Złóż skrzydła i zaśnij

 

 

 

Idąc za radą koleżanek i kolegów z portalu napisałam "krótkie" opowiadanie. Serio, miało być krótkie, jakieś 3 tys. znaków góra. Wyszło… 44,5 tys. Mam nadzieję, że mimo to ktoś je przeczyta. :)

 

To takie opowiadanie "treningowe". Chciałam w nim potrenować kreację głównego bohatera. Ponieważ jednak bohater nie może istnieć w oderwaniu od jakiejś rzeczywistości, "worldbuilding" też się trochę wkradł. Ale głównie chodzi mi o postać. Najbardziej chciałabym dowiedzieć się od Was, w którym momencie losy tego bohatera przestały Was obchodzić (w ogóle nie zaczęły / po dwóch akapitach / w momencie kiedy… / interesowały Was do końca) i, jeśli będziecie mieć chęć/możliwość, byście powiedzieli mi, dlaczego. Oczywiście wszystkie inne uwagi również będą mile widziane, jednak ponieważ próbuję odkryć magiczny sposób na stworzenie interesujących postaci, wskazówki dotyczące tego problemu będą dla mnie w tym momencie najcenniejsze.

 

Dziękuję za zainteresowanie. :)

 

 

Złóż skrzydła i zaśnij

 

Jak co dzień o świcie Patrik, syn Weili, czuwał na szczycie wzgórza wznoszącego się tuż za miastem. Niebo było jeszcze czarne, choć gwiazdy znikały już, bladły, zawstydzone blaskiem wstającego słońca. Za plecami Patrik miał Pierś Quandy, wyniosły starożytny wulkan o śnieżnobiałym wierzchołku. W twarz dmuchał mu słony morski wiatr.

 

Przetarł dłonią policzki, mokre od morskiej wilgoci. Nie powinien tu dziś przychodzić; będzie zmęczony później, kiedy siły będą najbardziej potrzebne. Ale nie mógł również zaniechać obowiązku, tej misji, którą sam sobie wyznaczył i z której nikt go rozliczać nie będzie. Musiał oddać hołd swym bliskim, którzy odeszli, tym, którzy zginęli w obronie Domu i tym, którzy, przemocą wsadzeni na okręty najeźdźcy, odpłynęli na drugi koniec świata, na wygnanie. Minęło dziesięć dni. Ale Patrik poprzysiągł, że zawsze będzie pamiętał. Zawsze, czyli dopóki starczy życia.

 

Powinien już wracać do miasta. Przywódcy buntu lada chwila rozpoczną przygotowania. Liam i Greg, i inni chłopcy. Przed akcją czekała ich jeszcze ostatnia odprawa, będą musieli powtórzyć plan działań, być może Liam będzie chciał wprowadzić jakieś bieżące zmiany. Potem dostaną broń. Patrik zwlekał jednak. Nie bał się; wiedział, że dziś zginie, lecz nie będzie to przecież śmierć daremna. Był gotów umrzeć. Tylko, że morze falowało tak zniewalająco, swym bezkresem sięgało horyzontu, pachniało jak najlepsze chwile dzieciństwa. Gdyby zatrzymać te uczucia jeszcze choć przez moment. Zamknął oczy. Mógłby, siedząc tu, wdychając sól i chłód, zapomnieć o wojnie, o najeźdźcach, którzy odnaleźli schronienie ostatnich ludzi po trzystu latach. Mógłby udawać, że matka czeka w domu rodzinnym z gorącą owsianką pachnącą miodem, gotowa zbesztać go za włóczenie się o świcie po kanałach, może zdzielić ścierką przez plecy, nie mocno, tak tylko, żeby wiedział, co wolno, a czego nie.

 

Wiatr smagał policzki. Znów były mokre i słone jak bryza od morza. Patrik spojrzał w górę na blednące, bezchmurne niebo. Wschodni nieboskłon rozpalał się bladoróżowym płomieniem. Zaćmienia – tego, który stworzył nieprzyjaciół – nie było stąd widać. Jedynie ze zbocza Piersi Quandy w gorącej porze roku jego rąbek czasem ukazywał się nad horyzontem. Nie zasłaniał jednak nigdy Słońca, to zdarzało się na lądzie, dalej na wschód i na północ. Ludzie nigdy pod nim nie mieszkali, wybrali tę stronę Ziemi, skąd nie było go widać. To Zaćmień stworzył potwory: podobnych do ludzi, a jednak tak różnych – najeźdźców o szerokich twarzach i innych, jeszcze gorszych. Ich panów, których nikt dotąd nie widział w mieście u podnóży Piersi Quandy. Dopiero teraz najeźdźcy przygotowywali Orefey, Złoty Płomień, na przybycie Namiestnika ich władcy.

 

Okręty wyłaniające się zza archipelagu, z daleka wyglądające jak miniatury, jak zabawki, to musiała być jego nadciągająca flota.

 

Patrik wstał i odetchnął pełną piersią.

 

– Żegnaj, matko – powiedział w przestrzeń. Pewnie ostatni raz był tutaj, ostatni raz patrzył na horyzont, za którym statki wiozące jego rodzinę znikły dziesięć dni temu. On został, bo w Orefey zostawali też Liam, Greg i inni, którzy chcieli walczyć. Którzy w ostatnim, desperackim akcie planowali zadać najeźdźcy cios w samo serce – zamierzali zabić Namiestnika. Patrik, wbrew woli swojej matki, został również i właśnie dziś miał pomóc swym starszym kolegom dokonać niemożliwego. Lub zginąć, próbując.

 

Zamiast jednak zejść teraz stromą, krętą ścieżką prosto do portowej części miasta – dzielnicy mężczyzn na Nadbrzeżu, przejętej przez okupanta – skierował się łagodniejszym stokiem w stronę wulkanu. Jak gdyby, nie do końca zdając sobie sprawę, chciał uciec przed odpowiedzialnością, wrócić w beztroski lecz nieistniejący już świat dzieciństwa. W połowie siodła tam, gdzie teren zaczynał się znów podnosić, inna, ledwie widoczna ścieżka odbijała w stronę ogrodów, niegdyś zielonych i kwitnących, teraz spalonych, splądrowanych i martwych. W stronę dzielnicy rodzin.

 

Jeszcze jesienią w niskich, obszernych domach rozrzuconych nieregularnie w cieniu jabłoni i drzew brzoskwiniowych matki wychowywały córki i synów. Pomiędzy krzewami róż a grządkami szałwii i pietruszki Patrik i jego przyjaciele grali, bawili się, lub pod kierunkiem Ojca Filipa uczyli – na wypadek gdyby, o ironio, musieli kiedyś uciekać z miasta – jak znaleźć drewno na ognisko, zbudować szałas czy znaleźć wodę. Pomagali matkom hodować warzywa i zwierzęta domowe, a potem chowali się przed zajęciami z algebry, filozofii i poezji u Ciotki Etty. Jednak Etta w jakiś magiczny sposób zawsze umiała ich znaleźć.

 

Patrik zatrzymał się na skrzyżowaniu, przy studni. Chwasty wyrosły powyżej kolan, ślad po przebiegających tędy drogach stanowiły równoległe koleiny niższej nieco trawy. Czarne kikuty martwych drzew znaczyły teren czyjegoś ogrodu. Czy były to czereśnie, śliwy, czy może miododajne lipy lub akacje nie dało się teraz powiedzieć. Nie kwitły, ich gałęzie nie zieleniły się gęstym listowiem. Patrik nie pamiętał czyj dom tu stał. Osmalone ściany, zawalony dach i powybijane okna pozbawione barwnych firan nie pozwalały na identyfikację. Zresztą, chyba nie chciałby pamiętać. Ani on, ani nikt kogo znał nie przychodził tu przez blisko pół roku.

