Prawdziwy rycerz

– Suń się! – krzyknął wieśniak, lecz po chwili dodał: Panie rycerzu?

Luciusz zdawał się go nie słyszeć. Zmęczony wieloma miesiącami drogi myślał tylko o czekającej go przeprawie przez Góry Wysokie. Nie przeszkadzał mu nawet harmider, jaki panował w karczmie. Chłopi z pobliskiej osady schodzili się do oberży w poszukiwaniu taniej gorzały.

Wieśniak nie słysząc żadnego odzewu postawił na środku stołu dzban z piwem, dwa kufle i usiadł na przeciwko rycerza. To wyciągnęło podróżnika z letargu.

– Dziękuję ci o zacny chłopino za ten napitek – podniósł się niezdarnie i skłonił nisko – zwą mnie Luciusz von Sthern, jestem rycerzem Czerwonej Róży – przedstawił się uprzejmie, na co wieśniak wybuchnął śmiechem.

– A bądź sobie kim chcesz, tylko usiądź wreszcie i napij się ze mną! Mów mi Sasza. – Uścisneli sobie dłonie i zaczeli rozmawiać, zamawiając przy tym na zmianę coraz to nowe trunki. Podróżnik dowiedział się że w dzisiejszych czasach mało kto wędruje do Rubinogrodu górskim szlakiem. Mimo iż mamy środek lata, był pierwszym przejezdnym od miesięcy.

Każdego wieczora zajazd odwiedzali mężczyźni z pobliskiej osady. A było to dziwnę plemię – ani rolnicy, ani górale. Myśliwi! Ludzie lasu! – oznajmił z dumą Sasza, a kilka stołów dalej ktoś wzniósł za to toast. Mieszkańcy wioski wyróżniali się ciemną karnacją, co mocno kontrastowało z bladą cerą złotowłosego rycerza. Dopiero teraz bliżej przyjrzał się ich twarzom, i stwierdził w duchu że faktycznie bardziej przypominają wojowników, niż rolników czy pasterzy. Naznaczeni bliznami, ze świdrującym wzrokiem i licznymi brakami w uzębieniu świętowali bezpieczny powrót do domu z leśnych łowów.

– A polujemy tam na wszystko co da się zjeść. Czasem jaki górski Troll zapuści się za blisko naszych ziem, to i jego ubijemy. A kobity siedzą w domach i pilnują dzieci – ciągnął Sasza. Tak mijał im czas na rozmowie, jedzeniu i piciu kiedy Luciusz zorientował się że jest już środek nocy. Impreza w karczmie stopniowo cichła. Część ludzi powracała do domów, inni dopijali to co wcześniej zamówili. Rycerz wynajął izbę na jedną noc, pożegnał serdecznie Saszę i skierował się w kierunku schodów na piętro.

Nagle drzwi frontowe zajazdu otwarły się z hukiem. Do środka wparowało dwóch osadników.

– Patrzcie co żeśmy w lesie przydybali! – krzyknął jeden z nich. Wciągnęli do środka kobietę. Ubrana była w zieloną sukienkę. Ręce miała związane za plecami, a na głowę nałożony worek. Luciusz w mgnieniu oka dobył swój jednoręczny miecz i skoczył na środek sali.

– Jestem Luciusz von Sthern, rycerz bractwa Czerwonej Róży. Przysięgałem na swój honor bronić słabszych…

– A co powiesz na to!? – uciął jeden, po czym energicznym ruchem ręki zdjął worek z głowy jeńca. Rycerzowi odebrało mowę. Kobieta, która wiła się przed nim na podłodze miała twarz potwora. Jej głowa przypominała ośmiornicę z mnóstwem lepkich macek w miejscu ust. Ten, który stał najbliżej, uśmiechnął się widząc minę przybysza i kopnął ją z całej siły w brzuch.

– Dobrze Dumar! Tak trzymaj! – krzyczał ktoś z drugiego końca sali. Potwór zawył żałośnie i ułożył się w pozycji embrionalnej, żeby mniej bolało.

Impreza w karczmie odżyła. Nawet Sasza rzucił w zmutowaną istotę pustym kuflem. Do zabawy włączali się kolejni osadnicy. Rycerz zdał sobie sprawę z tego jak dziki jest to lud. Oni nie zamierzali jej po prostu zabić. Egzekucja będzie trwać do białego rana. „Obrzydliwa. A jednak taka bezbronna“ – pomyślał.

– Panie podróżniku – z zaplecza wyłonił się karczmarz – źle pan wygląda…

– Kilka miesięcy w podróży, pierwszy raz od tygodni spotykam ludzi, a tu coś takiego. Słabo mi – dokończył, po czym osunął się w objęcia karczmarza.

