Cena Honoru, cz. I

CENA HONORU

 

[Urr]

 

 

 

– Wszystkie sprawy przybierają coraz to gorszy obrót – marudził Harald, stawiając ostrożne kroki między trupami. – Szlachta – zaczął ironicznie – zwyczajnie nas sprzedała…

 

– Nie narzekaj – zbył go Gron, zwany Starym, który jakby nie dostrzegał pobojowiska pod ich stopami. – Twoja głowa jest teraz najbardziej pożądanym łupem, hen – od Sør-Varange, aż po Gjermundb. Już dawno powinieneś zasiadać do wiecznej uczty z naszymi ojcami.

 

– Toż mnie pocieszył… – parsknął jego rozmówca.

 

Sam zaś olbrzym wykonał teatralny ukłon, również śmiejąc się spod wielkiej, czarnej brody.

 

Za dwójką wiodących szedł pierwszy kapitan – Urr Loppa. Nigdy nie odstępował on księcia na krok, był jednym z jego najwierniejszych stronników. Towarzyszył Haraldowi jeszcze przed zesłaniem go na banicję, w szeregach Morderczych Kruków – jako chorąży.

 

– Idziemy i idziemy – zwrócił się do hegemona rebelii. Miał donośny głos i nie obawiał się, że wśród płaczu wron i klekotu kolczug zostanie zagłuszony. – Już zmierzcha, może czas zawracać?

 

– Musimy ich wytropić – odrzekł zdeterminowany Wilk.

 

Był to jeden z tych dni, kiedy Loppa obawiał się o powodzenie akcji. Było ich niewielu. Na przedzie trzech i pięciu tych z tyłu, których imion nie znał. Kapitan zacisnął tylko wargi, które z sinych stały się białe. Nigdy nie kwestionował rozkazów swojego wodza. Nie miał podstaw żeby to robić, jego plany zawsze się udawały. Bał się jednak zasadzki. Coś tu było nie tak…

 

– Już niedaleko – wypluł grubym głosem Niedźwiedź, idący po prawej stronie Haralda, a który teraz odwrócił twarz i spojrzał w oczy zmieszanemu kapitanowi. Byłby się przewrócił, potykając o jakieś truchło, ale Wygnaniec położył mu rękę na ramieniu i uśmiechnął się smutno.

 

Urr zdawał sobie sprawę, że Gorn chce go zwyczajnie pocieszyć. Nikt nie wiedział, jak daleko są jeszcze sprawcy tej rzezi.

 

– Co jest… – wymamrotał do siebie Harald, po czym ze zmrużonymi oczami rozejrzał się po okolicy.

 

Ptaki, które siedziały na co niektórych denatach poderwały się razem i wzleciały w powietrze. Chmurą udały się nad las. Padał z wolna lekki śnieg, który osadzał się na ramionach wojowników.

 

Wilk zatrzymał się, a wraz z nim Stary topornik i kapitan, który doszedł szybko do dwójki.

 

– Dobądźcie broni – rozkazał oschło, a Gorn i Loppa odruchowo ujęli swój oręż w dłonie.

 

Ten ostatni posługiwał się krótkim mieczem, praktycznie bez żadnej szczerby, lekko zagiętym. Ogrzewał go we włochatym pokrowcui przy pasie. Brodacz zaś walczył toporem. Był to straszny berdysz o dwóch ostrzach, nie do uniesienia jedną ręką.

 

Były książę jako pierwszy był gotowy. Wyjął z pochwy na plecach groźnie wyglądające ostrze. Broń dwuręczna, najbardziej charakterystyczna dla górali z Wysokiego Hodgardu.

 

Urr zmarszczył brwi i odwrócił się do piątki idącej dalej, z tyłu. Wykonał gest wolną ręką, aby byli w gotowości. I byli. Pierwszy z nich wciąż trzymał młot, był widać najbardziej skory do bitki. Dwóch kolejnych, nieco wystraszonych, wyciągnęło gwałtownie jednoręczne miecze i ujęło je w dwie dłonie. Ci ostatni mieli łuki. Miniaturowa armia była gotowa. Tylko do czego?

 

To pytanie zadawał sobie każdy.

 

Wygnaniec na ugiętych nogach powoli zaczął się przesuwać naprzód. Wzrokiem wbijał się w jakiegoś mężczyznę, najpewniej trupa. Byli blisko lasu, od którego biła zła aura.

