Start wahadłowca Discovery

Szczerze powiedziawszy, jestem kompletnym laikiem, jeśli chodzi o sprawy związane z kosmonautyką. Dlatego też nie mogę zweryfikować zawartych tu informacji, niemniej, wszystko brzmi sensownie, więc wierzę na słowo, że rzeczywiście jest tak, jak piszesz. 

Tak więc, za wykonanie i koncept nota zdecydowanie dobra. 

Niestety, ciekawe wykonanie nie pociąga za sobą ciekawej fabuły, a to już jest problem. No, może nie tyle problem, co po prostu czułbym się bardziej przekonany do tego tekstu, gdyby zasadniczo coś się w nim działo.

Niestety, z wcześniej komentującym mogę się zgodzić tylko w tym, że mam podobne pojęcie o kosmonautyce. Dla mnie prawie nic nie brzmi sensownie, dlatego uważam, że to co przeczytałam nie jest dobre.

Opisanie własnymi słowami tego, co można zobaczyć podczas transmisji startu lotu załogowego, moim zdaniem, nie jest interesujące, mimo że Autor niewątpliwie chciał dobrze, wyszło niestety tak sobie. Uważam, że zabójczy jest grafomańsko-kiczowaty styl stosowany przy niektórych opisach, że przytoczę: Wszechobecny błysk słońca runął na nich – wtedy front orbitera wyglądał z dala niby grot nagrzanego do czerwoności szpontonu – a wirująca, ogoniasta ściana kanarkowego pałania pokryła dziób i przepierzyła drgające powietrze na obie jego strony.

Myślę, że nie udało mi się wyłapać wszystkiego, co należałoby poprawić.  

Ona jednak nic sobie z tego nie robiła i ciągle patrzyła w jego niesamowicie zimne, niebieskie oczy, którymi uciekał. – Czy ucieczkę Coltona własnymi oczami, można  porównać do ucieczki dziurką od klucza, co praktykował Mefistofeles w karczmie Rzym? ;-)

…flesze sypały się przez kilka chwil po pomieszczeniu, a potem tylko natrętnie klepano ich po plecach, żartowano i nieodmiennie zachwalano… – Jakieś kosmicznie amerykańskie te flesze, bo nie tylko umiały się sypać, to jeszcze można ich było – tych fleszy – zachwalać i po plecach poklepać. A gdzie indziej, zwykłe flesze, tylko błyskają. ;-)

…a naukowcy czynili notatki z bardzo pompatycznymi wyrazami twarzy… – Dlaczego naukowcy,  wielce z pewnością uzdolnieni, dorabiali notatkom twarze z bardzo pompatycznymi wyrazami? A u nas można najwyżej komuś gębę dorobić. ;-)

…kilkanaście osób w strojach lub kitlach z naszywką NASA okrążyła Anthonsona i Ross, zupełnie jakby byli cyrkowymi małpami. – Kitel to też strój, więc praktycznie wszyscy byli w strojach. Jak to możliwe, że kilkanaście osób, okrążyła? ;-)

Dlaczego Autor uważa, że kilkanaście osób w strojach, które okrążyła dwie osoby, są zupełnie jak małpy cyrkowe? ;-)

Następnie wcisnęli hełmy pod swoje pachy, bliźniaczo podobne do tych, w których wychodziło się w kosmos… – Nie znam się na kosmonautyce, ale dobrze wiedzieć, że w kosmos wychodzi się w pachach. A może pachami. A może pod pachami. Już sama nie wiem... ;-)

…i po pamiątkowym zdjęciu wyprowadzono ich z centrum badawczego na betonową gładź kosmodromu… – Różne uroczystości, różne ich oprawy. By odebrać Oscara gwiazdy kroczą po czerwonym dywanie, a kosmonauci są wyprowadzani i idą po pamiątkowym zdjęciu. ;-)

…który trwał w pozycji spoczynkowej bodąc niebo… – Jeśli będąc w spoczynku bódł niebo, to nie chcę wiedzieć co robił, kiedy stawał się aktywny. ;-)

…nakrywał żelazny szpikulec Zewnętrznego zbiornika paliwa… – Czym zewnętrzny pojemnik paliwa zasłużył na pisanie jego nazwy wielką literą?

