Kochałem ją, a ona mnie

Kochałem ją, a ona mnie. Żyliśmy razem jak we śnie.

Niestety, każdy, nawet najpiękniejszy sen, musi zmienić się w koszmar. Moja historia potwierdza tę pesymistyczną regułę.

Kaśkę poznałem w liceum. Wpadłem na nią w szatni, kiedy mocno spóźniona biegła na lekcje. Papiery, które niosła pod pachą, rozsypały się po calutkiej podłodze. Od „Jak leziesz debilu!” do „A może skoczymy gdzieś na pizzę?” nie upłynęło wiele czasu. Normalnie jak w gównianym romansidle.

Łączyło nas naprawdę dużo. Oboje kochaliśmy filmy Woodyego Allena, kebaby i seks w wannie. Mój pyrtol idealnie trafiał w punkt, a w czterech stosunkach na pięć szczytowaliśmy równocześnie. Trzymając się za ręce spacerowaliśmy po parku, gruchaliśmy sobie pod płaczącą wierzbą jak dwa gołąbki, wspólnie gotowaliśmy obiady. (Ja potem zmywałem, ale to się wytnie.) To był związek nie tylko ciał i umysłów, ale również dusz.

I pewnie rajska sielanka trwałaby do dziś, gdyby nie Lucyna, najlepsza psiapsiułeczka Kaśki. Ta głupia pizda postanowiła się odchudzić. I w sumie nie dziwota, bo była tak spasiona, że gdy w autobusie siadała na podwójnym fotelu, to jeden półdupek i tak wystawał.

Śmierdziała potem, a nawet przedtem.

Windą zawsze jeździła sama. Z dwóch powodów. Primo, i tak już nikt by się tam nie zmieścił, secundo, przy dodatkowym obciążeniu przynajmniej kilku kilogramów na bank popękałyby linki. Z Lucyną chuj, ale tej drugiej osoby szkoda…

Wróćmy jednak do meritum. Pewnie dobrze wiecie, jak to jest z psiapsiółkami. Wszystko robią razem. Szczają, rzygają, puszczają się, chodzą na zakupy i, co najgorsze, chudną.

Kurwa, przecież Kasieńka miała figurę bogini – długie, zgrabne nogi, kształtne piersi, jędrne pośladki, talia osy… Próbowałem jakoś przegadać jej do rozumu, ale stwierdziła, że Lucyna sama nie da rady.

No i zaczęło się. Drakońska dieta, hektolitry kawy, mordercze ćwiczenia plus jakieś chińskie tabletki. Moja ukochana nikła w oczach. Przez dwa miesiące zrzuciła aż dwadzieścia pięć kilo. Za to Lucyna góra trzy, choć podejrzewam, że chwilę przed ważeniem po prostu dobrze się wysrała.

Po pół roku Kaśka przypominała więźnia z obozu w Oświęcimiu. Blada cera, wytrzeszczone oczy, cycki jak przeterminowane rodzynki. Mdlała średnio dwa razy dziennie, a skóra wisiała na niej niczym szmata na stelażu. Zrobiłem jej karczemną awanturę, po której z płaczem uciekła do Lucyny. Mającej się jak pączek w maśle, nawiasem mówiąc.

Wróciła po dwóch tygodniach, a ja przeżyłem szok. To już nie była moja dziewczyna, tylko jakaś pierdolona mumia! Nawet nie mumia! Kościotrup! Pozbawiony skóry i wnętrzności szkielet! Bełkotała coś o przebaczeniu, że chce wszystko naprawić, że będzie jak dawniej. Widać pokłóciła się z tą spasioną cipą.

Postawiłem przed nią talerz zupy. Nie powiem, zjadła. Tylko, kurwa, co z tego, skoro wszystko zlało się po gnatach na podłogę? Jedynie makaron zawisł na żebrach. To przepełniło czarę goryczy. Trzasnąłem ją w pysk, kazałem spierdalać. Niezbyt przyjemny sposób zakończenia znajomości, ale zasłużyła.

Przypadkiem wpadliśmy na siebie miesiąc później. Piję piwo w osiedlowym barze, a tu Kaśka wchodzi pod rękę z odjebanym niczym szczur na otwarcie kanałów fagasem. Od naszego ostatniego spotkania nic się nie zmieniła. Nadal przypominała eksponat z „Trupiej farmy”. Głupio mi trochę było po tym jak ją potraktowałem, więc kupiłem dwa browary i dosiadłem się do ich stolika. Kaśka nawet nie miała żalu, a Filip okazał się całkiem miłym kolesiem.

– Słuchaj, nie obraź się, ale co ty w niej w ogóle widzisz? Naprawdę kręcą cię takie szkapy? – zapytałem, kiedy Kaśka wyszła do kibla. – Przecież to w sumie chodzące zwłoki.

-No właśnie – odparł. – Bo wiesz, ja jestem nekrofilem. Normalnie by mnie za to wsadzili, ale skoro Kaśka żyje…

Nie skończył. Rzygnąłem mu prosto w twarz i wybiegłem z lokalu.

Jeszcze przez kilka następnych nocy śnił mi się Filip pakujący mojej byłej kutasa w miednicę. Na szczęście trauma szybko minęła, a ja przemyślałem parę spraw i postanowiłem wyjechać. Teraz mieszkam na Szeszelach i zawodowo prostuję banany, podśpiewując sobie pod nosem: Kochałem ją, a ona mnie. Żyliśmy razem jak we śnie…

Mam nadzieję, że wyciągnęliście z tej historii jakieś konstruktywne wnioski. Jeśli nie, to przeczytajcie ją drugi raz. Jak trzeba, to nawet trzeci. Jeśli jednak nawet za czwartym niczego się nie nauczyliście, to dajcie sobie spokój i wracajcie do szkoły specjalnej. Najwyraźniej za wcześnie was wypuścili…

Autorem obrazka jest Tomek Woźniak. Serdeczne dzięki.