Ostatnie wcielenie Buddy [ short ]

Tenzin skończył wygłaszać naukę, westchnął i spojrzał na salę. Świeciła pustkami, a ci nieliczni, którzy się w niej zgromadzili, wydawali się być myślami całkowicie gdzie indziej. Jedni ziewali, inni przysypiali a para w odległym, zaciemnionym kącie bezwstydnie oddawała się miłosnym igraszkom.

Tenzin spuścił wzrok. Wielka Barka od wieków przemierzała bezkres bytu pod czujnym okiem kolejnych wcieleń Buddy. Kiedy poprzednik oznajmił Tenzinowi, że to właśnie on jest kolejną z inkarnacji, chłopak nie mógł uwierzyć. Poczuł wielką radość. Kiedy jednak Sakamuni odszedł, Tenzin przekonał się na własnej skórze, że nic nie jest ani dobre ani proste. Wielka Barka okazała się siedliskiem pustki i zatracenia. Tenzin nie umiał nakłonić ludzi do słuchania nauki Buddy. Coraz mniej słuchaczy zjawiało się w Sali Zgromadzeń. Pewnego dnia postanowił nawet sprawdzić na własnej skórze, jaka jest różnica pomiędzy porządkiem a chaosem. Zebrał drewniane klocki, którymi bawiły się miejscowe dzieci i wrzucił je do pudełka. Potem wysypał je i ułożył dokładnie w tym samym pudełku. Różnica w zajmowanej przestrzeni była niewielka.

Zdumiał się wtedy tym bardzo. Wiele teorii poddał też w wątpliwość.

Przeniósł swój wzrok na panoramiczne okno, za którym wolno przesuwały się gwiazdy. Po raz kolejny pogrążył się w wątpliwościach.

– Czy zdołamy dotrzeć do celu? – zapytał sam siebie. Niemal wszyscy wierni zapomnieli już, kiedy i po co wyruszyli. Tę wiedzę posiadali jedynie nieliczni, w tym Tenzin. Po właściwym odczytaniu Tekstów Dharmy okazało się, że Oświeceni – pojawili się nie tylko w Tybecie – przybyli z zaświatów i pozostawili wskazówki, jak tam dotrzeć. Pisma wyraźnie jednak wskazywały, kto może tego dokonać i dlatego rząd państwa chińskiego sfinansował projekt, tworząc załogę z wyznawców buddyzmu, którzy jednocześnie byli komunistami. Jak zauważył kiedyś w swym niefortunnym wywiadzie Dalajlama, jedno [ komunizm ] nie wyklucza drugiego [ bycia buddystą ], więc sprawa wydawała się ułatwiona.

Pozornie.

W tym samym czasie niemal wszyscy rzucili się na podbój kosmosu, ale tylko mądrość mnichów w połączeniu z nauką dały zadziwiające efekty. Ale to było dawno temu. Z czasem okazało się, że ludzka wola w konfrontacji z mroczną pustką kosmosu jest krucha i wątła. Wielka Barka stałą się siedliskiem upadku. Gdyby Tenzin mógł wybierać, wolałby, tak jak wszyscy tutaj, życie na Ziemi. Cóż z tego, skoro człowiek nie ma wyboru w kwestii swego urodzenia?

Cóż, gdyby jednak nie było Wielkiej Barki… Nie byłoby kwestii!

Ale była, a on musiał zająć się bandą idiotów.

Otworzył leżącą przed nim Księgę Przysłów na przypadkowej stronie, odczytał sentencję i pokiwał głową. Nagle poczuł, jak wzbierają w nim gazy.

Podniósł się, przykucnął i puścił bąka.

Siedzący obok uczeń zachichotał i odczytał sentencję:

„Nadzieja karmi, lecz nie tuczy…”