Cały ten łomocący z monotonią syk i szum zostały zdławione przez hermetyczność przedziału załogowego, gdy tylko ich wewnątrz zatrzaśnięto. – Czy syk i szum zatrzaśnięto w hermetycznym przedziale załogowym, bo zachowywali się zbyt głośno? ;-)

Anthonson i Ross wymieniali drobiazgowe spostrzeżenia z centrum kontroli lotów – Musieli mieć fenomenalną, wręcz fotograficzną pamięć, by móc sobie powymieniać drobiazgowe spostrzeżenia poczynione w pomieszczeniu, które jakiś czas temu opuścili. ;-)

…dysze zdzieliły ziemię jęzorami dymu… – Dym to gaz. Ja nie wahałabym się napisać wprost, że dysze zdzieliły ziemię bąkami dymu. ;-)

…adrenalina za każdym razem powodowała, że krew odchodziła z mózgu i ze spiętych kończyn. – Myślę, że w stresowej sytuacji, adrenalina sprawia, iż dzieje się wręcz odwrotnie – bicie serca jest przyspieszone a ciśnienie krwi wzrasta i dociera ona do mózgu i do kończyn.

…rozważania o panicznym wyskoczeniu z fotela i rezygnacji… – Właśnie się dowiedziałam, że można jednocześnie wyskoczyć z fotela i rezygnacji. ;-)

…a oni czuli, jakby żołądek boleśnie nabijał się na kręgosłup; cały korpus skleił się z fotelem… – Było ich dwoje, oboje czuli, ale tylko to, co działo się z jednym żołądkiem i z jednym korpusem? ;-)

…jęli za drążki steru… – Jąć, to inaczej zacząć.

Pewnie miało być: …ujęli drążki steru…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Pod pachy swoje wcisnęli hełmy, hełme takie same, jak ów hełmy, w których wychodziło się w kosmos - czy teraz nie zatraciłaś kontekstu?

flesze sypały się przez kilka chwil po pomieszczeniu, a potem tylko natrętnie klepano ich po plecach, żartowano i nieodmiennie zachwalano - gdyby klepano flesze, a nie bohaterów, tedy zauważyłabyś 'klepano je po plecach'.

a oni czuli, jakby żołądek boleśnie nabijał się na kręgosłup; cały korpus skleił się z fotelem - przyznaję się.

który trwał w pozycji spoczynkowej bodąc niebo - nie chodzi o to, co robi, gdy jest w pozycji aktywności. Tak czy siak kłuje to niebo. Chodzi o to, jak widzi go t-e-r-a-z Colton. To co, gdy ktoś Ci opowie, że widział samochód, który pięknie się błyszczał w salonie, to się zaśmiejesz i stwierdzisz: uhuhu! To nie chcę myśleć jak błyszczy, emanuje i świeci, gdy jedzie drogą!...?

Anthonson i Ross wymieniali drobiazgowe spostrzeżenia z centrum kontroli lotów - sądzę, że przygotowywali się tyle miesięcy (wcześniej lat), że są w stanie siadając w kokpicie zauważyć coś odmiennego.

I tak ogólnie, to nie rozumiem, co Ty do mnie mówisz, mam wrażenie, jakby wjeciał tutaj jakiś kaduk i zaczął mieszać we wszystkim; sądzę, że szukasz dziur na siłę.

Gdybym miała wąsy, to bym była dziadkiem, a tak jestem sygnaturką!

"I tak ogólnie, to nie rozumiem, co Ty do mnie mówisz" - Widzisz, jak byś potrafił poprawnie konstruować zdania, to nie tylko rozumiałbyś, o czym pisze Regulatorzy, ale w dodatku Regulatorzy nie miałaby o czym pisać. 

"Następnie wcisnęli hełmy pod swoje pachy, bliźniaczo podobne do tych, w których wychodziło się w kosmos" - Gdybyś napisał - "Następnie hełmy, bliźniaczo podobne do tych, w których wychodziło się w kosmos, wcisnęli pod pachy" - wtedy nikt by nie pytał, dlaczego wychodzili w kosmos w pachach. Inna rzecz, że raczej nie da się wyjść w kosmos już w nim będąc. Kosmonauci opuszczają swój statek i wychodzą w przestrzeń kosmiczną, ale w kosmosie przebywają bez względu na to, czy pozostają w swoim statku, czy na zewnątrz. To tak jak z samochodem stojącym na parkingu. Możesz w nim siedzieć i możesz z niego wysiąść, ale nadal przebywasz na parkingu.

