[Ainaren] W imię wyższych celów

Dorian obudził się, dotknięty uderzeniem przejmującego chłodu. Rozejrzał się, ujrzał jednak jedynie chmury, zarówno pod, jak i nad sobą. Wzdrygnął się nieco i mocniej wpił palce w przerwy między smoczymi łuskami.

– Dlaczego lecisz tak wysoko? – Krzyknął, by szum wiatru go nie zagłuszył.

– Chcę ci coś pokazać… – usłyszał odpowiedź po chwili.

Mawren wzbijał się coraz wyżej i wyżej, temperatura nieustannie spadała. Promienie słońca wydawały się równie zimne, co smagający po twarzy wiatr. Dorian kilkakrotnie próbował sięgnąć po płaszcz, jednak torby były umieszczone zbyt nisko, by mógł wychylić się do nich bez ryzyka. Zrezygnował, zapamiętał jednak by na przyszłość skrócić rzemień aby te wisiały nieco wyżej. Spróbował zająć się rozmową z Mawrenem, chcąc zapomnieć o zimnie. Wyciągnął z kieszeni spodni pierścień, praktyczny dar od Jordana. Artefakt ten wzmacniał nieco jego umiejętności telepatyczne, dzięki czemu po chwili skupienia mógł porozumiewać się z towarzyszem lub innymi telepatami.

– Jak długo już tak lecimy? – Zapytał.

– Cały dzień.

– Długo spałem?

– Kilka godzin – odpowiedział Mawren, po czym dodał ironicznie - Lot najwyraźniej bardzo cię zmęczył.

Dorian miał ochotę przeciągnąć się, powstrzymał jednak ten odruch. Nie chciał spaść ze smoczego grzbietu. Jeszcze raz wychylił się, podziwiając chmury przepływające leniwie pod nimi.

– Już niedaleko – rzucił smok w pewnym momencie.

Dorian spojrzał przed siebie, ujrzał ośnieżony szczyt góry wznoszący się ponad morzem mgieł.

– Miejmy nadzieję, że wiatr rozwieje chmury. Po kilku minutach wylądowali na płaszczyźnie. Śnieg głośno chrupał pod smoczymi łapami. Dorian zeskoczył z grzbietu towarzysza, jednak zdrętwiałe nogi odmówiły posłuszeństwa i wylądował twarzą w białym puchu. Wstał niezdarnie i przeciągnął się, rozprostowując kończyny. Dopiero teraz odczuł skutki lotu. Wszystko go bolało, w dodatku był zziębnięty i niemalże nie miał czucia w palcach. Najszybciej jak tylko mógł zabrał się za rozpinanie sprzączek torby, z której wyciągnął płaszcz Łowców. Dzięki pyłowi Pustki ten był doskonałą izolacją, zarówno przed zimnem, jak i gorącem. Z ulgą otulił się materiałem. Rozejrzał się dookoła. Odległe, przesłonięte mgłami grzbiety gór stanowiły zapierający dech w piersiach widok. Słońce świecące zza pleców sprawiało, że na chmury padał potężnych rozmiarów cień Doriana z głową przystrojoną tęczową aureolą. Młodzian niemalże zapomniał o zimnie.

– Pięknie tu – powiedział.

– Wiem, często tu przylatywałem by podziwiać widoki. – Mawren pogrążył się we wspomnieniach, co Dorian wyraźnie odczuł. – Wiesz, twój cień prawdopodobnie został zauważony przez ludzi na ziemi.

Dorian uśmiechnął się na myśl o tym, jak musieli zareagować obserwatorzy.

– Wygląda na to, że wiatr oczyści niebo.

Istotnie, w ciągu następnych kilku minut młodzian był w stanie dostrzec szachownicę pól i zielone lasy w dole. Po chwili niebo było już zupełnie czyste, dzięki czemu zorientował się, gdzie jest. Znał to miejsce z map. Znajdował się na ostatnim, wysuniętym najbardziej na północ szczycie gór Agenbardzkich, pod nogami rozciągało się neutralne państewko Bain, od wschodu graniczące z El'Faime, a na zachodzie i północy ograniczone oceanem. W oddali, w miejscu gdzie powinien znajdować się cypel łączący Ainaren ze znacznie większym kontynentem północy – Kainaren, Dorian mógł dostrzec jedynie nieprzeniknioną wzrokiem szarą masę powietrza. Jedna z wielu anomalii, ta jednak była o tyle kłopotliwa, że całkowicie odcięła od siebie kontynenty. Ze szczytu mógł ogarnąć spojrzeniem całe państewko. Niemalże zachłysnął się tym widokiem. Zachwycała go mnogość barw i krajobrazów, rozciągające się do samego morza równiny poprzecinane pasmami rzek i przyozdobione plamami lasów. W pewnym momencie jego uwagę przykuł orszak ludzi poruszający się daleko w dole, opuszczający stolicę wyglądającą stąd jak dziecięca budowla z klocków.

– Pięknie, prawda? – Mawren połechtał delikatnie jego świadomość, Dorian jednak nie zareagował, wciąż wpatrując się w wyjątkowo długi strumień ludności. Gdy przyjrzał się dokładniej, zauważył niewielkie plamki będące oddziałami wojska przemieszczającymi się do stolicy. Dysponujący lepszym wzrokiem smok potwierdził jego przypuszczenia. Tam w dole działo się coś złego.

– Co o tym myślisz? – Rzucił chłopak w stronę towarzysza. – Może zobaczymy, co się dzieje?

– Jeśli tak bardzo chcesz… – westchnął Mawren. – Powinniśmy wyruszyć o zmroku, żeby nie wywołać paniki. Mógłbyś zabrać mnie z powrotem na ziemię? Zimno tu – zakończył, opatulając się ciaśniej płaszczem.