Biała Pani

 

Po skończonym pogrzebie Robert udał się do starej kapliczki, gdzie mógł odetchnąć. Czuł się znużony, a wieczorem czekała go kolejna uroczystość.

 

Ręce i plecy miał obolałe. Rankiem kopał doły dla nieboszczyków, a przed chwilą spuszczał po linie trumnę. Nic więc dziwnego, że marzył o odpoczynku.

 

Dzisiejsza ceremonia odbyła się bez niespodzianek. Czarne, załzawione postaci pojawiły się tak szybko jak zniknęły. Pozostał po nich zdeptany trawnik i usiany kwiatami pomnik. Widok, do którego Robert przywykł. A nawet zaczął się do niego przywiązywać.

 

Ledwo rozpoczętą sjestę zakłóciło niespokojne pukanie do drzwi.

 

– Kto tam?

 

– Ja w sprawie dzisiejszego… – głos za drzwiami urwał się jakby wypowiedzenie prostych słów przychodziło z ogromnym trudem.

 

– Nie teraz, jestem zajęty! – skłamał Robert.

 

– Chciałem zapytać, czy wszystko jest gotowe… wie pan, zapięte na ostatni guzik.

 

– Tak – odrzekł w sposób niekulturalny i gburowaty.

 

Postać za drzwiami zaczęła się oddalać, najwyraźniej zniesmaczona zachowaniem grabarza. On nazywał takich ludzi interesantami, których należało jak najszybciej spławić. Sam doskonale wiedział co i jak ma robić. Nie potrzebował gderliwej duszy patrzącej mu na ręce.

 

Zmęczone oczy grabarza spoczęły na wiekowym zegarze. Wskazówka trzęsła się delikatnie. A mimo to wybijała jednostajny, miarowy rytm.

 

Robert wykorzystał przerwę na zjedzenie obiadu i krótki sen. Starość sprawiała, że stawał się coraz mniej zdatny do pracy. Potrzebował więcej czasu na odpoczynek.

 

Opuścił kapliczkę z myślą o podjęciu przygotowań na pogrzeb, jednak za drzwiami zobaczył nieznajomą osobę. Ubrana była w ciemnozieloną marynarkę i wytarte jeansy. Włosy miała zaczesane delikatnie w bok, a ostre rysy podkreślały kanciaste okulary. Przez szyję przewieszony był aparat fotograficzny. Z kieszeni marynarki wystawał dyktafon.

 

– Jest pan dziennikarzem? – zapytał Robert, podejrzliwie zerkając na interesanta.

 

– Zgadza się. Tomasz Weidgard z dziennika krajowego.

 

Dziennikarz wyciągnął dłoń na przywitanie, a grabarz niechętnie i jakby z obrzydzeniem ją uścisnął.

 

– Pochmurny dziś dzień – powiedział Tomasz.

 

– Duszno, będzie burza.

 

– Nie będzie burzy…

 

– Po coś pan tu przyszedł?

 

– Wiele słyszałem o tym cmentarzu.

 

– Miejsce jak każde inne na ziemi. Nie ma tu nic do oglądania.

 

– A jednak wiem, że wielu interesujących rzeczy mogę się od pana dowiedzieć.

 

– Na przykład jakich?

 

– Był pan świadkiem wszystkich tajemniczych zgonów w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat.

 

– Codziennie chowam trupy.

 

– Nie rozumiemy się. Nie mówię o ludziach martwych od kilku dni, którymi się pan zajmuje. Mówię o tych, którzy zginęli na pana oczach!

 

– Przepraszam, śpieszę się do pracy – uciął zniecierpliwiony i rozdrażniony grabarz.

 

Robert zadrżał. Dreszcze zawładnęły jego ciałem. Twarz mu zbielała, serce przyspieszyło. Poczuł pulsujące ciepło w uszach.

 

– Wszystko w porządku?

 

– O czym pan mówisz – zapytał gorączkowo.

 

– Zbladł pan. Może wejdziemy do środka.

 

– Odejdź ode mnie człowieku. Jestem na służbie!

 

Po tych słowach Robert obrócił się na pięcie i skierował się w stronę stanowiska pracy. W jednej chwili tysiące myśli przeleciały mu przez głowę. Dlaczego ten bezczelny człowiek, wypytywał o to właśnie jego? Czyżby domyślał się, jaką tajemnicę skrywa? Tajemnicę, którą dawno temu powierzył mu cmentarz? Biała Pani wciąż istniała w jego pamięci.

 

Była wyjątkowa. Dzięki niej, przywiązał się do tego miejsca. Czuł, że są sobie nawzajem potrzebni. Byli duchową jednością, która zabijała monotonię marmurowych nagrobków. Od czasu do czasu działo się coś niezwykłego. Zawsze, gdy się pojawiała, zatwardziałe serce Roberta miękło.

 

Biała Pani jest istotą pozamaterialną, istniejącą pośród ludzi. Na zrozumienie jej bytu Robert poświęcił wiele czasu. Wiedział, że mogła być zwyczajnym duchem, postacią, która nie znalazła przejścia na Tamten świat. A jednak w głębi duszy pragnął wierzyć w to, iż jest odzwierciedleniem samotności, zagubionych zmysłów w labiryncie grobowców. Fascynacja tą postacią pchała Roberta w otchłań bez dna, miejsce w którym tylko pozornie panuje się nad sytuacją. W rzeczywistości jednak wciąż spadał. Inaczej mówiąc, widok Białej Pani był dla niego okrutnym spektaklem, gdzie głównymi bohaterami w końcu zostają widzowie.

