Przebudzenie

I znów się obudziłem. Mój sen zawsze był zresztą bardzo płytki i często przerywany. Głównie z powodu zbyt wielkiej intensywności śnionych wrażeń. Może to być równie dobrze obezwładniający strach, jak i nieco nazbyt piekielnie przyjemna rozkosz. Efekt jest ten sam. Wystarczy, że na krótko zapadnę w drzemkę, a już gdzieś na horyzoncie, tam pod powiekami, pojawia się olbrzymi wilczur. Z pianą na pysku i kłami na wierzchu. Pędzący prosto na mnie. Chce mnie capnąć tymi swoimi wielkimi zębiskami prosto w mój piękny, aksamitnie lśniący zadek. Albo inaczej. To ja dostrzegam na horyzoncie, tam pod powiekami, piękny, aksamitnie lśniący zadek jakiejś bardzo ponętnej suczki. Błyskawicznie znajduję się tuż przy niej, a ona powolnym ruchem odwraca głowę w moją stronę, posyła głębokie spojrzenie w moje błękitne – i chyba całkowicie zniewalające – oczy i wcale nie mówi "nie". Mówi wręcz przeciwnie. Że tak, że proszę bardzo, zapraszam, z najwyższą przyjemnością i z wielką ochotą. No i sen znów szlag trafia! Bo to dla mnie jednak zbyt wiele.

Nie pamiętam dokładnie, ale tym razem to było chyba morze, plaża (często nasze małe stadko wybierało się latem nad morze: godzina nieuniknionego stresu w pędzącym z zawrotną szybkością – wszystko tylko miga przed oczami, a ja nie bardzo wiem, co się dzieje i czuję, że zupełnie nie panuję nad sytuacją – samochodzie i jesteśmy na miejscu, a do naszej dyspozycji wielka, niczym nieograniczona przestrzeń i całe, długie godziny gier i zabaw w perspektywie – tylko dlatego już jakoś godzę się na te wcześniejsze elektrowstrząsy psychiczne, a zarazem wstrząsy również zupełnie cielesne, bo wyboi na drodze od cholery). Miliony padających z nieba promieni słonecznych tkają wokół mojego ciała ciepły, mięciutki kocyk. Przede mną kojący widok ciemnoszarego, olbrzymiego cielska niewzruszonego morza, które raz po raz liże mnie swoim potężnym jęzorem w postaci kolejnych fal gładko rozpłaszczających się na plaży jak okiem sięgnąć. W dodatku Alfa-Kici-Kici zniknął gdzieś za wydmą, więc mogę być spokojny, że nie zakłóci mi tej sielankowej atmosfery. A jeszcze Ręka pieści moje ciało. Delikatnie drapie za uszami, głaszcze po głowie. Jestem w siódmym niebie! Lecz oczywiście natychmiast, gdy tylko osiągany przeze mnie stopień rozkoszy przekracza ściśle określony próg, powiedzmy 7/10, sen brutalnie się kończy. Nie ma plaży, nie ma morza. Znów jest zima, znów tulę się do kaloryfera, z którego jednak i tak już dawno wyparowały ostatnie resztki ciepła.

