Chłopiec

Lekki powiew wilgotnego wiatru od strony ogrodu, jak morska bryza, przenika moje nagie ciało. Przez okno wpada srebrzyste światło księżyca, tajemnicze i niepokojące, rozbudzające wyobraźnię. Leżę na olbrzymim, twardym łożu, moim okręcie, który tnie gładką, lśniącą powierzchnię wody w spokojną, rozgwieżdżoną noc. Wokół niezmącone niczym cisza i spokój. Nie ma ruchu i nie ma ludzi, nie ma też walk takich, jak w moich ulubionych filmach o piratach. Jest tylko, rozświetlone tysiącem gwiazd i księżycem w pełni, potężne morze, budzące grozę, a jednocześnie pociągające swym monumentalnym pięknem.

Nigdy nie widziałem morza. Jedyny świat, który znam, to dom, otaczający go ogród, pobliska, zapomniana szosa, tory. I przejeżdżające pociągi, które mogłem obserwować godzinami. Czasem tylko udawało mi się wymknąć gdzieś dalej, do leżącego za polem lasu. Zapominałem się wtedy i szwendałem godzinami, podpatrując fascynujący świat przyrody i przeżywając w nim wyimaginowane przygody. Ale to był owoc zakazany. Coś mnie tam jednak zawsze ciągnęło po raz kolejny i mimo łamania solennych obietnic, ponownie decydowałem się, niszcząc w sobie strach przed nieuchronną karą, która czekała mnie następnego dnia, po powrocie.

A więc morze… Do głowy napływają setki pytań, nie dając spokoju. Jak smakuje jego słona woda? Jak duże są napierające fale i czy byłbym w stanie oprzeć się ich sile? Jak wyglądają znikające za horyzontem statki?

Z sennego letargu wyrywa mnie pohukiwanie wracającego właśnie z polowania Napoleona, puszczyka, który zadomowił się u nas na strychu. Z tęsknotą spoglądam w stronę księżyca. Powoli wstaję z łóżka, zakładam przygotowane wcześniej ubranie. Lekkie szorty i świeżo wyprany, ulubiony podkoszulek z wielkim, niebieskookim psem husky. Buty zostawiam. Uwielbiam chodzić boso, a teraz nikt mi już nie może tego zabronić. Rodzice pogrążeni są w kamiennym śnie. Słyszę przez ścianę ich ciężkie oddechy, co jakiś czas przechodzące w głośne pochrapywanie. Nawet nie usiłuję zachowywać się cicho. Tej nocy nie zbudziłoby ich i trzęsienie ziemi.

Przed wyjściem spoglądam w lustro, ale szybko odwracam ze złością głowę. Nie tak chciałbym wyglądać tego dnia. Z jednej strony rozpiera mnie radość, czuję własną moc, niezależność. Nareszcie jestem panem swego losu. A zza lustra spogląda na mnie mały, wystraszony szkielecik. Jeszcze raz odwracam głowę z niesmakiem. To tylko utwierdza mnie w powziętej decyzji. Nawet ja sam nie mogę się sobie podobać w tym okrutno-banalnym świecie, tak różnym od świata mojej wyobraźni.

Na znienawidzonym przeze mnie, olbrzymim czerwonym budziku dochodzi już druga, muszę się spieszyć. Podchodzę do okna, wdrapuję się na parapet. Wciągam nozdrzami chłodne powietrze, dostając silny zastrzyk energii. Skaczę w dół. Gdy ląduję miękko na trawie, czuję przyjemne łaskotanie w stopy i orzeźwiający chłód nocnej rosy. Słychać już charakterystyczny szum w torach, pociąg nadjeżdża.

Ale wcześniej muszę załatwić jeszcze jedną sprawę. Podbiegam do miejsca, w którym dwa miesiące temu zasadziłem znalezione w lesie nasionko. Teraz z ziemi wygląda dumnie wysoka na stopę łodyżka zakończona zielonym pąkiem. Ze smutkiem spoglądam na moją roślinkę. Ale podjąłem już decyzję. Nie zostawię im ciebie! Szybkim ruchem wyrywam ją wraz z wątłym korzonkiem i ciskam za ogrodzenie, na szosę.

Przez chwilę stoję nieruchomo. Łzy same napływają do oczu, ściekają po policzkach. Ocieram je brudną od ziemi ręką, co powoduje, że oczy zaczynają piec, ale nie zważam na to, bo słychać już stukot kół zbliżającego się pociągu. Biegnę co sił w nogach do niskiej, drewnianej furtki, przesadzam ją jednym susem i jestem już przy torach. Z lewej strony widać kłęby dymu, wydobywające się z nadjeżdżającej lokomotywy. Serce zaczyna mi bić mocniej, przenika mnie dziwne uczucie, połączenie nieokreślonego niepokoju z podnieceniem. Jeszcze chwila i wreszcie ziści się plan, który chodził mi po głowie już od kilku tygodni, nie dając spać, zaprzątając całą uwagę w tych dniach.