 

– Nie ruszajcie się stąd – rzucił stłumionym głosem Harald, kiedy do dwójki jego przyjaciół doszło pięciu żołnierzy z eskorty. On sam ruszył pewniej przed siebie.

 

Było zimno, przeraźliwie zimno. Loppa nie czuł rąk, mimo, że miał je schowane w futrzanych rękawach. Kolczuga ciążyła mu jak nigdy, ale nie dawał po sobie poznać, że to nie jego dzień. Siódemka mężów z gardzieli wydmuchiwała tumany mgły, ale każdy stał i każdy służył swym ostrzem.

 

Kapitan spojrzał na ziemię. Pole bitwy i świeża krew, która mieszała się ze śniegiem. Przełknął z trudem ślinę. To miejsce było inne, od reszty pobojowisk. W swoim życiu widział krwi więcej, niż by się mogło zdawać. Jednak ciała tylko jednej z nacji, w dodatku regularnych żołnierzy – to nie był normalny widok.

 

– Myślisz, że stoją za tym ludzie od Føringa? – zapytał Gorna, nie odrywając wzroku od poczynań wodza.

 

– Gdzie tam, on nie jest tak sprytny – odburknął.

 

– Co masz na myśli? – zbystrzał, odkuwając skupienie od Haralda.

 

– To, że padli tylko nasi nie oznacza, że doszło do zdrady wśród Kruków.

 

Kapitan nie zdążył odpowiedzieć, gdyż Wilk pomachał ręką, aby podbiegli. Cała siódemka chyżo zbliżyła się do klęczącego nad żołnierzem spadkobiercy Tronów Hodgardu. Wielki miecz księcia był wbity w ziemię, a swój rogaty hełm trzymał w rękach. Długie włosy opadały mu na twarz tak, że nie było widać twarzy.

 

Gorn oparł się na swoim toporze i otworzył usta, rozszerzając oczy. Loppa odkrył swoją bladą skórę, ściągając kaptur, a zwiadowcy przyodziani w czerń i granat spojrzeli w niebo. Kapitan również wbił swoją klingę w zmarzniętą ziemię, a za nim pozostali miecznicy uczynili to samo.

 

Harald uniósł twarz, patrząc na Starego Niedźwiedzia. Miał czerwoną twarz i zagryzał wargi, powstrzymując się od łez. Nikt nigdy nie widział go w takim stanie.

 

Nie wyrzymał jednak długo i załkał gorzko. Tak gwałtowna zmiana nastroju była rzadkością u jarla.

 

Zszokowany Urr z początku nie poznał leżącego na ziemi człowieka. Trup miał na sobie kolcze nogawice jak i rękawy. Buty były ze skóry, podobnie do rękawic i kołnierza. Kaftan koloru sinoniebieski leżał na obszernej pelerynie. Odchylona w tył głowa była biała jak mleko. Miał otwarte usta i oczy wywrócone na drugą stronę.

 

– Lew nie żyje – wyszeptał łamiącym się głosem Harald. Kiedy to powiedział, zapadłą martwa cisza.

 

Kapitan nie wierzył ani własnym uszom, ani oczom. Dopiero teraz dojrzał na jego twarzy poprzeczną bliznę i złamany nos, z którego ciekła krew. Była zaschnięta. Podobnie do tej na brzuchu i pod lewą pachą. Symbol kruka na tunice był przekłuty, najpewniej mieczem.

 

– Bracia. Tej nocy będziemy opłakiwać śmierć Kanuta Krwawego. Mojego przyjaciela i dowódcę Kolumny „Taran”.

 

Loppa zacisnął pięści. Teraz wszystko już pamiętał, ale wiedział, że nie na chwile zadumy teraz pora.

 

– Chwała poległym! – głośno zawołał, niemalże krzyknął, po czym wyjął miecz z ziemi i schował go do pochwy.

 

– Zwiad uważam za zakończony – odezwał się ponurym głosem Harald. – Nie na zemstę dziś pora, ale ten dzień nadejdzie, już niebawem. Imperium popamięta obrońców północy.

 

– Nasi wrogowie zapłacą za to, co zrobili – dodał sposępniały Gorn.

 

Jedyną zaś walutą uznawaną w tych rejonach była krew i żelazo. Nie złoto i ziemie.

