Arthroos

Słoń­ce nie­mi­ło­sier­nie pa­li­ło go w po­wie­ki. Iry­to­wa­ło to tym bar­dziej, że ból roz­sa­dzał mu głowę. Z ję­kiem prze­wró­cił się na bok, za­kry­wa­jąc głowę rę­ka­mi, gby tuż obok usły­szał gło­śne chrap­nię­cie, które od­bi­ło mu się echem w my­ślach. Od razu otrzeź­wiał. Ze­rwał się na równe nogi, ale za­krę­ci­ło mu się w gło­wie i w mało ele­ganc­ki spo­sób znów opadł na zie­mię. Spoj­rzał na stwo­rze­nie smacz­nie śpią­ce obok niego.

Smok.

Ele­dril…

Imię po­ja­wi­ło się w jego umy­śle nie­mal na­tych­miast. Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć wczo­raj­szy dzień, ale od razu oku­pił to bólem głowy. Zi­ry­to­wa­ła go dziu­ra w pa­mię­ci, bo miał o czymś pa­mię­tać, ale za nic w świe­cie nie ko­ja­rzył o co cho­dzi.

– Ucie­kłeś z domu– usły­szał w gło­wie.

Wzdry­gnął się i spoj­rzał na smoka. Miał lekko uchy­lo­ne lewe oko i pa­trzył na niego bez mru­gnię­cia. Po chwi­li oko się za­mknę­ło, a smok wes­tchnął i prze­cią­gnął się. Otwo­rzył sze­ro­ko po­dłuż­ną pasz­czę z ma­ły­mi ząb­ka­mi. Był wiel­ko­ści kota, zie­lo­ne łuski po­ły­ski­wa­ły sre­brzy­ście w pro­mie­niach słoń­ca. Pa­zu­ry małej be­stii wy­glą­da­ły na bar­dzo ostre i śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ne. Skrzy­dła spra­wia­ły wra­że­nie kru­chych, zu­peł­nie jakby naj­mniej­szy po­wiew wia­tru miał je po­ła­mać na ka­wa­łecz­ki.

Nie­spo­dzie­wa­nie smok wy­sta­wił język na wierzch. Chło­pak zo­rien­to­wał się, że smok pa­trzy na niego spoj­rze­niem bar­dzo prze­ni­kli­wym. Za­wsty­dził się i od­wró­cił wzrok od stwo­rze­nia.

Ar­th­ro­os. Tak miał na imię. Szczu­pły trzy­na­sto­la­tek był bar­dzo nie­śmia­ły i skry­ty. Ce­cho­wa­ła go ma­ło­mów­ność. Tak na­praw­dę nie­wie­le osób w wio­sce sły­sza­ło jego głos, a kon­se­kwen­cją tego była sze­ro­ko ogło­szo­na plot­ka ja­ko­by był nie­mo­wą. Praw­dę po­wie­dziaw­szy to nawet go to za­do­wa­la­ło, nie był zmu­szo­ny mówić. Wolał ciszę. I lubił las. W grun­cie rze­czy to był jego dom, tam nie mu­siał ni­cze­go uda­wać. Był sobą.

Miał ro­dzi­nę, ale nie umiał ich po­ko­chać, choć pró­bo­wał.

Jego oj­ciec Torak był wiecz­nie nie­za­do­wo­lo­nym z życia zło­śli­wym czło­wie­kiem. Upo­ka­rza­nie Ar­th­ro­osa spra­wia­ło mu przy­jem­ność. Dzień bez zło­śli­wo­ści lub bicia go był dla To­ra­ka stra­co­nym dniem. Ob­wi­niał swego syna o każde nie­po­wo­dze­nie. Ina­czej wy­obra­żał sobie swo­je­go syna. Nie za­to­pio­ne­go w chmu­rach dzie­cia­ka, który opo­wia­da o nie­stwo­rzo­nych isto­tach miesz­ka­ją­cych w lesie, któ­rych nikt nigdy nie wi­dział. Ar­th­ros na­uczył się z cza­sem mil­czeć, a to dzia­ła­ło na To­ra­ka jak płach­ta na byka. Cza­sem ża­ło­wał, że Ar­th­ro­os się uro­dził.

Matka Tuuli była cicha i pod­da­wa­ła się woli To­ra­ka. Każde jego słowo było dla niej świę­to­ścią. Jej po­ko­ra wy­ni­ka­ła głów­nie ze stra­chu przed To­ra­kiem, nie chcia­ła by jego gniew ob­ró­cił się ku niej.

Mieli dwóch synów i córkę. Naj­star­szy Sveng był jed­nym z naj­więk­szych oko­licz­nych go­spo­da­rzy. Szyb­ko prze­stał uzna­wać To­ra­ka i Tuuli za ro­dzi­nę. Byli zbyt bied­ni, aby jego duma ka­za­ła się do nich przy­zna­wać.

