Dym

Szalony stróż właśnie ścigał rodzinę po hotelu z kijem od krykieta w garści, kiedy do pokoju na poddaszu wpadł Maks.

– Palisz? – wysapał.

– Nie – odparł Adam, odkładając książkę.

– A paliłeś?

– Nie, przecież zawsze wychodzimy na powietrze. O co chodzi?

Maks przetarł ręką spocone czoło i wziął kilka głębokich wdechów. Bieg po kilkunastu schodach najwyraźniej mocno dał mu w kość.

– Chodź na dwór, coś ci pokażę.

– Jest dziesięć stopni mrozu. Nie możesz po prostu powiedzieć, co się dzieje?

– Chodź.

Zbiegli po schodach do przedpokoju, gdzie Adam zdążył jeszcze narzucić na siebie kurtkę i założyć kapcie, po czym wyszli na zewnątrz.

Przysadzista bryła domu wyglądała w świetle księżyca jak bestia, która zdążyła przycupnąć, zanim zaklęto ją w kamień i drewno. Spadzisty dach kojarzył się ze skrzydłami, okna na poddaszu przypominały demoniczne ślepia, zaś rynny, wijące się wzdłuż ścian, można było wziąć za długie zębiska.

Wynajęcie tego molocha było wielkim sukcesem trójki świeżo upieczonych studentów. Długo i bez skutku szukali mieszkania w nowym mieście, dopóki nie trafiła się ta okazja. Dom był pięknie położony w jodłowym zagajniku z dala od centrum, a cena wynajmu naprawdę okazyjna. Początkowo nie dowierzali własnemu szczęściu i zastanawiali się, gdzie tkwi haczyk. Przyciśnięcie agenta nieruchomości przyniosło wreszcie skutek. Koszty wynajmu były tak niskie, ponieważ nikt od dłuższego czasu nie zdecydował się na zamieszkanie w tym miejscu. Poprzednia właścicielka, zdziwaczała staruszka, spłonęła na strychu w nieszczęśliwym wypadku, który dotąd nie został wyjaśniony. Wśród miejscowych krążyły pogłoski, że stara wiedźma odprawiała na poddaszu magiczne rytuały i jej nieostrożność doprowadziła do pożaru. Powyższe okoliczności odstraszały potencjalnych najemców – niektórzy z nich obawiali się wadliwej instalacji elektrycznej, reszta po prostu wierzyła w przesądy. Obecny zarządca majątku zbijał cenę, bo zależało mu na szybkim wynajęciu budynku. Trzej przyjaciele chętnie skorzystali ze szczęśliwego zrządzenia losu, nie przywiązując wagi do przeszłości domu.

Adam trząsł się z zimna. Mróz nie sięgał co prawda dziesięciu stopni, ale chłód listopadowego wieczoru był bardzo nieprzyjemny. Maks wyciągnął rękę i wskazał palcem w górę.

– Tam. Pali się.

Z górnej części dachu krytego gontem wydobywały się kłęby mlecznobiałego dymu, doskonale widoczne w świetle księżyca. Na pierwszy rzut oka rzeczywiście można było odnieść wrażenie, że pali sie w pokoju Adama. Tłuste smugi wyłaziły spomiędzy deseczek pokrycia dachowego, następnie spływały powoli w dół i snuły się leniwie, aby nad okapem rozwiać się bez śladu. Dym nie miał zapachu, a przynajmniej chłopcy, obserwujący w milczeniu przedziwne zjawisko, niczego nie wyczuli.

– Cholera, rzeczywiście – wymamrotał w końcu Adam. – Gdzie jest Gruby?

– Jakieś pół godziny temu poszedł po browar.

– Spalimy się jak ta wiedźma.

– Przestań krakać.

Przez dłuższą chwilę jak zahipnotyzowani wpatrywali się w dym. Dziw natury. Substancji było coraz więcej, jakby wzmagał się ogień, będący jej źródłem. Adam pierwszy otrząsnął się z odrętwienia.

– Jeżeli pożar nie wybuchł w moim pokoju, to pozostaje jeszcze jedna możliwość.

– Strych.

Schody prowadziły na krótki korytarzyk, z którego można było wejść do każdego z pokojów na poddaszu. Strych znajdował się jeszcze kondygnację wyżej. Żeby się do niego dostać, trzeba było włożyć w to odrobinę wysiłku – do ściany korytarza przytroczono trzy stopnie z metalowych prętów, nad którymi mieściła się drewniana klapa.

– Dobra, idę – powiedział Adam i zanim Maks zdążył zaprotestować, zaczął się wspinać. Podniósł klapę, która łatwo ustąpiła. Na korytarzyk posypał się kurz i kawałki cementu, jeden z odłamków wpadł Maksowi do oka. Adam zniknął w ciemnym kwadracie wejścia na strych.

– I co? – spytał Maks podniesionym głosem, rozcierając łzawiące oko.

Odpowiedziała mu cisza.

– Ej, odezwij się!

Znowu nic. Po chwili podejrzany łoskot.

– Adam! – wrzasnął Maks, zadzierając głowę.

– No, jestem na górze.

– I co, pali się?

– Cholera. Nic nie widzę.

– Jak ona tam wlazła?

– Mówią, że umiała latać na miotle.

– Rozejrzyj się chwilę i złaź szybko na dół.

Adam pomyszkował na strychu, ale nie znalazł nic niepokojącego. Po kilku minutach oblepiona pajęczynami głowa pojawiła się na tle dziury w suficie.

– To schodzę, nie?

Po chwili znowu stali na podwórku, spoglądając w stronę źródła dymu, który chyba troszeczkę się przerzedził.

Wspólnie doszli do wniosku, że zaprószenie ognia w domu nie wchodzi w grę.

– Może po prostu ktoś w okolicy pali w piecu i dym dociera aż tutaj? – zasugerował Maks.

– Smugi były cholernie gęste, a najbliższe zabudowania mamy kilkaset metrów stąd. Poza tym ewidentnie wygląda to tak, jakby wydostawało się ze środka.

– Mimo wszystko proponuję obejść dom dookoła, może źródło dymu znajduje się z drugiej strony. Jeśli nic nie znajdziemy, rozejrzymy się po okolicy. Mamy czas, a lepiej upewnić się, że wszystko w porządku. Zanim Gruby przyjdzie z piwem, będziemy z powrotem.