 

– Pomóżcie mi zabrać jego ciało, jesteśmy mu winni okazać szacunek – mamrotał przez zęby książę. – Nie rozdziobią go wrony, a pochłonie stary ogień, tak, jak każe zwyczaj.

 

Jeden ze zwiadowców podniósł jego hełm, który był łatwy do rozpoznania. Miał kształt głowy lwa. Schował miecz, a następnie objął obiema dłońmi ozdobny szyszak, jakby niósł najcenniejszą rzecz na świecie. Urr wziął jego miecz i przejechał dłonią po płazie. Poczuł ciała wszystkich tych, których zabił Kanut. To było straszne. Jak tak wielki wojownik mógł polec z całą kohortą, nie zadając żadnej straty.

 

Harald założył swój hełm, kryjąc grymas irytacji i gniewu, który go rozsadzał. Następnie wziął Krwawego generała pod ręce, czekając, aż Gorn chwyci nogi. Uczynił to i podnieśli go razem.

 

Zwiad został przerwany z bardzo ważnego powodu. Ranga wodza, którego nie mogli ot tak ominąć, nie pozwalała na kontynuowanie marszu. Ale nie tylko ona. Urr podejrzewał, że to przez miłość, jaką Harald darzył Lwa.

 

Droga powrotna mijała szybciej. Opuszczona twierdza, która stanowiła ostoję dla Kruków była skryta w gęstym lesie i niełatwo było do niej dojść. Loppa szedł obok topornika, widząc jego smutek. Spoglądał też co chwila na miecz, który niósł w poziomie, podtrzymując drugą ręką klingę. Półtorak, z szeroką mocą żelaza. Wytrzymały i piękny zarazem, a przy tym niezwykle stary. Kapitan nie pamiętał, jak się nazywał, ale wiedział, że to ostrze było przekazywane z pokolenia na pokolenie w Domu poległego. A Lew kochał go bardziej, niż jakąkolwiek kobietę.

 

Szli wzdłuż linii lasu. Pole bitwy było już daleko za nimi, aż w końcu, napotkali i konary rosnące na zachód stąd. Weszli w głąb, mijając kolejne drzewa. Ktoś, kto nie znał tych rejonów, na pewno doszedłby donikąd. Szli powoli. Młociarz, łucznicy i jeden miecznik wciąż mieli swoje bronie w gotowości. Czuli, że ta noc przyniesie jeszcze więcej niespodzianek.

 

Harald cicho przeklinał los pod nosem. „Taran” miał ich wesprzeć w ataku na Kvæfgen. Miała być to największa akcja odwetowa od początku rebelii księcia i Morderczych Kruków.

 

Droga już miała dobiegać do końca, kiedy milczący rebelianci zatrzymali się, w krok, za Haraldem.

 

Loppa chciał mieć to wszystko już za sobą. Te wszystkie żałobne spojrzenia i atmosfera niepewności. Miał wrażenie, że ktoś na nich nieustannie patrzy; ale milczał. Marzyło mu się łóżko. Nigdy nie żył w luksusie jako żołnierz, ale cieszył się z tego, co ma.

 

– Co znów nie tak? – zapytał ten z młotem, nie obierając w słowach.

 

– Poczekajcie – rozporządził Harald. – Musimy być cicho, las dziś jest inny.

 

Stary brodacz sapnął ociężale, a następnie złożył nogi niesionego na śnieżnej ściółce. Książe oparł plecami denata o konar drzewa i obdarował go pustym wzrokiem.

 

– Tagg, Vojir i Skylef, wy idźcie na czuby – powiedział wódz, rozglądając się nerwowo.

 

– Nie potrzeba chyba zwiadu, przed naszą najlepiej ukrytą twierdzą… – zaprotestował ten pierwszy. W odpowiedzi otrzymał jeno zimne spojrzenie, spod gogli rogatego hełmu.

 

Trójka zwiadowców uderzyła się w piersi, aby potwierdzić przyjęcie nowego rozkazu i chwilę potem znikli w gęstwinie. Było to dwóch łuczników i wojownik z mieczem. Przy martwym Lwie zostało ich pięciu. Urr wciąż wpatrywał się w miecz i nie przejmował się za bardzo tym, o czym traktowała rozmowa Niedźwiedzia z Wilkiem, którą właśnie wspólnie podjęli.