Córka Li­lith była na­praw­dę uro­czą dziew­czy­ną. Za­wra­ca­ła w gło­wach wszyst­kim mło­dzień­com w oko­li­cy. Chcąc odejść z domu wcze­śniej szyb­ko wy­szła za mąż. Nie­zbyt szczę­śli­wie,ale cie­szy­ła się skry­cie z tego, że jest da­le­ko od ro­dzi­ny.

Naj­młod­szy był Ar­th­ro­os. Nigdy nie po­ka­zał cier­pie­nia. Uda­wał bar­dzo do­brze, że drwi­ny ró­wie­śni­ków nic go nie wzru­sza­ją. Nie po­zwa­lał sobie na oka­zy­wa­nie ja­kiej­kol­wiek emo­cji.

To co po­wie­dział smok Ele­dril miało sens. Nie był w sta­nie dłu­żej uda­wać i dawać sobą po­mia­tać.

– My­śla­łeś co ze sobą teraz zro­bisz?– za­py­tał Ele­dril.

– Nie– od­burk­nął Ar­th­ro­os.

– Wiesz gdzie bę­dziesz spać?

– Nie.

– Wiesz gdzie pój­dziesz?

– Nie.

– Czy jest coś co wiesz? Chyba nie prze­my­śla­łeś sobie de­cy­zji o uciecz­ce. Naj­pierw trze­ba tro­chę po­my­śleć. Uwierz,to nie boli – za­drwił smok.

– Och, za­mknij się wresz­cie! – wrza­snął Ar­th­ro­os i ze­rwał się gwał­tow­nie na nogi zły. Od­szedł szyb­ko kilka kro­ków w las.

– Na twoim miej­scu bym się nie od­da­lał w tym kie­run­ku. Patrz pod nogi, bo bę­dziesz mieć pewne nie­przy­jem­no­ści. -Do­bie­gły go słowa Ele­dri­la.

Ar­th­ro­os po­sta­no­wił go zi­gno­ro­wać. Iry­to­wał go ten smok. Czemu mu­siał się do niego przy­plą­tać? Jakby było mało ludzi do­oko­ła. Nie­znacz­nie przy­spie­szył tempo mar­szu. Uchy­lił się przed nisko zwie­sza­ją­cy­mi się ga­łę­zia­mi. Nikt go nie bę­dzie po­uczać, a już na pewno nie ja­kieś zwie­rzę, które go nie zna. Ma swój rozum, wie co robić. Po­ra­dzi sobie sam. Prze­sko­czył przez zwa­lo­ny pień…

– Aaaaa…

Nogi Ar­th­ro­osa tra­fi­ły w próż­nię. Prze­wró­cił się gwał­tow­nie na brzuch na zbo­cze usia­ne ka­mie­nia­mi. Sta­czał się w dół z coraz więk­szym pędem ku stru­my­ko­wi z ka­mie­ni­stym dnem. Roz­pacz­li­wie pró­bo­wał uchwy­cić się licz­nych kęp gę­stej trawy, ale wy­my­ka­ła mu się z rąk. Łzy za­czę­ły mu pły­nąć z oczu, gdy przez przy­pa­dek na­sy­pał sobie pia­sku w oczy. W końcu wy­lą­do­wał po­obi­ja­ny w stru­my­ku, ude­rza­jąc głową o ka­mień. Po­ciem­nia­ło mu w oczach.

– Po­wie­dzia­łem patrz pod nogi. Któ­re­go wy­ra­zu nie zro­zu­mia­łeś? – do­biegł go głos tuż przy uchu.

Ar­th­ro­os z wy­sił­kiem otwo­rzył oczy,czu­jąc okrop­ny ból głowy. Z ję­kiem uniósł głowę i wy­czuł ręką z tyłu głowy gi­gan­tycz­ne­go guza. Odjął rękę i spoj­rzał na nią. Była we krwi. Pa­trzył na nią zdu­mio­ny przez mi­nu­tę, po czym za­mknął oczy i opu­ścił głowę, po­now­nie ude­rza­jąc się w bo­lą­ce miej­sce. Wydał z sie­bie zdu­szo­ny okrzyk.

– Nie grze­szysz mą­dro­ścią.

