Smutek (poprawione)

 

Ogarnął mnie smutek. Już nic nie miało dla mnie znaczenia. Czułem sie jakby uszedł ze mnie duch, który nie chciał do mnie wrócić. Życie straciło sens. Chwilami wracałem do tych miejsc, gdzie byliśmy razem. Śmialiśmy i bawiliśmy się. Jednak teraz już jej niema.

 

Usiadłem w zamyśleniu. Odpaliłem papierosa. W pokoju panowała cisza, do moich uszu dotarł już dźwięk otwieranej zapalniczki. Po jej zamknięciu usłyszałem jedynie syk spalającego się papierosa. By przeżyć stratę bliskiej osoby potrzebny jest czas. Ten czas leczy serce, przekute włócznią śmierci.

 

Na pogrzebie nie płakałem. Prosiłem Boga, by przywrócił jej ducha. Jednak on nic nie zrobił, przecież ona nie zasłużyła na śmierć. To nie był jej czas. Więc czy Bóg istnieje, czy jest sprawiedliwy. Na to pytanie pewnie nigdy nie usłyszę odpowiedzi.

 

Płacz kobiet przytłumił dźwięk zamykanego grobu.

 

Wróciłem do domu. Byłem zmęczony, położyłem się spać. W nocy obudziło mnie stukanie długopisu o biurko. Odwróciłem się i zobaczyłem ją, siedziała na krześle.

 

– Jessica – powiedziałem do niej zaspanym głosem.

 

– Śpij spokojnie, muszę jeszcze skończyć ten projekt. – jak gdyby to naprawdę była ona. Podszedłem do biurka nie spuszczając z niej wzroku. Chciałem ją przytulić, gdy położyłem moją dłoń na jej ramię zauważyłem coś dziwnego. Dłoń przeszła przez nią jak przez mgłę, Już miałem nadzieje że śmierć ukochanej to był tylko koszmar. Niestety to była prawda, teraz wróciła jako duch. Ciekawe co ją trzyma na tym świecie.

 

– Jessica popatrz na mnie. – odwróciła się i patrzyła mi głęboko w oczy. – ty nie żyjesz.

 

– Przestań, co ty wygadujesz – powiedziała i znowu zaczęła patrzeć w projekty.

 

– Ciepło ci? – zapytałem.

 

– No właśnie zimno. Napaliłbyś.

 

– To dziwne bo ja się pocę. Sprawdź sobie tętno. – Jessica położyła sobie dwa palce na szyi dociskając tętnice. Opuściła dłoń. Usłyszałem narastający płacz.

 

– Ja naprawdę nie żyje. – łzy kapały na jej projekty, to dziwne przecież nie żyła. Może to normalne, nie wiem bo pierwszy raz spotykam się z takim przypadkiem.

 

– Przestań płakać, coś wymyślimy. – Jessica wstała i objęła mnie, czułem jej dotyk. Odwzajemniłem jej ruch. Położyłem moje dłonie na jej plecach tak jak ona. Poczułem że mam mokre ręce. Podniosłem jedną do góry i ujrzałem że jest cała we krwi. Przerwałem romantyczne przytulanie. Gdy się od niej odsunąłem zobaczyłem dwa duże punkty krwi na mojej bluzce. Spojrzałem na brzuch Jessici, były tam dwie rany postrzałowe. Czemu wcześniej ich nie widziałem. Sądząc po plecach kule wyszły na wylot. Dostała z jakichś dwóch metrów. Po wielkości otworów stawiam na kaliber dwanaście i siedem milimetra. – Jessica pamiętasz coś z chwili śmierci?

 

– Pamiętam, dwa strzały, mrok. Ciemna postać w oddali. Ubrana w czarny płaszcz i kapelusz z daszkiem zasłaniający twarz. Nic więcej nie pamiętam. – Opuściła głowę.

 

– Bardzo mi to pomogło. Wiem kto do ciebie strzelał. Niech już odmawia modlitwę, bo szykuję na niego kule. Poczekaj tu na mnie. – Jessica położyła się na łóżku i zasnęła.

 

Wszedłem do łazienki. Do ściany był przyklejony termometr cyfrowy z dwoma przyciskami. Wstukałem kombinacje i na ścianie nad sedesem rozsunęły się kafelki, a za nimi była tajna skrytka z bronią i amunicją. Po lewej stronie wisiały szelki na broń. Wziąłem je i założyłem. Ze wszystkich broni wybrałem tą jedną. Desert Eagle kaliber dwanaście i siedem milimetra. Włożyłem do niego magazynek, przeładowałem i schowałem do kabury. Zabrałem jeszcze dodatkowy magazynek i zamknąłem skrytkę na broń lewym przyciskiem na termometrze. Założyłem marynarkę, zabrałem dokumenty i kluczyki. Zszedłem do garażu, otworzyłem bramę i wsiadłem do czarnego lamborghini galardo. Odpaliłem samochód, usłyszałem muzykę silnika. Wyjechałem z garażu zamykając pilotem bramę. Jechałem w czarnej nocy, gdzie niegdzie ulice oświetlały lampy.

