W poszukiwaniu utraconej cnoty Czerwonego Kapturka

Dziennik „Fakt", 27 XI 2011, artykuł „Ohydna zbrodnia w Cybulicach Małych!":

„Wczoraj w podwarszawskiej miejscowości Cybulice Małe doszło do przerażającej zbrodni. Niewinna kobieta w podeszłym wieku została napadnięta we własnym mieszkaniu i pożarta żywcem przez Sebastiana W. (18 l.), pseudonim Wilk. Nasze anonimowe źródła podają, że w zbrodni swój współudział miała również całkowicie zdeprawowana dziewczyna Katarzyna I. (15 l.), pseudonim Czerwony Kapturek, którą samotnie wychowywała zamordowana Lukrecja P. (69 l.), pseudonim Babcia.

Babcia była kobietą niezwykle pobożną, codziennie uczestniczyła we Mszy Świętej – opowiada nam jej zrozpaczona sąsiadka Genowefa Bączek (62 l.). Miała niską emeryturę, ale mimo biedy i konieczności opieki nad tą niewdzięczną dziewczyną, zawsze, wspólnie z nami, wysyłała pieniądze na wsparcie naszego ukochanego Radia Maryja – dodaje zdruzgotana Henryka Ciupciała (70 l.).

Czerwony Kapturek była zakałą naszej społeczności. Zawsze zadawała się z jakimś podejrzanym elementem i uprawiała nierząd. Teraz, w obliczu dokonanej zbrodni, nie waham się użyć mocnych słów: Kapturek była zwykłą Dziwką, która puszczała się za pieniądze z kierowcami przy pobliskich szosach – mówi nam wzburzony Hieronim Dusigrosz (55 l.), sołtys wsi Cybulice Małe.

Policjanci cały czas pracują nad zebraniem materiałów dowodowych dotyczących tej makabrycznej zbrodni. My mamy nadzieję, że nastąpi to jak najszybciej i odrażająca Czerwony Kapturek otrzyma jedyny możliwy wyrok, czyli dożywocie!"

Polecenie służbowe (29 XI 2011, godz. 7:00):

Sytuacja na dzień dzisiejszy ma się tak:

Dwa dni temu (27 XI 2011) wysłałem naszego człowieka w celach dochodzeniowych do Cybulic Małych w związku ze sprawą numer 2011/XI/0989, kryptonim „Czerwony Kapturek". Starszy posterunkowy Maliniak dotarł na miejsce i zrobił wywiad wśród członków społeczności Cybulic Małych. Jednak w trakcie prowadzenia przez Maliniaka czynności służbowych dochodziło do proponowania mu alkoholu. Maliniak nie odmawiał, by jak stwierdził „wzbudzić większe zaufanie i wkupić się w łaski lokalnej społeczności". Decyzji posterunkowego Maliniaka nie będziemy tu komentować, ale efekt tego jest taki, że Maliniak schlał się w trzy dupy i zgubił swoje notatki służbowe, o czym zameldował w drodze powrotnej do Warszawy tuż przed tym, jak został potrącony przez tira, ginąc na miejscu. Kierowca kradzionego tira zbiegł. W samych Cybulicach w dniu 28 XI doszło do zaginięcia kilku osób, z którymi, jak podejrzewamy, posterunkowy Maliniak przeprowadzał wywiad.

Polecenie brzmi następująco:

Macie udać się w trybie natychmiastowym do Cybulic Małych i odnaleźć notes starszego posterunkowego Maliniaka.

Inspektor Cattani

Notatka służbowa nr 1 (Maliniak):

To pisze ja. Maliniak. Jestem w strasznie holernym niebezpieczeństwie. Jak to czytacie to znaczy rze przysłał was tu Cattani. Ale bioronc na wzglond dobro sprawy nie moge wam od razu wszystkiego wywalić jak krowie na rowie. Powiem tyle rze nie jest tak jak za hwile zamelduje Cattaniemu. Rzem nie zgóbiłem notatek. Rzem je dobże ókrył. Mósicie mi zaófać i pujść za kolejnymi wskazufkami to wtedy one doprowadzoł was do kolejnyh notatek i potem zrozómiecie strasznoł prawde kturoł ja odkrył tótaj rozmawiajonc z mieszkańcami Cybólic Małyh. Pamientajcie rzeby nie ófać w swuj rozsondek. W tej sprawie potrzeba wiary rze som na tym świecie rzeczy kture sie nawet fizjologom nie śniły ktorom to prawde objawił mi jeden z moich rozmuwcuf.

Notatka służbowa nr 2 (zeznanie Księdza):

