Opowiastka o błaznach

 

Krótkie opowiadanie z morałem. Mam nadzieję, że się spodoba. Życzę miłej lektury.

 

 

 

 

Daleko na północy, za górami i lasami leżał mały kraik, którym rządził młody królewicz o imieniu Bardarf. Był szanowany i kochany, a ludzie chętnie prosili go o radę. Plotki głosiły, że król pławił się w złocie, ale mimo tego nie omieszkał nie pomóc każdemu potrzebującemu, tym samym zyskując aprobatę swoich podwładnych. Mieszkał w ogromnym zamku o strzelistych wieżach i niezdobytych murach. Pałac królewski sięgał chmur, a żołnierze pilnie strzegli jego bezpieczeństwa.

 

Kilka dni temu Bardarf zawarł przymierze z Alfonsem, znamienitym królem południowych krain. Wspólnie postanowili, że Adanella, córka Alfonsa, poślubi królewicza z północy. Dama podała im jednak jeden warunek, jakim było bliższe poznanie Bardarfa. Sojusznicy zgodzili się i umówili na spotkanie w następną sobotę.

 

Pewny siebie Bardarf, wierząc głęboko, że uda mu się oczarować księżniczkę, zaniedbał przygotowania i zostawił wszystko na ostatnią chwilę. Nie mogąc nic już wymyślić w tym finalnym dniu, popadł w depresję, wyobrażając sobie jak traci piękną Adanellę. Po kilku godzinach ślęczenia nad rozwiązaniem, znalazł w końcu upragnione wyjście z sytuacji.

 

Ponieważ on jak i nadworny błazen, Kucyk, byli podobnie do siebie jak dwie krople wody, Bardarf bez namysłu i pod wpływem emocji wykorzystał go jako swojego dublera.

 

„Serce księżniczki jest już moje” – pomyślał władca.

 

Kucyk był energiczny, świetnie znał języki obce i doskonale dogadywał się z ludźmi. Z chęcią zgodził się na wymianę ról i bez słowa przystał na wszystkie warunki swojego pana. Dosłownie godzinę przed przybyciem Alfonsa z córką, na tronie siedział pięknie przyodziany Kucyk, a u jego stóp stał Bardarf, ubrany teraz w kosmatą czapkę z pomponami i pomięty strój w paski.

 

Nagle wrota do sali królewskiej otworzyły się z hukiem i do środka wpadł gruby jegomość, ubrany w czerwony żupan i kołpak. Obok niego stała szczupła dziewka o jasnej cerze i bogato zdobionej sukni.

 

Obydwoje podążyli czerwonym dywanem w stronę tronu, zachwycając się majętnością królewicza z północy.

– Bardarfie! – zawołał z uśmiechem Alfons – Jak się miewasz, stary przyjacielu?

– Wiii..taj – odparł nieśmiało Kucyk i szybko spojrzał na swojego króla – Jak on ma na imię?

– Alfons – szepnął Bardarf i zaczął wymachiwać jakimś pluszakiem.

– Och, witaj Alfonsie! – krzyknął Kucyk, wstając – Jak miło widzieć was znów w moich progach.

Uścisnęli się mocno, po czym król południa pokazał mu Adanellę.

– Oto moja córka. Piękna, nie?

– Zaiste.

– Adannello – powiedział wyniosłem tonem Alfons. – Co takiego chciałabyś wiedzieć o Bardarfie?

 

Kucyk i księżniczka wymienili spojrzenia. Wyglądali na nieco zakłopotanych. Na szczęście o wiele mniej niż Bardarf, który przestał skakać i patrzył na swojego błazna rozkazującym wzrokiem.

Adanella podniosła wyżej głowę i rzuciła:

– Gdzie będziesz mnie zabierał?

– Wszędzie, gdzie panienka sobie zapragnie – wypalił Kucyk.

– A umiesz się kochać?

Błazen popatrzył na swojego króla i przełknął ślinę. Bardarf pokiwał głową jak lalka, żeby odpowiedział „tak”.

– Umm…i to jak.