 

Nie usłyszał kroków. Nie wiedział, że ktoś jeszcze tu dotarł, nie przypuszczał nawet, że uzbrojeni żołdacy mogliby zapuścić się aż tak daleko od Nadbrzeża. Miękka trawa stłumiła stąpanie trzech par ciężkich butów. Dopiero głosy, obce, szorstkie, wyrwały go z zamyślenia. Nie zrozumiał słów, nie znał ich języka. Zamknął oczy i w myśli wypowiedział krótką modlitwę, Wybacz Królowo Matko, wiem, że zgrzeszyłem.

 

Dlaczego w ogóle tu przyszedł? Dlaczego nie wrócił prosto do podziemi, dlaczego właściwie nie został dziś w ukryciu razem z innymi, tylko wybrał się na wzgórze? Tłumaczenie, że oddawał w ten sposób hołd swojej matce w tej chwili było zbyt naiwne. Przecież wiedział, że przed przybyciem Namiestnika patrole były znacznie częstsze. A jeśli ci trzej teraz go zabiją, będzie to śmierć pozbawiona znaczenia, nieistotna. Nie dla takiej został w Orefey. Być może jakaś jego część chciała schować się przed nieuchronnym. Teraz przeklinał swą słabość.

 

Królowo Matko, błagał w duchu, ocal mnie. Nie dla mnie, wiesz przecież. Ocal mnie teraz, a za kilka godzin oddam ci swe życie tak, jak jesteś tego godna. Otworzył oczy. Na cembrowinie studni siedział modraszek Ikar – niebieski motyl, symbol Królowej Matki i lekko poruszał skrzydełkami.

 

Patrik odetchnął głęboko. Potem odwrócił się, by zobaczyć gdzie stoją ci trzej, ocenić odległość i szanse wydostania się z sytuacji. Jeden tylko trzymał broń w ręce, ale nie mierzył do niego, pozostali dwaj nawet nie dobyli pistoletów z kabur. Ten jeden, niski, okrągły, o włochatej twarzy potwora, zrobił krok w kierunku Patrika, wyciągnął dłoń, tę nieuzbrojoną. Powiedział coś – czego Patrik znów nie zrozumiał – swoim wstrętnym szorstkim głosem.

 

Chłopak rzucił się do ucieczki.

 

W lewo i po trzech susach był za drzewem, przedarł się przez ogołocone cierniste krzaki, skoczył za szopkę i przez spaloną ościeżnicę prosto do domu. Potknął się o przewrócony stół, oparł na dłoniach tuż obok kawałka porcelanowego talerza. Rodzina Grega miała taki, to był jego dom. Patrik wiedział już gdzie jest, wiele razy bawił się w tej części ogrodów w chowanego. Niemal się roześmiał. Zaryzykował ucieczkę, bo wiedział, że Królowa Matka mu sprzyja; pokazał mu to niebieski motyl. Teraz zyskał pewność.

 

– Dzięki ci, Matko – wyszeptał.

 

Zerwał się na nogi. Słyszał tupot buciorów tamtych trzech za plecami. Wypadł na taras, zeskoczył, przekoziołkował przez trawnik i, na czworakach jeszcze, przedarł się przez niski żywopłot oddzielający posesje. Ten na szczęście odżył po zeszłorocznym pożarze, a jego wybujały gąszcz dał schronienie, kiedy Patrik, skulony, pomknął wzdłuż granicy do kolejnego ogrodu.

 

Rodzina Falko miała w narożniku swojej posesji podziemną piwniczkę na wino. Nawoływania prześladowców oddaliły się nieco, widać nie złapali jeszcze jego śladu. Patrik ostrożnie zbiegł po schodkach i uchylił drzwi tak, by nie skrzypnęły. Zanurzył się w mroczny chłód. Musiał chwilę poczekać, by oczy przyzwyczaiły się do ciemności nim się ruszył – nie chciał zrzucić czegoś i narobić hałasu. Powietrze było suche i czyste, choć wyczuwało się w nim lekko kwaśną nutę. Z cienia powoli wyłaniały się drewniane półki, na których gdzieniegdzie wciąż jeszcze leżały pełne, zakurzone butelki. Mnóstwo szkła walało się na żwirowej podłodze a kamyki zamiast białej miały barwę rdzy. Piwniczka była ciasna, przejście między półkami wystarczające, by dwie osoby mogły się minąć. W głębi Patrik dostrzegł zarys beczki. Zdarzało się, że on bądź inny z dzieciaków chował się za nią a wtedy Ojciec Falko wściekał się, że biegają po piwniczce i psują mu wina. Teraz nikt na niego nie nakrzyczy. W najgorszym razie, jeśli go znajdą, to najwyżej zabiją. Ale nie; przecież Królowa Matka mu sprzyja.

 

Domknął drzwi i piwniczka pogrążyła się w całkowitych ciemnościach. Powoli ruszył przed siebie ostrożnie stawiając stopy, by szkło nie chrupnęło, przesuwając czubkiem buta co większe kawałki. Palcami dłoni delikatnie wymacywał półki, butelki, słupki. Wreszcie dotarł do beczki, zbadał dłonią jej kształt aż do ziemi, wymacał grunt aż do zimnych kamiennych ścian. Przestrzeń za beczką była pusta, więc wcisnął się tam, skulił i czekał.

 

Cisza trwała. Nie był w stanie powiedzieć ile czasu minęło, ale kiedy zrobiło mu się tak zimno, że drżał i cierpliwość prawie mu się skończyła, zatupotały buty na zewnątrz, a potem drzwi otwarły się z impetem i głośnym jękiem. Zaskoczony ostrym światłem dnia Patrik odruchowo zwinął się jeszcze bardziej, podkurczył nogi i zamarł, usłyszawszy szurnięcie jakie spowodował. Zagryzł wargi i przestał oddychać.

 

Wnętrze piwniczki omiótł snop z latarki a potem żołnierz szczeknął coś do swoich kompanów. Odpowiedział mu stłumiony odległością drugi głos i drzwi, jęknąwszy znów i trzepnąwszy o framugę zamknęły się, pogrążając Patrika ponownie w nieprzeniknionej ciemności.

 

Odetchnął z ulgą.

 

– Dzięki ci, Matko – powtórzył.

 

Odczekał jeszcze kilka uderzeń serca i powoli wyczołgał się zza beczki. Na czworakach dotarł do drzwi i popchnął je tylko tyle, by wyjrzeć przez szparę. Musiał zmrużyć oczy, odwykłe od dziennego światła. Odważył się poszerzyć przejście i, wciąż pozostając niemal płasko przy ziemi, wdrapał się po schodach, wystawił głowę ponad poziom terenu. Wokół było cicho i tak pusto, jak wcześniej. Teraz dostrzegł, że tu, w głębi ogrodów, roślinność powoli odżywała, zwyciężając powojenną martwotę. Ptaki śpiewały w gałęziach a gęsta zieleń przesłaniała sąsiednie posesje, dając szansę na przemknięcie niezauważonym.

