Złamać bohatera... (szort)

Płomienie trzydziestu czerwonych świec falowały chaotycznie, muskając słabym światłem bazaltowe ściany i sklepienie podziemnej komnaty. Czarnoksiężnik, którego zgarbiona sylwetka przypomniała bardziej wyrzuconą z sarkofagu mumię niż żywego człowieka, kreślił czarnym kosturem opalizujące znaki w powietrzu. Tuż obok harpia o bladej, arystokratycznej twarzy wykładała na pięciokątny stół kolejne fantazyjne karty. Stojący w środku pentagramu rogaty demon przyglądał się im w skupieniu, trzymając muskularne ramiona splecione na piersiach.

 

– Zbyt wiele białych nici przeznaczenia splata się wokół tego chłopca – syknął czarnoksiężnik.

 

Harpia nerwowo zamachała skrzydłami.

 

– On może pociągnąć za sobą miliony – wykrzywiła twarz w potwornym grymasie, patrząc na kolejną odsłanianą kartkę. – Jeśli wejdzie na właściwą drogę i znajdzie właściwych nauczycieli, będzie tym, który może przechylić szalę zwycięstwa na stronę sił światłości.

 

Z nozdrzy demona buchnął siarkowy dym.

 

– Czemu go nie zabijemy? – spytał.

 

– Nie możemy – opowiedział czarnoksiężnik. – Wzbudziłoby to wściekłość Bezimiennego. Tylko on ma prawo bezpośrednio przecinać nici przeznaczenia. My możemy je co najwyżej naciągnąć we właściwą stronę…

 

– Czyli? – harpia spojrzała na mężczyznę skupionym wzrokiem.

 

– Choć wokół chłopca skoncentrował się wielki potencjał sił światła, jego los nie jest przesądzony. To jeszcze dziecko, ma swoje słabości. Nie wolno nam tknąć jego ciała, ale jeśli złamiemy jego charakter…

 

– Za cztery dni konfiguracja sfer niebieskich pozwoli mi na godzinną nieskrępowaną manifestację – wszedł mu w słowa demon. – Powiedz tylko, co mam zrobić.

 

Czarnoksiężnik zamyślił się.

 

– Dzieciak już teraz jest odważny i pewny siebie – zaczął po chwili. – Musielibyśmy go bardzo solidnie nastraszyć…

 

Demon wyszczerzył kły w szerokim uśmiechu.

 

– …ale to nie wystarczy – dokończył mistrz mrocznych sztuk. – Owszem, słabych strach zniszczy, ale już duchowo silnych może zachęcić do pracy nad sobą… A tego zdecydowanie chcielibyśmy uniknąć.

 

– Ale są rzeczy gorsze od strachu. – Pokiwała głową harpia. – Poniżenie…

 

– Ośmieszenie – dodał czarnoksiężnik. – Bolesna kompromitacja, która stygmatyzuje na resztę życia.

 

Demon tylko głośno zarechotał.

 

*

 

Popołudniowe sierpniowe słońce muskało jabłonie w sadzie i skoszone zboże na polu. Jasnowłosy chłopak w białej koszuli leżał zamyślony, opierając głowę na stogu siana i wpatrując się w chmury. Poczuł lekki głód. Obrócił głowę w stronę koszyka z jadłem i nagle poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła.

 

Tuż obok na trawie stał przerażający potwór, istna chimera ziemskich drapieżników i istot z piekła rodem. Rogaty, cały w czarno-czerwone pręgi, z wielką grzywą i kopytami, którymi mógł chyba kruszyć młyńskie kamienie. Bestia wyszczerzyła sztyletowate zębiska i buchnęła czarnym dymem z nozdrzy.

 

Przerażony chłopiec ze strachu zmoczył spodnie. Potem rzucił się do ucieczki, krzycząc wniebogłosy. Demon spokojnie obserwował, co się dzieje, nie ruszając się z miejsca. Odczekał chwilę. Wreszcie usłyszał wzburzone ludzkie głosy, dobiegające od strony położonego nieopodal pałacyku.

 

Chłopiec, który najwyraźniej zdążył dość do siebie, szedł razem z grupą kilkunastu mężczyzn – jednego szlachcica i służących w różnym wieku. Uzbrojeni byli oni w cokolwiek im do ręki wpadło – siekiery, kłonice, jakiś staroświecki arkebuz.

 

Demon uśmiechnął się szyderczo i błyskawicznie zmienił postać. Chwilę później szlachcic i służba obeszli stóg siana…

 

Patrzą… a tu myszka mała!

Polna myszka siedzi sobie

I ząbkami serek skrobie!…*

 

 

--------------------------------------------------

*[Maria Konopnicka, Stefek Burczymucha]