Jesteś tym, co jesz

Mówi się: „jesteś tym, co jesz". Wygląda na to, że jest to prawda. Przynajmniej pod względem umysłowym. Szlachta nie jest inteligentniejsza od bażantów, którymi tak się objada. A większość chłopów ma mądrość przeciętnego ziemniaka. Co się zaś tyczy księcia – ziewnąłem – to musi potajemnie wpierdalać kamienie.

Siedziałem w miękkim fotelu, w sporej sali. Przez okna wpadał czerwony blask zachodzącego słońca oświetlając wnętrze wypełnione ozdobnymi meblami. W kominku płonął maleńki ogień, a wrzucone do niego wonne gałązki wypełniały pokój mdłym, różanym zapachem.

Siedziałem tak i czekałem dobre trzy godziny. A to wszystko tylko po to, by spotkać się z księciem niewielkiego lenna, o którego istnieniu nikt nie miał pojęcia. Zrzędzę jak stary dziad, pomyślałem. Gdyby ktoś to usłyszał, pomyślałby, że próbuje się dowartościować. Żałosne. W rzeczywistości na pewno nie jest nawet w połowie tak źle, jak twierdzę.

– Pan magik proszony na audiencję! – rozległ się donośny pretensjonalny głos książęcego sługi.

A jednak miałem rację, myślałem przeżuwając w myślach kretyńskie słowo „magik" i przechodząc przez ozdobne, wysokie w cholerę drzwi. Ten facet od rana musi zażerać się indykami.

– Więc jesteś, panie magiku – przywitał mnie książę, który wyglądał jak nadmuchana, ruda małpa.

– Nie magik, tylko mag – powiedziałem z naciskiem. – Jeśli można – dodałem.

Książę, tak jak mieli w zwyczaju ludzie jego typu, nie zwracał najmniejszej uwagi na to, co się do niego mówi.

– Magiku – zacisnąłem zęby powstrzymując się od wypowiedzenia na głos, co o nim myślałem, – na mojego syna rzucono urok. Cały dzień siedzi w jednym miejscu i chichocze…

Z plaskiem uderzyłem się w czoło i zakryłem oczy. Wyglądało na to, że cały dzień stracony na nic.

– Mogę go zobaczyć? – starałem się być jak najgrzeczniejszy.

Krótkie oględziny wystarczyły.

– Książę?

– Tak?

– Na twojego syna nie rzucono uroku. Po prostu się naćpał.

Twarz małpiszona zbielała.

– Jak śmiesz… – wycedził. Najwyraźniej należał do ludzi, którzy zabijają posłańca przynoszącego złe wieści.

Zostałem wyrzucony na zbity pysk.

Poszedłem drogą do miasta obdarzając las bukietem przekleństw. Potem rzuciłem czar, który wybił szyby w oknach dworku i uciekłem jak smarkacz.

Do miasta musiałem dotrzeć na piechotę. Przeklęty los sprawił, że zapomniałem mapy. A każdy wie, że teleportacja bez znajomości dokładnej szerokości geograficznej celu, nie mówiąc o wysokości nad poziomem morza, jest bardzo niebezpieczna. Lubiłem ryzyko, ale kiedy byłem o dwadzieścia lat młodszy.

Spacer trochę mnie zmęczył, gdyż jako mag nie miałem czasu dbać o kondycję. Pocieszała mnie tylko myśl, że w mieście jest nonagram – dziewięcioramienna gwiazda wymalowana zwykle na ziemi, tworząca szybkie i bezpieczne „łącze" teleportacyjne. Od czasu ich wprowadzenia podróżowanie stało się proste i przyjemne. W każdym razie dla magów. Wystarczy mieć coś takiego w domu. Teleportacja do takiego „osobistego" nonagramu jest równie prosta – wystarczy mieć wisiorek z zaklęciem identyfikacyjnym.

Wymacałem go pod ubraniem. Sam się zdziwiłem, że jeszcze tam jest. Tyle rzeczy się dzisiaj spieprzyło, więc dlaczego nie to? Z myśli wyrwał mnie kobiecy głos:

– Panie magu! – wołającą była młoda dama stojąca w drzwiach kamienicy i machająca do mnie ręką. Byłem wściekły na cały Świat, więc postanowiłem ją zignorować, lecz natychmiast zrozumiałem, że potem oszaleję rozmyślając o co chodziło. Tak więc zakląłem w duchu i podszedłem do niej.

– Jestem Irene – przedstawiła się.

Była całkiem ładna. Miała zielone oczy i krótkie blond włosy. Niestety, od dawna zdawałem sobie sprawę, że moja chorobliwie blada cera i tik w prawym oku skutecznie odstraszają wszystko, co ma biust. Nie byłem zresztą młodzieniaszkiem.

– Ernest – mruknąłem i uścisnąłem jej dłoń.

– Mam dla pana trupa – stwierdziła, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.

– Co? – zdziwiłem się.

– Widzi pan – zaczęła – od dawna moją pasją jest krojenie ciał. Wczoraj znaleziono trupa, który chyba został zabity w jakiś magiczny sposób. Widziałam, jak rano pojawił się pan w dziewięcioramiennej gwieździe…

– Nonagramie – dodałem. Zboczenie zawodowe daje o sobie znać w każdej sytuacji.

– Nonagramie – poprawiła się i uśmiechnęła. Przytrzymałem powiekę, która wykonywała zwariowany taniec i zachęciłem, aby Irene kontynuowała.

– Pomyślałam, że pomógłby mi pan z tym jako mag…

– Zobaczę – odparłem. Sprawa wyglądała ciekawie, ale równie dobrze to mogła być jedna, wielka bzdura.