Żelazny potwór mija mnie powoli, majestatycznie, prezentując się w pełnej okazałości. W moich oczach zmienia się w olbrzymiego, buchającego ogniem i dymem smoka. Mijają mnie kolejno trzy segmenty jego potężnego cielska, dopiero w czwartym, pomiędzy łuskami, rozwiera się wolna przestrzeń, dająca możliwość wniknięcia do samego wnętrza bestii. Gruby pancerz skrywa w tym miejscu jedynie pustą przestrzeń, idealne miejsce, by się schować i wykorzystać potwora do przeniesienia w wymarzone, odległe krainy. Podbiegam bliżej, łapię w biegu za krawędź tej luki w pancerzu, podciągam się i wskakuję do środka. Wchodzę głębiej, znikając w ciemności. Biorę kilka głębokich oddechów. Wzbiera we mnie uczucie radości i począwszy od żołądka, powoli rozchodzi się po całym ciele, uderzając w końcu do głowy. Jestem szczęśliwy, jak nigdy dotąd. Udało się!

Siadam na metalowych stopniach, wychylając się na zewnątrz. Powietrze wydaje się gęstsze niż zwykle, czuję się, jakbym płynął. Albo latał. Zamykam oczy. Wiatr rozwiewa mi gęste, długie włosy. Intensywnie, całym sobą przeżywam to uczucie. Dreszcz rozkoszy przeszywa ciało.

Po jakimś czasie otwieram oczy i spoglądam w rozgwieżdżone niebo i olbrzymią tarczę księżyca… Zdradziecki księżycu! Od tysięcy lat mamisz nas swym tajemniczym pięknem, obietnicą istnienia świata lepszego, karmisz nadzieją nasze serca. Nie chcę na ciebie więcej patrzeć, jesteś kłamcą. Zgaśnij, zgaśnij księżycu! Ale nie tylko ty oszukujesz. Najgorsze, że w tym straszliwym oszustwie uczestniczycie i wy, bracia moi. Wszyscy tacy pewni swego. Idziecie tak pewnym krokiem w przepaść, której istnienie chcecie przed samymi sobą ukryć, zasłonić. Zasłaniacie ją Bogiem, nauką, rozwojem ludzkości. Przestajecie pytać, tracicie wątpliwości. Biernie przyjmujecie, co przynosi codzienność, godzicie się z nią. Ale ja nie dam się wciągnąć w tę grę, nie dam sobie zasłonić oczu, nie przestanę się wahać i nie zrażając się brakiem odpowiedzi, pytać wciąż o to samo. Gdyby to wszystko było jak sen, gdyby marzenia się spełniały. Gdybym mógł być wiecznie dzieckiem, Piotrusiem Panem, przeżywającym co dzień na nowo i nowo tę swoją „straszliwie wielką przygodę". Tak, boję się śmierci, ale wiem, że dorosłość jest od niej po stokroć straszniejsza.

Mimo woli zaczynają mi opadać powieki. Zmęczenie bierze górę nad dręczącymi myślami. Zasypiam owiewany przez ciepły letni wiatr, wpadający do wagonu przez otwartą lukę…

Budzi mnie zgrzyt hamulców. Pociąg powoli staje. Orientuję się, że przespałem niemal cały dzień, słońce ma się już ku zachodowi. Mimo to żar leje się z nieba, moja podkoszulka cała przesiąknięta jest potem. Wyglądam na zewnątrz, wspaniały widok bezkresnego błękitu morza zapiera dech w piersi. Przeciągam się. Gdy żelazny potwór staje, klepię go po metalowym boku, jakby dziękując za wspólnie odbytą podróż i zeskakuję na rozgrzany piasek. Do morza jest kilkaset metrów.

Nagle, gdzieś z bliska, dobiega mnie czyjś głośny śmiech. Dreszcz niepokoju przebiega mi przez plecy, nie chcę zostać teraz zaczepiony przez nikogo. Na szczęście rozmawiający kolejarze stoją odwróceni tyłem. Przełażę pod wagonem i biegnę w stronę wydmy. Ukrywam się tam w zielonej gęstwinie naturalnego falochronu. Odetchnąwszy trochę, rozglądam się wokół. Na dzikiej plaży nie ma ludzi, jej teren otacza wysokie ogrodzenie.

Wzdrygam się, coś załaskotało mnie w stopę. Gdy przyglądam się bliżej, widzę jak mały, kosmaty żuczek toczy jakąś kulkę. Zaczynam go śledzić, ciekaw, gdzie też dotrze ze swoją zdobyczą. Żuk robi jednak kilka kółek i po jakimś czasie wraca dokładnie w miejsce, z którego zacząłem mu się przypatrywać. Wygląda na to, że porusza się zupełnie chaotycznie, ale przecież nie może tak być. Dalsza obserwacja jego poczynań, by rozstrzygnąć tę zagadkę, pochłania mnie bez reszty.

Gdy wracam myślami do rzeczywistości, słońce zaczyna już zachodzić na niewyraźnej granicy między wodą, a niebem. Nigdy nie widziałem równie cudownego widoku. Zafascynowany patrzę w bezkresną dal. Na horyzoncie znika właśnie olbrzymi statek pasażerski. Wysokie fale zalewają brzeg. Ruszam w kierunku morza…