 

Nie zastanawiał się dłużej. Zmitrężył dość czasu a nie chciał się spóźnić. I to nie tylko ze strachu przed Liamem; trochę też ze zwykłego poczucia przyzwoitości.

 

Przemykając w kierunku tej części miasta, która uchodziła teraz za jego centrum, Patrik widział, że patroli jest istotnie więcej. Główna ulica prowadząca z portu do dawnej siedziby Zgromadzenia Sióstr, ochrzczonego obecnie Pałacem Namiestnikowskim była zupełnie niedostępna, a dochodzące do niej przecznice zabarykadowane i obsadzone dodatkowymi strażnikami.

 

Musiał przedostać się jakoś na jej drugą stronę. Nie miał wyboru; droga naziemna była zablokowana, więc mógł albo wrócić do ogrodów, rozciągających się za Pałacem i obejść go, tracąc jeszcze więcej czasu, albo przejść przez podziemia. Sekretne podziemia, o których istnieniu najeźdźcy wciąż nie mieli pojęcia.

 

Kiedy trzysta lat temu niscy, włochaci wojownicy, pod dowództwem potężnych, grubonogich i szerokogłowych generałów zniszczyli serce kraju przodków Patrika, Złotą Noc Orenocho, niedobitki, które przeżyły pogrom, uciekły na południe. Ci przodkowie przebyli wysokie góry, a potem przepłynęli ocean i znaleźli archipelag i ciepłą zatokę u stóp wulkanu. Założyli tu nowe miasto, ale budując je, zdawali sobie sprawę, że nieprzyjaciel może ich znów odnaleźć. Dlatego dzieci były przygotowywane do przetrwania w leśnej głuszy a pod miastem utworzono sieć przejść podziemnych, kanałów i katakumb. Z czasem ludzie zapomnieli o ich istnieniu, zagubiono plany. Większość tradycji zanikła, dlatego zostali tak szybko podbici. Dlatego wzięto do niewoli lub zabito najsilniejszych mężczyzn, a chorych lub rannych, oraz kobiety z rodzinami wysłano na wygnanie.

 

Młodzi chłopcy jednak, a jednym z nich był Patrik, bawili się wcześniej w tych katakumbach w tajemnicy przed matkami. Dzięki temu przetrwali pierwsze dni okupacji. Dzięki temu mogli się w końcu zorganizować i mieli szansę przeprowadzić dzisiejszą akcję. Jeśli teraz przez swoją nieuwagę Patrik zdradzi ten sekret, cała operacja, miesiące przygotowań, wezmą w łeb.

 

Cofnął się do starej piekarni. Opuszczonego budynku nikt nie pilnował. Nikogo nie było w pobliżu. Patrik rozejrzał się – nikt go nie śledził. A więc sekret był nadal bezpieczny, udało się. Tym razem.

 

Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi, jeszcze raz sprawdzając, czy nikt za nim nie idzie. Potem rozejrzał się po ciemnym pomieszczeniu. Śmierdziało tu pleśnią, ale pamiętał jak przed wojną nieraz zakradali się z chłopakami przez zapomniane kanały na zaplecze i podkradali grubej Madi pączki i chrupiące bułki. Madi, która jako jedna z nielicznych mieszkańców Orefey nie została zesłana na wygnanie, lecz przysięgła wierność Namiestnikowi. Myśl o niej i jej podobnych napawała Patrika wstrętem. Odegnał wspomnienia i zamiast na nich, skupił się na odnalezieniu drogi do ukrytego przejścia przez półmrok panujący w zrujnowanych pomieszczeniach.

 

 

W kanałach śmierdziało jeszcze bardziej. Powietrze było duszne i zatęchłe. Na szczęście w schowku przy wejściu leżała sprawna latarka. Chłopcy zawsze tego pilnowali. Jeszcze kiedy włóczenie się po katakumbach było dla nich zabawą, zabronioną przez dorosłych, podszytą dreszczykiem emocji, każdy z nich dbał by inni też mogli się dobrze bawić. Kto mógł wtedy przypuszczać jak takie doświadczenie okaże się przydatne. Pewnie tylko budowniczowie tych kanałów sprzed trzystu lat. Teraz wszyscy, którzy korzystali z przejść tym bardziej mieli na uwadze by czynić je użytecznymi.

 

Patrik bezbłędnie odnalazł drogę do piwnic, w których Liam urządził kwaterę główną swojej małej armii. Jako jeden z najstarszych, zgromadził chłopców krótko po zajęciu Orefey przez najeźdźcę. Atak – mniej niż pół roku temu, a zdawało się, że wieczność – był błyskawiczny. Krępi, włochaci zaborcy zajęli Nadbrzeże i zdołali usunąć wszystkich mieszkających tam mężczyzn – czyli tych, którzy nie byli Ojcami – zanim wiadomość dotarła do ogrodów. Matki nie miały pewności, co ich spotkało. Potem żołnierze przegnali rodziny z ogrodów. Zabili Ojców, a matki, siostry i małych chłopców zamknęli w piętrowych domach w dzielnicy mężczyzn. Patrik miał czternaście lat, więc mieszkał jeszcze z rodziną. Potem, w zamieszaniu, przy ciasnocie i przeludnieniu panujących w domach, udało mu się umknąć niezauważonym. Jak się okazało – nie tylko jemu.

 

Liam był prawie dorosły. Gdyby atak nastąpił kilka dni później, mieszkałby już z innymi mężczyznami i zostałby wraz z nimi wywieziony gdzieś na okrętach najeźdźcy. Tak mówił. Nie pozwalał im myśleć, że młodsi mężczyźni zostali zamordowani jak Ojcowie. Liam szybko zdobył autorytet wśród ukrywających się chłopców i sióstr i został nieformalnym przywódcą buntu. Początkowo niektóre ze starszych dziewcząt protestowały przeciwko takiemu łamaniu zwyczajów, ale nawet matki, z którymi czasem udawało im się porozumieć, przyznawały, że w razie wojny, władza może zostać oddana w ręce mężczyzn. A skoro są mężczyźni chcący dźwigać takie brzemię – dzieci jeszcze, lecz najwyraźniej wystarczająco dojrzali – potrzeba chwili musi stanąć ponad tradycją.

 

Liam zgromadził wokół siebie innych starszych chłopców – Grega, Migala, Gaspera – oraz te z sióstr, które najgłośniej mu się sprzeciwiały. Jagne, Katka, Tiana i Monika uważały, że wojna nie przystoi kobietom, ale tak jak tradycja musiała ustąpić potrzebom chwili, tak i ich poczucie godności musiało zostać zepchnięte na drugi plan. Było to bolesne zwłaszcza dla Jagne, która przez niektórych została ogłoszona jako dotknięta błogosławieństwem Królowej Matki. Ostatnia, cudem ocalała członkini Zgromadzenia Sióstr zostawiła w jej pieczy medalion z błękitnym motylem. Nie uczyniły jej Królową Matką, kiedy najeźdźcy zabili starą, gdyż nie miała jeszcze dzieci, poza tym nie było oczywiście czasu ni miejsca na ceremonię. Ale znaczenie tego gestu było dla wszystkich oczywiste.

 

Patrik znalazł się w ścisłym otoczeniu Liama trochę przypadkiem. Przede wszystkim znał dobrze Grega, więc został jego jakby–adiutantem. Brał udział w naradach dowódców po to, by potem biegać między oddziałami i przekazywać rozkazy. Jego obecność nie była oczywiście niezbędna, ale Liam wściekłby się, gdyby musiał cokolwiek powtarzać. A Greg potem dołożyłby swoje. Dlatego Patrik teraz się bał.

