Słońce już zgasło

Pewnego dnia słońce po prostu zgasło. Nikt tego nie przewidział, nikt przed tym nie przestrzegał i nikt się nie zabezpieczył. Żaden naukowy periodyk nie krzyczał z okładki: „Nadchodzi zagłada!”. Słońce zgasło; jak pstryka się palcami, lub wyłącza wielką lampkę nocną, raz, ot tak i już. Świat pogrążył się w ciemności.

Dla połowy świata słońce zgasło, dla połowy nigdy już nie wzeszło. Można by opisać lawinową liczbę śmierci, która spadła na 6 miliardową społeczność. W wypadkach spowodowanych nagłym kolapsem zginęło tyle, a tyle setek milionów. W katastrofach, upadkach, wybuchach, chaosie– cały jeden miliard. Tych, którzy przeżyli, można by wymienić z imienia i nazwiska, i starczyłoby kilkadziesiąt kartek maszynopisu. Górnicy, pracownicy baz wojskowych, laboratoriów, mieszkańcy podziemi, regionów, gdzie istniały wody termalne. Ci, którzy mogli jeszcze czerpać z ciepła dogasającego rdzenia błękitnej planety, pożyli– góra– kilkanaście lat. Szczęściarzem, lub najbardziej przeklętym

człowiekiem na Ziemi był Lin Zhong– inżynier chińskiego pochodzenia. Po tym jak zgasło słońce, w kanadyjskiej kopalni, najgłębszym ludzkim wyrobisku na planecie, wraz z grupą około setki osób egzystował 19 lat. Nim wszystkich zdziesiątkowały choroby, wyziębienie, głód, szaleństwo, mordy i masowe samobójstwa, korzystali ze sztucznego światła wytworzonego przez dość silne agregaty, mieli dostęp do ciepłego źródła, które i tak w końcu się wychłodziło, oraz dziwacznego jedzenia, które, póki słońce świeciło, jedzeniem nie było. Zhong był ostatnim, który przeżył. Żył jeszcze 13 miesięcy po śmierci ostatnich ludzi, którzy przetrwali z nim w kopalni, po czym któregoś razu zawaliła się na niego skalna półka. Czaszka pękła mu jak kokos; na dwie równe połówki. Był ostatnim człowiekiem na Ziemi.

Magda Ratajczak, gdy zgasło słońce, jechała pociągiem relacji Wrocław– Kudowa. 23 letnia studentka farmacji wracała na długi weekend do domu do Barda Śląskiego. Cieszyła się ze spotkania z rodzicami. Zrobiło się ciemno, maszyną szarpnęło i pociąg natychmiast stanął w miejscu. Ludzie wpadli w panikę. Maszynista po omacku włączył oświetlenie w wagonach, prąd płynął trakcją jeszcze przez 22 minuty od zapadnięcia mroku. Ludzie rzucili się do telefonów komórkowych, więc i ta sieć po chwili przeciążyła się i padła. Magda zdołała zadzwonić do ojca. Rozmawiali spokojnie.

– Tato, tato słyszysz mnie?– głos w słuchawce często przerywał– wyjechałeś już po mnie? Jesteś na dworcu, tak? Widzisz cokolwiek? Ludzie z latarkami? Jakaś latarnia jeszcze się pali? Tatko, tatko posłuchaj mnie… wyjdę z pociągu, jesteśmy chyba niedaleko, za Kamieńcem…pójdę wzdłuż torów. Czekaj na mnie… Tato! Tato!?

Magda chwyciła za torbę podróżną i przewiesiła ją przez ramię. Wyjrzała za okno, lecz na szyby opadła zasłona ciemności– czarna płachta. W wagonie zostało niewielu ludzi, a przy suficie pulsowało słabe tętno światła.

Słabsze.

Coraz słabsze.

Magda wyszła z przedziału i wychyliła się przez rozsunięte drzwi. Widok był przedziwny, bo poza pociągiem rozciągała się pustka. Jak nic, jak nigdy, jak nigdzie. W oddali słychać było ludzkie głosy, ale nikogo nie można było dostrzec. Skład zatrzymał się pośrodku pola między oddalonymi od siebie stacjami, tak przynajmniej mówił, łamiącym się głosem, konduktor. Magda wyskoczyła z pociągu. Trzymając się nagrzanej jeszcze blachy szła wzdłuż wagonów

do czoła składu. Tam potężne reflektory lokomotywy oświetlały przestrzeń kilkadziesiąt metrów w przód. A dalej kończył się świat widzialny. Kilkanaście osób rozmawiało w grupie.Magda minęła dwie kobiety, które w świetle uklękły na torach modląc się. Ruszyła wzdłuż szyn. Gdy wyszła poza ostatnie promienie światła pociągu, oświetlała sobie drogę telefonem komórkowym. Idąc przygarbiona, przy samych torach, by dostrzec cokolwiek, zdała sobie

sprawę, że jeszcze nigdy w życiu nie było jej tak zimno. Wokół niej tylko ciemność. Jak wielu innych dotarła donikąd, umierając po drodze z wyziębienia.

Szef wojsk NATO, wybrany zaledwie 2 miesiące wcześniej na to stanowisko, zbiegiem okoliczności wizytował,

w momencie kolapsu słońca, bazę wojskową marynarki wojennej. Gdy nastała ciemność, grupa mundurowych nie bez trudu weszła z Dowódcą na pokład łodzi podwodnej i pośpiesznie zanurzając się, wypłynęli w ocean. Radarowym okiem statku błądzili po głębinach, a gdy kilka razy wynurzyli się na powierzchnię przeraziła ich groza mroku

i chłodu. Wracali więc pod wodę z rozgoryczeniem. 22 dni po nastaniu mroku porucznik Klepford postanowił zdetonować ładunek jednej z torped uśmiercając całą 112 osobową załogę. Przecież na ich komunikaty radiowe i tak nikt nie odpowiedział. Przecież nawet szef wojsk NATO, w tym momencie najwyższa rangą osoba na planecie, nie przywróci im słońca. „344– Dt– De Gaulle” spoczął z rozerwanymi bebechami kadłuba na dnie ciemnego, zimnego

morza.

W ośrodku badawczym pod Genewą świeciła ostatnia lampka na planecie. Gdzie indziej pogasły już wszystkie latarnie, żarówki i reflektory. Wreszcie i ta ostatnia diodka, symbolicznie, z samotności, przestała świecić. Światło w niej się skurczyło, zapadło, ucichło. Ostatnie światło na Ziemi.

I nadeszła śmierć zwierząt. Choć ich wymieranie, jako proces, trwało i trwało. Zgasły ostatnie iskry tchnienia ziemskiego, ostatnie linie życia naprężyły się i wyprostowały. Funkcjonowały jeszcze przez lat dziesiąt (a nawet setki) jakieś fagi, jakieś mikroskopowych rozmiarów historie, jakieś bakterie. Lecz tym, już nie miał się za bardzo kto przejmować.