Cień (początek)

Kiedy z siedzenia obok rozległo się piszczenie komórki, a głowa podskoczyła mu gwałtownie, starszy aspirant Sławomir Czaplak zrozumiał, że pora na odpoczynek.

Zjechał powoli na pobocze. Zgasił silnik, potarł energicznie powieki i bez specjalnego zainteresowania rozejrzał się wokół. Noc jak noc – letnia, głucha i cicha. Po obu stronach drogi, aż po jaśniejszy nieco horyzont, rozciągało się płaskie, równe jak stół pustkowie. Żadnych świateł, zarysów domostw czy pojedynczych drzew, tylko po lewej, gdzieś w oddali majaczyła linia czarnego lasu.

Sławek przeciągnął się i ziewnął. Jazda nocą, po niemiłosiernie męczącym dniu pełnym pracy, to zdecydowanie nie był najlepszy pomysł. Oczy kleiły mu się jak dziecku. Już miał umościć się wygodnie w fotelu, by z rozkoszą poddać znużeniu, kiedy znów rozdarł się telefon.

– Taaak?

– Gdzie jesteś? – usłyszał rześki i dziwnie podekscytowany głos Magdy.

– Na tym samym zadupiu, tylko pół godziny drogi dalej, co oznacza, że nadal nie mam zielonego pojęcia – odparł cierpliwie, bez przekonania popukując w zdechły aparacik GPS i zaklinając koleżankę w duchu, by nie kazała mu sprawdzać na mapie.

– Sprawdź na mapie. – Uderzył czołem w klakson. – Co to było?!

– Wilkołak – mruknął. – Dzwonisz z czymś konkretnym, Madziu, czy tak po prostu, z czystej, ludzkiej życzliwości postanowiłaś się nade mną poznęcać?

– Mówiłam przecież, że się nudzę. Już cztery godziny siedzę nad tymi papierami, a końca nie widać. Wszyscy sobie poszli, pogasili światła, więc pomyślałam, że zadzwonię i rozerwę się miłą pogawędką.

– Źle trafiłaś – burknął, przytulając się do deski rozdzielczej. – Akurat teraz ostatnią rzeczą, o jakiej jestem w stanie myśleć, to rozrywanie czegokolwiek.

– Ach tak? Hm… A nie jesteś może ciekaw, co mam w tej chwili na sobie?

Uniósł jedną brew.

– Bikini z taśmy samoprzylepnej?

– Nie.

– To nie zawracaj mi głowy.

– No to może zainteresuje cię, że Litewski zaprosił mnie dzisiaj na drinka do Dzikiej Wyderki?

– Kłamiesz.

– Wcale nie kła…!

– Piliśmy tam tydzień temu. Litwa schlał się jak dzika wyderka, dobierał do kelnerki, a kiedy przyleciał z krzykiem kierownik, nasz zacny przełożony wsypał mu za pasek spodni zawartość cukierniczki, a potem poprosił o rękę. Ma zakaz wstępu na miesiąc.

– Tydzień temu? Czemu mnie z wami nie było?

– Bo nikt cię na zaprosił.

– Jesteście beznadziejnym rozrywaczem, Czaplak.

– Mówiłem przecież – westchnął, naciągając na głowę kurtkę.

– Prawdę mówiąc, to dzwonię w zupełnie innej sprawie. – Głos Magdy przybrał ton dziwnie zakłopotany. – W takiej trochę nietypowej. Bo widzisz… W zeszłym tygodniu szwendałam się po deptaku i szukałam takiej fajnej torebki, co to ją przyuważyłam u Justynki z Czwórki, i spotkałam moją starą koleżankę ze studiów, Darię. Nie widziałyśmy się chyba ze trzy lata, więc poszłyśmy na kawę i ciacho. No i okazało się, że Daria poznała jakiegoś szefa firmy przewozowej, czy czegoś, i postanowili się pobrać. Oczywiście dostałam zaproszenie, a jako że zanosi się na sporawą imprezę, no wiesz, restauracja, sala balowa i takie rzeczy, to trochę mi się nie uśmiecha iść samej. Kupiłam już kieckę i buty, termin się zbliża… i pomyślałam, że może… mógłbyś… no, że… Sławek, masz chyba jakiś garnitur bez dziur po kulach, prawda? Sławek…? Czaplak!

