Uczeń maga

– A więc chcesz zostać uczniem maga? – zapytałem siedzącego naprzeciwko mnie piegowatego niedorostka – Zgadzasz się przyjąć na siebie wszelkie niewygody, jakie niesie ze sobą ten zawód? Zgadzasz się porzucić swe dotychczasowe życie – rodzinę, przyjaciół – i oddać się tylko i wyłącznie studiowaniu magii? Nigdy nie zbaczać z obranej ścieżki, niezależnie od okoliczności? Musisz bowiem wiedzieć, że kiedy raz przywdziejesz niebieską pelerynę, nie będzie możliwości odwrotu… Wielka moc niesie ze sobą brzemię wielkiej odpowiedzialności i musisz być gotów przyjąć ten ciężar z pokorą. W służbie ludzkości, w służbie naturze, w służbie całemu światu! – Zagrzmiałem, unosząc się z krzesła.

Przez chwilę wydawało mi się, że przesadziłem i spłoszyłem chłopaka. Popatrzyłem podejrzliwie, czy zaraz nie ucieknie, jak wszyscy poprzedni, których przeraziła snuta przez mnie wizja. Jednak jedno spojrzenie w jego pełne zapału oczu przekonało mnie, że osiagnąłem zamierzony efekt. Dzieciak był mój.

– Ja.. Ja zawsze o tym marzyłem, całe życie! Przyjmijcie mnie na nauki, panie, a obiecuję, że się nie zawiedziecie! Nie jest ze mnie osiłek, ale roboty się nie boję! I nawet cz-czytać coś tam umiem, matula zimą nauczyli… – odparł z entuzjazmem zainteresowany.

Typowy przypadek. Wiejski tępak, któremu wydaje się że w ten sposób odmieni swoje życie. Ale skoro taka jego wola, to przyświecaj mu szczęśliwa gwiazdo! Nawet nie domyśla się biedaczyna, o jak wielkie zmiany chodzi..

– Dobrze – odparłem po chwili udawanego namysłu – może jeszcze będą z Ciebie ludzie. Przyjdź o dziś o północy w miejsce wskazane na mapie.

Od niechcenia przywołałem magię, pozwalając by wypełniła moje ciało. Skupiłem się na powierzchni brudnego, drewnianego stołu, który nagle stanął w płomieniach. Gdy ogień wygasł, na jego miejscu zamiast spalenizny spoczywał kawałek pergaminu. Mój rozmówca poderwał swoje kościste siedzenie, wywracając krzesło i gapiąc się z niedowierzaniem w moją stronę. Bał się, ale z doświadczenia wiedziałem, że takie efekciarstwo tylko podsyciło jego ciekawość. Ostrożnie podniósł papier, zwinął go i wcisnął za pas.

Obyś go tylko nie zgubił – przemknęło mi przez myśl – tyle pracy poszłoby na marne.

Na wszelki wypadek utkałem szybko proste zaklęcie wiążące. Wszak lepiej nie kusić losu.

– Jeszcze raz po stokroć… – zaczął, ale zaraz urwał, widząc wyciągniętą w jego kierunku dłoń.

– Za wcześnie na to, synu – odparłem – na podziękowania przyjdzie czas, kiedy będzie po wszystkim. A teraz nie chcę Cię tu widzieć! No już, pędź do domu i wracaj o północy. Tylko pamiętaj – ściszyłem głos – nikomu ani słowa, tą ścieżką kroczy się samotnie.

Po chwili trzasnęły drzwi a ja wesoło zatarłem ręce.

***

Na umówione miejsce przybyłem przed czasem, żeby wszystko dokładnie przygotować. Sam rytuał nie był skomplikowany, acz zbudowanie całej tej walącej po oczach otoczki wymagało czasu i wysiłku. Nie był to oczywiście element niezbędny, ale budował nastrój i dawał mi gwarancję, że zachwycony dymem i wybuchami gnojek tym chętniej przystanie „na nauki". „Nauki", dobre sobie. Nie mogłem się powstrzymać i na tę myśl donośnie zarechotałem. Trochę nawet było mi go żal, ale gdy tylko wyobraziłem sobie tę minę, kiedy dowie się wszystkiego, to bezwiednie obnażyłem zęby w okrutnym uśmiechu. Po chwili jednak zabrałem się do roboty, uznając że na uciechę przyjdzie jeszcze pora. Przymknąłem więc oczy i sięgnąłem myślami w głąb siebie, do Źródła. Moc, jakby wyczuwając że jej potrzebuję, ochoczo popłynęła, wypełniając żyły płynnym ogniem, zalewając ciało falami gorąca. Najpierw trawa – silnym podmuchem płomienia wypaliłem ją do gołej ziemi, tworząc idealny okrąg o średnicy trzydziestu stóp. Następnie na obwodzie zapaliłem sześć pomniejszych ognisk, płonących równym, miarowym płomieniem. Rzucały one światła na tyle dużo by coś widzieć, acz na tyle mało by zachować półmrok i przydać całej scenie tajemniczości. Jeszcze tylko tlący się na zielono pentagram na samym środku i miejsce wyglądało idealnie. Po chwili namysłu przywołałem trochę mgły, by snuła się białymi kłębami po podłożu. Gdy już wszystko było gotowe zepchnąłem resztki magii z powrotem do środka. Wracała opornie, nie chcąc znów siedzieć w zamknięciu, lecz jak zwykle narzuciłem jej swą wolę. Teraz pozostało mi tylko czekać. Usiadłem więc pośrodku przygotowanej scenografii, naciągnąłem głęboko kaptur i nasłuchiwałem…

***

Nie musiałem długo czekać, by usłyszeć od strony wioski dźwięk niepewnie stawianych kroków. Po chwili w krąg światła wkroczył mój „uczeń". Miał na sobie to samo ubranie co podczas naszej porannej rozmowy i nawet z tej odległości czuć było od niego gnojówką. Nie chciałem jednak marnować resztek mocy na takie błahostki jak moje powonienie, więc odpuściłem sobie czar blokujący.