 

Zanim podrapał drzwi, przyłożył do nich ucho by rozeznać, co się dzieje w piwnicy. Usłyszał podniesione głosy. Spotkanie pewnie już się zaczęło. Z bijącym sercem zachrobotał w umówiony sposób. Zgasił latarkę. Czekał. W piwniczce coś szurnęło i zgrzytnęło.

 

Drzwiczki uchyliła Jagne. Pokręciła tylko głową na jego widok, wpuściła go do środka i zamknęła je starannie, po czym zastawiła na powrót skrzynią z oparciem. Ruchem głowy wskazała mu drugie pomieszczenie, usiadła na skrzyni i wróciła do cichej rozmowy z siostrami. One miały swój własny plan.

 

Kontrast między spokojną, ledwie słyszalną rozmową Jagne i sióstr, a zachowaniem Liama, Grega i pozostałych dowódców był uderzający. Chłopcy – już właściwie mężczyźni – mówili podniesionymi głosami, wymachując rękami. Greg i Gasper byli o krok od rzucenia się z pięściami na chłopaka, którego imienia Patrik nie mógł sobie przypomnieć. W ciasnym, dusznym i mrocznym pokoiku, oświetlonym tylko przez małe okienko umieszczone tuż pod niskim sufitem, w którym jedynym meblem był stół zarzucony rysunkami i planami, znajdowało się jeszcze kilku innych młodzieńców, których Patrik znał tylko z widzenia. Najwyraźniej na spotkanie dotarli dowódcy wszystkich oddziałów z miasta. Nie było tylko Migala i w pierwszej chwili Patrik ucieszył się, że to nie na niego czekają.

 

Potem dotarły do niego słowa Grega.

 

– Migal nie zdradzi planu! Nawet jeśli będą go torturować.

 

– Czyli co? Mimo wszystko atakujemy? To samobójstwo!

 

– Decyzja i tak nie należy do ciebie. Ani do mnie. – Greg odwrócił się do Liama, który stał pod ścianą, z założonymi rękami, nie odzywając się.

 

Teraz wreszcie powiedział cicho, lecz dobitnie: – To od początku było samobójstwo. Wiedziałeś na co się decydujesz, kiedy nie wsiadłeś na okręt z rodzinami. – Jednym krokiem zbliżył się do stołu i rozpostarł leżący na wierzchu rulon. – Jeśli już skończyliście, to może wreszcie zabierzemy się do pracy. Plan bez Migala wymaga pewnych zmian. – Wskazał palcem punkt na mapie. Skrzyżowanie Bernice i Solnej, dwie przecznice poniżej Rynku Wodnego. Na Rynku zbudowano podwyższenie, z którego Namiestnik miał pozdrowić mieszkańców miasta. Tam Liam chciał dokonać zamachu a Migal i trzech chłopaków pod jego dowództwem mieli odwrócić uwagę ochrony, zrobić jakieś zamieszanie, w razie potrzeby dać się nawet zaaresztować. Gasper miał zrobić to samo po drugiej stronie Rynku a Greg ze swoimi chłopakami, w tym pewnie i z Patrikiem, mieli stanowić bezpośrednie wsparcie oddziału Liama. Im będzie ich więcej tym większe szanse, że ktoś się jednak przedrze.

 

Teraz Liam podniósł surowy wzrok na Grega.

 

– Bardziej będziesz potrzebny tutaj. Musimy jak najwięcej z nich odciągnąć od Namiestnika.

 

– Nawet nie wiesz, czy dadzą się odciągnąć. To wyszkolona gwardia. Może nie dadzą się nabrać na taką dziecinną sztuczkę.

 

– Miałeś dość czasu, żeby wymyślić coś lepszego! – Liam wściekł się i Greg zamilkł natychmiast, spuścił wzrok.

 

Patrik wstrzymał oddech i cofnął się dalej pod ścianę, dotknął jej plecami i przez koszulę poczuł chłód. Nikt inny się nie odezwał, a Liam sapał przez chwilę a potem przeczesał dłonią włosy.

 

– Wiem, że jesteśmy bandą dzieciaków i wiem, że to wszystko może po prostu trafić szlag! – znowu krzyknął i powrót do równowagi zabrał mu kolejne kilka uderzeń serca. – Ale jakie mamy inne wyjście? – Popatrzył po kolei na zwrócone ku sobie twarze. Kiedy jego wzrok spoczął na Patriku, ten poczuł się, jakby patrzył na niego prawdziwy generał prawdziwej armii. Wyprostował się pod tym spojrzeniem, odkleił plecy od ściany. – Nie możecie poddać się zwątpieniu. Tego wymaga od was Królowa Matka. Siły. Konsekwencji. I jeśli trzeba – ofiary. Czy jesteście gotowi?

 

Liamowi odpowiedziało kilka skinień głowy, potem jakieś nieśmiałe "tak".

 

– Czy jesteście gotowi? – spytał jeszcze raz, głośniej.

 

– Tak – teraz już w głosach chłopców brzmiało więcej zdecydowania.

 

– Nie słyszę!

 

– Tak! – odkrzyknęli chórem, a ktoś dodał dobitnie: – Jesteśmy gotowi!

 

Patrik czuł jak jego serce wyrywa się do walki.

 

– Greg, pamiętasz jak brzmiały rozkazy Migala? – spytał Liam, a kiedy Greg potwierdził skinieniem, dodał: – W takim razie nie będę tracić czasu na powtarzanie. Przypominam wszystkim, że zgodnie z planem najeźdźcy flota ląduje przed sjestą. Procesja ma wyruszyć po południu. Kiedy wszyscy w mieście pójdą spać, przedostaniecie się na wyznaczone pozycje, ale pozostańcie w ukryciu aż na ulicach na powrót zrobią się tłumy. Najlepiej aż do chwili ataku. Z pewnością będziecie słyszeć zbliżającą się procesję. Zakończenie pieśni ku czci Diamentowego Smoka, tego ich fałszywego boga, będzie sygnałem do ataku. To wszystko. Są jakieś pytania? – Nikt nie odważył się zabrać głosu. – Dobrze, w takim razie Jagne zabierze was do zbrojowni.

 

Patrik stał najbliżej drzwi, więc odwrócił się i przeszedł do pomieszczenia obok. Tu stanął jak wryty – siostry znikły. Skrzynia pod wejściem do kanałów była lekko przesunięta, ale był to jedyny ślad wskazujący dokąd udała się Jagne i pozostałe kobiety. Za swoimi plecami Patrik usłyszał siarczyste przekleństwo. A potem poczuł ciężką dłoń na ramieniu i serce podeszło mu do gardła.

 

– Ty wiesz gdzie jest broń? – spytał Liam.

 

– Wiem – Patrik wyszeptał, odchrząknął i powtórzył głośniej: – Wiem!

 

– Idźcie z nim. Potem wracaj tutaj. – Liam wepchnął mu w dłoń klucz do kłódki i klepnął w plecy na tyle mocno, że Patrik chcąc–nie–chcąc postąpił krok do przodu. Potem nie było już wyjścia, musiał podejść do skrzyni, przesunąć ją i znów zagłębić się w zimny, cuchnący mrok katakumb.