 

Ostatni raz na pogrzebie pojawiła się dwa lata temu. Jej prześwitujące, blade ciało przesłonięte było białym płaszczem. Oczy zaszłe bielmem niespokojnie kręciły się w oczodole. Ona sama unosiła się pomiędzy zebranymi. Przypominała wypatroszoną, szmacianą lalkę, którą znudzony właściciel powiesił na metalowym stelażu. A jednak Robert widział w niej dworską damę. Przez nikogo niewidziana ocierała się o czarne postaci. Szukała osoby, z którym podzieli nieszczęsny los.

 

I tylko stary grabarz dostrzegał jej płynne ruchy. Uśmiechał się, gdy widział ją tańczącą pośród „interesantów”.

 

Po długim oczekiwaniu, Biała Pani przystanęła obok wybranka. Z pożądaniem wpatrzyła się w zapłakane oczy, odbierając mu to, czego nie widział – życie.

 

Ów mężczyzna padł jak kłoda. Był martwy. W jaki sposób tego dokonała, pozostawał tajemnicą. Nie wykonywała żadnych gestów, ruchów, czegoś, co mogło by wskazywać, że zabija. A jednak uśmiercała swoją obecnością.

 

Później Biała Pani zniknęła. Jednak Robert wiedział, że czai się gdzieś za granitowymi płytami, że po cichu przemyka w cieniach drzew, że śpi w wykopanych przez niego dołach. Jednak wszelkie poszukiwania kończyły się fiaskiem. Biała Pani była więc jak przeznaczenie, któremu niesposób się sprzeciwić.

 

Dziennikarz, który wypytywał o popełnione przez nią morderstwa zniknął. Robert chwycił za łopatę i odgarnął świeżo wykopaną ziemię. Spokój znów powracał. Jednak sama myśl o tym, że nawet za chwilę, na najbliższym pogrzebie Biała Pani może się pojawić wydawała się podniecająca. Przyjdzie, by zabrać kolejną duszę do swojego świata. Na oczach Roberta czyniła to wiele razy. On sam nie pamięta od jak dawna jest świadkiem podobnych czynów.

 

– Proszę pana! – zawołał jakiś wysoki, kobiecy głos – Karawana i goście są już przed bramą cmentarną. Możemy zaczynać?

 

– Tak, oczywiście – odpowiedział z uśmiechem na twarzy. Zaczynała się następna ceremonia.

 

Kilkudziesięciu „interesantów” w czarnych strojach przelało się główną uliczką i zatrzymało we wskazanym miejscu. Płacz, jęki i donośne krzyki zawładnęły cmentarzem. Nienawiść znów wstąpiła w serce Roberta,gdy słyszał owe dźwięki. Z wielką arogancją przełożył sznur pod trumną i oczekiwał na znak od księdza. Gdy mowa pożegnalna zaczynała się przedłużać, nieświadomie począł śledzić zebranych. I wówczas ujrzał Ją. Wspaniałą, białą postać, jeszcze straszniejszą i jeszcze bardziej pociągającą niż ostatnim razem. Rozpoczęła swój obłąkańczy, szalony taniec pomiędzy ludźmi. Czasami ocierała spływającą łzę, szeptała coś do ucha. Jednak nie zatrzymywała się. Zapatrzony Robert zapomniał się i dopiero upomnienie kapłana częściowo przywróciło mu zmysły. Przemówienie dobiegło końca, przyszedł czas na opuszczenie trumny z nieboszczykiem w dół. Zebrani podchodzili bliżej, by rzucić garstkę piachu i odchodzili. Białą Pani, nie zważając na ścisk, przemykała pomiędzy nimi. Chciała obejrzeć każdego z bliska.

 

Jej obecność niechybnie wróżyła śmierć. Była nieomylna i zwiastowała koniec życia.

 

Jednakże uroczystość dobiegała końca. Zebrani padali sobie w objęcia i zaczynali opuszczać cmentarz. Dlaczego Biała Pani nie zatrzymała się przy kimś na dłużej? Dlaczego akurat dzisiaj, kiedy zmysły i nadzieje Roberta zostały tak rozbudzone? Dlaczego miała sprawić mu tak wielki zawód?

 

Grabarz jakby czując bliskość klęski uchwycił łopatę. Ścisnął ją z całej siły i zagryzł wargi.

 

Nie widział już Białej Pani, która odeszła do tajemniczej kryjówki.

 

Był tylko on sam. Nie mógł pozwolić, by wróżba się nie spełniła. Tu chodziło o jego ambicje, nadzieje, honor.

 

Ruszył pędem za ostatnim interesantem i gdy miał już przekroczyć cmentarna bramę, zdzielił go potężnym uderzeniem łopatą w głowę. Ten upadł, a grabarz, ze straszliwym grymasem, trzasnął ostrą krawędzią w kark nieszczęśnika. Zachrzęściły łamane kości…

 

Biała Pani go nie zawiodła.