– Witaj – powiedziałem śpiewnym głosem. Zwrócił się w moją stronę i zamarł tak jak stał, w niemym osłupieniu, na widok przygotowanej przeze mnie szopki. Nie powiem, że nawet mi to pochlebiło – Zanim godzien będziesz wkroczyć w krąg magii, przywdziej szaty właściwe twemu nowemu powołaniu – Gestem dłoni pokazałem mu leżącą na trawie, elegancko poskładaną pelerynę. Od mojej różniła się tylko tym, że jej brzegi obszyto szkarłatną czerwienią. Chłopak bez słowa podniósł ją z ziemi i zaczął się przebierać. Po chwili stał już odziany w majestatyczny błękit, czekając na mój znak.

– Chodź – rzekłem – pora na inicjację – Na zachętę wykonałem przyzywający ruch ręką.

Rudzielec z obawą zbliżył się do mnie i ostrożnie przekroczył linię zielonego ognia, uważnie stąpając, aby przypadkiem nań nie nadepnąć. Stanął naprzeciwko mnie, trzęsąc się jak osika.

– Podaj mi rękę – rozkazałem – i przestań panikować, to nie przystoi magowi.

Głośno przełknął ślinę, ledwo opanowując drżenie i podał mi prawą dłoń. Ująwszy w nadgarstku obróciłem ją wnętrzem ku górze. Pchnąłem weń trochę mocy, by nie czuł bólu i szybkim ruchem wyjętego zza pasa sztyletu rozciąłem skórę od kciuka aż po mały palec. Zadrżał, jednak nie próbował wyszarpnąć się z mojego uchwytu. Podobnie postąpiłem ze swoją lewą ręką i złapałem go w makabrycznym uścisku.

– Jesteś gotów? – zapytałem.

Kiwnął tylko głową, nie mogąc oderwać oczu od kapiącej na nagą ziemię krwi.

Nie mówiąc już nic sięgnąłem do Źródła. Lecz tym razem nie szukałem drzemiącej w nim siły, teraz pragnąłem jego samego. Wypowiedziałem słowa Przekazania i poczułem, jak zagnieżdżony przy sercu kokon zaczyna się poruszać. Najpierw powoli, niechętnie. Jednak kiedy magia znalazła otwarty tunel pomiędzy dwoma organizmami – nasze stykające się rany – popłynęła jak szalona, wypełniając ciało chłopaka. A wraz z nią popędziło Źródło. Jego ruch pod skórą był obrzydliwy i niesamowicie bolesny, jednak wiedziałem, że muszę wytrzymać. Instynktownie wyczuwając, że sprawy zaczynają przybierać zły obrót, wieśniak próbował wstrzymać rytuał, przerywając połączenie. Ale było już dla niego za późno. Ból osiągnął apogeum i ostatnią rzeczą jaką czułem, zanim straciłem przytomność, było uczucie bezgranicznej ulgi.

***

Poderwałem się z ziemi zlany zimnym potem, pewien że właśnie skończył się kolejny sen o utraconej wolności. Rozejrzałem się dookoła i nie mogłem uwierzyć własnym oczom, gdy zobaczyłem spoczywającego obok smarkacza. Leżał na wznak, z rozrzuconymi kończynami a ruda czupryna całkowicie przesłaniała mu twarz. To nawet lepiej, nie mógłbym chyba spojrzeć mu w oczy. Niemniej jednak, nieważne jak silne, poczucie winy nie mogło przyćmić radości, którą czułem, gdy sięgnąwszy w głąb siebie napotkałem… Pustkę. Magia zniknęła! Napływające do oczu łzy przesłoniły mi widoczność i świat stał się tylko rozmazanym obrazem. Opadłem ciężko za podłoże, rozkoszując się tą chwilą. Gdy już dobrze przesiąkłem nowym stanem, podźwignąłem się czym prędzej na nogi. Nie chciałem tu być, gdy moja ofiara się ocknie. Z kieszeni szaty wyciągnąłem schowane tam notatki. Wyjaśniały one mojemu następcy, że to czego właśnie doświadczył nie jest darem od Bogów, tylko okrutnym przekleństwem. Przekleństwem, którego pozbyć się nie sposób – można je jedynie przekazać. Został bowiem nosicielem pasożyta – niepojętej istoty obdarzającej żywiciela nadprzyrodzonymi zdolnościami, które przez prosty lud szybko zostały uznane za magię. Miały one funkcje czysto praktyczną – zwiększały prawdopodobieństwo przeżycia. I nikt nie podejrzewał, że to co zdawać się mogło najcenniejszym skarbem było w rzeczywistości klątwą. Delikatnie ułożyłem wszystkie zapiski na jego piersi i nie myśląc już o niczym skierowałem swoje kroki do wioski. Po raz pierwszy od wielu dekad, nie wisiało nade mną widmo wieczności.