Widzę, że jesteście szlachetnym i prawym człowiekiem, posterunkowy Maliniak. Mogę zatem powierzyć wam ciężkie brzemię prawdy o Babci, które nie daje mi wytchnienia. Babcia ostatnio bardzo się zmieniła, nie była taka, jaką zdawała się na pozór być. Nie była już taka, jak dawniej. Tak, to szlachetne i godne najwyższej pochwały, że wciąż tak systematycznie uczestniczyła we Mszy Świętej. Ale coś bardzo mnie w jej zachowaniu zaniepokoiło. To zaczęło się nagle, kilka lat temu. Stała się jak maszyna. Zaczęła modlić się mechanicznie, na pokaz, a nie z głębi serca, nie z głębi duszy. Przez całą Mszę nigdy nie otwierała ust, więcej: nigdy nie drgnęła jej nawet powieka (zacząłem przyglądać się jej uważniej – jestem prawie pewien, że ona wszystkie czynności życiowe wykonywała jakby wyłącznie na pokaz, dla innych, a nie z konieczności, jak my wszyscy, nigdy nie mrugała oczami, a zimą z ust nie wydobywała się jej para, jak innym, co wskazywałoby, że chyba nie oddychała, ale może to tylko moja wyobraźnia to podpowiada). Inni tego nie widzieli, bo zawsze przychodziła pierwsza i zawsze zasiadała w pierwszym rzędzie, ale ja widziałem. I wydało mi się to bardzo dziwne, bardzo podejrzane. Nigdy nie brała też udziału w Spowiedzi Świętej. Nie mnie jednak oceniać jej zachowanie, jej postępowanie, wszystko w rękach Naszego Pana. A Kapturek? Tak, ona była nierządnicą. I na Mszy pojawiała się bardzo rzadko. Ale gdy już przychodziła, modliła się żarliwie i z głębi serca. Zawsze też gorliwie wyznawała wszystkie swoje grzechy ze łzami w oczach. To mnie niepomiernie dziwiło, bo opinię miała bardzo złą, wyrachowanej i do głębi zdeprawowanej, a w Kościele zachowywała się jak anioł. Widzicie, Maliniak, niezbadane są ścieżki, którymi Pan karze nam podążać…

Notatka służbowa nr 3 (zeznanie Lekarza):

Gdy przybyłem na miejsce zbrodni, jedna rzecz bardzo mnie zdziwiła. Zauważyłem, że nigdzie nie było widać śladów krwi. Natomiast gdzieniegdzie na podłodze zauważalne były ślady jakiejś dziwnej, niezidentyfikowanej, zielonej mazi. Nie zdążyłem jednak przyjrzeć się temu, bo przybyli z Warszawy policjanci wszystkich gapiów wyprosili. Nie skutkowały moje tłumaczenia, że jestem lekarzem. Kapturek? Faktycznie, nie sprawiała wrażenia zdruzgotanej śmiercią Babci. Miała na twarzy wypisaną radość i satysfakcję. To moje spekulacje, ale mam pewne podejrzenia, co do tego, dlaczego tak było. Nie mam dowodów, ale przypuszczam, że Kapturek była maltretowana fizycznie przez Babcię. To się zaczęło kilka lat temu. Gdy jak zwykle badałem ją przy jakiejś chorobie, zacząłem dostrzegać krwiaki i obtłuczenia na całym ciele. Jednak zgodnie z Babcią twierdziły, że to po prostu przez jej rozbrykanie. Że schody, że drzwi i tak dalej. Dzisiaj zaczynam rozumieć, że może należało się wtedy przyjrzeć temu dokładniej.

Notatka służbowa nr 4 (zeznanie Opoja):

Rozmawiałeś już pan z Księdzem i Lekarzem? To dobrze. Ci dwaj nie chcą mi wierzyć, ale ja zrozumiałem, co się tutaj dzieje. Chyba tylko ja byłem w stanie to dostrzec. Bo na mnie nikt nie zwraca uwagi, a ja widzę wszystko. Można powiedzieć, że przez swoje pijaństwo sam stałem się niewidzialny, a jednocześnie widzący więcej niż inni. Bo są na tym świecie rzeczy, które się nawet filozofom nie śniły. A Oni bardzo dobrze się kryją. Jacy Oni? No, wiadomo – Obcy. Ufole. Przybyli do naszej wsi kilka lat temu i opanowali ciała kilku szanowanych obywateli. Babcia zmieniła się nie do poznania. Stała się z nich najgorsza. Podejrzewam, że jest ich szefem. Dlatego nazywam ją Wielkim Ufolem. Zaczęła znęcać się nad Kapturkiem. I kazała jej uprawiać nierząd dla korzyści materialnych. Kapturek musiała oddawać jej wszystkie pieniądze. Postanowiła jednak zdobyć się na odwagę i zmienić swoje życie, gdy poznała Wilka, który przejeżdżając przypadkowo przez miejsce jej „pracy" oburzył się, że taka piękna, młoda dziewczyna zarabia w ten sposób. Przez kilka dni do niej przyjeżdżał, a potem postanowił pozbyć się Babci. Ja wiem, że Kapturek o niczym nie miała pojęcia, bo tego dnia przyszła do domu dopiero, jak już to wszystko się stało. To ja wezwałem policję i chciałem złożyć zeznania w obronie Kapturka, ale niestety nie mogą one zostać uwzględnione ze względu na mój stan dość mocno wówczas wskazujący (jak wykazało badanie miałem wtedy trzy promile we krwi). Tym bardziej nikt mi nie chce wierzyć, że wciąż grozi naszej społeczności śmiertelne niebezpieczeństwo. Wielki Ufol został co prawda wyeliminowany (zresztą dość przypadkowo), ale pozostały jeszcze dwa: Zielona Macka (która zabija jedynie dotknięciem) i Pożeracz Umysłów (który zmienia uczciwych obywateli w Obcych). Nie musisz mi wierzyć. W domu Babci odkryłem bowiem Detektor. Sam się przekonasz. Daję go tobie, bo Macka mnie dotknęła i wkrótce umrę. Musisz uratować naszą wieś, a może i całą planetę!

Notatka służbowa nr 5 (Maliniak):

Opuj ómarł zaraz jak skończył gadać. Mi po pientah depcze jórz Macka. Mósiałem óciekać i ókryć Wielki Detektor. Odnajćcie go i óratójcie Świat!

Wielki Detektor (patrz – początek tekstu)

Instrukcja obsługi: pokazać badanemu obiektowi i przeanalizować odbiór.