Zezwierzęcenie

Śpię ze świ­nią. Dosłow­nie. Je­go świński ryj jest zaw­sze ufaj­da­ny jedze­niem i Bóg je­den raczy wie­dzieć, czym jeszcze. Z paszczy wydziela się tak straszli­wy odór, że aż zbiera mnie na wy­mioty. A na do­datek chra­pie tak głośno, że prze­gonił wszys­tkie pta­ki z oko­licy. Je­go gru­be ciel­sko jest żałośnie ok­ry­te ub­ra­niami, które ja­kimś cu­dem jeszcze się na nim nie po­darły. Je­go ra­cice też są czymś umo­rusa­ne i na­wet nie chcę myśleć, co to może być.

Nasz syn jest le­niw­cem. Na prze­mian śpi al­bo coś przeżuwa. Naj­chętniej by się do mnie przycze­pił swoimi brud­ny­mi pa­zura­mi i tak wi­siał. Parę raz próbo­wał już to zro­bić. Pew­nie częściej o tym myśli, jed­nak to wy­maga wy­siłku, a na to nie jest w sta­nie się zdo­być. Nic od życia nie pot­rze­buje, leń je­den. A je­go fut­ro tak śmier­dzi, że na­wet naj­bar­dziej wyt­rwa­li wychodzą po mi­nucie.

Na­tomiast nasza córka… z tej to do­piero bes­tia pierońska. Jest wężem. Ciągle wys­ta­wia ten swój oślizgły język, żebyśmy go chy­ba podzi­wiali, i uda­je, że wącha. A później wi­je się i syczy. Na do­datek chce nas wszys­tkich po­zabi­jać. Przyłapałam ją parę ra­zy, jak zaczy­nała się owi­jać wokół szyi tej świ­ni, którą jest mój mąż. Tłumaczyła później, że je­dynie chciała się do niego przy­tulić. Myśli, że jest prze­biegła, ale ja wiem, co knu­je.

Teściowa to praw­dzi­wa czar­na ow­ca. Przychodzi do mo­jej szo­py, jak­by u siebie była, i się rządzić zaczy­na. Że nie tak dzieci tre­suję, że ta świ­nia, czy­li mój mąż, źle leży, że chudzi­na z niego bied­na, pew­nie nie do­kar­miam jak na­leży, bo go­tować, oczy­wiście, nie pot­ra­fię. A sa­ma nie jest lep­sza – wys­tar­czy spoj­rzeć, jak so­bie sy­nusia wycho­wała, a ja się muszę z ta­kim użerać. Jej mąż jest za to w miarę w porządku, choć ma kurzy móżdżek. Ciągle by dziobał w ziemi i szu­kał ro­baków. Przy­naj­mniej nie­szkod­li­wy jest.

Bo widzi pan, pa­nie dok­torze, na­wet moi sąsie­dzi to hieny! Biegają sta­dami, jedzą ja­kieś pad­li­ny i ciągle słychać ten ich przeklęty śmiech. Myślą, że są ta­cy za­baw­ni, kiedy przychodzą do mo­jej szo­py, ca­li umo­rusa­ni krwią, i jeszcze się bez­czel­nie py­tają, czy nie chciałabym wstąpić wraz z ty­mi zwierzęta­mi, z który­mi mie­szkam, na obiad, bo jeszcze im trochę zos­tało.

A zna pan, pa­nie dok­torze, te święte kro­wy? Te, co to na­mawiają wszys­tkich do nawróce­nia, wiary w ich Bo­ga, które­mu sa­mi wier­ni nie są. Co to mówią o po­mocy in­nym, a sa­mi wolą ku­pić so­bie naj­droższe kol­czy­ki. Co to na­kazują nam miłować bliźnich, być to­leran­cyjnym, a sa­mi wyrzu­cają ze swo­jego gro­na każde­go, który ma łaty nie po tej stro­nie, co po­winien, al­bo złe mle­ko da­je.

Ale naj­gorsi są ci, którzy rządzą Chle­wem. Oni są ludźmi. Nie dość, że rzu­cają nam ochłapy, myśląc, że pad­niemy im do stóp z wdzięczności, to jeszcze trzy czwar­te z te­go nam za­bierają, mówiąc, że trze­ba dzielić się z bied­ny­mi. Tak, oni wy­dają się być oso­bami szczególnie poszko­dowa­nymi przez los. Ale to dziw­ne, żeby aż ty­lu ludzi poz­ba­wionych było mózgu. Cho­ciaż pew­nie dzięki te­mu te­raz rządzą Chle­wem.

Czy te­raz mnie pan, pa­nie dok­torze, ro­zumie? Proszę mi wie­rzyć, przy tych wszys­tkich zwierzętach na­wet naj­spo­koj­niej­szy pies na świecie stałby się niebez­pie­czny. Co by pan zro­bił, musząc je codzien­nie spo­tykać? Na pew­no to sa­mo, co ja. Bo widzi pan, pa­nie dok­torze, tak nap­rawdę nie śpię już ze świ­nią. Jes­tem mod­liszką.