 

Poruszał się po korytarzach pewnie, z wprawą. Słyszał kroki i głosy za sobą, więc wiedział, że chłopcy idą za nim, nie musiał się oglądać. Nie powinien się bać. Mimo to jego żołądek zdawał mu się zwiniętą w ciasny węzeł szmatą, nasączoną czymś kwaśnym. Ciążył i kłuł, i utrudniał oddychanie. Patrik wiedział, że coś było nie tak. Coś było bardzo nie w porządku.

 

Przemknęli przez szersze korytarze, potem trzeba było iść niemal w kucki, tak niskie było sklepienie w jednym z przejść. Na chwilę wydostali się na zewnątrz na zapleczu nieczynnej teraz szwalni. Patrik uniósł wzrok ku gzymsom, przesłonił oczy przed ostrym słońcem, ale ciasne podwórko obserwowały tylko kraczące z oburzeniem wrony. Zaraz powrócili w ciemność piwnic. Do zbrojowni nie było daleko, bliżej znacznie niż z piekarni do schronu Liama, ale Patrikowi teraz droga znacznie bardziej się dłużyła. Wolałby już trzymać jakiś pistolet albo strzelbę w dłoni. Czułby się pewniej.

 

Wreszcie, niemal już u celu, wychylił się zza zakrętu by sprawdzić, czy nikogo przed nim nie ma i ze zgrozą zobaczył, że drewniane, okute stalą drzwi były uchylone. Podniósł dłoń, by ci, którzy szli za nim zatrzymali się. Nasłuchiwał z bijącym sercem. Ani szmeru. Drzwi też nie drgnęły. W zbrojowni nikogo nie było; pytanie czy była tam jeszcze broń.

 

Gasper wyminął go i jako pierwszy podszedł do wejścia. Pociągnął za uchwyt od kłódki i usłyszeli leciutkie skrzypnięcie i westchnienie zawiasów. Gasper poświecił do środka latarką.

 

– Jagne – wycedził, ale imię zabrzmiało jak przekleństwo. Splunął pod nogi. – Przynajmniej zabrały tylko kilka sztuk broni. Co te diablice kombinują? Bierzcie co kto może.

 

Chłopcy wchodzili do zbrojowni po kolei a Gasper wydawał im to, co uważał za stosowne. Patrik dostał krótką wiatrówkę, która nie mogła zrobić nikomu większej krzywdy, ale nie wykłócał się. Schował pistolet za pasek od spodni i wyszedł ze zbrojowni, by nie robić tłoku. Większość chłopców stała w korytarzu i porównywali to, co dostali. Patrik wolałby zostać, ale przecież Liam kazał mu wracać. Obejrzał się na nich jeszcze raz, zacisnął zęby i pobiegł korytarzem spowrotem. Wyszedł znów na światło dzienne koło szwalni i zamrugał, chroniąc oczy. Słońce zmierzało powoli lecz nieuchronnie ku zenitowi. Zatrzymał się, znów spojrzał w rozjarzone niebo. Coś go zatrzymało, jakieś przeczucie, że jest tu coś, albo wydarzy się coś, czego powinien być świadkiem. Rozejrzał się po zacienionym podwórku, osłoniętym z trzech stron wysokimi ścianami manufaktury. Z czwartej zamknięte było wysokim, stalowym ogrodzeniem, zwieńczonym ostrymi trójkątami przypominającymi groty włóczni. A może coś usłyszał w bezruchu? Kroki?

 

Nierówne stąpanie i czyjś ciężki oddech. Potem stłumiony jęk. Furta w ogrodzeniu wychodziła na boczną, nieuczęszczaną uliczkę, ale ta z kolei dochodziła do ulicy Białej, która trochę bardziej na wschód przebiegała niemal tuż pod domem Zgromadzenia Sióstr. Tu mogło się roić od żołnierzy.

 

Jakaś dłoń chwyciła stalowy pręt ogrodzenia a potem zza muru wyłoniła się pochylona głowa i Patrik natychmiast rozpoznał Monikę. Podbiegł do furty i szarpnął z całej siły, spodziewając się, że będzie zamknięta. W głowie już obmyślał jak wspiąć się na ogrodzenie, przeskoczyć, pomóc. Monika wyglądała, jakby zaraz miała się przewrócić. Chyba była ranna.

 

Ale furta była otwarta. Szarpnięcie niemal pozbawiło Patrika równowagi. Zebrał się, skoczył, podbiegł do kobiety i chwycił ją za łokieć, pomógł schronić się w zacienionym podwórku.

 

– Jagne… – usłyszał jej szept.

 

– Co się stało? Co wyście chciały zrobić? Gdzie są inne siostry? – Patrik pytał gorączkowo.

 

Monika oparła się o mur i oddychała ciężko. Zamknęła oczy, odchylając głowę do tyłu. Osunęła się, aż usiadła na ziemi a Patrik kucnął obok niej. Spojrzał za siebie, na wejście w czeluść piwnic, gdzie byli starsi chłopcy, mądrzejsi od niego. Zerknął na drugie wejście, gdzie byli Liam i Greg. Potrzebował pomocy. Kogoś, kto podjąłby decyzję.

 

– Tiana i Katka… – szepnęła Monika. – Poszły. Zabiły ich… i poszły. Ale Jagne… – Otworzyła oczy i wpatrzyła się w Patrika. Chwyciła go za bluzę i dopiero teraz dostrzegł, że jej dłoń była cała we krwi. Krwawiła skądś, ale nie potrafił zobaczyć skąd. – Jagne – powtórzyła. – Musisz ją uratować – powiedziała dobitnie.

 

Powinien zawiadomić Liama i Grega, i innych. Ale być może nie było na to czasu; jeśli będzie zwlekał, być może nie będzie już kogo ratować. Z walącym sercem, na nogach jak z waty podniósł się i ruszył do furty. Ślady krwi po drugiej stronie ogrodzenia były aż nadto widoczne. Po kilkunastu krokach, jeszcze nie na tyle blisko ulicy Białej, by się bać, odnalazł Jagne. Wcisnęła się – albo może Monika jej pomogła – w niszę w murze okalającym manufakturę. Słońce stojące w zenicie rzucało krótkie cienie, wokół było śmiertelnie cicho. Patrik pochylił się nad nieruchomą dziewczyną. Wyglądała tak młodo, niewiele przecież starsza od niego.

 

– Jagne? – wyszeptał, bojąc się, że mu nie odpowie.

 

Otworzyła jednak oczy i jej mętne spojrzenie przez chwilę błądziło w przestrzeni nim odnalazło jego twarz.

 

– Choć, pomogę ci wstać – powiedział.

 

Potrząsnęła głową. Oblizała wargi. Wszystko to w śmiertelnie powolnym tempie.

 

– Musisz – poruszyła ustami i bardziej domyślił się słowa, niż je usłyszał. Znów chwilę szukała jego oczu. Jej dłoń drgnęła, ale Jagne nie miała dość siły, by ją unieść, więc Patrik sięgnął po nią i wyczuł coś między palcami. Coś twardego, chłodnego. – Oddaj… – dziewczyna szepnęła zamykając oczy. – Ufam ci…

 

Usłyszał jej westchnienie, jak powiew wiatru. Jej głowa opadła miękko, a dłoń rozluźniła się.

 

I oto w ręce Patrika spoczął największy skarb jego narodu – medalion z błękitnym motylem, symbol Królowej Matki.