– Zapłacę…

Ten argument zawsze mnie przekonuje.

– Zgoda!

 

Przenoszenie ciała w worku przez całe miasto było ponad moje siły. Rzuciłem się na fotel przy kominku. I po co ja się upierałem, by sekcję przeprowadzić w moim laboratorium? Co gorsza na nonagram w mieście napadało deszczu i cała ta woda znalazła się w moim przedsionku.

– Nie ma to jak w domu – mruknąłem do siebie.

– Możesz mi powiedzieć – Irene była mokra i wściekła – dlaczego nie użyłeś magii, żeby przetransportować to jebane ciało do teleportu?

– Mogły na nim zostać ślady po ostatnim zaklęciu. Mogłem je w taki sposób zniszczyć – odparłem spokojnie.

Irene była zła. Trochę pomogło wysuszenie jej ubrania prostym czarem. Bardziej pomogło otworzenie butelki prawie trzydziestoletniego wina.

W drodze do piwniczki przejrzałem się w lustrze, czego nie robiłem od bardzo dawna. Wcielenie brzydoty. Podkrążone oczy, blada skóra, ślady po oparzeniach i kilkaset zmarszczek. To, że Irene nie uciekła albo zwymiotowała na mój widok dobrze o niej świadczyło. Ale to w końcu kobieta, która rozcina trupy, żeby zobaczyć co mają w środku.

Dziewczynę ostatni raz miałem na studiach. Zginęła trafiona przez piorun. Zaśmiałem się cicho. Każdego, od przebywania ze mną dłużej w końcu szlag trafia.

 

– Ktoś ci mówił, że masz paskudną mordę? – zapytała Irene, gdy siłowaliśmy się z workiem chcąc go rozwiązać.

– Cenię wnętrze – odburknąłem. Byłem stanowczo za stary na kompleksy.

– Ja też. Dlatego kroję ciała. – stwierdziła. – Ale nie martw się. Przy tym tutaj wyglądasz całkiem znośnie.

Nigdy nie uważałem się za osobę o słabych nerwach, a jedna gdy zobaczyłem trupa dreszcz przebiegł mi po plecach. Jego członki były powyginane, a twarz zastygła w strasznym grymasie. Jeszcze z czasów studiów wiedziałem, że w normalnych warunkach to niemożliwe – ciało najpierw wiotczeje, a dopiero potem sztywnieje. W tym przypadku wyraźnie użyto magii.

– Kim był? – zapytałem.

– Jakiś chłop – odparła Irene, ale wyglądało na to, że guzik ją to obchodzi.

Pracowaliśmy dalej w milczeniu. Ja magią, ona skalpelem. Po pół godzinie westchnęła i zapytała z rezygnacją:

– Masz coś. Bo ja nic.

– Ja też. Gówno się z tego ciała dowiemy. Ale to ciekawy przypadek. Jutro skoczę do miasta wypytać się o niego.

– Jak chcesz. Ale polecałabym ci zacząć nie od miasta, a od okolicznych farm. Jak mówiłam, to był raczej chłop.

Ziewnąłem.

– No to na mnie czas – rzekła.

– Poczekaj! – nie mogłem pozwolić jej tak iść. – A zapłata?

 

– Panie, nic o nikim takim nie wiem.

– Na pewno nic nie kojarzysz? Taki powykręcany trup? Nic?

– A tak, to czwarty taki będzie.

– Co mówisz! Już trzech tak samo zginęło?

– Ano. A wszyscy synowie starej Marii.

– Gdzie ją mogę znaleźć?

– Przy kościele pewnie siedzi.

Rzuciłem wieśniakowi miedziaka i odszedłem. Chłop cuchnął jak obora. Cieszyłem się ze świeżego powietrza i spaceru. Po paru minutach doszedłem do kościoła. W środku nikogo nie było. Obszedłem go dookoła i w pobliżu niewielkiego cmentarza za świątynią znalazłem świeżo wykopany grób, trzy ciała przykryte szmatami i starą babę siedzącą przy nich na pieńku.

– Moje kondolencje – powiedziałem.

– Twoje co? – zaskrzeczała.

– Bardzo mi przykro. To byli pani synowie?

– Ano byli. Ale już umrzyki. Co zrobić? Nawet na pogrzeb nie starczy, taka bida.

Żal mi się zrobiło starej kobiety, dałem jej srebrzaka.

– Dobroczyńco! – zawołała. Zdziwiłem się tak entuzjastyczną reakcją. – Przyjdź do nas w gościnę, odwdzięczyć chcę ci się choć trochę!

Nie miałem na to najmniejszej ochoty, ale jakoś tak się stało, że się zgodziłem.

 

Atmosfera w chacie była taka, jakiej można się było spodziewać. Dom bardzo prosto urządzony, z sufitu zwisały wieńce czosnku, śmierdziało grzybem i wilgocią.

Usiadłem do stołu razem z innymi domownikami i spojrzałem do miski. Nagle zerwałem się na równe nogi.

– Co to jest? – wycharczałem.

W misce leżało coś, co przypominało nowo narodzone dziecko, okropnie zdeformowane z czerwoną skórą.

– Ano, z jajek się zaczęło takie coś wylęgać. Ksiądz dobrodziej powiedział, że to diabeł, czy tam demon, ja tam nie wiem. Ale w moim domu nic się nie będzie marnować. Może i diabeł, ale wszystkim smakowało. Tylko coś skręca w brzuchu, tak mówili mojej świętej pamięci synowie…

Wybiegłem na zewnątrz i zwymiotowałem. Nie wiem skąd to paskudztwo się tu wzięło, ale wiem gdzie teraz są nieżyjący synowie baby.

Wszak jesteś tym, co jesz…