 

Gdy dojechałem do siedziby, zaparkowałem samochód i wszedłem do środka. Przywitałem się z cieciem, powiedziałem mu że zapomniałem telefonu. Wpuścił mnie bez żadnych oporów. Wiedziałem że Max jest teraz w swoim biurze, on rzadko opuszcza budynek. Wszedłem do ciemnego biura, jego nie było. Usłyszałem na końcu korytarza jak wychodzi z łazienki. Szybko sięgnąłem po jego broń, kabura była przykręcona pod blat biurka. Wyciągnąłem jego Deserta i wyjąłem magazynek. Szybko schowałem pistolet do kabury by nie nabrał podejrzeń. Usiadłem na kanapie przy oknie, naprzeciw biurka. Max otworzył drzwi i zapalił światło. Ujrzał mnie, zobaczyłem strach w jego oczach. Wyciągnąłem Deserta z szelek i wymierzyłem w niego.

 

– Siadaj – powiedziałem.

 

– Ale… – Max zacioł się.

 

– Siadaj, powiedziałem. – Max usiadł. – Znasz moją żonę Jessice, prawda. – pokiwał głową. – Czy mógłbyś mi wytłumaczyć czemu została zastrzelona z twojego Deserta.

 

– Kto powiedział że z mojego, u nas wszyscy ich używają. – Wyczuwałem strach w jego głosie.

 

– To prawda, ale nikt nie używa kalibru dwanaście i siedem milimetra. Powiedz czemu ją zabiłeś? – zapytałem, cały czas mierząc w niego.

 

– Były podejrzenia że jest wilkołakiem, a naszym zadaniem jest zabijać potwory.

 

– Jakie podejrzenia, popieprzyło cie.

 

– Dowiedziałem się że kiedyś została ugryziona przez wilka. – przełknął ślinę.

 

– Jak coś wiedziałeś to mogłeś przyjść do mnie. Byłeś moim przyjacielem. Teraz jesteś renegatem, zabiłeś człowieka, złamałeś kodeks. Za twoje nie uzasadnione podejrzenia rada cie nie ułaskawi.

 

– No ale chyba mnie nie zabijesz?

 

– Kodeks nakazuje zabijać renegatów. Czemu miałbym oszczędzić człowieka bez honoru, który zabił żonę przyjaciela z zimną krwią. Opuściłem broń.

 

– Powinieneś, bo mam asa w rękawie. – Szybkim ruchem wyciągnął pistolet spod biurka i wstał, wymierzył we mnie. – Nigdy cie nie lubiłem. Teraz dołączysz do swojej żoneczki hehehe. – Usłyszałem jego okropny śmiech. – Żegnaj wielki Jonny. Najlepszy as wywiadu. – Max nacisnął spust, usłyszał jedynie jeden klik, nacisnął jeszcze raz i dalej nic.

 

– Wiesz co Max, ja też mam asa w rękawie. – pokazałem mu jego magazynek. Wycelowałem w niego. Max rzucił pistolet i podniósł ręce do góry. – Za dużo siedzenia w biurze, za mało pracy w terenie. Zapomniałeś ile waży naładowana broń.

 

– Czy to twój Desert Eagle dziewięć milimetrów?– zapytał Max.

 

– Tak mój, drugi dwanaście i siedem. – nacisnąłem spust zamek poszedł do tyłu, kula wyleciała z lufy kręcąc się wokół władnej osi i wkręcając się w jego brzuch. Max upadł na podłogę, podszedłem do niego.

 

– Jonny – szepnął, nie zdążył wydukać nic więcej, strzeliłem do niego po raz drugi. Kule trafiły dokładnie w te same miejsca jak u Jessici.

 

– Ja też cie nigdy nie lubiłem. Zemsta bywa jednak słodka. – Odwróciłem się i ujrzałem Jessice.

 

– Pomściłeś mnie Jonny. Teraz już nic mnie tu nie trzyma – powiedziała z radością w głosie.

 

– A ja? – zapytałem

 

– Nie martw się, jeszcze się zobaczymy. – uśmiechnęła się.

 

– Poczekaj. – podszedłem do niej i pocałowałem ją, a ona uśmiechnęła się do mnie. Po chwili otworzył się coś w rodzaju portalu na drugą stronę. Przeszła przez tunel ze światłełem i już więcej jej nie wiedziałem. Choć ciągle czuję jej obecność.