 

#

 

Czuł się, jakby błądził we śnie. Nie wiedział, czy minęła godzina, czy jedynie kilka uderzeń serca. Pewnie to drugie, bo cienie w uliczce nie przesunęły się, ale miał wrażenie, jakby między nim, a przeszłością ziała ogromna przepaść. Jak wtedy gdy na jego oczach najeźdźcy strzelali do Ojca Hanriga, który dał mu życie.

 

Musiał wziąć medalion i zanieść go z powrotem… oddać go… komu? Monice? Innym siostrom? Matkom? Musiał wrócić.

 

Wyprostował się i na końcu uliczki, tam gdzie łączyła się z Białą dostrzegł dwie postaci. A one dostrzegły jego. Nawet się nie zastanawiał, odwrócił się i zaczął biec w stronę wejścia do podziemi. Ale potem zwolnił, zatrzymał się, obejrzał. Gonili go, pokrzykując coś a on zrozumiał, że nie może szukać schronienia. Musi za to zrobić wszystko, by ci dwaj nie odnaleźli kryjówki jego braci. Za wszelką cenę musi ich odciągnąć.

 

Rzucił się znowu przed siebie, pędząc co sił w nogach, lecz na razie starając się ich nie zgubić. Dotarł do kolejnej przecznicy, bardziej oddalonej od domu Zgromadzenia. Była prawie pusta, bo w porze sjesty mieszkańcy miasta szli spać, więc nie mógł liczyć na zgubienie się w tłumie. Zresztą i tak wyróżniałby się – wyższy, smuklejszy od tych, którzy teraz zamieszkiwali Orefey. Dzieci i żony najeźdźców, pomyślał ze wstrętem. Znów zerknął przez ramię, dwaj żołdacy byli znacznie bliżej, niż się spodziewał.

 

"Patrik!" usłyszał stłumione wołanie. Czyżby któryś z jego towarzyszy? Ale przecież tu nie było wejścia do podziemi!

 

Z uchylonych drzwi sklepiku wpatrywały się w niego przestraszone oczy. Dłoń wychyliła się, ponaglając go do wejścia. Nie myślał, nie rozważał. Po prostu skorzystał z okazji i w mgnieniu oka był w chłodnym, pachnącym wnętrzu… piekarni.

 

Rozpoznał chłopca, który go wołał. Był nim Mika, syn grubej Madi. Nie było czasu na wyjaśnienia. Mika wskazał na drzwi w bocznej ścianie i niemal wepchnął w nie Patrika. Kiedy już zamykały się za nim, zobaczył przez szparę, że jego wybawca staje koło pieca i zaczyna jakby nigdy–nic wyciągać gorące bułki. Na zewnątrz zatupotały ciężkie buty, ktoś gwałtownie otworzył drzwi.

 

Patrik w półmroku dostrzegł przed sobą schody prowadzące w dół i najciszej jak potrafił zbiegł po nich do piwniczki. Z góry dobiegały go gniewne głosy i wesoły, zadziorny głos Miki. Królowo Matko, spraw, by tu nie zajrzeli, pomodlił się i przypomniał sobie, że w dłoni wciąż ściska medalion z błękitnym motylem.

 

Nic innego nie było tak ważne. Nawet jeśli jego tu odnajdą, nie mogą dostać w swe ohydne łapy tego skarbu.

 

Wzrok Patrika przyzwyczaił się już do półmroku. Widział przed sobą worki z mąką, rzędy półek a na nich pudełka z jakimiś dodatkami do wypieków, urządzenia, których funkcji nie znał. Nie wiedział, które z tych miejsc byłoby bezpieczne. Gdy usłyszał skrzypnięcie drzwi wiedział, że nie ma już czasu by się zastanawiać, więc włożył medalion do jednego z pudeł. Traf chciał, że były to dekoracje, jakie pamiętał z dzieciństwa. Niebieskie motylki z cukru, którymi ozdabiano ciasteczka na święto Królowej Matki.

 

– Nie ruszaj się – odezwał się jeden z żołnierzy w języku Patrika, lecz ze wstrętnym, szorstkim akcentem.

 

Nie miało to już znaczenia. Nic nie miało znaczenia, bo spełnił swoją powinność, ukrył najświętszy medalion.

 

Wyprostował się, myśląc "Możecie mnie teraz zabić."

 

Ale oni nie mieli takiego zamiaru. Jeden z żołnierzy podszedł do niego od tyłu, złapał za ręce, wygiął i związał. Znalazł wiatrówkę, wyszarpał zza spodni i rzucił do swojego kompana z szorstkim komentarzem. Potem popchnął Patrika w stronę schodów. Ten drugi trzymał Mikę za ubranie i też kazał mu iść do góry. Mika bronił się, odpowiadał w ich języku, rozkładał ręce ale wytargali go na ulicę a gdy za chwilę podjechał obudowany i okratowany furgon, oprawcy wrzucili obu chłopców na pakę i zatrzasnęli drzwiczki. Zatrzęsło kiedy pojazd ruszył.

 

– Przepraszam – Mika odezwał się po chwili milczenia. – Naprawdę myślałem, że uda ci się tam ukryć, że nie zauważyli. Chciałem pomóc.

 

– Wiem o tym. I dziękuję. Naraziłeś sam siebie i to ja przepraszam.

 

– Nie zrobiłeś nic złego. To ja…

 

– Ty też nic złego nie zrobiłeś. – Patrik zawahał się, zamilkł na kilka uderzeń serca. – Tylko Madi, twoja matka, prawda? – spytał prawie szeptem. – Wiedziałem, że została, że przysięgła wierność… – nie potrafił wymówić znienawidzonego tytułu. Podniósł wzrok na Mikę. – Ale ty, gdybyś mógł… Powiedz prawdę, walczyłbyś razem z nami?

 

Mika nie odpowiedział. Zamiast tego zamrugał gwałtownie i obejrzał się za siebie. W drzwiach z tyłu pojazdu było małe okienko a przez nie widać było umykającą ulicę. Silnik hałasował. Oprawca siedzący z przodu krzyknął coś a kierowca mu odpowiedział. Potem zarechotali.

 

– Madi – zaczął Mika bardzo cicho i zawahał się, zerknął na Patrika, jakby chcąc się upewnić, czy w ogóle go usłyszał, czy może nie będzie jednak musiał nic powiedzieć, bo przecież właśnie zmienił zdanie. Ale Patrik usłyszał jednak i teraz skinął, by Mika kontynuował. Mika westchnął i spuścił głowę. – Moja matka nie zdradziła was. Ona nikogo nie zdradziła, bo nie była… nie jest… lithu. Nie jest jedną z was. Ona… My. Ja i mój ojciec też… jesteśmy adahim. Jak myślisz, dlaczego zawsze mieszkaliśmy w mieście a nie w ogrodach?

 

Patrik siedział jak skamieniały i nie mógł uwierzyć. To, co mówił Mika było straszne, ale miało jakiś przewrotny, okrutny sens. Chłopiec zawsze był niższy i bardziej krępy od innych. A teraz na jego twarzy, tuż pod nosem i poniżej ust Patrik dostrzegł… meszek. Ale jego ojciec nie miał przecież włochatej twarzy. I oni wszyscy byli… zupełnie normalni.

