SEN(S)

Jakiś eksperyment inspirowany książkami Sitchina jak widzę. Nie rozumiem o co w tym chodzi, poczekam co inni napiszą, może ogarną ten tekst lepiej ode mnie.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Kompletnie nie rozumiem koncepcji nawiasów. Może należałoby ją wyjaśnić?

Nie trafiło do mnie, ale tego rodzaju pisanie zwykle do mnie nie trafia, więc nie ma się czym przejmować. Mimo wszystko coś spowodowało, że doczytałem do końca. I właśnie koniec jest pewnym problemem. Mam wrażenie, że początek i środek jest jakby  ilustracją, czy przykładem, gdy zakończenie podaje nagle ogólną myśl, czy koncepcję świata. Zresztą niezbyt, jak mi się wydaje, oryginalną. W każdym razie znów dy kończyłem lekturę, nawiedziła mnie myśl: po co to wszystko czytałem, skoro wystarczyło przeczytać 3 ostatnie akapity?...

Dziękuję za uwagę o Sitchinie. Zainteresował mnie gościu. A w opowiadaniu, najprościej mówiąc, chodzi o to [UWAGA, SPOILER!!!], że laska zdaje sobie sprawę, że nie jest "wolna", kiedy wcześniej, cały czas myślała, że jest. Poznała sens tego świata, przyjmuje go ze spokojem, bo wciąż myśli jak wolna osoba, jednak jest w błędzie. Zagapiła się i kiedy to odkrywa, cały jej świat lega w gruzach. Do tego wszystko dzieje się w jej śnie. Jak to ma się odnieść do jej rzeczywistości? Odpowiedź jest taka, że świat, w którym cały czas żyje i w którym zaraz się obudzi, to nie jest jeszcze ten, w którym ma pełną świadomość. Że o czymś nie wie. To opowiadanie trzeba trochę interpretować jak wiersz ;)

To opowiadanie trzeba trochę interpretować jak wiersz ;)

Czyli nie moja działka. Z interpretowania poezji miałem w szkole same pały... Takie zgadywanie co też pan Autor miał na myśli.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Dzięki za komentarz. Już wyjaśniam nawiasy:
Nawiasy są dlatego, że to fragment mojej powstającej książki, a wtedy akurat  jej akcja była rozpisana na teatralną sztukę, a w kwadratowych nawiasach umieszczam didaskalia ;). Myśli zawsze umieszczam w ukośnikach.

A czy Szanowny Pan Świętomir słyszał o takim czymś jak budowanie napięcia? ;) To opowiadanie, a nie news z Onetu.

Ilekroć widzę takie dziwactwa, wraca myśl, że maska eksperymentu służy przesłonięciu nieumiejętności przekazania treści lub nawet braku rzeczonej treści.
Sama zaś treść... Nihil novi. Na dobitkę nudna.

do AdamKB: Przykro mi, że na widok mojego opowiadania wracają złe wspomnienia... Co do środkowego zdania się zgodzę. A do nudności, jak to mówia... każdy przechodzi je inaczej ;)

A czy Szanowny Pan Świętomir słyszał o takim czymś jak budowanie napięcia? ;)
Coś kiedyś obiło mi się o uszy, ale to musiało być bardzo dawno... Mógłbyś łaskawie naświetlić mi to zagadnienie? ;)

A tak poważniej: w dobrej, budującej napięcie opowieści, docierając do upragnionej konkluzji, czytelnik wie, że wszystko, co wcześniej przeczytał, było potrzebne, wnosiło własną wartość, budowało świat przedstawiony itd. Tutaj mam wrażenie dokładnie odwrotne. Takie mianowicie, że całość poprzedzająca konkluzję służy wyłącznie wypełnieniu wymogów formy literackiej (w tym wypadku opowiadania). Zauważ, że te 3 ostatnie akapity będą niemal  tak samo zrozumiałe i czytelne, gdy zredukujemy całą resztę do 1-2 zdań. Ergo wstęp ten nie służy niczemu konstruktywnemu. Świat przedstawiony jest zupełnie szczątkowy, nie ukazany. Myślę, że można tu mówić o swoistym przeroście treści (przekazu) nad formą.

Nawiasy są dlatego, że to fragment mojej powstającej książki, a wtedy akurat  jej akcja była rozpisana na teatralną sztukę, a w kwadratowych nawiasach umieszczam didaskalia ;). Myśli zawsze umieszczam w ukośnikach.
Nie mogłeś zastosować którejś z klasycznych form? Są znane, zrozumiałe, nie utrudniają czytania...

Świętomir: OK, ale zapomniałeś, że bohaterka nie urodziła się z wiedzą o "sensie", ona ją odkrywa. Na podstwie widzianych obrazów ona sobie go układa, jest to dla niej coś nowego.

Dlatego uważam, że wszystko tu jest potrzebne i bedę tego bronił. Można byłoby na pewno coś na siłę usunąć, ale czy pozostałoby to naturalne, że tak szybko i ganialnie wpadła na "sens"? Pozdro ;)

Do AdamKB: Ludzie się różnią. Byłem święcie przekonany, że nawiasty pomagają nawet w czytaniu, bo wyraźnie odzielają akapity. Dlatego je zostawiłem. A myśli w ukośnikach to już mój taki nawyk. I nie zapominaj, że w tym powiadaniu cudzysłów jest bardzi ważny, dlatego nie mogłem go nadużywać. Zobacz, gdzie się zaczyna, a gdzie kończy.