Ar­th­ro­os po­now­nie otwo­rzył oczy. Z ję­kiem prze­wró­cił się na bok, wpa­da­jąc do lo­do­wa­tej wody, co go otrzeź­wi­ło. Mo­men­tal­nie usiadł i ro­zej­rzał się do­oko­ła. Zo­ba­czył zbo­czę z któ­re­go się sto­czył, lecz wy­da­wa­ło mu się zbyt stro­me, żeby w jego obec­nym sta­nie mógł się na nie wspiąć. Spoj­rzał w lewo. Chwi­lę po­roz­my­ślał i wstał. Chwiej­nie ru­szył w tym kie­run­ku. Szyb­ko uznał, że le­piej zejść z ka­mie­ni. Prze­szedł na ro­sną­cą nie­da­le­ko trawę. Wąwóz był coraz bar­dziej stro­my, za­kre­cął się co kilka me­trów. Za­czę­ły się po­ja­wiać pierw­sze krza­ki. Ar­th­ro­os po­sta­no­wił po­le­żeć chwi­lę w cie­niu.

Uło­żył się wy­god­nie, słu­cha­jąc szme­ru stru­my­ka i we­so­łych tre­lów stad­ka wró­bli bu­szu­ją­cych po dru­giej stro­nie wą­wo­zu.

Po kilku chwi­lach Ele­dril do­tarł do niego i po­ło­żył się obok w głę­bo­kim wes­tchnię­ciem. Żaden z nich nie prze­rwał pa­nu­ją­ce­go mię­dzy nimi mil­cze­nia. Mi­ja­ły mi­nu­ty.

Ar­th­ro­oso­wi za­bur­cza­ło w brzu­chu. Przy­pa­try­wał się smo­ko­wi. Ele­dril wpa­try­wał się in­ten­syw­nie w stad­ko wró­bli, jego długi ogon drgał ner­wo­wo. Nagle smok rzu­cił się bar­dzo szyb­ko w ich stro­nę ła­piąc jed­ne­go z nich. Wró­cił z wró­blem do Ar­th­ro­osa. Za­czął gryźć wró­bla. Gdy zjadł go, wpa­trzył się ła­ko­mie w resz­tę stada. W ten spo­sób zła­pał jesz­cze dwa ptaki. Po wszyst­kim roz­ło­żył się za­do­wo­lo­ny w tra­wie. Po­czuł na sobie spoj­rze­nie Ar­th­ro­osa. Po­pa­trzył na niego i rzekł:

– Jesz­cze dużo ich zo­sta­ło. Po­czę­stuj się.

– Nie jem wró­bli.

– Są na­praw­dę dobre. So­czy­ste, mięk­kie. Roz­pły­wa­ją się w ustach. Po­wi­nie­neś ich spró­bo­wać. Nie po­ża­łu­jesz. Na­praw­dę nie krę­puj się.

Ar­th­ro­oso­wi ślina na­pły­nę­ła do ust, znów za­bur­cza­ło mu w brzu­chu. Od­parł z god­no­ścią:

– Nie dzię­ku­ję. Zjem coś in­ne­go.

– Twoja stra­ta. Mam na­dzie­ję, że zmie­nisz zda­nie i spró­bu­jesz tych sy­cą­cych ką­sków– wy­szcze­rzył się Ele­dril gła­dząc swój wzdę­ty brzuch jed­nym pa­zu­rem.

Ar­th­ro­os od­wró­cił wzrok. Ro­zej­rzał się, ale nie zo­ba­czył żad­nych jagód czy grzy­bów. Wstał i pod­szedł z na­dzie­ją do stru­mie­nia, ale stru­mień był tak mały i płyt­ki, że nie było tam ryb. Ar­th­ro­os chwi­lę po­my­ślał, po czym ru­szył przed sie­bie. Wąwóz ogar­nął cień, za­czy­na­ło zmierz­chać. Przed sobą uj­rze­li ścież­kę. Za­czę­ły się po­ja­wiać drze­wa. Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach skoń­czył się wąwóz a za­czął młody las. Nie scho­dzi­li ze ścież­ki. Ar­th­ro­os nie­świa­do­mie przy­spie­szył czu­jąc ssa­nie w brzu­chu. Ścież­ka wiła się wśród drzew tak, że Ar­th­ro­os szyb­ko stra­cił orien­ta­cję gdzie idzie. Tak bar­dzo był sku­pio­ny na gło­dzie, że szyb­ko zi­gno­ro­wał uczu­cie za­nie­po­ko­je­nia. Po upły­wie go­dzi­ny nadal krą­żył po lesie.

Już miał za­cząć pa­ni­ko­wać, gdy uj­rzał ka­wa­łek drogi przed sobą prze­świt mię­dzy drze­wa­mi. Ru­szył w tamtą stro­nę. Po ko­lej­nym za­krę­cie uj­rze­li przed sobą spo­rej wiel­ko­ści wio­skę. Ar­th­ro­oso­wi serce za­bi­ło z na­dzie­ją i przy­spie­szył kroku. Ele­dril za­trzy­mał się na skra­ju lasu, czego nie za­uwa­żył chło­pak. Zo­rien­to­wał się po do­brej chwi­li, że jest sam. Od­wró­cił się. Smok sie­dział ledwo wi­docz­ny przy drze­wie.