Nadzieja

Wokół gwiazdy migoczące. Wokół łąka srebrzysta. Wokół ocean błękitny. Wokół las, gdzie szepce wiatr.

Nieopisane piękno.

Płacze moje serce wykute z kamienia.

Widzę starego człowieka siedzącego w cieniu brzóz. Przyzywa mnie gestem, a ja podchodzę. Ten starzec wygląda na starszego niż cały Wszechświat. Zaczyna mówić, a w jego głosie tajemnice. Cudna muzyka wypełnia moje uszy.

– Kim jesteś?

– Żyję na Księżycu i dotykam gwiazd – powiada, a ja widzę cudowne obrazy kosmosu. – Zanurzam się w głębinach i muskam powietrze skrzydłami wyobraźni. – Patrzy w niebo. – Zwędrowałem wszystkie lądy poza granicę widzialności. Jestem tam, gdzie kończy się wszechświat. Znam najdawniejsze dni – milknie na chwilę i spogląda mi głęboko w oczy. – Kiedy nastanie zmierzch, ja będę wędrował dalej, tak jak wędrowałem przed świtem.

Wtedy już wiem.

– Czy ona tu jest? – Klękam przy starcu. – Czy ona… Czy ona czeka?

Starzec nic nie mówi.

Kochanie moje! – wzywam ją w myślach. – Kochanie moje! Niedawno ruszyłaś w drogę bez powrotu. Chciałem cię zatrzymać, ale ulotniłaś się niczym pył. Niebo roniło łzy, kiedy mi ich zabrakło. Nie mogłem patrzeć na drewnianą skrzynię, w której twoje ciało wyruszyło w głąb ziemi. Duch twój uleciał, ale gdzie?

– Czy jesteś tu?! – mój krzyk pełen rozpaczy sprawia, że starzec zamyka oczy i nuci jakąś melodię, tak cudną, tak boską, nasyconą nieuchwytną słodyczą…

Byłaś mi powietrzem. Zostawiłaś mi nadzieję. Czy teraz ją odbierzesz?

Czy odbierzesz mi nadzieję, gdy poszedłem za tobą?

– Jesteś tu? Ukochana moja, odpowiedz, błagam!

Boże, mój Boże, czemuś mnie opuścił?

– On cię nie opuścił – rzecze starzec i wskazuje mi zielone wzgórze.

Idę tam.

Stoi na wzgórzu. W oddali fale rozpryskują się o wapienne skały. On, karmazyn zmierzchu, otulony czernią zmysłów czeka na jedyną, wie, że przyjdzie. Aż pojawia się, w złocistym zbożu poranny świt. Już nie muszą cierpieć, miłość powróciła. Ruszają ku gwiazdom, przez tkanie wiatru, na ostatnią już wędrówkę. I są szczęśliwi.

Koniec

Adamie KB, jeśli to czytasz – to jest coś weselszego, a tak przynajmniej ja sądzę…

(…) a w jego głosie ma miejsce tajemnica. ---> nie rozumiem tego określenia. Co chciałaś przez to powiedzieć? – Kim jesteś? – pytam się. ---> pytam się = zadaję pytanie sobie. W nacechowanym emocjonalnie wykrzyknieniu można użyć strony zwrotnej dla podreślenia tejże emocjonalności, ale musi być podany adresat pytania: co to ma znaczyć, pytam się ciebie po raz ostatni! Ale i tak pozostaje to kolokwializmem, regionalizmem ewentualnie też. Wykasuj ten nieszczęsny zaimek… (…) skrzydłami wyobraźni – patrzy w niebo . ---> kropka po 'wyobraźni', 'patrzy' dużą, zbędna spacja przed kropką. – Czy ona tu jest? – klękam przy starcu. ---> jest w didaskaliach cokolwiek, co opisuje mówienie, ściśle się z nim wiąże? Nie ma… To dlaczego 'klękam' małą literą? (…) tu?!? ---> przedziwny zestaw znaków zapytania i wykrzyknienia… Ostatni do skasowania. Pytajnik oznacza pytanie, wykrzyknik po pytajniku podkeśla nasilenie emocji – i wystarczy… Nigdy nie dajemy pytajnika po wykrzykniku. ------------------- { :-) } Nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż nasze prywatne definicje "czegoś weselszego" baaardzo się od siebie różnią… Tym niemniej przyznaję, że, pomimo "czarnego" początku, finał daje podstawy do stwierdzenia, iż w ogólnej wymowie ten tekst jest weselszy. { :-) } Brawo za karmazyna. Jeśli nawet przypadkiem tam się znalazł, to się z tym nie zdradzaj.

jeśli chodzi o błędy związane z kropkami pytajnikami etc – to dziękuję bardzo za wytykanie, Adam, zawsze miałam z tym poważny problem :D karmazyn był celowo wplątany w tekst – a sam epitet "karmazyn zmierzchu" wymyśliłam gdzieś w czasach licealnych, z dobre 5 lat temu :D w głosie tajemnica – chciałam ukazać, że ten głos jest czymś więcej, czymś nieosiągalnym… i tak dalej ble, ble, ble :D dzięki za komentarz

Chodzi o 'ma miejsce'. Cytat z bardzo obszernego hasła słownikowego (PWN, żadne tam anonimy internetowe): Mieć miejsce – istnieć, dziać się, odbywać się, zdarzać się. Popodstawiaj znaczenia do 'w jego głosie … tajemnica', a potem, jeśli zgodzisz się ze mną, że pomimo istnienia i zachowania (różnych!) sensów nie pasuje, rozbija frazę i niszczy wieloznaczność niedopowiedzenia, może jednak usuń. Zerknij, co sama napisałaś w odpowiedzi. W [jego] głosie tajemnica. Bez 'miejsca' – i mam możliwość szerokiej interpretacji, uzupełnienia zgodnego z moim, czytelnika, odbiorem i rozumieniem Twojego tekstu. Dodam, że użyłbym liczby mnogiej. Więcej, niż jedna tajemnica.

przyznaję racje – poprawione :D

A wiesz, że chyba ładniej brzmią te od początku do końca smutne. Chociaż ten świt bardzo sugestywny. Tylko skoro świt, to dlaczego ruszają ku gwiazdom? Nie lepiej ku słońcu?