Wybacz, nie będę wgłębiał się w tajniki Twojego systemu zapisu. Powody są dwa. Jako zwykły, szary i szeregowy czytelnik nie lubię utrudnień w lekturze. Jako facet, który od czasu do czasu musi zmagać się z różnymi tekstami, podwójnie nie lubię utrudnień i udziwnień. Precyzując: tego, co uważam za utrudnienia i udziwnienia. Nietypowy sposób zapisu jest, chyba zgodzisz się, co najmniej utrudnieniem.
Pozostaję z nadzieją, że różnica zdań nie spowoduje wpisania mnie na listę wrogów.

Nie lubię takich eksperymentów z tymi nawiasami i spojlerami. Pisz normalnie. Bardzo trudno się to czyta. Ale sama idea, o Sumerach i Annunakach z Nibiru podoba mi się. Kiedyś dużo czytałem książek Sitchina i lubię takie klimaty. Ale w tej postaci, Szanowny Autorze, nie podoba mi się.

"Wszyscy jesteśmy zwierzętami, które chcą przejść na drugą stronę ulicy, tylko coś, czego nie zauważyliśmy, rozjeżdża nas w połowie drogi." - Philip K. Dick

Adamie, lista wrogów, to takie coś tu istnieje? Nawet mi przez myśl nie przeszło... Ten portal jest świetny. Tylko czekałem na komentarze. Wcześniej umieściłem opowiadanie na innym portalu i na darmo na nie czekałem...

Zgadzam się, że to jest dziwne. Lady GaGa ma na mnie za duży wpływ ;)

mkmorgoth: Co do nawiasów, już podałem swoje zdanie. Nie widzę w tym żadnego utrudnienia. Zamykają po prostu każdy akapit, gdzie jest opis, jak didaskalia w sztuce (bo opowiadanie jest fragmentem sztuki teatralnej). Moim zdaniem wprowadza to porządek. Myśli są wyraźnie oddzielone od opisów.

Mi też nie podoba się w tej postaci. Idea Sitchina zasługuje na jakąś wielką, epicką, apokaliptyczną powieść ;)

Zwolenników spiskowej teorii dziejów informuję, że Tajne służby Iluminatów (Faceci w czerni) tuż po wydaniu pierwszej edycji "dwinastej planety"podjęły natychmiastowe działania mające na celu zdyskredytowanie niewygodnych teorii Zecharii Sitchina. W tym celu sprokurowały one chaniebną decyzję o pozbawieniu szlachetnego Plutona ( Gaga) statusu planety. Od tej chwili pokolenia czytające wypociny skądinąd  sympatycznego Zecharii będą się cięzko zastanawiać, o co chodzi z tą dwunastą planetą, a nie mogąc się nijak doliczyć odkładać te wiekopomne dzieła na półkę. Tymczasem prawdziwi władcy planety a tak naprawdę wasale Nibiran dalej będą mogli prowadzić swój haniebny proceder wyprzedając ziemskie zasoby złota w zamian za kosmiczną technologię (rzepy, internet itd) i na dodatek. Tfu, tfu, o zgrozo zbijać na tym ciężkie pieniadze. Opowiadania co prawda nie rozumiem. Jest dziwnie napisane, ale pozdrawiam autora i pozdrawiam wszystkich czytelników Sitchina, do których nie chwaląc się również należę. 

PS. Zapis "Chaniebną" przez "ch" też spowodowali faceci w czerni.

ech... prozie eksperymentalnej, mimo wszystko, mówię stanowcze: "nie". zawsze ceniłem sobie klarowność stylu, wartką akcję i ciekawą fabułę.
 eksperymenty stylistyczne mają to do siebie, że - tak jak eksperymenty naukowe w wielkich i mniejszych laboratoriach - czasem po prostu nie wychodzą, kończą się klapą. ten niestety, moim zdaniem, tak się właśnie zakończył.

vyzart: Nie widzę tutaj jakiś wielkich eksperymentów styliczycznych, oprócz zapisania opisów w nawiasach, a myśli w ukośnikach. Nie wpływają one wcale na odbiór fabuły. Do tego mają swoje uzasadnienie, bo to fragment sztuki teatralnej. A dlatego taka forma literacka, żeby podkreślić sztuczność tego świata, w którym znajduje się bohaterka. Ale za bardzo już wybiegam poza opowiadanie... Podsumowując, klapą może być jedynie to, że nie uważał Pan zbytnio w "laboratorium", podczas przeprowadzania "eksperymentu" ;)

Panie Andrzeju, dziękuję za bardzo ciekawą wzmiankę o teorii spiskowej. Już wiem, co dokładnie dzieje się z tym złotem ;)

Psychodelka. Trzeba brać prochy, żeby to zrozumieć, ale dla mnie świat na trzeźwo podoba się zbyt mocno, żebym w to wchodził. Więc odchodzę, czytać coś, co da się zrozumieć na trzeźwo.