Bajka o Dzielnym Satuku, Marakorskim Rycerzu

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma zamtuzami, były sobie dwa królestwa. A właściwie jedno królestwo – wspaniały i dumny Marakorn, i jedno małe państewko – posępny Mara-Khor’rn. Żyły te dwa twory w odcięciu od świata, otoczone nieprzebytym pierścieniem gór. A żyły, trzeba zaznaczyć, w dość nietypowej symbiozie. Otóż w Marakornie wszyscy kornie płacili daniny, dbali o pola, zakładali manufaktury, chodzili co niedzielę do świątyni… W Mara-Khor’rnie zaś mieszkali sami szubrawcy, żyjący z pracy cudzych (marakorskich) rąk. Czemu im na to pozwalano, pytacie? Ano temu, że w Mara-Khor’rnie mieścił się owiany złą sławą Mroczny Zamek, straszliwa siedziba Czarnych Rycerzy. Lecz, jak wiadomo nie od dziś, wszystko na tym świecie ma swój kres. A kres krwawego terroru Czarnych Rycerzy miał przyjść za sprawą niepozornego paladyna – Satuka z Marakornu…

***

– Nie! Basta! Dłużej tego nie wytrzymam! – biadolił strapiony król Biadolin. – Ci mara-khor’rczycy nie mają wstydu! Niszczą nasze miasta, palą wsie, zabijają chłopów… Co mamy robić?

– Nie wiem, panie – przyznał królewski dzierżystopa, drugi człowiek w kraju.

– Ja też nie – dołączył koniuszy, a zaraz za nim kanclerz.

– My też nie wiemy. Oj, nie! – chórem wygłosili ministrowie.

– Biada nam, biada! – biadolił Biadolin. – Biada!

– A ja wiem! – oświadczył dumnie Satuk. – I zaraz się tym zajmę!

Nim oniemiali urzędnicy zrozumieli, co właściwie powiedział, rycerz zdążył już wyjść z sali.

***

Satukowy koń niestrudzenie galopował przez marakorskie pola i równiny. Wprost do Mrocznego Zamku, majaczącego już na horyzoncie… A czemu tam biegł, zapytacie? Jak to koń, nie miał pojęcia. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że dosiadający go Satuk też nie wiedział. No, ale skoro się zobowiązał, musiał pojechać…

***

Mroczny Zamek… Siedliszcze zła, twierdza nieprawości, dom okrutnego zwyrodnienia… Już niedługo. Satuk nastroszył wąsy, poprawił broń przy pasie i ruszył do bramy.

– Otwierać! Otwierać, bo wywarzę drzwi! – zagroził rycerz i zawiesił kociołek wody nad paleniskiem. Teraz tylko poczekać, aż war zmiękczy dębowe wierzeje…

– Nie, nie, na Boga! – doszło zza wrót do Satukowych uszu. – To już lepiej sami otworzymy!

– No! – skwitował krótko paladyn. – Macie na to dziesięć sekund! – Prawdę mówiąc, Satuk trochę blefował, albowiem matematyka nigdy nie szła mu zbyt dobrze, a mierzenie czasu zawsze pozostawiał służbie.

Po chwili wypełnionej nerwowymi dyskusjami i sarkaniami drzwi zaskrzypiały przejmująco. Mroczna Komnata stanęła przed marakorczykiem otworem, a sam marakorczyk stanął samojeden przeciw dobrej setce Czarnych Rycerzy z Mara-khor’rnu.

– Ha! Poddajcie się!

– Nigdy!

– A jednak!

– A figę!

– Nosz kur…

Niestety. Dyplomacja zawiodła. Satuk z ciężkim westchnieniem dobył swego wiernego kordzika marynarskiego.

– Będę więc musiał was pozabijać…

Głucha cisza zapadła w obwieszonej ciężkimi łańcuchami salce. Skonsternowani Czarni Rycerze popatrywali po sobie niepewnie. Satuk poprawił chwyt na rękojeści mieczyka. Konsternacja przerodziła się w przerażenie.

– Nie, litości! Ja jeszcze nikogo nie zabiłem!

– Pomiłujcie, panie! Jam ledwoć dwie wioski spalił!

– Kto teraz będzie gwałcił baby?

– Kto będzie mordował chłopów w czasie zbiorów?

Paladyn zamyślił się. Chociaż łotry, mieli trochę racji. No bo kto będzie czynił zło, jak ich zabraknie?

– Dobrze – błyskawicznie podjął decyzję. – Kto jest waszym przywódcą? Jego zabiję, wam chwilowo daruję.

Satuk nie musiał długo czekać. Chęć ocalenia skóry była silniejsza niż lojalność. Mroczna Komnata zaroiła się od palców w czarnych rękawicach wskazujących Arcyczarnego Arcyrycerza. Przynajmniej teoretycznie tak się działo, albowiem w panice właściwie każdy wskazywał na każdego. Ale marakorski paladyn nie wypadł sroce spod ogona. Wykorzystując swój sławetny, lotny niczym para kaloszy umysł, wpadł na genialne rozwiązanie problemu: otóż wystarczyło policzyć, kogo wskazuje najwięcej rąk! Subwokalizując z cicha i zaznaczając wyniki kreskami na ścianie, dopiął swego – wszystko zostało starannie przeliczone i zapisane. Satuk, wielce z siebie zadowolony (wszak liczenie zajęło mu niecałe dwie doby), wziął się pod boki i chrząknął znacząco.

– Już wiem, kto wam przewodzi. TY! – huknął, celując szabelką w zdębiałego stajennego. – Na ciebie wskazują aż trzy palce!

– Tak, to on! – krzyknął Arcyczarny Arcyrycerz, zakuty zresztą w charakterystyczny, nader misternie zdobiony, pełny pancerz. – To właśnie on nam przewodzi!

– Ale to nieprawda! Ja jestem stajennym i jestem niewinny! – oburzył się niewinny stajenny. – To on jest Arcyczarnym Arcyrycerzem!

– Łże, łże jak pies! Czy ja wyglądam na Arcyczarnego Arcyrycerza? – rzucił Arcyczarny Arcyrycerz, szybko chowając upierścienione ręce za plecy, pod szkarłatny płaszcz z najprzedniejszego aksamitu. – To ja jestem stajennym!

– Sprytnie… – wymruczał Satuk w zadumie. – Bardzo sprytnie… Maskarada. Ale przejrzałem was!

Jądra Arcyczarnego Arcyrycerza skurczyły sięjak jądra kogoś, kto się bardzo boi. Gardło wyschło na wiór, za to w żołądku zebrała mu się wielka, zimna kula. On już wie…

– Już wiem! – obwieścił triumfalnie paladyn. – To ten jest Arcyczarnym Arcyrycerzem!

Czarni Rycerze oniemieli. Paśko, kuchcik zamkowy, oniemiał jeszcze bardziej niż oni. W końcu to on został właśnie wytypowany przez tego szalonego marakorczyka…

– Panie, litości! Ja jestem zam…

– Dość – warknął rycerz z kordzikiem i ukrócił kuchcika o głowę. – Nie będziecie mnie już dłużej zwodzić!

Arcyczarny Arcyrycerz spuścił smętnie głowę. Zakon Czarnych Rycerzy właśnie stracił wielkiego przywódcę, okrutnego Arcyczarnego Arcyrycerza… Hej, zaraz…