokiem, chcąc jak najszybciej znaleść się jak najdalej od tego miejsca i wzroku załogi, opuścił mostek. Pod kabinę odprowadził go jeden z techników, upewniwszy sie że Jarod nie wywinie jakiegoś numeru. Zablokował od zewnątrz drzwi i wrócił do swojej pracy. Jarod został sam ze swoimi myślami, które nie chciały dać mu spokoju. Znalazł się w naprawdę nieprzyjemnej sytuacji. Areszt oznaczać mógł tylko to że spotkają go naprawdę poważne konsekwencje. Nie wykluczał że po powrocie na Ziemie postawi się go przed sądem, oskarżając o narażenie życia załogi i utratę cennego ładunku. O ile wrócą na Ziemie. Zresztą nie miało to najmniejszego znaczenia, w kopalni też poniósłby karę. Szybki sąd w skład którego weszliby najwyżsi rangą oficerowi, wyrok, i egzekucja. Pamiętał że czytał kiedyś w jednej z gazet że za podobny numer jeden technik który błędnie wprowadził dane korygujśce kurs do komputera, został wyrzucony przez śluzę, zanim jeszcze gdziekolwiek dolecieli. Jarod poczuł jak wzrasta w nim strach. Nie musiał się bać że skończy jako zamarznięte zwłoki krążące gdzieś w przestrzeni bo kapitan miał się nim zajać dopiero gdy dotrą do kopalni, ale strach nie dotyczył wcale tego w jaki sposób zginie, tylko CZY zginie. Jarod obliczył szybko w pamięci że od kopalni dzieli ich jeszcze około czternastu dni drogi. Przy normalnych warunkach trwałoby to tylko sześć, ale bez wsparcia komputerów nawigacyjnycj musieli się oprzeć na staromodnych mapach gwiezdnych, które pamiętają jeszcze czasy pierwszych podróży kosmicznych. Uświadomiwszy sobie czas jaki spędzi samotnie w celi, nie wiedząc jaki spotka go los poczuł jednocześnie gniew i smutek. Próbował opanować targające nim emocje ale nic nie pomagało. Starał się znaleśc dobre strony sytuacji w której się znalazł. Po pierwsze: nadal żyje a po drugie: pożyje jeszcze dwa tygodnie. Zestawienie tych dwóch rzeczy z niepewnością co będzie dalej nie dało żadnego pokrzepiającego efektu.

Wieczorem, około godziny dziewiątej, Do jego kajuty przyszła Anna Whislter. Nie mówiąc nic podeszła do stolika i położyła na nim tacę z jedzeniem i wodą. Ani na chwilę nie spojrzała na Jaroda który siedział skulony w kącie kabiny. Gdy była przy drzwiach, odwróciła się na moment, i spojrzała na Jaroda.

• Są jakieś wieści? – zapytał Jarod

Anna speszona odwróciła się, stanęła tyłem do niego przy drzwiach i cicho powiedziała.

• Nawiązalismy kontakt z kopalnią. Oni także nie odbierają żadnych sygnałów poza naszym i jeszcze jednym od krążownika Floty Gwiezdnej. Kapitan nakazał skierować całą moc do silników. Powinniśmy dotrzeć do kopalni mniej więcej w tym samym czasie co krązownik.

• Czyli kiedy?

• Za jakieś dziesięć dni – odpowiedziała Anna i nie czekając na reakcje Jaroda wyszła z kabiny.

Dziesięć dni pomyslał Jarod. Nigdy nie był dobry z matematyki. Uśmiechnął się do siebie na tą myśl.

