Nie zawsze na ziemi maj

Artur oglądał telewizję. Ze złości przygryzał wargi.

– Co się stało? – zapytał ojciec, który przechodząc obok, z przyzwyczajenia wsunął głowę do pokoju syna.

Chłopiec spojrzał z napiętą, a zarazem zatroskaną miną.

– Sam zobacz. – Kiwnięciem głowy wskazał ekran. Nadawano dziennik: prezenterka referowała o zamachu na południu kraju; po lewej, na wysokości jej głowy, widniało zdjęcie z miejsca zdarzenia. – Cholerni sogończycy! To już dwunasty atak od kiedy zamieszkali na Ziemi. Szlag by ich!

Widząc, że to grubsza sprawa, ojciec przysiadł przy Arturze, splótł dłonie, zamierzał wygłosić kilka pocieszających słów. W środku był jednak zgryziony; "on znowu o tym!" – myślał i chrząkał przez chwilę.

– Masz tylko dziesięć lat – podjął wreszcie – nie zaprzątaj sobie głowy takimi sprawami. Jest ładna pogoda, chodź, zagramy w piłkę. Albo, jak chcesz, mogę cię pohuśtać. Nie lepiej?

– Nie traktuj mnie jak dziecko! Sam się pohuśtaj – fuknął Artur. Widok jego groźnych ukośnych brwi, nieco ojca zawstydził.

– Oj, synku, to nie tak. Jesteś młody, zamiast interesować się polityką, możesz korzystać z dzieciństwa, bawić się. Jak byłem w twoim wieku…

– W tym właśnie problem – uciął chłopiec. – Traktujesz mnie jak gówniarza; "niech biega z kolegami i łazi po drzewach". Czyż nie? – Pokręcił nagannie głową. – Nie jestem jak inni, tato. Wiem, co dzieje się na świecie, co te cholerne sogole z nami wyprawiają, i chcę w tym uczestniczyć.

– No tak, tylko…

– Sam przyznaj – Artur nie dał sobie przerwać – czy to w porządku, że jacyś durni kosmici nas terroryzują? Że przez ich głupią walkę o równość cierpią niewinni? I jak tu myśleć o przyszłości, gdy w każdej chwili możemy zginąć. A chciałbym założyć rodzinę, zapewnić jej bezpieczeństwo.

– Nie wybiegasz aby za daleko w przyszłość? – wtrącił wreszcie ojciec. – Bezpieczeństwo na razie ja zapewniam tobie; założyć rodzinę jeszcze zdążysz. A czasy – nie są tak niepewne, jak twierdzisz. Się nie martw.

Lecz Artur nie słuchał i się martwił. Widać było, jak przeżywa to w sobie, dręczy się i wścieka – i tak już od kilku tygodni.

– Dlaczego dla wygody tych śmieci mają ginąć niewinni ludzie?! – wygłosił pretensję. Niekoniecznie do ojca, bardziej jakby do bogów, sprawujących nad tym wszystkim pieczę.

Ojciec dyskretnie westchnął i milczał przez chwilę. Następnie podjął, głosem łagodnym i opanowanym:

– Jak mówiłem, nie jesteśmy tacy bezbronni. Nie słyszałeś o VARTO? Bez nich, owszem, ta kosmiczna plaga rozpętałaby się pewnie na dobre. Ale VARTO są i dzielnie nas chronią. – Ostatnie zdanie zabrzmiało nieco infantylnie i zaraz tego pożałował.

Chłopiec uśmiechnął się jednak pogardliwie.

– Serio myślisz, że VARTO nad wszystkim panują? Ślepo wierzysz gazetom. – Przez chwilę kiwał głową rozradowany, lecz uśmiech szybko zelżał i twarz Artura znów stała się kamienna i ostra. – Ale odpowiedz mi: dlaczego ludzie giną za nic?

– Eh, to nie takie proste…

– Pytanie jest bardzo proste!

– Słuchaj, Artur, sogończycy muszą to robić, by osiągnąć pewien cel. To polityka. A że konsekwencje są, jakie są…

– To niesprawiedliwe!

Znudzony tą dyskusją ojciec zmienił nagle taktykę. Zmrużył oczy, po raz pierwszy spojrzał na syna wzrokiem zawziętego belfra.

– Masz rację, to nie jest sprawiedliwe – rzekł stanowczo.

I zaraz chciał dodać, że życie nigdy nie jest sprawiedliwe, że nie na wszystko mamy wpływ – a najlepiej wyrazić to jakąś zgrabną, pasującą do sytuacji banalną prawdą. Lecz myślał nad nią zbyt długo i Artur odezwał się pierwszy:

– Nie zgodzę się na to. – Kręcił przy tym złowieszczo głową. – Wykończę ich, rozumiesz?!

