TERRORYSTA

– Kim jest ten mężczyzna?

-Nie wiele dowiedzieliśmy się o nim. W średnim wieku. Znaleźliśmy przy nim pas nośny z dziesięcioma kilogramami C4. Był nieprzytomny. Nie odpalił, ponieważ zawiodły zapalniki.

Mężczyźni w ciemnych dobrze skrojonych garniturach wychodzili właśnie z nieoznakowanej limuzyny resortu MSWiA. Przed budynkiem czekał tłum gapiów, dziennikarzy i ludzi z aparatami fotograficznymi. Jednak po chwili wszyscy ustąpili miejsca, robiąc szpaler. Nikt nie zadawał pytań. Każdy przeczuwał, że coś wisi w powietrzu. Coś bardzo złego.

Dwóch rosłych mężczyzn, z których jeden wyglądał dobrze po pięćdziesiątce przeszło szybkim krokiem wzdłuż ścieżki utworzonej z ludzkich ciał do wnętrza masywnego gmachu. Szli jasno oświetlonym korytarzem pomimo, że na zewnątrz panował dzień. Dziesiątki uzbrojonych mundurowych w pistolety MP-5 i karabinki G-36c tarasowało przejścia. Na każdym kroku czuło się napięcie. Gdzieś w pomieszczeniu służbowym ktoś celowo zapomniał wyłączyć telewizor.

Prezenter tvn24 mówił podnieconym głosem: „dziesiątki zabitych i rannych. Wszystkie służby mundurowe postawione w stan najwyższej gotowości. Prosimy o zgłaszanie się chętnych do punktów krwiodawstwa, każda pomoc potrzebna………. Mamy już szacunkowe dane ofiar tragedii. Prawdopodobnie trzysta osób zabitych i półtora tysiąca rannych. Kraj pogrążony w żałobie. Prezydent i premier wspólnie oświadczyli, że mistrzostwa nie zostaną odwołane. Jeszcze raz przypominamy, wczoraj w trakcie uroczystości otwarcia piłkarskich mistrzostw EURO 2012 doszło do ataku terrorystycznego. Służby badają kto za tym wszystkim stoi………..

Z nie oficjalnych źródeł dowiedzieliśmy się, o ujęciu mężczyzny, który jest podejrzany o zdetonowanie sześciu ładunków wybuchowych i wysadzenie w powietrze Stadionu Narodowego w Warszawie”.

– Wyłączyć ten pieprzony telewizor – starszy mężczyzna, który prawdopodobnie był oficerem krzyknął. Wbiegli schodami na górę i stanęli, zastanawiając się co robić dalej.

– Którędy mamy się udać? – nerwy puszczały oficerowi. – Co za burdel.

– Nikt nie wyszedł, żeby nas przywitać – dodał młodszy. – Czego można spodziewać się po funkcjonariuszach komendy powiatowej.

– Arciszewski, gdzie mamy teraz iść? – pięćdziesięciolatek powtarzał się, zgrzytając zębami. Irytacja sięgała zenitu. – Jest nasz przewodnik – rzucił jego towarzysz i odetchnął z ulgą.

– Melduję się, panie generale – nagle niepozorny cywil w dobrze skrojonym garniturze wyrósł na drodze oficerów.

– Przedstawię panu generałowi, major Skalski z ABW, a dokładnie mówiąc Departament Przeciwdziałania Terroryzmowi – zaanonsował wystraszonego oficera Arciszewski

– Chodźmy, nie ma czasu – skwitował generał, dodając dość prymitywnie. – Gdzie jest ten skurwiel?

– Na tym piętrze, prosto na lewo, trzecie drzwi – major Skalski natychmiast odpowiedział prężąc się jak rekrut.

Czterdziestolatek z oczami czerwonymi, jak królik siedział naprzeciw wielkiego stołu. Nie reagował na nic co działo się wokół niego, tak jakby spał.

– Jesteś w Sali przesłuchań – zaczął oficer ABW .

– To jest Dyrektor CBŚ nadinspektor Góra. Mężczyzna o którym była mowa, a do którego zwracano się „panie generale” stał nieruchomo, a kamienna twarz nie wyrażała żadnej litości.