Co do tego, kto jest laikiem w kosmonautyce - jesteśmy pewnie nimi wszyscy, włącznie z autorem. Tyle, że nam wolno, a autorowi nie, bo skoro coś opisuje, to jego obowiązkiem jest sprawdzić dostępne w temacie informacje. Sprawdził, które silniki są na paliwo stałe, a które na ciekłe, ale niewiele więcej. W przeciwnym razie wiedziałby, że żaden "ogień wylotowy" nie "młóci w podłoże", bo pod wieżą startową jest specjalny kanał, wypełniany w momencie startu ogromną ilością wody i że "gigantyczny pocisk płomieni" nie "gna na wszystkie strony dymiących fal piachu", tylko kłęby pary wodnej.

Wczoraj widziałem w tym miejscu długie opowiadanie, zacząłem je czytać, ale przerwałem. Dziś chciałem dokończyć, ale znalazłem tylko mały fragment tekstu z opisem startu promu kosmicznego. Dzięki wycięciu reszty zniknęła fabuła. W dodatku nie jest to już fantastyka.

Pozdrawiam

Uznałem, że taka ilość tekstu nie jest potrzebna, skróciłem do jakiegoś fragmentu, żeby poczekać, jakie będą opinie.

Niestety wszystkich błędów nie jest się w stanie wyłapać i chyba nigdy to wykonalne nie będzie, w książkach też jest sporo błędów logicznych i zgrzytów. 

Gdybym miała wąsy, to bym była dziadkiem, a tak jestem sygnaturką!

Poza tym, napisałem, że to hełmy w których wychodzi się w kosmos, a nie hełmy, w których jest się w kosmosie. A więc tak samo nawiążę do Twojego przykładu z samochodem, jest się na parkingu, ale na parking wychodzi się np. w spodniach.

Gdybym miała wąsy, to bym była dziadkiem, a tak jestem sygnaturką!

    Inkryminowane zdanie na pewno nie brzmi dobrze, a szczerze powiedzawszy, brzmi bezsensownie...

    "Następnie wcisnęli  pod  pachy hełmy ---  osłony głiwy,  bliźniaczo podobne do tych, w których wychodziło się w kosmos  --- i po pamiątkowym zdjęciu wyprowadzono ich z centrum badawczego na betonową gładź kosmodromu; gdzieś w oddali nad drzewami unosiły się trzy helikoptery, a opodal gromadzili się gapie i fotoreporterzy, stojąc przed wielkim naziemnym zegarem odliczania."

    Myślnik jest ciekawą formą sposobu konstruowania zdania, i warto z niego w sposób przemyślany korzystać.

Pod pachy swoje wcisnęli hełmy, hełme takie same, jak ów hełmy, w których wychodziło się w kosmos – czy teraz nie zatraciłaś kontekstu? – Tu nie ma kontekstu. Jest natomiast źle zbudowane zdanie, z kilkoma powtórzeniami, literówką i niewłaściwie użytym wyrazem, którego znaczenia Autor chyba nie rozumie.

Po „ulepszeniu” zdania nie wiem, czy pod swoje pachy wciskali hełmy, czy pod pachy wciskali swoje hełmy. Po przecinku informujesz, że hełme takie same… – i mnie żal robi się hełme, bo takie samotne one, takie jedne.

Dalszym ciągiem „poprawionego” zdania …jak ów hełmy…, mącisz mi w głowie, chyba złośliwie i z premedytacją, do tego stopnia, że już nie wiem o ilu hełmach mówimy. Zaimek ów, określa bowiem  coś / kogoś pojedynczego, a ty piszesz …ów hełmy…, i ja myślę, że znowu piszesz o takie same hełme, bo gdybyś miał na myśli dwa hełmy, napisałbyś jak owe hełmy.  

flesze sypały się przez kilka chwil po pomieszczeniu, a potem tylko natrętnie klepano ich po plecach, żartowano i nieodmiennie zachwalano – gdyby klepano flesze, a nie bohaterów, tedy zauważyłabyś 'klepano je po plecach'.” – Tedy rzeknę: Gdzie napisałeś, że klepano kosmonautów?

Nowy akapit rozpoczynasz zdaniem: Ktoś przepchał się przez gąszcz pracowników i robił zdjęcia, flesze sypały się przez kilka chwil po pomieszczeniu, a potem tylko natrętnie klepano ich po plecach, żartowano i nieodmiennie zachwalano, co przerodziło się w zbiorowy, solenny bełkot. –  Dowiadujemy się, że ktoś, nawet nie fotograf, robił zdjęcia używając lampy błyskowej, a flesze sypały się. Takie posypane flesze potrzebują pocieszenia i wsparcia, więc używszy niewłaściwego zaimka ich, zamiast je – zauważyłam, że dla Ciebie, to nie jest sprawa istotna – były klepane po plecach, a nawet żartowano, by je pocieszyć i zachwalano, by czuły wsparcie.