Brzmiał bardzo poważnie i wyglądał równie zaciekle. Ojciec zdumiał się i nie wiedział, co odpowiedzieć. Zmieszany wypalił pierwszym pytaniem, jakie przyszło mu do głowy.

– Niby jak?

Artur tylko na to czekał. Ściszył telewizor i rzekł, nieco zmienionym, bojowym głosem:

– Zrzucę tam atomówkę i wyplenię całe kurewstwo.

Nastało milczenie. Ojciec wykrzywił wreszcie usta w uśmiechu – wyraźnie mu ulżyło. Mimo uszu puścił przekleństwo syna; uspokajającym był dla niego fakt, że Artur nie ma poważnych zamiarów, a przejawia tylko bujną, nie zagrażającą bezpośrednio zdrowiu, dziecięcą wyobraźnię. By jednak nie kpić, nie podcinać tak od razu skrzydeł, na powrót spoważniał i przyjął tonację syna.

– A skąd weźmiesz taką bombę, Artur?

Nie wyczuwając ironii, chłopiec całkiem wyłączył telewizor, by jeszcze lepiej się skoncentrować.

– Kupiłem przez Internet podręcznik „Jak wytępić terroryzm", napisany przez bardzo mądrego człowieka. W książce jest wszystko: jak wybudować bombę, w jaki sposób ją odpalić, jak oszukać radary, po prostu wszystko. Potrzeba mi jedynie czasu. Zobaczysz. Za pięć lat będę gotowy, zbuduję głowicę, a wtedy zrzucę ją na Sogonię i zrobię czystki. Władze krajów z całego świata będą mi dziękować, stanę się bohaterem. Leżące tu na półkach zabawki – zastąpią ordery i dyplomy od prezydentów. Nawet tych najdalszych, najegzotyczniejszych krajów, o których jeszcze się w szkole nie uczyliśmy.

Gdy skończył, ponownie nastała cisza, tym razem dłuższa i wyraźnie krępująca. Ojciec błądził przez chwilę wzrokiem po dywanowych szlaczkach, trawiąc to, co usłyszał. Wtem zadarł nagle głowę i spojrzał na drzwi.

– Słyszałeś? Twoja matka mnie chyba woła.

Poklepał syna po ramieniu i czym prędzej się wycofał – tak z pokoju, jak i z dyskusji. Będąc przy drzwiach słyszał jeszcze słowa Artura, że nie spocznie, póki wszyscy sogończycy – co do jednego! – nie znikną z powierzchni Ziemi.

– Tylko pięć lat, ojcze. Pięć lat! – krzyczał.

 

* * *

 

Gdy Artur skończył piętnaście lat i jego twarz pokryły pierwsze srebrne włoski zwiastujące dorosłość, ojciec został przez niego wezwany do garażu.

– Pamiętasz naszą rozmowę sprzed lat? – już od progu zapytał Artur.

Ojciec nie zwracał nań uwagi; z otwartą buzią zbliżył się do wielkiej, bez mała czterdziestocalowej, wiszącej na ścianie plazmy.

– Ja cię!, skąd masz taki telewizor?

W garażu nie był od lat. Co prawda gdy sprzedali samochód i miejsce stanęło puste, wiedział, że syn zrobił sobie z niego swój prywatny kącik, ale nigdy nie wnikał. Nieraz chciał zajrzeć, zainteresować się, lecz zawsze coś stawało na drodze; często zwykłe lenistwo, gdy leżąc na kanapie po ciężkim dniu pracy, pił piwo i dość miał zmartwień własnych.

Na wielkim ekranie wyświetlany był vTV – należący do VARTO, dwudziestoczterogodzinny kanał informacyjny, relacjonujący działania sogończyków. W ciągu ostatnich lat ich bunt przybrał na sile. Liczba zamachów rosła z każdym miesiącem. VARTO ledwo już stawiało opór, choć uspokajano wszystkich, zapowiadając przełom w obronie.

Widząc zaaferowanie ojca, Artur darował sobie wstępy. Bez słowa przycisnął ukryty pod stolikiem guziczek. Pomieszczenie zaczęło minimalnie drgać. Ojciec rozglądał się, nie mogąc dojść źródła; spojrzał wymownie na syna, lecz ten stał jedynie i czekał. Po chwili część podłogi się rozstąpiła, z podziemi zaś, niczym peryskop, wysunęła się olbrzymia, okuta blachą rakieta – kształtem żywcem przeniesiona z kreskówek. Z wrażenia ojciec chwycił się ściany. A to jeszcze nie wszystko. Na tej samej bowiem ścianie, wiszący obok niepozorny plakat, samoistnie się zrolował odsłaniając panel dowodzenia. W jego skład wchodził mały zielony ekran i konsola upstrzona mnóstwem świecących kolorowo guzików oraz pokręteł.

