Atramentowe anomalie

Było już dobrze po południu, gdy dotarli do północnych stepów. Prawdę mówiąc, słońce kończyło swoją wędrówkę, chowając się za pasmem gór po ich prawej stronie. Właśnie tam mieli dotrzeć, planowo przed zachodem, jednak podróż przez coraz sroższy klimat zrobiła z paru mil, odcinek kilkudziesięciu. Rzadziej niż przedtem pojawiały się opuszczone i zabite dechami place zabaw, pozwalające wypocząć rozbujanym do granic możliwości koniom na biegunach. Takiego przyczółka, mającego choćby odrapaną huśtawkę, szukali Zdzisio i Krzysio. Odpoczynek był niezbędny, mieli przed sobą setki godzin tułaczki, ale przyświecał im jeden cel – odnalezienie i uratowanie córki Zdzisława. Słońce kładło długie cienie na suchą ziemię, przecinając czarnymi wstęgami step, przechodzący w nieco wyższą makię. Czerwona, ognista kula właśnie opadała na szczyty gór. Nagle zza wyrośniętego krzaku akacji wyłoniła się twarz, później następna i następna. Jedna z nich była zapryszczona i dawała złudne wrażenie mądrości i nieokrzesania, tak jak to zwykli ukazywać swoją brzydotę geniusze. Druga wytężała się w ukrywaniu wszelkich przebłysków inteligencji i targających nią emocji, a ostatnia wyróżniała się niezwykłą pospolitością. Jak głupkowato i sprzecznie one wyglądały, tak jak jeden mąż popędziły do skrytego za plecami parku zabaw. Niby wściekłe psy dwaj przyjaciele pobujali swoje rumaki za nimi. Serca ich napełniła nowa nadzieja, gdy zobaczyli czerwone huśtawki, zjeżdżalnię z wieżyczką i stosy guzonośnych szyszek, czekających na bitwę. Chyba jedynie atrament autora mógłby stworzyć lepsze miejsce do potyczki.

 

 

 

***

 

 

 

W Międzyczasie, blizej nie określonej miejscowości, wbitej w przestrzeń obok świadomości i podświadomości Zdzisława, planowano znaleźć odpowiedzi na nurtujące pytania. Tedy wybrał się pan Z. wgłąb siebie. Rzecz okazała się banalnie prosta, sprowadzała się do stanięcia na zapadce, gdzieś w okolicy skroni i wylądowaniu na sprężyniastych neuronach. Dopiero później nadeszły zawroty głowy, nudności i wymioty. Własna obecność w sobie doskwierała jak ciało obce drażniące oko. A przecież Zdzisław troszkę tę personę znał. Jednak mózgowi widocznie takie argumenty nie podchodziły, zaczął wariować, rozjuszony przywoływał zupełnie absurdalne obrazy. W końcu rodzajowa scena picia kawy ustąpiła białym, kwadratowym kafelkom, które zawirowały wściekle przed jego oczami. Długie rzędy krzesełek stadionowych mnożyły się w korytarzu. „Bez atestu – pisało mu coś w głowie, boleśnie przyciskając pióro – Nikt już ich nie zatwierdzi, są źle ponumerowane i zły kolor. Do cholery z nimi.” Przyszła cholera. Nareszcie. Frant z niej niezły, ale zawsze można zasięgnąć języka i dowiedzieć się coś o córuni.

 

– Przeżyje? – zaczepił ją.

 

– Ta pryszczata, głupkowata czy nijaka?

 

– Pryszcze przejdą… – musiał przełknąć ślinę – i nie jest głupkowata.

 

– Szczeniak jest śmiertelnie chory i umrze. Nomen omen jako jedyny z miotu. Nie martw się, ktoś musi zdechnąć, żeby inny przeżył. Czy jakoś tak – już odchodziła, kończąc mówić.

 

– Ale to moja córka!

 

– Ktoś musi – rzuciła przez korytarz.

 

– Będę walczył do końca!

 

– Powiedział ojciec bez nadziei – dokończyła za autora cholera.

 

 

 

***

 

 

 

Zdzisio sapał i połykał ogromne ilości pustynnego pyłu, który drażnił jego krtań. Bez ustanku przed źrenicami miał jedną chorą myśl. W niej siedziała córka, bledła na szpitalnym łóżku, przelewając na cztery ściany swój chłód. Minęła już chwila, aż krajobraz posiniał. „Chodź. Zbieramy się, córuś, do domu. Tatuś zabierze cię wreszcie do domu – zerknął ukradkiem na jej opuszczone i postarzałe rysy – Nie słyszysz. Mówię do łóżka. Krzyczenie nic nie da.” Jednak krzyczał.

 

Krzychu wylegiwał się, relaksacyjnie rozpościerając ręce, tak, aby nie dotykały fioletowego guza na szyi, mającego rozmiary samej głowy. Pryszczata twarz okazała się niezwykle celna, dosłownie tryskała z każdego zgrubienia lepką celnością. Krzysiek był jej ofiarą, jednak dzielnie pociągnął za sobą do piachu twarz wytężoną. Teraz odznaczała się zdecydowanym dystansem do otaczającego świata. Zażywała chwilowej ciszy, jaka zaległa nad małym kompleksem. Wiatr robił miniaturowe tornada, słońce już zaszło i nastała pora szarzenia. Mimo to wcale nie szarzało. Najwidoczniej wszyscy czekali na obrót zdarzeń, skoro nawet niebo się zagapiło. Jak autor napisał, cała natura wstrzymała oddech.

 

– Będę walczył do końca! – wrzasnął na dwie twarze oponentów ojciec Zdzisław.

 

– Mnie to obchodzi! – odkrzyknęli chórkiem – Mamy twoją córkę! – dodali. Zdzisio warknął coś, jakby na zaprzeczenie stwórczej mocy słów. Nie pomogło, mieli jego córkę. A to parszywce. Po chwili lapidarnie stwierdził:

 

– Ona jest moja! Niech się stanie cud!

 

– Ha – żachnął się pryszczaty – cudy nie zdarzają się na zawołanie. Nie możesz mieć nic z cudem wspólnego. A masz, więc przepadło.

 

– Tak nie wolno!

 

– Wolno, wolno. Kwestia wyobraźni, poza tym i tak masz przechlapane, bo to dramat, a nie farsa.

 

– Zróbcie coś!

 

– Nie przeginaj – wcięła się twarz nijaka – Nie proś, a będzie ci dane. Autor tak chce i basta – wzięła szyszkę i wycelowała w głowę jego córki.

 

– Nie! Ja proszę, proszę, proszę, prooooszę!

 

– To nic nie da – darła się pryszczata, plując dookoła – już zostało napisane!

 

„Czego ja właściwie chcę? – mówi do siebie autor – Może nie tego? Muszę to gdzieś opisać. Przecież to świetny temat – autor odchodzi.”

 

– Nie opuszczaj! To koniec.

 

Pryszczata i nijaka podeszły do Zdzisława.

 

– Córka? Co ty tutaj robisz? To cud. Jestem świadkiem cudu! Dzięki atramentowi i cyrklowi, i w ogóle! – szybko skończył dziękczynienia, chciwie skrywając dziewczynę w obszernych ramionach. Odeszli przy zachodzie słońca, obejmując się jak dawniej w biodrach. Ich sylwetki były ledwo widoczne na tle czerwonego nieba, jednak można było jeszcze dostrzec pryszczatą, wykrzywioną twarz szyderczo rechoczącą w tyle głowy córki.