 

– Proszę – znów odezwał się Mika. – Nie chcę byś nas nienawidził. Moja matka nie zdradziła was, nigdy nie miała takiego zamiaru. Uwierz mi, nikt nie rozpaczał bardziej niż ona, gdy przybyli nasi by podbić Orefey. Kochała waszą Królową Matkę jakby należała do niej tak samo, jak wasze siostry.

 

Patrik nie wiedział, co myśleć, czy uwierzyć. Jak mógł uwierzyć? Jak mógłby znów zaufać? Ze zgrozą uświadomił sobie, gdzie zostawił medalion Królowej Matki. W rękach nieprzyjaciół.

 

Wcześniej myślał – jeśli go zamkną, zaaresztują, w jakiś sposób powie Mice, gdzie jest, poprosi, by odniósł go do sióstr, do Liama. Ale teraz okazało się, że Mika jest jednym z obcych, najeźdźców. Przybył tu… jego rodzina… przybyli zanim jeszcze się urodził. Pewnie szpiegowali. Nie tylko oni, kto jeszcze w Orefey nie był człowiekiem, na Nadbrzeżu mieszkało wiele kobiet i dzieci, czy oni wszyscy byli z plemienia najeźdźcy? Ci wszyscy, którzy zostali w mieście? I co się stanie teraz?

 

– Wysiadaj! – dotarł do niego okrzyk wydany przez żołnierza.

 

Czyjaś łapa chwyciła Mikę za kołnierz i wywlekła z wozu, potem sięgnęła po Patrika, ale odchylił się, warknął głucho. Nie będą go dotykać! Ohydni, brudni i włochaci. Sam zeskoczył na chodnik, wprost pod palące słońce sjesty. Dotarło do niego jak bardzo był zmęczony, wstał przecież długo przed świtem i przez pół dnia biegał z miejsca na miejsce. A teraz? Teraz musiał uciec, musiał zrobić co w jego mocy, by odzyskać medalion. Nie mógł zaufać…

 

Rozejrzał się. Miki nie było obok niego. Zamyślił się na chwilę i wtedy musieli go zabrać. Gdzieś indziej, może po prostu puszczą go wolno. Wyrwało mu się ponure parsknięcie i oberwał za nie w tył czaszki. Zachwiał się, upadł na kolana i tylko cudem nie przewrócił się na twarz. Zabolały ramiona i nadgarstki, kiedy instynktowne szarpnięcie sprawiło, że więzy wcięły się mocniej w ciało. Czyjaś ręka podciągnęła go brutalnie do góry, znów stanął na nogi. Znów został popchnięty w stronę muru, w stronę drzwi prowadzących ze słonecznego dziedzińca do jakichś mrocznych pomieszczeń.

 

Domyślił się, że znalazł się w więzieniu dopiero kiedy wepchnięto go do celi. Malutkie pomieszczenie, ciemne, z malutkim zakratowanym okienkiem, z podłogą wyściełaną słomą śmierdziało odchodami i wymiocinami. Za Patrikiem z hukiem zatrzasnęły się drzwi i zgrzytnął skobel. I wtedy jakby ocknął się – stąd nie było ucieczki!

 

Przypadł do drzwi i chciał wyjrzeć przez wizjer, ale ten też był zamknięty od zewnątrz. Podskoczył do okna, lecz był zbyt niski by zobaczyć coś więcej niż wierzchołki drzew i błękitne niebo. Stanął wreszcie pośrodku pomieszczenia i rozejrzał się, czując pieczenie w kącikach oczu. Jak to się mogło stać? Jak mógł do tego dopuścić?

 

Dostrzegł zwiniętą w kącie pomieszczenia postać. Jakiś osobnik, zawinięty w brudną szmatę, leżał twarzą do ściany i trząsł się bezgłośnie.

 

– Hej – Patrik zawołał niepewnie. – Może mógłbyś mi rozwiązać ręce?

 

Osobnik przestał się trząść. Spod szmaty wychynęła dłoń – posiniaczona, z przynajmniej dwoma świeżo złamanymi palcami, obrzmiałymi i popstrzonymi krwiakami i lekko wsparła się o ścianę. Potem ów człowiek podniósł głowę i obejrzał się przez ramię. Spod zmierzwionych ciemnych włosów błysnęło oko. Drugie było zamknięte siną opuchlizną. Człowiek wybełkotał kilka słów, których Patrik nie zrozumiał, ale kiedy obcy powtórzył głośniej – lecz nie mniej bełkotliwie – wydawało mu się, że usłyszał swoje imię. Niemożliwe, żeby ten człowiek go znał.

 

– Co mówisz? – Patrik kucnął, lecz nie bliżej niż dwa kroki od obcego. Bał się go dotknąć.

 

– Nic nie mów – wyłowił z bełkotu. – Słyszysz? Nic im nie mów, Patrik, nic nie mów.

 

I wtedy zrozumiał kim był ten człowiek, tak skatowany, że nie dało się go rozpoznać. To był Migal. To jego Greg i Gaspar bronili przed tamtym innym chłopakiem na spotkaniu u Liama. To o nim mówili, że nie zdradzi, choćby go torturowano.

 

– Nic im nie mów – powtarzał teraz w kółko. – Nic nie mów.

 

#

 

Patrik siedział w kącie celi i gapił się na kupę łachmanów, skrywającą trzęsącego się Migala. Minęły trzy dni. Pełne dni, takie od świtu do zmierzchu i trzy noce. Procesja wyruszyła z portu, Liam wraz z innymi chłopcami przeprowadził atak i wszyscy, co do jednego, zostali pojmani i straceni. Ale Migal nie zdradził, co do tego Patrik miał pewność.

 

Próbował z nim rozmawiać, ale poza swoim imieniem nie wydobył ze starszego kolegi niczego, co świadczyłoby, że jest przy zdrowych zmysłach. Rozpoznał go. Ale wzbraniał się przed wypowiedzeniem czegokolwiek poza, "Nic im nie mów". Jakby te słowa, powtarzane w kółko, miały sprawić, że zapomni to, co mógłby ujawnić. Może rzeczywiście zapomniał.

 

Najeźdźcy nie zabili go. Wciąż go przesłuchiwali, wciąż może myśleli, że do czegoś jeszcze się przyda. Dawali jedzenie, jakąś papkę i Patrik próbował go karmić. Zastanawiał się, czy kiedy skończą z Migalem, zabiorą się za niego. Był gotów na śmierć i patrząc na Migala, wierzył, że była ona lepsza, niż to. Taki ból. Nie wiedział, czy będzie w stanie go znieść, kiedy przyjdzie na niego kolej. Czy nie zdradzi. A miał o wiele więcej do zdradzenia.

 

Błękitny motyl.

 

Zamknął oczy i w duchu błagał Królową Matkę o siłę. Tylko on wiedział, gdzie ukryty jest medalion, nikt więcej. Jeśli zginie – nie zdradzi. Ale jeśli zginie – przepadnie też dziedzictwo jego ludu.

 

Wolał umrzeć, ale widać śmierć nie była jego przeznaczeniem. Czego innego oczekiwała po nim Królowa Matka. Gdyby miał dla niej zginąć, byłby z Liamem, ale odciągnęła go. Jej wybranka, Jagne, sprawiła, że znalazł się gdzieś indziej, powierzyła mu skarb. Lecz co miał teraz zrobić? Cóż mógł dla Niej uczynić, będąc tu uwięzionym? Przeżyć, ot co. Przeżyć i kiedyś – wkrótce – uciec.

 

Wcześniej był gotów na śmierć. Lecz czy teraz będzie wiedział, jak jej uniknąć?