– Co to jest? Do diabła, synu, co ty trzymasz w garażu?!

Artur stanął przed ojcem wyprostowany. Odchrząknął teatralnie, zaznaczając, że to, co zaraz powie, winno zabrzmieć wyniośle, a przede wszystkim śmiertelnie poważnie.

– Tak jak przed laty obiecałem, oto bomba atomowa! Z własnym napędem, sama zmierza do celu. Sporo czasu zajęły mi przygotowania, obliczenia, ale na szczęście to już koniec. Wszystko jest gotowe, zapięte na ostatni guzik. Za chwilę, w twojej obecności, odpalę ją i będziesz świadkiem przełomowej chwili, gdy sogole całkowicie znikają z powierzchni globu. Wieczorem spodziewaj się telefonów od przywódców z całego świata. Bez obaw, uczyłem się języków, by zrozumieć gratulacje większości z nich.

Dał ojcu chwilę na ogarnięcie sprawy i ewentualny komentarz. Gdy ten, z powodu zaniemówienia, nie nadchodził, chłopak zabrał się do rzeczy: wpisał coś na klawiaturze, pokręcił jakimiś gałkami, coś powciskał. Wtedy obok wyłoniło się pudełko z wielkim czerwonym guzikiem, chronionym szybką. Tę Artur efektownie zbił młotkiem, po czym otwartą dłonią przywarł do ów guzika.

Z ukrytych gdzieś w kącie głośników zadźwięczał modulowany sygnał. Sufit rozłożył się niby dach w kabriolecie, odsłaniając błękitne niebo. Rakieta z kolei zadrżała, zasyczała, wypuszczając z dołu trochę dymu. Ojciec patrzył przerażony. I gdy już zdawało się, że coś nie gra, że mechanizm jakby zwalnia – wielki blaszany potwór wystrzelił z hukiem w górę, hen, wysoko, zostawiając po sobie tylko cienką smużkę dymu na niebie.

Kilkanaście minut później obraz vTV nagle zniknął z ekranu. Za chwilę sygnał powrócił, lecz było to tylko logo stacji; u dołu zaś, grubą czcionką, napisy informowały o wybuchu broni jądrowej, zrzuconej wprost w siedzibę VARTO.

Artur pobladł, na czoło wystąpiły mu grube krople potu. Następnie twarz poczęła zmieniać się jak w kalejdoskopie. Wpierw wyrażała pasję i niedowierzanie, po chwili głęboką refleksję, na końcu smutek i zrezygnowanie, z towarzyszącym im opadnięciem ramion. Chłopiec zmarniał w oczach, wydał się nagle kilka lat młodszy. Jak kiedyś, we wczesnym dzieciństwie, gdy martwiły go trywialne sprawy i uciekał wtenczas do rodziców, szukając ochrony i wsparcia. Teraz spojrzał na ojca tymi samymi dziecinnymi oczyma.

– Tatku, przecież tak wiele czasu spędziłem na obliczeniach, sprawdzałem sto razy, to niemożliwe! Wszystko było zapięte… – głos mu się łamał, lecz zdołał dokończyć: – na ostatni guzik.

Ojciec spoglądał nań ze współczuciem i zrozumieniem. Poklepał syna po ramieniu w ten szczególny ojcowski sposób, czego nie robił od dawna, i niejaka wesołość w niego wstąpiła. Poczuł coś w rodzaju satysfakcji, iż wreszcie, w obecnych okolicznościach, może pouczyć syna, uraczyć go życiową mądrością – którą powinien był wygłosić już wtedy, pięć lat temu, gdy zaplątał się w swych argumentach.

– Cóż, synu. Nie zawsze na ziemi maj, nic zawsze ludzkiemu szczęściu raj.

Artur zmarszczył czoło w osłupieniu – nic z tego nie rozumiał.

I tyle z mądrości.

Na widok tego zmieszania, ojca opuściła cała promienność, a wdarło się sporych, zauważalnych rozmiarów znużenie tym wszystkim. Sogończykami, bronią atomową, telefonami z dalekich krajów. Cholera jasna! Ma przecież większe zmartwienia: kredyt, wzrost podatków, dach przecieka. Kipiąc ze złości – bardziej zły będąc na siebie niż syna – uniósł szybkim ruchem głowę.

– O! Słyszysz, matka mnie woła!

I w następnej chwili Artur był już w garażu sam.