– Powiedz po co to wszystko zrobiłeś? Kto zlecił ci to zadanie? – Półkownik Arciszewski dowódca GROM-u wtrącił się niepostrzeżenie. Jako prosty żołnierz, ale cholernie dobry oficer sił specjalnych nie potrafił prowadzić skomplikowanych i żmudnych przesłuchań, pomimo że od lat współpracował z policyjnymi specjalistami. – Dlaczego zabiłeś tych ludzi, swoich rodaków? Wysadziłeś w powietrze pół stadionu. Zdajesz sobie sprawę co zrobiłeś? Generał Góra przerwał ruchem dłoni swojemu towarzyszowi w pół słowa. Nastała cisza.

Mężczyzna siedział i milczał. Wydawał się jakby jego świadomość przebywała w innym wymiarze. Te jego oczy: przekrwione i nieobecne. Do pokoju weszła młoda kobieta w policyjnym mundurze w stopniu aspiranta.

– Panie generale, czy mogę prosić?

– Półkowniku, pan pójdzie ze mną, a pan majorze zostanie tutaj – mówiąc to, Góra wskazał na skutego i bezbronnego mężczyznę. Po czym klepnął Arciszewskiego w ramię co nie wydało się niezbyt eleganckie, a następnie mężczyźni wyszli, podążając za umundurowaną atrakcyjną blondynką.

– Czy mamy już dane zamachowca? – zagadnął generał, patrząc się na krągłe pośladki kobiety.

– Tak, proszę to wszystko co wiemy o tym człowieku – odpowiedziała pani aspirant, gwałtownie odwracając się w stronę mężczyzn.

– Proszę czytać – przerwał jej niezręcznie. – Nie mam czasu. Kobieta natychmiast wykonała polecenie generała.

– Piotr Kern, urodzony ósmego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku, żonaty, dwójka dzieci, od roku pracuje jako licencjonowany pracownik ochrony w „Hard Security”, przydzielony rok temu do ochrony Stadionu Narodowego. W dwa tysiące siódmym skończył służbę wojskową w stopniu porucznika po czternastu latach nienagannej służby. Nienotowany , nie stwierdzono żadnych kontaktów z obcokrajowcami.

Mężczyźni spojrzeli na siebie. Przez chwilę na ich twarzach rysowała się dezorientacja. Góra i Arciszewski wiedzieli jedno: ta układanka nie będzie prosta do ułożenia. Po chwili znów byli w sali przesłuchań.

– Panie poruczniku. Wie pan, po pomimo, że nie służy pan już w armii od kilku lat, to obowiązuje pana nadal przysięga wojskowa – zaczął na nowo półkownik. – Nikt pana nie zwolnił z niej. A jednak to co pan zrobił………

Skalski młody oficer ABW patrzył z niedowierzaniem, jakby nie wierzył, w to co słyszy. Słowa półkownika były zaprzeczeniem etosu oficera. Żołnierz, oficer, terrorysta w jednym. Nie tego ich uczyli na szkoleniach. Przyszłym terrorystą miał być obywatel arabski przebywający w tym kraju jako student lub biznesmen. W każdym razie na pewno nie były oficer Wojska Polskiego.

Nagle drzwi ponownie się otworzyły, a w nich stanęła ta sama młoda blondynka, podając półkownikowi kartkę. Mężczyzna czytał i analizował przez chwilę, po czym podał ją generałowi.

– Więc trzy lata temu byłeś na bliskim wschodzie. Egipt dokładnie. Przypominasz sobie?

W tej samej sekundzie mętne oczy mężczyzny poruszyły się, nabierając ostrości. W jego źrenicach ponownie wracało życie. Zamachowiec poruszył się, tak jakby został przebudzony po długim śnie. Najpierw spojrzał na oficera ABW, a później przeniósł wzrok na mężczyzn stojących dalej i ku ich zaskoczeniu odpowiedział.

– Tak, byłem. A wam co do tego.

I znów na ułamek sekundy przeniósł wzrok na stos białych papierów leżących na stole. Wróciły wspomnienia odległych chwil. W wyobraźni znów poczuł ciepły powiew wiatru, budynek lotniska Okęcie i on wraz z rodziną; Dominiką, małym Piotrusiem i żoną Klarą. Wszyscy jakże szczęśliwi. Ich pierwszy wspólny wyjazd od siedmiu lat na wypoczynek do Egiptu. To był piąty maj dwa tysiące dziesiątego roku………………..

Czarek Florczyk

cdn.

Blogpisarskicfl.blogspot.com