Nikt nie przewidział, że wszystko skończy się zbiorowym, uroczyście podniosłym i obowiązkowo rzetelnym – bo to oznacza wyraz solenny – bełkotem.

Autorze, pewnie popełniam jakiś błąd, może solennie bełkoczę, ale ja tu nie dostrzegam kosmonautów.    

który trwał w pozycji spoczynkowej bodąc niebo – nie chodzi o to, co robi, gdy jest w pozycji aktywności. Tak czy siak kłuje to niebo. Chodzi o to, jak widzi go t-e-r-a-z Colton. To co, gdy ktoś Ci opowie, że widział samochód, który pięknie się błyszczał w salonie, to się zaśmiejesz i stwierdzisz: uhuhu! To nie chcę myśleć jak błyszczy, emanuje i świeci, gdy jedzie drogą!…? – Jeśli piszesz, że orbiter trwał w pozycji spoczynkowej, to rozumiem, że był nieruchomy. Jeśli jednak dodajesz, bodąc niebo, to informujesz mnie, że wykonywał, mimo wszystko, jakiś ruch. Wolno mi więc wyobrazić sobie, do czego taki orbiter jest zdolny, gdy zostanie uaktywniony.

Mimo, że podkreślasz Chodzi o to, jak widzi go t-e-r-a-z Colton, nie zabrania to mojej wyobraźni snuć fantazji, co może być  p-o-t-e-m.

Nikt z tych, których znam, nie powie mi, …że widział samochód, który pięknie się błyszczał w salonie… Usłyszę, ewentualnie, że widział w salonie samochód który pięknie błyszczał, a ja, być może, pomyślę, że ktoś wykonał dobrą robotę, polerując go na błysk. Przykład z autem nie jest dobry, bo mówisz o samochodzie, który stoi i błyszczy. Błyszczenie nie wywołuje u mnie wrażenia ruchu.

  Anthonson i Ross wymieniali drobiazgowe spostrzeżenia z centrum kontroli lotów – sądzę, że przygotowywali się tyle miesięcy (wcześniej lat), że są w stanie siadając w kokpicie zauważyć coś odmiennego.”  – I pewnie masz rację, ale skąd ma to wiedzieć, nieobeznany z procedurami i systemami przygotowań, laik.

Przykro mi, że – jak sam wyznajesz – masz problemy z czytaniem ze zrozumieniem.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jeżu potrójnie kolczasty... Kontroler się przebił przez hałas i dudnienie... Biedny telekinetyk...   

Fatalnie napisane. Przykro mi, jak cholera przykro, ale kłamać nie zamierzam: fatalnie napisane. Owszem, znać dobre chęci Autora, lecz umiejętności jeszcze nie dorównują zamiarom. Co w tej sytuacji pozostaje? Fura lektur, żeby zobaczyć i zapamiętać, jak to robią inni. Och, przepraszam, sprostowanie: jak to robili inni, klasycy --- bo tylko od nich można i warto się uczyć.

Kim są dla Ciebie klasycy?

Gdybym miała wąsy, to bym była dziadkiem, a tak jestem sygnaturką!

Asimov, Clarke, le Guin, Lem, Strugaccy, Zajdel... --- i jeszcze wielu innych. Nie tylko fantastów. Może się zdziwisz, ale od Sienkiewicza, Prusa, Kossak-Szczuckiej dużo można zaczerpnąć dobrych przykładów... Trudno tak "na ślepo" podpowiadać, nie wiem, co preferujesz, więc tylko ogólnie podałem przykłady --- przecież możesz popytać nauczycielki, jeśli jeszcze się uczysz, bibliotekarki...

Stanowczo, pachy, w których wychodzi się w kosmos, należą do moich faworytów. ; )

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Akapit pierwszy: To oni się w końcu do siebie blado uśmiechali czy ona rzucała mu napastliwe spojrzenie? o.O Napastliwość to dość mocna cecha (postawa?) i nie wyobrażam sobie łączenia jej z uśmiechaniem się do siebie… Z kolei uciekanie „zimnymi” oczami też jakoś nie gra. Nie chodzi o jakieś wielkie rzeczy, po prostu wydźwięk słowa „zimne” nie współgra z wymową określenia „uciekał”. Sprawa – moim zdaniem – do przemyślenia.