Otrząsam się z tego w ostatecznym rozrachunku (przez nadmierny kontrast z rzeczywistością) nieprzyjemnego snu, siadam i rozglądam dookoła. Jest jeszcze ciemno. Do pokoju wpada słabe, sztuczne światło latarni. Podchodzę do okna, wspinam się na tylne łapy, przednimi opierając o parapet i wyglądam, żeby zobaczyć, co też tam słychać na zewnątrz. Głucha cisza i spokój. Nikt ani nic się nie rusza. Wszystkie samochody przed blokiem stoją na swoich miejscach – jest jeszcze wcześnie. Jeszcze co najmniej jedna drzemka przede mną do momentu, gdy słońce wzejdzie, a Ręka pojawi się ze smyczą i będzie można pójść oznaczyć nasze terytorium. Idę do kuchni, żeby zaspokoić pragnienie. Przed wejściem zatrzymuję się i przez nozdrza wciągam powietrze głęboko do płuc. Muszę zachować ostrożność, bo jak zwykle Alfa-Kici-Kici śpi na blacie stołu, akurat nad moją miską. A ulubiona rozrywka tego przeklętego, karłowatego futrzaka z przerośniętym ego to walenie mnie łapą po łbie akurat, gdy jestem w trakcie jej opróżniania. Nasłuchuję w napięciu. Jest dobrze, Alfa spokojnie śpi, słychać jego cichy, miarowy oddech. Powoli i cichutko podchodzę. W misce jest mało wody. Zaczynam chłeptać łapczywie. Na chwilę zapominam się. Gdy podnoszę głowę, otrzymuję błyskawiczny cios w ucho. Patrzę z wściekłością na to wstrętne bydlę i odsłaniam kły, szczerząc się do niego z nieukrywaną niechęcią. On syczy i ponownie, błyskawicznie wali mnie, tym razem prosto w mój najczulszy punkt, czyli niesłychanie wrażliwy, a jednocześnie nazbyt potężny nos, który stanowi przez to wyjątkowo łatwy cel. Ból jest rozdzierający. Wydaję z siebie skowyt i rzucam się do ucieczki. On za mną. Biegnę przez korytarz i ze szczekiem protestu wpadam do pokoju, gdzie śpi Ręka. Wskakuję na łóżko i chronię się pod kocem. Słyszę jak Alfa-Kici-Kici okrąża kilka razy łóżko, po czym zawraca i niespiesznie wychodzi z pokoju.

Szukam pod kocem ręki. Nosem podrzucam ją do góry, jak zwykle domagając się w ten sposób pieszczot. Coś chyba jest jednak nie tak. Ręka jest zupełnie bezwładna. I lodowata. Nigdy nie była tak lodowata. Zawsze była przyjemnie ciepła i rozgrzewała mnie w najgorsze mrozy. Coś jest nie tak. Wychodzę spod koca i patrzę w twarz Ręki. Ma zamknięte oczy. Liżę ją w policzek i ucho. Żadnej reakcji. Z ust nie wydobywa się powietrze. Liżę jeszcze raz. Wciąż nic. Zaczyna ogarniać mnie jakieś nieokreślone uczucie niepokoju. Już wiem, że coś na pewno jest nie tak. Kładę się obok, głowę układam na łapach i wydaję z siebie cichy pisk żałości. Dlaczego ona się nie rusza? Dlaczego nie chce mnie pogłaskać?

Budzę się straszliwie głodny, spragniony, niespokojny. To już czwarte wzejście słońca, odkąd Ręka leży bezwładnie. Idę w ten sam, co zwykle, kąt pokoju i opróżniam pęcherz. Potem udaję się do kuchni sprawdzić miskę. Od tych kilku dni krążę nieustannie pomiędzy swoim legowiskiem, pokojem Ręki, a miską. Spalam więcej kalorii niż podczas tych szalonych zabaw z innymi psami z podwórka. Nic jednak się nie zmienia. Ręka leży wciąż w tej samej pozycji, w której zastałem ją tamtego ranka. Miska wciąż jest pusta.

Alfa-Kici-Kici zastępuje mi drogę przed wejściem do kuchni. Próbuje na mnie prychnąć, ale z jego pyska wydobywa się tylko jakiś nieokreślony charkot. Powoli zbliżam się do niego. Nie mam siły walczyć, ale nie mam też zamiaru ustępować. Może miska jest już pełna? Nie mogę ryzykować. Próbuje mnie dosięgnąć łapą, ale jest jeszcze słabszy. Wykonuje zbyt wielki zamach i przewraca się na bok. Nie jest w stanie już się podnieść. Podchodzę i obwąchuję go. Cuchnie przeraźliwie. A taki był z niego arystokratyczny elegancik. Spoglądam na miskę. Oczywiście jest pusta.

I wtedy wpada mi do głowy pomysł. Przecież jest Alfa-Kici-Kici. Przecież leży bezwładnie i nie ma sił, by się bronić. Wciąż z pewnym lękiem, wynikającym z tych wszystkich lat poniżania i prześladowania mnie, pochylam się nad jego ciałem. Szturcham je nosem. Żadnej reakcji. Jednym kłapnięciem szczęk gruchoczę mu kark. Teraz już na pewno nic mi nie zrobi. Zabieram się za – należne mi po tych dniach głodówki jak psu zupa – śniadanie. Taki kot to niewiele mięsa, cały poszedł na jeden raz. Po skończeniu posiłku oblizuję się z rozkoszą. I już wiem, że obiad i kolacja będą równie syte…