– Spokojnie rycerzu, nasi chłopcy zajmą się tą kreaturą. Zaprowadzę cię do komnaty, żebyś mógł odpocząć i nabrać sił. I tak nic cię nie ominie. Pobawią się trochę ale jej nie zabiją. Jutro w południe odbędzie się oficjalna egzekucja w centrum wioski, zawsze tak jest kiedy przywloką coś podobnego. W końcu nie jesteśmy dzikusami… – mówił, ale Luciusz już go nie słuchał, odpływał w ciemność.

Chłopiec szedł szybkim krokiem przedzierając się przez tłum. W ręku mocno ściskał patyk. Matka kazała mu wrócić po południu na obiad, więc miał jeszcze trochę czasu dla siebie. Ludzie, którzy zeszli ze statków w porcie, potrzebowali zapasów na dalszą drogę, w związku z czym dzielnica handlowa tętniła życiem.

Wiosenne niebo zachęcało do zabawy na świeżym powietrzu. Maszerował w stronę parku, gdzie czekali na niego koledzy, gdy nagle coś zobaczył. W bocznej uliczce dwóch starszych od niego chłopców kopało zawzięcie jakiegoś kundla. Słychać było ciche popiskiwanie.

– Co robicie!? Zostawcie go! – podbiegł bliżej.

– Ugryzł mojego kolegę, nie wtrącaj się.

– Ta ugryzł mnie – dodał drugi z uśmiechem i wymierzył psu solidnego kopniaka.

– Jestem Luciusz von Sthern, rycerz bractwa Czerwonej Róży! Nie macie prawa…

– Czerwonej Róży? Ale głupia nazwa – obaj wybuchneli śmiechem – a ile masz lat rycerzu? Dziesięć? Dwanaście?

– Wystarczająco dużo! – odparował chłopiec i rzucił się na ratunek zwierzęciu.

Nie miał żadnych szans. Wyrwali mu patyk i skopali jak psa. Po wszystkim słyszał ich cichnący śmiech gdy oddalali się w stronę parku. Nie mógł się ruszyć. Lewą nogę miał złamaną, a żebra stłuczone. W pewnym momencie poczuł przyjemne ciepło. To kundel przykuśtykał powoli i zwinął się przy nim w kłębek. Długo leżeli tam i czekali na wybawienie.

Luciusz spadł z łoskotem z łóżka. Rozejrzał się po pustej izbie. Jak długo leżał nieprzytomny? Za oknem było wciąż ciemno, więc miał jeszcze szansę. Wiedział co robić, wspomnienia dodawały mu sił. Chwycił jednoręczny miecz i pobiegł schodami na dół. Usłyszał śmiech i odgłos tłuczonego szkła. „Zaraz zrzedną im miny“ – pomyślał po raz ostatni, po czym wpadł w furię.

Istota siedziała tam gdzie wcześniej. Dookoła niej walało się potłuczone szkło. Była cała poraniona, ale chyba bez poważniejszych obrażeń, bo nie straciła przytomności. W karczmie zostało już niewielu myśliwych. Byli pijani w sztok. Luciusz wpadł do pomieszczenia niczym kara za grzechy. Biegał od stołu do stołu i z zimną zacietością zabijał wszystkich osadników. Bez finezji, bez precyzji. Szybko i skutecznie. Całe pomieszczenie ubabrane było we krwi. Kiedy padł przed nim barman, myślał że to już koniec.

Nagle usłyszał za plecami znajomy głos.

– Ty skurwysynu – za jego plecami w niedużej odległości stał Sasza. – A kodeks rycerski? Bronisz tego czegoś? To ty powinieneś zabijać potwory!

– Masz rację – potwierdził, po czym z całej siły rzucił w niego mieczem. Ostatni osadnik nie uniknął ciosu. Padł z mieczem wbitym w klatkę piersiową.

Obrońca podbiegł do zdeformowanej dziewczyny i wziął ją na ręce. Nie protestowała.

Zdawało mu się że biegnie już bardzo długo. Jednak ani myślał się zatrzymywać. Powoli wstawał nowy dzień i las budził się do życia. Słychać było śpiew ptaków i szum pobliskiego strumyka. Mężczyzna nie miał już siły na dalszą ucieczkę. Upuścił dziewczynę i sam runął na ziemię. Zasnął nie myśląc co będzie potem.

Gdy otworzył oczy już zmierzchało. Minął cały dzień. Po ocalonej istocie nie było ani śladu, pewnie uciekła. Podniósł głowę i rozejrzał się. Gdzieś w oddali, od strony wioski usłyszał krzyki i ujadanie psów. Dostrzegł w oddali mnóstwo czerwonych świateł – „pewnie pochodnie“. Tego dnia nie czuł się wcale jak prawdziwy rycerz, raczej jak… potwór.