Komórka, która już od dłuższego czasu leżała na podłodze obok buta Sławka, brzęczała jeszcze przez kilka minut, a aspirant, usnąwszy równo po słowie "deptaku", skulił się wygodniej pod kurtką i chrapał dalej.

 

~

 

– Widziałeeem oooorła cieeeeeń! Do góry wzbił sięęę, niczym wia…!

– Zamknijże, Śrubka, japę, bo oszaleję! – jęknął z głębi hamaka doktor Pijawka.

– Właśnie, Śrubka – dodał spod ściany kapitan Turbo. – Zamiast słuchać tego badziewia, skupiłbyś się raczej na dokładniejszym odczycie wskaźników. Wyczuwam ósmym zmysłem, że schodzimy z kursu.

– Przepraszam bardzo, ale kto tu jest pilotem? – oburzył się pilot Śrubka, ukazując zza oparcia fotela nadąsany profil. – Może niech każdy zajmie się swoimi obowiązkami, a intuicyjne wyczuwanie kierunków zostawi mnie.

– Matko! – sapnął Pijawka z góry – Słyszę "intuicję" już setny raz w tym tygodniu. Śrubka, może czas zajrzeć do słownika i nauczyć się czegoś nowego?

– Zgodnie z kursem "Polski Dla Opornych" etap kolejnego trudnego słowa przypada na wtorek. Do tego czasu wprawiam się w "intuicji".

– No dobra, ważne, że się chłopak w ogóle kształci – uciął spór kapitan, wypuszczając w rejs po kabinie zgrabne, dymne kółeczko. Następnie przeciągnął się, z przyjemnością słuchając trzeszczenia niemłodych już stawów i złożywszy głowę na oparciu fotela, zapatrzył się w sufit.

Holotapeta ukazywała skurczony połeć sczerniałego, porowatego mięsa.

– Na trzecią kosmiczną, Pijawka! – wykrztusił, gubiąc w panice papierosa. – Coś ty dzisiaj wrzucił?!

– Tak wkrótce będą wyglądać twoje płuca, Turbo – objaśnił Pijawka, skwapliwie rozganiając dłonią pasma szarej mgły. – Skoro fachowe porady medyczne do ciebie nie docierają, może przekaz optyczny okaże się skuteczniejszy.

– Świetnie! – mruknął kapitan, z ulgą odrywając wzrok od sufitu. – Jeśli nie wykończy mnie ten twój rak, to z pewnością zejdę na zawał. – Zapalił kolejnego Pall Malla. – A w ogóle, to nie podoba mi się wasza samowolka. Ty, Pijawka, już nawet nie kryjesz braku respektu dla swojego dowódcy, a młody patrzy i też zaczyna.

– Tylko nie młody! – rzucił przez ramię Śrubka.

– No właśnie – zrzędził dalej Turbo. – Zero szacunku dla władzy. Kompletny ferment morale. Ech, przegoniłbym was po poligonie pod obstrzałem z anihilówki, a z miejsca nabralibyście odpowiedniego podejścia. Pilocie szanowny, jak tam stoimy z paliwem?

– Wszystko gra, kapitanie! – huknął Śrubka, któremu rozważania przełożonego widocznie podziałały na wyobraźnię. – Paliwa starczy na cały przelot i jeszcze zostanie kapkę na napędzenie kapitańskiej pralki, kapitanie!

– Gdzie jesteśmy, Śrubka?

– Właśnie mijamy płaskie jak stół tereny równinne, kapitanie! – pośpieszył z raportem, biorąc łagodny zakręt nad meandrującym pasmem asfaltu. – W promieniu stu kilometrów pustka i czarna głusza, brak najmniejszych śladów niepożądanej energii naziemnej, kapitanie!