Kolejne dni upływały Jarodowi głównie na bezcelowym błąkaniu się po kabinie i rozmyślaniu. Starał sobie przypomnieć jak najwięcej z czasów młodości kiedy mieszkał w domu dziecka. Świadomośc zbliżającego się końca wzbudziła w nim nostalgię za tamtymi czasami. beztroska i szczęście. Chyba jako jedyny wychowanek domu dziecka w którym mieszkał nie odczuwał braku rodziców. Nie zastanawiał się ani kim byli ani co się z nimi stało. Żył chwilą, spędzając wiele czasu na marzeniu o podróżach kosmicznych. Chciał zostać wielkim odkrywcą, być pierwszym człowiekiem który spotka obcych, przeżywać wiele przygód które potem będzie mógł opowiadać swoim dzieciom i wnukom. Niestety życie zweryfikowało jego marzenia i jak to zwykle bywa, nic z nich nie wyszło. Zamiast tego spędził dwadzieścia lat na frachtowcu towarowym, wykonując monotonną i nudną pracę która nie dawała mu żadnej satysfakcji poza pieniędzmi, z których i tak rzadko mógł się cieszyć bo większość czasu spędzał w drodze między jedną kopalnią a drugą. Z biegiem dni Jarod zaczął odzyskiwać spokój, pogodził już się ze swoim losem który wciżż jednak nie był przesądzony. Jarod uważał że lepiej jest założyć najgorsze niż potem niemiło się zaskoczyć. Dwa razy dziennie odwiedzała go Anna, przynosząc jedzenie i wodę oraz garść informacji o rozwoju wypadków. Jak do tej pory wiedział jedynie że nadal nie nawiązano żadnego kontaktu z żadną ze stacji przekaźnikowych, a tym bardziej z samą Ziemią. Podobno Kapitan krążownika miał jakieś ważne informacje, odmawiał jednak podania ich drogą radiową, twierdząc że ujawni je dopiero gdy spotka się osobiście z kapitanem naszego statku i nadzorcą kopalni. Anna mówiła że wśród załogi panuje wyjątkowe napięcie. Doszło do kilku incydentów które budziły niepokój kapitana, ale sytuacja jak na razie była pod kontrolą. Kiedy Jarod pytał czy wiadomo jej coś o jego sprawie, Anna odpowiadała że nie, ale on czuł że nie mówi mu prawdy. Nie wiedział dlaczego miałaby przed nim ukrywać tak istotną dla niego rzecz, ale za każdym razem gdy na nią naciskał, uciekała twierdząc że ma masę pracy w dziale technicznym.

Nastał w końcu dzień w którym statek dotarł do kopalni. Jarod siedział niecierpliwie na brzegu koi czekając na rozwój wypadków. Od Anny dowiedział się że kapitan spotkał się z kapitanem krążownika i nadzorcą kopalni, ale na razie nic nie wiadomo. Mijały długie godziny, a wieści nie nadchodziły. Jarod siedząc sam w swojej kabinie, bił się z własnymi myślami. Miał nadzieję że kapitan może już zapomniał o nim, albo że przeszedł mu gniew, ale gdyby tak było napewno już by o tym wiedział. Wraz z wybiciem godziny szóstej wieczorem, odezwały się głośniki pokładowe Artemidy, także ten w jego kabinie. Przez chwilę nie było z nich słychać nic prócz szumu. W końcu odezwał się głos kapitana.

• Mówi kapitan. Odbyłem właśnie naradę z kapitanem O'Harą, dowódcą krążownika, oraz z nadzorcą kopalni, Hendricksenem. Jak zapewne wiecie, kopalnia jak i krążownik również nie mają kontaktu z żadną ze stacji przekaźnikowych czy też Ziemią. Kopalnia utraciła kontakt mniej więcej w tym samym momencie co my, jednak krążownik posiada system łączności zaopatrzony w o wiele silniejszą moc. Według informacji które przekazał nam kapitan O'Hara, odbierali sygnał o dwanaście godzin dłużej niż my czy też kopalnia – w tym miejscu kapitan przerwał na moment. Słychać było jak ciężko oddycha – Wyglada na to że nie ma już Ziemi ani żadnej z kolonii.

  Jarod siedział wpatrzony w głosnik jakby mógł przez niego zobaczyć twarz kapitana. Starał się ogarnąć umysłem to co właśnie usłyszał. Nie docierało to do niego, nie mógł sobie tego wyobrazić. Analizował wszystkie mozliwe scenariusze jakie przyszły mu do głowy, od zniszczenia przez jakąś katastrofę, chociaż to było najmniej prawdopodobne, bo jak wyjaśnić to że doszło do nich jednocześnie na Ziemi i na pozostałych koloniach. Wersja ataku również szybko upadła, bo kto miałby ich zaatakować? Człowiek dotarł w najdalsze zakątki wszechświata i nie napotkał żadnych obcych cywilizacji, a nawet jeśli gdzieś tam się ukrywali przez tyle czasu to przecież nie mogli by tak poprostu niezauważenie zaatakować wszystkich planet naraz. Jego gorączkowe rozmyślania przerwał głos kapitana.

