Bum-bum i bum-bum (antybajka)

…oj, będzie wesoło! Od rana do rana bum-bum i bum-bum! Pokochasz ten rytm, mały, zobaczysz…

 

*

 

– Spokój tam!

– Zwariować można od tego dzwonienia! Pytam się i pytam, ile można?!

– No proszę cię, posuń się jeszcze troszkę.

– Kiedy nie ma miejsca!

– Jak nic, jestem już cały w rysach!

– Powiedziałem, spokój!

– To ten na rogu tak nami trzęsie. Coś złego mu się przyśniło.

– Wypchnijmy go!

– Przepraszam… Ja już więcej nie będę… już przestaję…

– Nie przestał.

– Na razie, chłopie!

 

Zasapało, zaskrzypiało, trach! – pudełko pękło na krawędzi. Z rozdarcia wytrysnęła złota smużka; odbiła się od półki, przecięła cień za krzesłem i w chmurze zerwanych pajęczyn pacnęła w stertę szmat.

 

– Ałaaa…

– Jesteś cały? – zainteresował się bury aksamit. Przez liczne placki łysiny prześwitywało mu poranne słońce. – Nie rusza się – powiadomił ścierkę.

– Nic mu nie jest. – Zajęta kontemplacją swych tłustych plam ścierka nie raczyła nawet spojrzeć. – Od tego w końcu jest.

– Od nieruszania się? – wtrąciła zakurzona gąbka.

– Od utykania w nieoczekiwanych miejscach. Prawda, mały?

– N-nie wiem… – Mały wydostał się na podłogę i zatoczył nierówne kółko. – Chyba się pokrzywiłem! – jęknął.

– Bzdura! – parsknęła ścierka, obdarzając go wreszcie uwagą. – Zaraz dojdziesz do siebie. A wtedy zacznij myśleć, jak wrócić.

– Wrócić?

– Z nami nie zostaniesz. Jeszcze cię tu przyuważą i nas posprzątają.

– Moglibyśmy go ukryć! – podsunął z zapałem aksamit.

– Jest taki mały – rozczuliła się gąbka. – I cały się trzęsie.

Ścierka spiętrzyła gniewnie zmarszczki.

– Ukryć?! – syknęła. – Czy nie widzicie, jak on błyszczy? I nie dajcie się zwieść tym mikrym kształtom, do swojej roboty jest w sam raz. Czyściło się to i owo. Z tobą w parze, mały, widziałabym niezłą sztukę, wiesz? Profesjonalistkę.

– Ale ja nie chcę! – Mały przyturlał się bliżej gąbki. – Chciałbym zostać w pudełku, albo… albo… – Rozejrzał się rozpaczliwie. – Albo stać na półce, tak, jak on!

Wszyscy spojrzeli w górę.

– Ten nędzny obibok? – Ścierka nie kryła pogardy. – To żaden wzór dla ciebie, mały, tylko by spał i spał. Ja wyprułam sobie wszystkie nitki, żeby teraz…

 

Ale mały już nie słuchał. Powiedział grzecznie „dziękuję” i nie spuszczając wzroku z półki z gwoździami, potoczył się wzdłuż ściany.

– A odwiedź nas jeszcze kied…

– Weź no się, gąbka, stul!

 

Półka wisiała wysoko przy oknie, nieco ponad stołem z imadłem i szufladami na narzędzia, tuż obok fotografii w brudnej ramce.

– Na co tak patrzysz, smyku? – zagrzmiał stół, z ciekawością przekrzywiając blat i obsypując małego trocinami. – Chcesz obejrzeć zdjęcie?

– N-nie… – Mały uśmiechnął się przepraszająco do obrażonej ramki. – Chciałbym porozmawiać z nim.

– Z nim? A cóż ty możesz mieć z nim wspólnego?

– No, jesteśmy podobni i…

– Och, to akurat nie twoja wina. Skarbie, obudź, proszę, naszego sąsiada. Ma gościa.