Akapit drugi: piszesz oczywistości. Mowa o kombinezonach dla kosmonautów, raczej logiczne, że będą choćby szczelne i chroniące przed temperaturami. Albo nie miałeś czym wypełnić tekstu, albo traktujesz czytelnika jak kretyna, jeśli uznałeś za konieczne rozpisanie tych cech.

Trzeci akapit: no ja Cię przepraszam, ale jeśli wysyła się ludzi w kosmos, to chyba WSZYSCY powinni być skupieni. Szczególnie technicy i nawigatorzy, bo mają tam zapewne w kij odpowiedzialnej roboty. Wysyłają ludzi w kosmos, na bogów! W ogóle nie kupuję tej sceny.

Akapit czwarty: okej, przy wychodzeniu w kosmos w pachach popłakałam się ze śmiechu. ^^ Przepraszam. To po prostu jedno z TYCH potknięć. xD Z takich, co to aż żal je poprawiać, bo wyobraźnia działa przy nich cuda. ^^

Piąty akapit: nawet ładny opis. :)

Szósty akapit: ogólnie to trochę brzmi, jakby bohaterowie wsiedli, mieli jeszcze dziesięć minut, więc ot tak se zaczęli majstrować przy tych suwakach i przyciskach, rekreacyjnie, żeby ręce czymś zająć. :P Domyślam się, że jednak nie do końca tak to miało być? ^^ Jakby narrator ogólnie wiedział, jak to powinno wyglądać, ale nie miał bladego pojęcia, w jakim celu oni mieliby to robić – więc opisał bez sprawdzenia. I wyszło niegramotnie.

Start… Hmm, no próbujesz jakoś ciekawie opisać ten start, ale wyszło dość mdło. Pomijając błędy merytoryczne, na które już Ci zwrócono uwagę, ja w tym nie czuję żadnego napięcia. Nie wiem… Ogólnie kosmiczne przeżycia, starty, lądowania i przeloty, moim zdaniem najdoskonalej opisywał Clarke, więc pewnie wszystko, co nie jest takie jak u niego, będzie mnie nudzić. Nie wykluczam, że to moje zwichrowanie. ;] W każdym razie prześlizgnęłam wzrokiem po tym opisie i jakoś mnie to zupełnie nie ruszyło.

Nie wiem, jak ten tekst wyglądał przedtem, ale w tej chwili fabularnie zupełnie się nie sprawdza jako samodzielna całostka. To wstęp do czegoś – a sądząc po długości tego wstępu, to „coś” powinno być mocno rozbudowane, żeby to miało sens. Nie mówię, że nie można napisać miniatury o starcie wahadłowca. Ale jeśli już się na coś takiego decydujesz, musi być w nim cokolwiek interesującego: oryginalnego, nowatorskiego, nie wiem… Tutaj jest tylko to, co każdy pewnie dziesiątki razy widział w telewizji. Choć napisane całkiem zgrabnie, może poza paroma niechlubnymi wyjątkami. ;) Szkoda, że słabuje treść, bo forma mi się - zazwyczaj - podoba.

Pozdrawiam i życzę powodzenia:)

Dzięki bardzo za konstruktywną krytykę. Właściwie te 'kosmiczne pachy' też zaczynają mnie bawić ;) Bywa. Z tego co wnioskuję, to nie mam problemu jako tako z napisaniem czegoś, bardziej szwankuje pewien rodzaj skupienia przy opisywaniu podstawowych działań, a'la, że zatrzasnęli hałas i dudnienie w kokpicie, a taki błąd jest kwestią nieforunnie postawionego słowa. Następnym razem skupię się ile sił. 

Gdybym miała wąsy, to bym była dziadkiem, a tak jestem sygnaturką!

I to jest dobre postanowienie, i tak trzymaj. Powodzenia.

Pozdrawiam.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wybaczcie za początkowy wybuch negatywnych emocji, po prostu łatwo mnie sfrustrować :D Ale bardzo cenię pomoc, dziękuję raz jeszcze.

Gdybym miała wąsy, to bym była dziadkiem, a tak jestem sygnaturką!

Reportaż, relacja (tak zresztą sugeruje tytuł) bardziej niż opowiadanie, ot trakie dla pasjonatów technicznych gadżetów. Jakoś mnie nie ujęło.