A tak się starałyśmy... (short)

Chrumka, Skwarka i Piggy stały pośrodku pola, w zamyśleniu grzebiąc raciczkami w ziemi.

– Jak ona mogła nam to zrobić? – jęknęła Chrumka.

– Starzy bywają wredni – Skwarka ryła glebę z coraz większym zapałem. – Stara hipokrytka! „Jesteście już duże. Musicie zbudować swój dom!" Dobry kit, tylko kto go łyknie? I to już drugi raz! Pewnie znowu sprowadzi sobie tego knura zza rzeki.

– Dziewczynki, po kartofelku i bierzemy się do roboty – zakomenderowała Piggy. – Jak zrobi się ciemno, przyjdzie Same-Wiecie-Kto.

Za niedługi czas, kiedy posiliły się nieco, Chrumka podniosła ryjek znad kartofliska:

– W drogę! Dziś już niczego nie zbudujemy. Rozejrzymy się, popytamy, może ktoś nas przyjmie pod swój dach.

Pobiegły truchcikiem w stronę lasu. Nim zdążyły się zasapać, ich oczom ukazała się maleńka chatka.

– Tu byłybyśmy bezpieczne. Okiennice, drzwi zamykane na klucz, grube ściany. Schronienie jak ta lala! – ucieszyła się Piggy.

– Oby tylko kominek nadawał się do użytku. – Skwarka oblizała się ze smakiem. – Znowu upichcimy sobie jednego z …

– Oby tylko nas wpuścili! – przerwała jej Chrumka i zbliżyła się do chatki. – A cóż to takiego? – zapytała, obwąchując ścianę.

– Wygląda na jadalną. Spróbuj.

Chrumka zbliżyła ryjek do ściany i nadgryzła kawałek.

– Fuj! – splunęła. – Co za słodkie paskudztwo. Jakiś piernik, czy co?

– Ja tam lubię słodycze – odpowiedziała Skwarka, po czym podeszła do drzwi. Te, o dziwo, okazały się otwarte. W środku było widno. Na stole stała lampa, a obok niej leżał klucz. Na podłodze, przy kominku, stał wielki kocioł, w kącie izby spoczywał worek z ziemniakami.

– Zamykamy drzwi i bierzemy się za kolację! – zawołała beztrosko Skwarka.

– Zwariowałaś? Ktokolwiek tu mieszka, może wrócić lada moment – przerwała jej jedna z sióstr.

– A kto powiedział, że go wpuszczę? – Skwarka zatrzasnęła drzwi i przekręciła klucz.

Niezadługo w kominku buchał wesoło ogień, a w stojącym na palenisku kotle wrzała woda z gotującymi się pyrkami.

Nagle rozległo się podejrzane chrobotanie.

– Ktoś jest na dachu! – krzyknęła przerażona Chrumka.

– Ciiii… cho. Sam wpadnie.

Świnki zamarły w oczekiwaniu. Chrzęściło, chrzęściło, aż w końcu… plusk! I cisza. Ofiara nawet nie zdążyła krzyknąć. Musiała utopić się na miejscu.

– Znowu będzie mięsko! – pisnęła Skwarka, wspominając wilka, którego ugotowały poprzedniej jesieni. Nie zwlekając, siostry zestawiły gar z paleniska i zajrzały do środka.

– Dz.. dziew.. czynyy, ccco to takiego?

– Chyba czapka. Może mu zimno w uszy było?

– A to?

– Okulary?

– Patrzcie! Wypłynął. Czy to…?

Wtem znowu rozległ się chrobot. Tym razem hałas nie dobiegał z dachu, lecz z dołu, jakby spod ziemi. Poczuły dziwne wibrowanie pod kopytkami. Przestraszone, cofnęły się o kilka kroków. W klepisku pojawił się niewielki otwór. Chrobot nie ustawał, a dziura robiła się coraz większa, aż w końcu wygramolił się z niej sprawca całego zamieszania.

– I co, prosiaczki? Prezentów nie będzie w tym roku? – zapytał Krecik.

Koniec

Ciekawy misz-masz. Choć miałam nadzieję, że ktoś zje te niedobre, leniwe świnki ;) Baba Jaga albo Volde... tfu! Sam-Wiesz-Kto ;)

Napisz drugą część:D Wszystko możliwe w Stumilowym Lesie.