 

Półka wyprężyła znienacka grzbiet, gwoździe zapiszczały z uciechy, a śpiący przewrócił się z hałasem. Stęknął, wstał i wysapał:

– Co, u diabł…?

– Ten smyk chce z tobą mówić – zagłuszył go stół, mrugając do małego dziurą w lewej szufladzie. – Lepiej się więc zachowuj.

– Czego chcesz? – Usłyszał wreszcie mały.

– Chciałbym d-dowiedzieć się, jak to się stało, ż-że pan tu jest – wymamrotał. – Że tak sobie stoi i…

– Stoję za zasługi.

– Zaczyna się – mruknęło imadło.

– Za zasługi? – podchwycił mały. – Mógłby mi pan o tym opowiedzieć?

– Wedle życzenia. A więc, ledwie świtało, gdy wyruszyliśmy w nieznane, ja i moja wierna kompania. Horyzont srebrzył się nad czarnym borem, a ostatnie gwiazdy…

– A w skrócie? – wtrącił stół.

– Poproszę w skrócie – podchwycił mały.

– W skrócie: przyczailiśmy się, namierzyliśmy i bum! – trafiłem w pień. Wygrzebali mnie dłuto z młotkiem, wróciłem w kieszeni i było całkiem miło, dopóki nie dowiedziałem się, ilu już w niej było przede mn…

– Sąsiedzie! – wrzasnęła ramka.

– Sami chcieliście! Coś jeszcze?

– Po prostu przynieśli tu pana z powrotem? – upewnił się mały.

– No.

– A czy ze mną zrobią to samo?

– Nawet jeśli, to honorowe miejsce jest już zajęte. Trema, co? Pamiętam, że ja nie bałem się ani trochę. W życiu trzeba być twardym, mały, prosto lecieć, z hukiem trafiać i nigdy, ale to nigdy nie ufać k…

 

Ale mały już nie słuchał. Poturlał się przed siebie, wciąż niespokojny i przygnębiony. Trociny machały mu na pożegnanie, aż zniknął w kurzu.

 

"Kryjówka!", pomyślał nagle. "Muszę znaleźć kryjówkę!" Z nową energią wziął się za przeszukiwanie kątów i cieni za sprzętami. Przejrzał szczeliny w podłodze, poradził się pająków, stoczył walkę na błyski z pewną wyjątkowo niegrzeczną szyjką od stłuczonej butelki i pogadał ze szczypawkami. Bogatszy w listę najlepiej rokujących dziur w ścianie w zapasie, już miał się wcisnąć w zaklinowane między puszki z farbą stare pudełko po zapałkach, kiedy nadepnął go but.

– Och, najmocniej przepraszam… – zaczął but skruszonym tonem, jednak mały nie zdążył odpowiedzieć. Coś wyrwało go spod podeszwy, podłoga skoczyła pod sufit, po lewej błysnęło rozmazane okno i zrobiło mu się niedobrze. Chwilę potem bardzo ciasno. Następnie zimno. Kiedy zgasło światło, zrozumiał.

"Przecież tu wrócę", dodawał sobie odwagi. "Wydłubią i przyniosą. Postawią…."

 

*

 

– Mówię ci, jak tylko mnie rozruszają, znów będzie wesoło. Zrobi się też ciepło. Nieco głośno i z początku trochę ci to pewnie poprzeszkadza, ale szybko się przyzwyczaisz. Ja już przestałem zwracać uwagę na to ciągłe bum-bum. Dlatego tak się zdziwiłem, kiedy ucichło, wiesz? Bo nieźle trzepnąłeś, aż mnie zatkało, chłopie! Ale to nic w porównaniu z tą ciszą… Naprawdę, super, że wpadłeś, wreszcie mam z kim pogadać, no nie? Bo w końcu się przecież rozgadasz, musisz się tylko zadomowić. Oj, będzie wesoło! Od rana do rana bum-bum i bum-bum! Pokochasz ten rytm, mały, zobaczysz!

 

Ale mały…