• Nie wiemy co dokładnie się stało, ale staramy się to ustalić. Według informacji kapitana O'Hary dwanaście godzin przekazu którego my już nie odbieraliśmy dotyczyło dziwnego zjawiska które wystąpiło na Słońcu. Niestety nie dysponujemy żadnymi danymi na ten temat bo Ziemia ich poprostu nie wysłała na żaden z okrętów floty. Sygnał był bardzo słaby, dlatego zapewne go nie odbieralismy. Na chwilę obecną postanowiliśmy że krazownik kapitana O'Hary z racji tego że jest najszybszy, uda się w stronę najbliższej koloni, by potwierdzić doniesienia z Ziemi. Wiemy tylko tyle że podobne zjawiska wystąpiły również na słońcach w ich pobliżu, jesteśmy jednak zbyt od nich oddaleni by odebrać jakikolwiek sygnał płynący z ich nadajników. – Kapitan przerwał by zaczerpnąć oddechu. Był wyraźnie zmęczony i zawiedziony. Słychać było w jego głosie że sytuacja wygląda naprawdę beznadziejnie i manewr który zdecydowali sie zastosować jest jedynie rozpaczliwą próbą ratunku, z góry skazaną na porażkę.

• Do czasu otrzymania informacji z krążownika – mówił dalej kapitan – zostaniemy na terenie kopalni. Zapasy powietrza, jedzenia i wody, powinny nam wystarczyć na kilka miesięcy. Spodziewamy się że krążownik wejdzie w zasięg nadajników z Ganimedesa za około trzy tygodnie. Do tego czasu wszyscy mają wykonywać to co do nich należy, bez wyjątku – z głośników wydobyło się lekkie trzaśnięcie informujące że kapitan skończył mówić.

  Jarod siedział na swojej koi, nadal patrząc na głośnik. Porzucił już jakąkolwiek próbę interpretacji słów kapitana, dla niego wszystko było jasne, a to w jaki sposób do tego doszło, nie miało wcale znaczenia. Pozostaną do końca swoich dni zamknięci we wnętrzu okrętu i kopalni, bez nadziei na powrót na Ziemie. Jaroda przerażała aktualnie tylko jedna myśl. Dlaczego nie odczuwał z tego powodu żadnego smutku, żalu albo gniewu? Czyżby aż tak słabo był związany ze swoją rodzinną planetą? Pomyślał o tych wszystkich ludziach którzy zapewnie już nieżyli, ale mimo to nadal było mu to obojetnę. W gruncie rzeczy nie robiło mu różnicy gdzie umrze. Ziemie pamiętał jedynie z portowych barów i burdeli. Wspomnienia z dzieciństwa były już bardzo niewyraźne i nie mógł powiedzieć czy rzeczywiście należały do niego czy może sam je stworzył. Siedząc tak i zastanawiając się dlaczego właściwie nie jest zdolny do odczuwania smutku, nie zauważył jak do kajuty wszedł pierwszy oficer Oskar Ploub.

• Jestes wolny Jarod – powiedział.

  Jarod podskoczył przestraszony obecnoscia oficera. Spojrzał na niego nie rozumiejąc co ten do niego powiedział.

• Kapitan Ci odpuscił, powiedział że teraz każdy będzie potrzebny. Nie wiem tylko jak się wytłumaczysz reszcie załogi – Zakpił z niego Ploub obrzucając go pogardliwym spojrzeniem. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z kabiny.

  Jarod nie wiedział co myśleć. Pogodził już się z tym że zaraz po dotarciu do kopalni zapewne pozbawiony zostanie życia w jakiż mało wyrafinowany sposób ale tego nie przewidział. Miał co prawda nadzieję że wszystko rozejdzie się po kościach ale przez dziesięć samotnie spędzonych dni w kabinie, nadzieja ta gdzieś w nim zginęła. Miał wrócić tak poprostu do pracy przy konsoli i monitorze. Z drugiej strony jego praca już nigdy nie będzie taka sama. Nie zobaczy już więcej cyfr przypisanym Ziemi. Już do końca życia, czyli za parę miesięcy, będzie oglądał sygnał krążownika i kopalni. Dla innych wydawaćby się to mogło głupie, ale po dwudziestu latach wpatrywania się w ten sam obraz z ekranu, taka zmiana była dla niego czymś ogromnym. Jarod wstał z koi i już miał wyjść z kabiny, gdy nagle poczuł coś czego spodziewał się już nigdy nie poczuć. Uświadomił sobie że paradoksalnie zrealizował swoje marzenia z dzieciństwa. Wreszcie przeżył jakąs przygodę w kosmosie szkoda tylko że za spełnienie marzeń przyjdzie mu zapłacić życiem.