Też właśnie piszę świątecznego szorta, ale w nieco innych klimatach. Za to "Krecik" pojawił się w moim tekście na ostatni błyskawiczny ;)

Dobrze napisane i sympatyczne. Tylko zakończenie trochę niedopracowane ( a czemu akurat Baba - Jaga była na dachu, a nie gdzie indziej ? ).
Pozdro.

Roger: ten idiota na dachu to był Święty Mikołaj. Tradycja amerykańska. Wg Autorki powinieneś znać ;)

Jestem sygnaturką i czuję się niepotrzebna.

pomieszanie z poplątaniem - takie przyjemne, choć tylko jednorazowo :)
pzdr

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

W jadalnej chatce z czekolady? Inaczej mi się nieco skojarzyło. Co ja zrobę ...

Aż nie wiem, co napisać o tej dziwnej mieszance... Taka przyjemna czytanka do poduszki i nic więcej :)

A ja tak sobie teraz myślę, że jeśli wypić odpowiednią ilość Metaxy (***** minimum) to ten shorcik odkryje swoje drugie dno i będzie jeszcze przyjemniej poplątany :)

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

Zabawne. Faktycznie mieszanka, ale mnie się podobało.

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

@RodgerRedeye and Rinos - bo to był św. Mikołaj w przebraniu Baby Jagi, który/ -a miał/ -a lądowisko dla latających mioteł (i innych aerodziwadeł z zaprzęgiem) na dachu, a zejście z dachu oczywiście prowadzi przez komin.

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

*RogerRedeye, nie RodgerRedeye, przepraszam :D

Złościć się to robić sobie krzywdę za głupotę innych.

NMZC.

Mi się podobało :) a Mikołaja mi nie szkoda, dziadek mróz był lepszy, nie dałby się zrobić tak jak ten czerwony bez prawa jazdy na sanki:D

http://tatanafroncie.wordpress.com/

Z tym wchodzeniem przez komin... przychodzi mi do głowy makabryczna historia o Mikołaju, który przez komin wchodził do żydowskich dzieci w obozach koncentracyjnych. Całe szczęście, że nie muszę tego napisać. No i Żydzi nie obchodzą Bożego Narodzenia.

Jestem sygnaturką i czuję się niepotrzebna.

Meksico, niby tak, ale zauważ, że okcja opowiadania dzieje sie jesienią. Tropy są jednoznaczne. Raz - śwnki posiliły się na kartoflisku ( zimą kartofelki są juz w kopcach, a tu o kopcach nie ma mowy). Dwa - na końcu opowiadania w chatce pojawia się krecik, a krety zimą zapadają w sen zimowy ( i niech sobie teraz smacznie spią). Co jesienią Święty Mikolaj ma do roboty na dachu chatki z piernika? To nie mogl być Świety Mikolaj.

Mam jedną uwagę-
"Chrumka, Skwarka i Piggy stały pośrodku pola, w zamyśleniu grzebiąc kopytkami w ziemi." - świnie mają racice. To takie podwójne kopytka, tak jak u krowy, owcy i kozy.
Treśc- super. Lubie takie zlepki z różnych bajek, chociaż ten Krecik tak sztucznie doklejony na zakończenie. Można by go wciągnąć jakoś w akcję.

Roger :) Mikołaje to stworzenia istniejące cały rok, poza sezonem pewnie gdzieś tam sobie żyją i coś tam sobie robią:)

Zresztą święte mikołaje dzielą się na wiele podgatunków. Choćby mikołaj śniady zwany potocznie śmiercią lub kostuchą, mikołaj wędrowny - patron złodziei i włamywaczy, Mikołaj granatowy - od tych wyjebanych w kosmos prezentów, mikołaj stepowy(wystąpił w kilku teledyskach i czasem można go spotkać na rynku w Krakowie) i teraz dochodzimy do najważniejszego: Mikołaj Jesienny zwany Bzową babuleńką, i z nim tu mamy do czynienia :)

Kłaniam się :)

http://tatanafroncie.wordpress.com/

Meksico, przekonałeś mnie. Zresztą, ostatnie zdanie opowiadania jest jednoznaczne ... Dziękuję za obszerne wyaśnienie co do rodzajów i gatunków istoty ( istot ), przynoszącej / cych / prezenty. Ale znowuz - skąd się wzięly w kotle te okulary? Hmm ...
Kłaniam się nsko i dobranoc.