Kryzys

Wycieraczki latały niczym oszalałe to w lewo, to w prawo. Mimo to ociężałe płaty śniegu ciągle zakrywały przednią szybę srebrnego Mercedesa. Siedzący za jego kierownicą mężczyzna nie był przyzwyczajony do tego rodzaju warunków pogodowych. ‘W Arabii Saudyjskiej taka pogoda sparaliżowałaby cały kraj. A tutaj? Rano każdy bierze łopatę i mozolnie odśnieża swój podjazd do garażu lub zeskrobuje lód z szyb. Potem jeszcze długa modlitwa do silnika aby raczył dziś zapalić. No i już praktycznie możemy ruszać w drogę… Ruszać to za dużo powiedziane, bo gdy tylko wyjedziemy z domu trafiamy na gigantyczny korek w stronę centrum miasta. Dobrze, że w aucie mamy ogrzewanie, bo chyba byśmy zamarzli.' – tak rozmyślając Mahmoud bin Abdullaziz Al-Quassam jechał jedną z nielicznych w tym kraju dwupasmówek w kierunku Zamościa.

Jako właściciel ogromnych złóż ropy naftowej i kilku koncernów paliwowych doskonale zdawał sobie sprawą, że inwestycje w nowoczesne źródła energii mogą być bardzo opłacalne. A takim źródłem, według niego, był gaz łupkowy. Szczególnie tutaj, w Polsce, gdzie po ostatnim kryzysie finansowym litr benzyny kosztował grubo ponad dziesięć złotych…

Mahmoud wiedział, że Polska to nie jest zwykły kraj. Oto kolejny argument z życia wzięty. Właśnie wyprzedzał go czerwony, trzydziestokilkuletni polonez. Jego! Arabskiego szejka poruszającego się Mercedesem S500! Prowadzący wyjącą maszynę, skulony nad kierownicą mężczyzna zostawił za sobą chmurę dymu. Mahmoud poczuł woń przypalonych frytek.

– Pieprzony kutas! – Al-Quassam nienawidził cwaniaków wymigujących się od płacenia kroci za benzynę. A w tym kraju na oleju rzepakowym jeździł prawie każdy. Szejk wjechał na szosę prowadzącą do miasta. Po kilkuset metrach skręcił w lewo i wyboistą drogą dotarł do bogato urządzonej posesji na przedmieściach Zamościa. Wysiadł z auta i ostrożnie zamknął drzwi uważając, aby nie przytrzasnąć sobie długiej, białej szaty.

– Kochanie! Już jesteś? – usłyszał dobiegający od drzwi głos żony, która usilnie wypatrywała męża. Początkowo nie mogła go dostrzec. Dopiero gdy się odwrócił uświadomiła sobie jak bardzo jego strój zlewa się ze śnieżnymi zaspami. Teraz wydawało się, że uśmiecha się do niej sama brązowa twarz otoczona gęstymi wąsami.

– Kasia?

– Nie, Basia.

– Ach, tak! Basia, jesteś zupełnie jak Kasia i Joasia – Mahmoud wspomniał swoje dwie inne żony, które zostawił w Warszawie. Mimo, że był dość otyły, żwawym krokiem udał się do domu. Rozwalił się w salonie na skórzanej sofie i otworzył laptopa. Pierwszą rzeczą, którą zawsze robił było przeglądnięcie sytuacji na giełdzie. Od kilku miesięcy nie szło mu najlepiej. Tu spadek, tam spadek… czy już nikt nie chce kupować benzyny? Same czerwone cyferki. Wiadomo, ropa droga, ale przecież szejkowie muszą z czegoś żyć! A i rząd łata w ten sposób dziury budżetowe. Ludzie trochę wyrozumiałości!

Po chwili usłyszał dzwonek do drzwi. Elegancko ubrany kamerdyner wszedł do salonu.

– Pani z poczty twierdzi, że musi pan odebrać list osobiście.

– Osobiście, osobiście – wymamrotał pod nosem Mahmoud gramoląc się i wstając z kanapy. Niechętnie udał się do hebanowych drzwi. Spodziewał się spotkać w nich listonosza, ale zamiast niego stała w nich kobieta o dość charakterystycznym wyglądzie. Jej pociągła twarz o nienaturalnie ostrych rysach sprawiała wrażenie wiecznie kpiącej i podejrzliwej. Długi, zakrzywiony nos dodawał jej wątpliwego wdzięku. Włosy wystające spod granatowej czapki były czarne i zmierzwione.

– List do pana – przemówiła skrzeczącym głosem odsłaniają sterczący z dolnego dziąsła, osamotniony ząb – proszę pokwitować.

– Tak, tak list – odpowiedział szejk biorąc do rąk białą kopertę z logiem Poczty Polskiej. Rozerwał ją i szybko przeleciał wzrokiem zawiadomienie – Jak… to? Co to ma być do stu tysięcy cherlawych dromaderów? Jak to zrywa się umowę? Ze mną?

Mahmoud wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w kobietę, na której strój listonosza wisiał jak na strachu na wróble. Wciąż nie mógł się otrząsnąć z szoku.

– Jak Poczta Polska może zerwać umowę o dostarczanie benzyny?

– Cięcie kosztów – odpowiedziała kobieta wyszczerzając resztki swojego uzębienia i wyciągnęła zza pazuchy długi krzywy przedmiot. Mahmoud usłyszał z głębi domu szczeknięcie psa. Obrócił się odruchowo. Kiedy ponownie chciał zwrócić się do doręczycielki listu ze zdziwieniem zauważył, iż zniknęła. Spojrzał w zachmurzone niebo. Arabowi oczy o mało nie wyszły na wierzch, kiedy ponad swoim domem ujrzał kilkanaście wiedźm wiszących w powietrzu na drewnianych miotłach.

– Kluczem siostry! Prędko! Mamy jeszcze wiele paczek do dostarczenia!