 

Sytuacja z chwili na chwilę stawała się coraz bardziej napięta.

 

– Coś długo nie wracają – zauważył drugi miecznik, obdarowując swojego kapitana spojrzeniem smutnym i jakby zatroskanym.

 

Urr Loppa, nie wiedząc co odrzec, spojrzał na tego, który wydał pierwsze polecenie. A on, z miną na w pół znudzoną, na w pół zamyśloną, nie dał po sobie poznać, że się troska. Harald potarł rękawicami przeciwne ramiona, aby się rozgrzać. Długo stali w miejscu, jednak w końcu były książę przerwał milczenie.

 

– Ruszamy – rzucił krótko i niewyraźnie oraz położył dłoń na ramieniu Kanuta, szepcąc coś. Odpowiedzi zapewne innej spodziewali się żołnierze, jednak nikt nie próbował protestować. – Ty – wskazał na miecznika – zostań.

 

Zapewne chciał, aby z ciałem jego przyjaciela nic się nie stało.

 

Nie tylko on miał dość. Praktycznie nic się nie działo. Pierwszy kapitan wsparł się na mieczu Krwawego i pokręcił głową. Promienia księżyca, które przedzierały się przez gęste gałęzie drzew spływały po wyjątkowej klindze.

 

Wojowie ruszyli. Na przedzie Harald, kryjący się za pniami drzew. Kilka kroków dalej, niezbyt elegancko maszerował Gorn. Na prawo od niego, kryjący się jak zwierz w zaroślach, który szykuje się do skoku na ofiarę – Loppa. Nieco dalej młociarz o imieniu, którego nie mógł zapamiętać kapitan. Wszyscy zwiadowcy, którzy tej nocy mu towarzyszyli, byli mu nowi. Podziwiał przywódcę rebeliantów, który za każdym razem potrafił się zwrócić właściwym mianem praktycznie do każdego. Poza tym, był genialnym strategiem. I zawsze wykrywał zasadzki, podstępy. Nie potrafił wyjść z podziwu dla lorda Haralda i cieszył się, że są po tej samej stronie barykady.

 

– Cicho – urwał bezdźwięcznie prowadzący.

 

Przykucnął i uwolnił ramię, sprawdzając broń na plecach. Wraz z nim, niemalże na kolana, padli pozostali. Loppa był doskonałym zwiadowcą, Gorn jednak wolał otwarte pola bitw. Harald był człowiekiem od wszystkiego, najprościej mówiąc. Wszyscy jednak zawsze trzymali się razem. Byli braćmi spod Sztandaru Kruka. Największej siły militarnej Północy. Teraz kryjąc się po kątach, wciąż walczyli. Wciąż razem.

 

Wódz wyciągnął miecz z pochwy na plecach gibkim ruchem i przysposobił się do ewentualnej walki. Podniósł się lekko. Wystawił głowę ponad krzaki, które dzieliły ich od drogi na most. Zdębiał, widząc na gościńcu ciało, wleczone przez człowieka w obcej zbroi.

 

Urr widział, jak Harald zaciska mocniej dłonie na rękojeści swojej broni. Podszedł bliżej. Kiej podszedł, nie mógł wyksztusić ani słowa. Most do ich zamku obstawiony orszakiem żołnierzy, którzy nie służyli pod sztandarami Północy. Na zakolu drogi sterta ciał – żołnierze Haralda, rebelianci.

 

Kilku wywlekało właśnie z części lasu nieopodal czatujących dwa inne ciała. Poprzeszywane strzałami. Nikt nie miał chyba problemu, żeby rozpoznać wśród nich wysłanych przez Wilka zwiadowców.

 

– Psia krew – zaklął pod nosem Gorn. – Kiedy to się stało?

 

Nikt mu nie odpowiedział. Jednak po chwili, młociarz rzucił hasło „magia”. Wszyscy spojrzeli na niego jak na niespełna rozumu.

 

– Magia nie istnieje. Poza tym, to żywi żołnierze – wyjaśnił mu Loppa.

 

– Nasza największa forteca. To niemożliwe! – syknął przez zęby dzierżawca dwuręcznego miecza.

 

Zrobił to jednak głośniej, niż planował, przykuwając tym samym uwagę dwóch strażników patrolujących drogę przed nimi…