 

Z zewnątrz nieustannie dochodziły kroki i dźwięk głosów, zbyt odległych lub zbyt cichych, by rozróżnić słowa. Ktoś przechodził pod celą wciąż i wciąż, w tę i z powrotem. Czasem strażnicy otwierali drzwi i wchodzili, by zabrać Migala na kolejne przesłuchanie, potem, by wrzucić go z powrotem, bezceremonialnie, jak worek ziemniaków. Z początku serce Patrika biło mocniej za każdym razem gdy słyszał kroki, ale szybko przyzwyczaił się. Znów szli. Pewnie miną tę celę i pójdą dalej, oby. Jednak stanęli. Patrik zacisnął zęby, starał się opanować przyspieszony oddech, skulił się w kącie celi. Ciężki klucz zgrzytnął, wkładany w zamek, szczęknął skobel, zaskrzypiały zawiasy.

 

Nie podnosił głowy z kolan. Umiał nie zwracać na siebie uwagi, umiał siedzieć tak cicho, by nikt go nie zauważył. Jeśli poczeka, uniknie tortur.

 

Nie wytrzymał.

 

Podeszli do Migala i zerwali z niego szmatę. Krzyknął jak dziecko a oczom Patrika ukazały się nagie, opuchnięte stopy, pokłute miejsce koło miejsca, jakby wielkimi żądłami, z zastrupiałych ran sączył się płyn. Jeden z oprawców pociągnął nieszczęsnego chłopaka za łokieć i Patrik nie wytrzymał.

 

– Zostawcie go! – Zerwał się na równe nogi. – On nic wam nie powie.

 

Natychmiast odwrócili się do niego. Ich spojrzenia zdawały się przeszywać go na wylot.

 

– A ty? – syknął ten, który nie trzymał Migala. Stanął przodem do Patrika, tak, by chłopak mógł dobrze przyjrzeć się pałce, którą dzierżył. Kilka razy uderzył nią o swoją własną otwartą dłoń – pac, pac, pac. Postąpił o krok w kierunku więźnia, a Patrik odruchowo cofnął się o krok i oparł plecami o zimną ścianę.

 

To dotknięcie podziałało jak bicz. Dotknięcie, a raczej wspomnienie podobnego dotknięcia w jakże innej sytuacji. W kwaterze Liama. W obecności największego dowódcy, jakiego Patrik znał.

 

Tak jak wtedy, tak i teraz Patrik odkleił plecy od muru i wyprostował się. Zadarł głowę, podbródkiem mierząc w pierś strażnika. Liam pytał wtedy, czy są gotowi ponieść ofiarę w imię Królowej Matki. Patrik pamiętał, jak krzyczał "Tak!" Krzyknąłby jeszcze raz. Poniesie ofiarę, taką, jakiej Ona zażąda. Jeśli miało to być życie na przekór wszystkiemu, to przeżyje. Przetrwa, cokolwiek dla niego zgotowała.

 

– Ja też wam nic nie powiem – odpowiedział hardo. Zapytajcie mnie tylko, poprosił w duchu, pytajcie mnie, nie jego. On już więcej nie zniesie. Ja zniosę wszystko, bo znam tajemnicę, o którą nawet nie będziecie pytać, bo nie macie pojęcia. Ja jeden wiem, jak sprawić, by wróciła Królowa Matka i ocaliła nas wszystkich. Nas, ale nie was.

 

#

 

Ten szum to pieśń skrzydeł motylich. Rytmiczny. Jak pulsowanie serca. Ból matczynej miłości, tych ramion, które… Czy jesteś?

 

– Patrik!

 

Sen – przerwany. I cisza tylko, szum skrzydeł bijących boleśnie–delikatnie. Matko! Matko?

 

– Patrik! Patrik, obudź się.

 

Nie, wstać nie można. Motyle. Rój ich cały zgniata pierś, pęta.

 

– Chodźże. Drugi raz mi się nie uda! Rany, jakiś ty ciężki.

 

#

 

Ile to już czasu?

 

– Trzy dni.

 

Patrik zamrugał. Obraz przed oczami miał niewyraźny i zbyt jasny. Rozpoznał jednak twarz włochatego oprawcy.

 

Odruchowo skulił się, cofnął, zasłonił głowę ramionami.

 

– To ja, Mika. – Głos nieprzyjaciela był miękki, niemal błagalny. Patrik odważył się podnieść wzrok i znów spojrzeć na niego. Znał tę twarz. Milion lat temu. – Pojutrze odpływa statek do Orenocho. Podobno tam wysiedlono twoich. Nasi przyjaciele pomogą cię przemycić, ale musisz nam trochę pomóc. Wiesz gdzie jesteś?

 

Patrik rozejrzał się. Był w innym miejscu. Nie znał go.

 

– Wiesz kim ja jestem?

 

– Nie mogę odpłynąć – wychrypiał nagle, zaskakując, nie wiedział, bardziej siebie, czy tego drugiego, tego nieprzyjaciela, który był przyjazny. Potem zamilkł, zacisnął usta.

 

– Dlaczego? – wyszeptał tamten.

 

– Niczego ci nie powiem.

 

– Patrik, nie jestem twoim wrogiem. Chcę ci pomóc, chcę, żebyś mógł stąd uciec. Tyle lat… Tak długo cię tam trzymali, że pewnie postradałeś zmysły.

 

Patrik wpatrzył się w tego drugiego intensywnie. Tyle lat? Lata całe, tak, spędził w więzieniu całe lata, nie wiedział ile, ale tak długo, że zapomniał oznaczać przemijające dni. Mimo to pamiętał o jednej rzeczy. Mógł zapomnieć wszystko, ale to jedno pamiętał, z jednego tylko powodu żył jeszcze, chociaż oprawcy wiele razy już pewni byli, że powinien zejść.

 

Ale nie mógł tego powiedzieć.

 

– Chodzi o ten klejnot? – zapytał nieprzyjaciel.

 

Patrik zamarł. Nie mógł im nic powiedzieć, to mógł być jakiś podstęp, sposób, żeby od niego wyciągnąć…

 

– Moja matka znalazła go krótko po twoim aresztowaniu. Przechowuje u siebie, w dziurze za komodą. Chyba domyślamy się, co on oznacza, ale ona nigdy nikomu tego nie pokazała, tylko mnie. Tylko raz. I powiedziała, że jeśli to należało do ciebie, to odda ci to, ale tylko tobie. Patrik, ty i twoi ludzie naprawdę macie wśród nas sprzymierzeńców. I tutaj, i w Orenocho. A podobno gdzieś dalej na zachodzie, istnieje jakieś wasze niepodległe i dobrze bronione państwo. Może to tylko taka legenda, ale kto wie, może oni czekają na ciebie i na ten wasz symbol. Patrik? – Młody mężczyzna z owłosieniem na twarzy tak gęstym, że prawie nie było widać ust, o twarzy tak obcej jak tylko mogła być obca, wydał się naraz Patrikowi najlepszym, największym przyjacielem. Słowa, które wypowiedział dawały nadzieję, wiarę. Sprawiały, że kręciło się w głowie.

 

Od zawsze wiedział, że Królowa Matka go wybrała, przeznaczyła mu szczególną rolę. A on spełnił przecież jej oczekiwania, przeżył, okazał się godny. – Nie płacz…

 

– Nie płaczę.

 

#

.koniec