 

Adanella bez słowa podeszła do błazna i okrążyła go. Podczas obchodu sprawdzała dłonią jego mięśnie, twarz a nawet dała mu klapsa w tyłek. Bardarf kipiał ze złości i miotał się jak dziki zwierz w klatce. Zacisnął mocniej pięści, kiedy zobaczył jak Adanella sięgała dłonią pod szatę błazna. Dziwne zachowanie Bardarfa nie umknęło czujnym oczom Alfonsa.

 

– Coś dziwnie zachowuje się twój błazen – powiedział głośniej Alfons.

– Chory na głowę. Wziąłem go z litości, bo nie miał się podziać.

„Ja ci dam chory na głowę – pomyślał Bardarf, ściskając mocniej pluszaka.

– Niech no zacznie coś tańczyć – zaproponował Alfons i odfuknął.

 

Kucyk skinął głową swojemu królowi i spojrzał z uwielbieniem na piękną Adanellę. Bardarf nie mając wyboru, wyprostował się i zrobił kilka pajacyków.

 

– Jeszcze jedno – ciągnęła księżniczka, przyglądając się uważnie skokom prawdziwego królewicza. – Ostatnio słyszałam, że zmieniasz kobiety jak rękawiczki.

– A gdzie tam zmieniam.

– Ponoć odwiedziła cię nawet Brygida

 

Była to kobieta o bajecznie dużej masie ciała. Kucyk zawstydził się i uśmiechnął, patrząc w ziemię jak skarcony

nastolatek. Nie było żadnej reakcji Bardarfa.

– Ha! – zarechotała księżniczka. – Więc to prawda!

– Lubię więcej ciałka.

– Więc preferowałeś Hannę, Nomadę, Ferianę, Nutolę, Gwineę i Tuntrianę, bo miały więcej ciałka?

– Tak jakoś wyszło. Przejmujesz się. Zjesz, przytyjesz i będziesz taka sama.

 

Bardarf plasnął się w czoło tak głośno, że echo odbiło się po całej sali. Z jego ust można było wyczytać tylko dwa słowa: Matko Boska! Alfons nie uwierzył w to co usłyszał i uparcie patrzył to na córkę to na Kucyka. Żyła na skroni pulsowała mu nabrzmiałą krwią.

 

– Niech będzie – oświadczyła Adanella i odwróciła głowę w stronę ojca – Lepsze to niż bycie zabawką tego kretyna z zachodu. Bardarf chce bym tylko jadła i przytyła.

– Staniesz się gruba jak świnia! – wrzasnął oburzony Alfons.

– Panie Alfonsie – powiedział spokojnie Kucyk. – Tylko nie jak świnia. Po prostu będzie pulchna jak bułeczka.

Księżniczka zaśmiała się i przylgnęła do ciała królewicza. Obydwoje patrzyli na zdyszanego od skoków Bardarfa. Był blady i wyglądał jak trup.

– Fajnego masz błazna – oznajmiła Adanella. – Myślę, że możesz go podarować ojcu jako wymianę za moją rękę.

 

Jak biczem strzelił, Bardarf wyprostował się i poprawił czapkę. Zmrużył oczy i wziął ostatni, głęboki oddech, po czym rzucił ostrzegawcze, może i nawet błagalne spojrzenie swojemu błaznowi. Czuł, że akcja wymyka mu się spod kontroli.

 

– Nie możesz – szeptał Bardarf, kręcąc głową.

– Mogę – odparł Kucyk, szaleńczym tonem – Dzięki.

 

Patrzyli na siebie jak dwa lwy i żaden nie zamierzał odstąpić. Kucyk uśmiechnął się ironicznie i przysunął Adanellę bliżej siebie. Czuł tą nieziemską moc, jaką został umyślnie obdarowany i postanowił to jakoś wykorzystać. Nikt nie był teraz w stanie cokolwiek mu udowodnić.

 

– Dokładnie, córko – wyjąkał Alfons. – Coś za coś.

– Dobra, bierz tego błazna – rzucił uprzejmie Kucyk. – Tylko uważaj, bo jest chory na głowę.