– Śrubka… – przewrócił oczami kapitan – przestańcie się tak wydzierać, bo się zmęczycie, a mi łeb pęknie. Po prostu trzymajcie się mniej więcej wyznaczonego kursu.

– Tak jest, kapitanie!

– A żeby cię…

Ale tego Śrubka już nie usłyszał. Naciągnął na uszy słuchawki i wrzuciwszy płytę, zaczął podrygiwać w fotelu w rytm transowego umcy-umcy. Po kilku minutach ściszył i odwracając się częściowo w stronę dowódcy, zagaił przymilnie:

– Może przeszlibyśmy w tryb "widok", co? Jesteśmy na kompletnym pustkowiu, psa z kulawą nogą ze świecą by szukać, nikt nas nie zobaczy.

– Śrubka, nie przeginaj – ostrzegł kapitan. – Obowiązują nas pewne zasady, a z osłoną jest zdecydowanie bezpieczniej.

– Ale cienia nie widać!

– A na cholerę ci cień?

– Jak leci orzeł, to widzi swój cień na ziemi. Też bym tak chciał.

– Jest środek bezksiężycowej nocy, Śrubka, nie będzie cienia.

– Będzie, jeśli wysunę nad kopułę ramię lampy magnetycznej.

– O matko, Śrubka, to zbyt duże ryzyko!

– Pozwól mu, Turbo – wtrącił spod sufitu Pijawka. – W końcu ma dzisiaj urodziny.

– Dostał przecież tę koszmarną płytę o orłach, czego już zdążyłem pożałować.

– Proooszę… – Pilot Śrubka zatrzepotał rzęsami.

– Dobra, ale nie będziesz śpiewał!

– Sie wie, kapitanie! – rąbnął z głębi wdzięcznego serca, po czym sięgnąwszy nad głowę, pstryknął w zielony przełącznik.

 

~

 

Sławek drgnął i zamknął zaślinioną szczękę. Uchylił lekko powieki, a potem wyprostował szyję, krzywiąc się niemiłosiernie z bólu. Wreszcie zrozumiał, co go obudziło. Grało radio, szepcząc i skacząc chaotycznie po stacjach, lampka u sufitu mrugała spazmatycznie, nawet komórka popiskiwała cichutko pod siedzeniami.

Zbliżył nos do szyby, by zlustrować niknącą w mroku drogę. Przednie światła samochodu zapalały się i gasły na przemian, podobnie jak tylne i migacze.

– Co jest? – Spróbował zmusić otępiały mózg do działania.

Po minucie wszystko ustało. Po kolejnej wóz szarpnął, ruszył i powolutku potoczył się poboczem, nie wydając przy tym najcichszego dźwięku.

– Co jest?! – Sławek powtórzył głośniej. Pośpiesznie wyciągnął ze stacyjki kluczyki i sprawdził hamulec. Samochód jechał naprzód. – No chyba zwariował! – Otworzył drzwi i wychylił się na zewnątrz.

Ciepły, nocny wiatr rozwiewał mu włosy, gdy przyglądał się odpełzającej leniwie powierzchni asfaltu. Odprowadził wzrokiem śpiącego nieopodal ślimaka, popatrzył na szarzejący na wschodzie skraj równiny, a po chwili wyciągnął dłoń i zerwał źdźbło trawy. Gryząc je w napięciu, zastanawiał się, co dalej. Rozważył i odrzucił trzy mało prawdopodobne wyjaśnienia sytuacji oraz jedną zupełnie pozbawioną sensu, zastanowił się, co poradziłaby mu Magda, po czym wrócił do początku.

Wtedy właśnie zahaczył wzrokiem o przednie koła i zapomniał o wszystkim. Opony nie poruszały się. Co nie było w zasadzie niczym dziwnym, skoro wcale nie dotykały ziemi, sunąc ponad nią w odległości kilkunastu centymetrów.

– Hm… – Sławek zmarszczył brwi, po czym od niechcenia spojrzał w górę.

