Agent Kooza [szort]

Pomieszczenie było ciemne, muśnięte światłem czterech świec. Nad księgą mężczyzna, piszący piórem gęsi. Księga cienka, nowa, zapisana w połowie.

Wstał, odłożył pracę, podszedł do drzwi.

– Jestem gotów.

Spojrzał na posprzątany pokój, wyszedł. Podał dłoń mężczyźnie w futrze z bobrów, skłonił się i przeistoczył.

 

– Taś, taś, taś kózki, taś, taś, taś. Chodźcie ku mnie, zmierzcha już a w korycie, jadło włóż – śpiewała.

Wyszła z rzadkiego lasu.

– Tu jesteście. Miła, Zosia, Bolka, Beczydło… – zawiesiła głos – a gdzie Kooza?

Rozejrzała się dookoła.

– Czekajcie na mnie – rzekła do kóz, poczym skierowała się ku rzece.

– Mhhhmmhhmhhmhm – mruczała pod nosem.

Podchodząc do rzeki spostrzegła w krzakach tył Koozy. Chciała zagwizdać, jednak głos dochodzący od strony zwierzęcia ją powstrzymał. Podeszła cicho. Na drugim brzegu rzeki, stało trzech mężczyzn, między nimi, na kolanach i z rękoma na szyi klęczał czwarty.

Uklękła przy Koozie, ręka głaskała grzbiet.

– Cicho malutka, cicho.

Głośny ryk uderzonego nahajem mężczyzny wystraszył ją nieco. Spojrzała, przyklękając w krzakach.

Rzeka była szeroka, a nurt szybki, bardzo szybki.

Dziewczyna spojrzała na kozę.

– Cicho malutka, cicho, jak sobie pójdą wracamy do domu.

Zwierzę spojrzało, wydawało się, że przytaknęło głową.

Głośny krzyk z przeciwnego brzegu, ponownie wystraszył dziewczynę. Klękający przed chwilą mężczyzna teraz leżał z rozwaloną na dwie części czaszką. Siekiera z trudem wyrwana z jego twarzy była czerwona od krwi.

– Aaaaaa! – dziewczyna mimowolnie zapiszczała. Mężczyźni spojrzeli w jej stronę.

– Łapać ją! – wrzasną ten z siekierą w dłoni.

Po krótkiej chwili, mężczyźni pobiegli w stronę mostu. Dziewczyna wzięła kozę na ręce i zaczęła uciekać.

– Meeeee, meeeee, meee – beczała koza.

– Cicho malutka, musimy uciekać.

Kobieta oddaliła się od brzegu, mężczyźni byli w połowie drogi do mostu.

– Meeee, meee, meeee – beczała koza.

– Cicho kochana, jeszcze trochę i ich zgubimy.

– Tak, kurwa na pewno – powiedziała koza.

Dziewczyna puściła zwierzę i zbladła.

– Słuchaj – kontynuowała Kooza – biegnij za mną, ukryjemy się w starej pułapce, znam drogę.

Dziewczyna stała w bezruchu, blada jak mąka.

– Już! – ponaglił zwierz.

Gdy mężczyźni wbiegli na most, a okute buty zadudniły o kamienie, dziewczyna zdecydowała się posłuchać Koozy.

Zwierz biegł pierwszy, skakał spoglądając na dziewczynę. Minęły kilka krzaków, kilka drzew i kilka kamieni.

– Tutaj!

Obie skoczyły w wielką norę, przeczołgały się parę metrów i spadły w kwadratowy dół.

– Cicho! – szepnęła koza.

Siedziały w ciszy przez parę chwil. Usłyszały mężczyzn, przebiegających koło nory. Jeden zajrzał, ale po chwili zrezygnował.

– Siedź, nie ruszaj się, mogą nas szukać, jeszcze czas jakiś posiedzimy.

– Moja koza umie gadać – stwierdziła dziewczyna.

– Cicho, pogadamy za chwilę. Siedź cicho.

 

– Dobra, teraz słuchaj – zaczęła koza – nic nie widziałaś, nic nie słyszałaś, ja znikam. Wrócę za cztery dni i pozbędę się tych ludzi. Wracaj do domu i siedź cicho przez cztery dni. Dasz radę?

– Oni – odpowiedziała, ze zdziwioną miną – oni mnie znają, ten z siekierą zna mnie, wie gdzie mieszkam.

– Słuchaj, ja wychodzę, kozy nie zabiją. Rozejrzę się, dowiem czegoś i wrócę. Czekaj tu na mnie.

 

Minęło kilka godzin, dziewczyna uspokoiła się i prawie już nie dziwił jej fakt, że jej koza umie mówić. Tymczasem Kooza, chodziła i słuchała, beczała, żarła trawę i słuchała, dowiadywała się i obserwowała. W końcu wróciła do kryjówki.

 

– Słuchaj, pójdziesz ze mną. Idziemy do zamku Kryik, tam się tobą zaopiekują.

– Muszę do domu, zająć się matką, zaprowadzić kozy, pomóc ojcu. Matka jest chora wiesz… – jej głos się załamał.

– Słuchaj – zwierzę spuściło głowę, mówiło wolno i cicho – nie masz już domu, ojciec i matka nie żyją.

Dziewczyna zaczęła płakać, wyła z bólu rozrywającego serce i ukrywała twarz w dłoniach. Koza czekała w ciszy, bezruchu i zadumie.

 

– Słuchaj – zaczęła po chwili – jak będziesz gotowa, pójdziemy do Kryika.

 

Wyszły. Koza imieniem Kooza i dziewczyna imieniem Jagoda, niewinny świadek morderstwa. Skierowały się w stronę zamku.

 

Docierając do zamku znów uciekały, przed bramami doścignęli ich mordercy znad rzeki. Biegły szybko, Kooza przodem, Jagoda za nią, a za Jagodą mordercy.

 

– Zestrzelić ich! – wrzasnęła koza do stojących na warcie strażników. Poleciały bełty. Padali jak muchy, trzej mordercy i Jagoda, która również została zestrzelona.

Kooza spojrzała w tył, spuściła głowę. Wchodząc w bramę rozkazała posprzątać zwłoki.

 

– Załatwione – rzekła do mężczyzny w bobrzym futrze i zmieniła się w mężczyznę.