Trawka wypadła mu z szeroko rozdziawionych ust.

 

~

 

Kapitan Turbo wyrzucił na dłoń kolejnego papierosa, zapalił i zaciągnąwszy się z błogim przymrużeniem oczu, dmuchnął dymem prosto w stronę hamaka.

– Obetnę rację wiejskiej kiełbasy, zobaczysz – ostrzegł Pijawka. – Trucie własnego organizmu to wina słabego charakteru, ale atakowanie jedynego na pokładzie lekarza jest już czystym sabotażem!

– Młodemu jakoś nie przeszkadza – zauważył Turbo, popijając herbatę ze szklanki, którą trzymał na piersi. – Ech, Pall Malle i zielona herbata… Ze wszystkich ziemskich używek, te dwie nie mają sobie równych.

– Śrubka by się z tobą nie zgodził – zaoponował Pijawka, bujając się leniwie. – Ciągle słucha tego łupania, a prywatną kajutę wykleił zdjęciami jakiejś ziemniaczanki z przesadnie rozwiniętą strukturą torsu. Gdzie tam jej do naszych ślicznotek!

Śrubce właśnie skończyła się płyta, wiec korzystając z przerwy, dowódca rzucił przez kabinę:

– Jak tam orła cień, pilocie?

– Pięęękny! – wyszczerzył się pilot. – Okrąglutki. Idealnie czarny. Sunie po nieskończonej równinie jak…

– Śrubka – przerwał mu kapitan, marszcząc czoło – a może w chwilach wolnych od poetyzowania podniósłbyś oczęta nieco wyżej? Kontrolka świeci na czerwono.

– Jaka kontrolka? – Pilot obrzucił zdziwionym spojrzeniem dawno nieodwiedzane rejony pulpitu sterowniczego. – O w gwiazdkę!

– Co o w gwiazdkę?

– Ta lampka jeszcze nigdy wcześniej nie świeciła… Ob-obawiam się, że nie mam pojęcia, co to oznacza, kapitanie.

– Jak nie wiesz, to zajrzyj do instrukcji – polecił łaskawie kapitan.

– Instrukcji? A… a gdzie jest instrukcja?

– Pijawka, widziałeś instrukcję?

– Taką niewysoką, z niezwykle zgrabną figurą? O ile pamiętam, to pozwalała mi mówić do siebie Inka…

– Podręcznik z instrukcją obsługi statku, durniu jeden!

– Aaa, trzeba było tak od razu. Śrubka, sprawdź pod tyłkiem.

– Rzeczywiście! – zaśmiał się Śrubka nerwowo, wyciągając spod zadka grubą jak cegła książkę. – Zupełnie zapomniałem! Kokpit jest dla mnie trochę za wysoko, a to zawsze kilkanaście centymetrów w górę. Czerwona kontrolka… czerwona… Jest! – Plasnął dłonią w odpowiednia stronę. Odchrząknął, po czym zaczął czytać podniosłym, uroczystym tonem: – "Jeśli kontrolka nad wskaźnikiem przeciążeń w próżni zapali się światłem zielonym, należy wyjąć blaszkę z makowcem z piekarnika… i podzielić go… na tyle części, ilu jest… członków załogi"? Kto to pisał?!

– Do rzeczy, Śrubka, do rzeczy. – Machnął ręką dowódca.

– Umh… a jest! "W razie koloru czerwonego, znak to niechybny, że doszło do wzięcia."

– Zięcia? – Wychylił się z hamaka Pijawka.

– Wzięcia… – powtórzył niepewnie Śrubka. – Znak to niechybny, że doszło do wzięcia… Nie rozumiem.

– Do wzięcia… – wymruczał kapitan, drapiąc się z namysłem po szczęce. – Coś mi świta… do wzięcia… Jasna dupa księżycowa! – Zerwał się nagle na równe nogi, sypiąc iskrami i tłukąc w mak szklankę. – Do wzięcia!

– To znaczy? – dopytywała się załoga.

– To znaczy, załogo, że mamy urańsko przesrane!